Pavarotti

Tej twarzy nie sposób nie znać, nawet jeśli z arii zna się tylko zakurzone grzmoty Moniuszki.

Luciano Pavarotti – niezrównany głos znany z „wysokiego C” rzadko dostępnego tenorom, gigant sceny, niezrównany showman.

W filmie Rona Howarda dostrzec można przede wszystkim wyjątkową charyzmę i wielką radość życia. Tej ostatniej mogą zazdrościć mu najwięksi tego świata.

Choć z założenia hagiograficzna – żeby nie rzec filmowana z kolan biografia Rona Howarda wciąga z uwagi na samego Pavarottiego. Niezmiennie i niezależnie od formy w jakiej ukazuje się publiczności, Maestro zaraża optymizmem a kamera go kocha.

Reklamy

 

Ted Bundy Tapes

Rozpędzona lokomotywa Netflixa wypluwa z siebie kolejne dzieła z cyklu „Netflix original documentary”. Na fali fascynacji seryjnymi zabójcami, a także w przededniu filmu fabularnego: Ladies and Gentlemen! The Ted Bundy Tapes”!

Typowa w manieryzmie Netflixa produkcja opiera się na zapisach audio z rozmów, jakie dziennikarz Stephen Michaud nagrał z Tedem Bundy’m w trakcie rozmów w celi śmierci.

W czterech odcinkach dokumentu historia morderstw Bundy’ego okraszona jest jego własnym komentarzem –  z początku ograniczającym się do mętnych opowieści o dzieciństwie i własnym ego a z czasem coraz ciekawszymi wywodami o naturze predatora.

Przełom? Niezupełnie. Ted Bundy do końca pozostał kameleonem pokazującym tylko taką część siebie, jaką uznał za przydatną w danej chwili.

 

 

Leaving Neverland

Dwuodcinkowy  dokument  produkcji  HBO  dotknął  śliskiego tematu, godząc w jedną z największych ikon popkultury.

Michael Jackson za życia kilkukrotnie stawał przed sądem z podejrzeniami o czyny lubieżne. Za każdym razem udawało mu się wywinąć. Oddalając od siebie infamię gwiazdor jednocześnie wciąż pozował na największego przyjaciela dzieci.

Tajemnicza i dramatyczna śmierć w 2009 zamknęła temat na kolejną dekadę.

Ciszę przerwały wyznania dwóch byłych pupilków. Wade Robinson i James Safechuck złożyli szokująco zbieżne zeznania. W obu przypadkach czas nie tylko nie uleczył ran, ale wpędził ofiary Michaela w psychiczną otchłań bez dna. Stając murem za swoim guru i przyjacielem obaj przez lata zaprzeczali prawdzie. Ich spowiedź w 2019 roku szokuje. Jeszcze jeden ideał roztrzaskał się o bruk. Tym razem zasłużenie.

Tylko muzyki szkoda. Nie da się jej słuchać tak niewinnie, jak w latach 90-ych.

 

 

 

Whitney (2018)

Drugi w przeciągu ostatniego roku film dokumentujący karierę genialnej Whitney Houston. Od pierwszych kroków w chórze do nabierającej postępu spirali uzależnienia i upadku.

„Języczkiem uwagi” dokumentu miały być nigdy wcześniej nie nagrane, szczere do bólu wyznania najbliższej rodziny. W filmie faktycznie pojawiają się dwaj sponiewierani narkotykami i gorzałą bracia oraz matka piosenkarki. W filmie konsekwentnie nie pojawiła się najbliższa przyjaciółka i wieloletnia managerka piosenkarki. Na szczerość nie zdobył się Bobby Brown – mąż i kompan w narkotykowych lotach.

W gruncie rzeczy „Whitney” z roku 2018 nie przedstawia nowości. O rok wcześniejszy „Whitney: Can I Be Me” (2017) odkrył wszystkie karty.

 

The Cleaners (doc)

Z dala od spektakularnych biur Doliny Krzemowej i złotoustych mózgów wirtualnego świata dzieją się rzeczy, o których nie wie szeregowy entuzjasta serwisów społecznościowych.

Każda z wielkich firm dba o bezpieczeństwo. Pod tym eufemizmem kryje się nie tylko dbałość o portfele, ale i wojna o dusze. Facebook, Twitter i inni cyber giganci zatrudniają zastępy moderatorów, których zadaniem jest przeglądanie tysięcy zdjęć i nagrań video. W zależności od kontekstu materiały są przepuszczane lub kasowane. Normą „Czyściciela” jest przejrzenie 25 tysięcy zdjęć w ciągu dnia. Inną normą jest dopuszczalna liczba pomyłek – trzy. Miesięcznie.

