My Octopus teacher

Laureat Oscara i Bafty w 2021 roku to pięknie sfilmowana opowieść o „przyjaźni” człowieka i ośmiornicy.

Południowoafrykański dziennikarz Craig Foster wykazał się niezwykłą wytrwałością w oswajaniu dzikiego zwierzęcia. Codzienne nurkowanie w zimnych wodach Atlantyku wymagało nie lada determinacji i cierpliwości.

Oceaniczny kolega Fostera, stworzenie nie z tego świata słynie z inteligencji i jest wyjątkowo płochliwe. Czy zaufanie do pojawiającego się na dnie intruza można uznać za przyjaźń? Nawet jeśli to tylko oswojenie się z dwunożnym stworem, ośmiornica wykazała się wielkim zaufaniem i pokazała ludzkości kilka tajemnic swojego gatunku.

 

 

Depp v. Heard

Decyzja sądu z Fairfax County w Wirginii o upubliczeniu sprawy Depp versus Heard miała poprawić transparentność i uniknąć niepotrzebnego zamieszania na sali sądowej. Sędzia Penney Azcarate wyraziła obawy, że proces za zamkniętymi drzwiami byłby zakłócany przez żądnych sensacji reporterów. Wpuszczenie kamer „Court TV” okazało się decyzją o daleko idących konsekwencjach.

Pikantne szczegóły z życia topowych gwiazd rozgrzały Internet do białości. Jeden z kanałów Youtube zawodowo publikujący materiały z procesów sądowych zanotował ponad miliard (!) wyświetleń bitwy Deppa z Heard i organiczny przyrost 2,3 miliona nowych subskrybentów.

Armia psychofanów Johnny’ego ruszyła na internetową krucjatę a najróżniejszej maści „osobowości” socialmediów wypluwały niekończące się nagrania z pseudo profesjonalnymi analizami. Zdecydowanie mniejsza rzesza zwolenników Heard nie pozostawała im dłużna.

W kotłującej się mediowej zupie nie mogło zabraknąć rekina. Netflix wkroczył na scenę z rozmachem, wyprzedzając rynkowych konkurentów swoim „documentary”. Z fałszywym uśmieszkiem krytyka fachowcy z Netflixa przedstawiają proces jako mediową hucpę, która stała się największym sądowym hitem od czasów sprawy O.J. Simpsona. Skok na kasę widzów za grosze (w postaci wypełniających mini serial nagrań youtuberów).

 

 

Anna Nicole Smith – Nie znacie mnie

Kolejny dokument o gwieździe przygniecionej popularnością. Anna Nicole Smith nie była wybitną osobowością czy demonem intelektu. O jej sukcesie zdecydował przypadek i wprawne oko fotografa magazynu Playboy, który w amerykańskiej dziewczynie z przedmieść dojrzał okładkową seksbombę.

ANS okazała się czymś więcej niż tylko sezonową Playmate. Skandalizująca biografia z dużym dodatkiem „parcia na szkło” wyniosły modelkę na pierwsze strony tabloidów. Dla osoby wrażliwej i jednocześnie wciąż łaknącej zainteresowania taka droga szybko zmieniła się w spiralę tragikomicznych wzlotów i upadków. Zakończonych  niestety najwyższą ceną przedwczesnej śmierci.

Kolejna opowieść  o sukcesie i upadku z wyżyn Hollywood.

 

MH370: Samolot, który zniknął

8 marca 2014, godzina 01:19 czasu lokalnego. Pasażerski Boeing 777  opuszcza przestrzeń powietrzną Malezji. W ciągu trzech minut lot MH370 znika z radarów rozpływając się w ciszy radiowej. Poszukiwanie samolotu z 239 osobami nie przynosi żadnych rezultatów. Po zaangażowaniu ogromnych środków i trzech latach skanowania dna Pacyfiku akcja zostaje zawieszona. Brak dowodów na to czy i gdzie rozbił się Boeing MH-370 podsycił wyobraźnie poszukiwaczy. Media wielokrotnie ogłaszały przełomowe odkrycia i „naukowo poparte” teorie o tym, co stało się z feralnym lotem. Jednoznacznej odpowiedzi jak dotąd nie znaleziono.

Netflix gra na emocjach widzów w dobrze znanym stylu. W trzyodcinkowym miniserialu „Samolot, który zniknął” twórcy umiejętnie podtrzymują ogień sensacji. Porwanie przez rosyjskich agentów, zmowa milczenia FBI i rządu Malezji, światowy spisek zestrzelenia dwóch 777 (drugi to zestrzelony nad Ukrainą MH-17) to tylko część z kilku dramatycznych zwrotów akcji w serialu.

Twórcy dozują emocje unikając tej części faktów, która psuje zabawę. Do pełnego obrazu podjętych działań zdecydowanie brakuje wypowiedzi ekspertów. Zamiast nich widz otrzymuje opowiastki z mchu i paproci nowojorskiego dziennikarza i subiektywne wnioski wysnuwane przez rodziny ofiar. Prym wiedzie Francuz podkręcany mętnymi teoriami przez paryską prawniczkę. Narracji nie pomagają wypowiedzi domorosłego Indiany Jonesa, któremu rozwiązanie zagadki zajmuje czas dotarcia do wybrzeży Madagaskaru.

Koloryzowanie faktów nie służy formatowi poważnego dziennikarstwa. Kategoria „documentary” rządzi się jednak własnymi prawami, stawiając rozrywkę widza ponad 100% wierność faktom. To, czego Netflixowi nie można odmówić, to trzymająca w napięciu niesamowita historia.

 

 

 

The Last Dance

Ostatniej bitwa legendy.