Problem zaczyna się od kontekstu. Facebook zatrudnia tanich podwykonawców. Łańcuszek pośredników sięga po tanią siłę roboczą w miejsca tak odległe jak Manila. Mieszkańcy Filipin na co dzień mieszkający w substytutach mieszkań i domów wyspecjalizowali się w akordowym filtrowaniu treści. Są specjalistami od moralności, nagości, polityki i terroryzmu. W ciągu kilku sekund podnoszą kciuk w górę lub opuszczają go do dołu. Często bez niezbędnej wiedzy o prawdziwym kontekście obrazu.

Ale kulturowe niedopasowanie to zaledwie początek góry lodowej problemu ingerencji w treści. Sami czyściciele to potencjalni pacjenci gabinetów psychiatrycznych. Gdzieś w Dolinie Krzemowej ukrywają się natomiast ich zleceniodawcy, którzy z niewinnych informatyków już dawno przerodzili się w monstra maniupulujące rzeczywistością. Wystarczy trochę kodu w portalu, żeby wywołać państwowy kryzys czy podsycenie nienawiści rasowej.

„The Cleaners” obrazuje jak złożone stają się problemy sieci i jakie potwory obudziliśmy przywiązując się do smartfonów i serwisów społecznościowych. To ważny głos krytyczny we współczesnym świecie – szkoda, że przejdzie bez większego echa, zaistniawszy tylko na niszowym festiwalu.

 

Brasilia – Life after Design

Stolica Brazylii powstała w 1960 roku w szaleńczym tempie, którego mogli pozazdrościć najzacieklejsi maniacy socjalizmu Europy Wschodniej.

Prace zainicjowano w 1956 roku i w cztery lata zbudowano zręby wielkiego miasta, które z założenia miało natychmiast stać się sercem wielkiego kraju.

Idea przeniesienia centrum administracyjnego w głąb kraju był w Brazylii dużo starszy, bo sięgający początków państwowości tego kraju.

Idee fix ubraną w szczytne, choć mocno utopijne cele zrealizował dopiero kolejny prezydent, socjaldemokrata i populista Juscelino Kubitschek. Miasto zaprojektowali dwaj czołowi architekci i projektanci modernizmu: Lucio Costa i Oscar Niemeyer.

Brasilię zaprojektowano na planie „lecącego kondora” -na dłuższej osi rozrysowano wyseparowane osiedla mieszkaniowe, na krótszej zaś – biegnące wzdłuż monumentalnej alei – urzędy państwowe i najważniejsze budynki w mieście. Głową ptaka zostały Palacio do Planalto i Palacio da Alvorada, czyli budynki prezydenta.

Powstało miasto piękne w formie, ale zupełnie nie przystosowane do życia w nim ludzi, bo pozbawione prawie zupełnie chodników, pełne pięknych ogromnych budynków użyteczności publicznej, zanadto oddalonych od ludzi.

„Brasilia, life after design” opowiada o ludziach mieszkających w mieście, które w całości stało się obiektem z listy Unesco. Autor wybrał drogę artystycznej impresji, co może się podobać (ale nam się nie podobało 😀 Na szczęście to czego film nie powiedział, zawsze można doczytać w sieci 🙂

 

Operation Odessa

W grudniu 1991 roku rozpada się Związek Radziecki. Na zgliszczach glinianego giganta rodzą się możliwości, o jakich wcześniej nie śniło się nikomu. Cała wielka Rosja jest wystawiona na sprzedaż. Za okazyjną cenę.

Koniec lat osiemdziesiątych i początek dziewięćdziesiątych to także szczyt rozkwitu kokainowego biznesu. Pablo Escobar już nie liczy pieniędzy – on je waży. Cała Floryda jest wielkim portem przeładunkowym dla białego proszku. Dochodzi do absurdu – największym bólem głowy narkobosów nie jest FBI, ale logistyka. Potrzebują coraz większych środków transportu, aby sprostać rozkręconej spirali amerykańskiego popytu na kokainę.

Operacja Odessa to dokument opowiadający historię, której nie wymyśliłby żaden szanujący się scenarzysta. W Miami spotyka się trzech cwaniaków: rosyjski mobster, cwany handlarz z Miami i były kubański szpieg. Zaczynają od sprowadzenia do Medellin radzieckich motocykli. Wkrótce ich plan ewoluuje do sprzedaży wojskowych helikopterów. Realizując zamówienie dla gentlemanów z Ameryki Południowej trzej biznesmeni trafiają na problem konfliktu interesów. Spięcie z moskiewską mafią szybko przekuwają w deal życia – pozyskanie dla Pablo Escobara radzieckiej łodzi podwodnej.