Po przytłaczającej dominacji w latach 1991-1993, odejściu i powrocie Jordana, Bullsi wracają na szczyt w sezonach 1996 i 1997. To bezdyskusyjna zasługa zawodnika z numerem 23, bez którego zespół nie jest w stanie konkurować o mistrzowskie pierścienie.

Play-off NBA sezonu 97/98 będzie ze wszech miar specjalnym. Bulls mają niepowtarzalną okazję, aby zdobyć szóste zwycięstwo i przypieczętować historyczną dominację w lidze. Nie będzie to łatwe, bo zespół starzejących się gwiazd rozdzierają wewnętrzne konflikty i sporo problemów poza boiskiem.

„The Last Dance” to magiczna podróż dla chłopców pokolenia X, którzy zarywali noce, żeby obejrzeć starcia Barkleya z Jordanem i przepychanki Rodmana z Malone’m a później godzinami próbowali wsadów i rzutów za 3 w szkolnej sali gimnastycznej.

Produkcja Netflixa do spółki z Michaelem Jordanem nie jest bez wad: tonuje wątki finansowych przepychanek, unika pokazania frustracji oszukanego Scottie Pippena, dyktatorskich rządów Jordana i jego narazstającego konfliktu z szefami klubu.

Ale to wszystko cichnie wraz z pierwszymi dźwiękami „Sirius”, oficjalnego hymnu Chicago Bulls. Zaczyna się magia NBA, machina czasu cofa się o 25 lat 🙂

 

 

 

Ucieczka na srebrny glob

Opowieść o filmie, który mógłby stać się arcydziełem. Mógłby, gdyby nie komunistyczny reżim, bieda PRL-u i splot polityczno – społecznych wydarzeń skutecznie torpedujących produkcję.

O „Ucieczce…”, spektakularnym w zamierzeniach filmie S-F polskiej produkcji opowiadają ludzie, którzy brali udział w pełnej skrajnych emocji przygodzie u boku Andrzeja Żuławskiego.

To także wspomnienie kontrowersyjnego reżysera, ubóstwianego nad Sekwaną i znienawidzonego nad Wisłą.

 

Dziewczyna z Watykanu

Sprawa zaginięcia tytułowej dziewczyny z Watykanu rozdmuchana do netflixsowych rozmiarów XXL.

Piętnastoletnia Emanuela Orlandi, uczennica rzymskiego liceum muzycznego znika w niewyjaśnionych okolicznościach 22 czerwca 1983 roku. Formalnie jest obywatelką Watykanu, jedną z ośmiuset osób, które zamieszkują niecałe pół kilometra kwadratowego wokół Placu Świętego Piotra.

Ciągnąca się latami sprawa obrasta wciąż nowymi wątkami i tezami – od prostej sprawy kryminalnej do sensacyjnego spisku z zamachowcem Jana Pawła II w tle. Najbrudniejszy i najbardziej przekonujący okazuje się jednak ten, którego początkiem jest obyczajowy skandal z udziałem watykańskiego urzędnika w sutannie i porwania dziewczyny, która stała się przedmiotem negocjacji watykańskich urzędników z rzymską mafią. Jeśli wierzyć dowodom znalezionym w tej sprawie, Państwo Piotrowe to zbrodniczy syndykat, który nie stroni od radykalnych rozwiązań gdy zagrożona jest jego reputacja.

Poruszająca historia Emanueli i jej udręczonej rodziny byłaby wystarczającym materiałem na 2 godzinny film. W netflixowym wydaniu „Vatican Girl” jest ciągnącym się tasiemcem z powtarzającymi się w kółko tykającymi zegarami i najazdem kamery na ścienny kalendarz. Całość przybiera formę homeopatyczną, w której kilka istotnych informacji trzeba wyłowić z czterogodzinnej, irytującej zabawy w chowanego.

 

 

House of Hammer

Wznosząca gwiazda Armiego Hammera nabrała blasku po pamiętnym „Call Me by Your Name” i zasłużonej nominacji do Golden Globe. W tym czasie nikomu nie przyszłoby na myśl, że ledwie kilka lat później Hammer okryje się niesławą w stylu zarezerwowanym dotychczas do pierwszoligowych freaków.

W 2021 w Internecie pojawiła się kompromitująca korespondencja aktora z młodymi dziewczynami. Seksualne podboje przystojniaka z Hollywood nie byłoby niczym sensacyjnym, gdyby nie specyficzne upodobania Hammera. Zeznania kolejnych partnerek potwierdziły, że aktor gustował w fizycznym znęcaniu się i poniżaniu a w swoich sms-ach opisywał swoje fascynacje kanibalizmem.

W krótkiej serii House of Hammer autorzy odkrywają dalsze szokujące fakty. Pochodzący z bogatej rodziny Armie nie był pierwszym, który wykazuje chore zachowania. Historia sięga do wszechmocnego dziadka Armanda Hammera, założyciela naftowego giganta Occidental  Pertoleum i ciągnie się przez następne pokolenia.

Historia rodu Hammerów to szokująca saga potworów skrywających się za fasadą uprzejmych miliarderów, To także opowieść o bezkarności ludzi, których stać na kupowanie urzędników państwowych i polityków. Dobitnie potwierdza to trwająca kampania wybielająca niedoszłego kanibala Armiego.

 

 

 

Morderstwo wśród Mormonów

W wieku 14 lat podrobił zabytkową monetę tak dobrze, że towarzystwo numizmatyczne uznało ją za autentyk. Zawodowo zajął się antykami i wynajdywaniem starych dokumentów. Mark Hofmann z serca mormońskiego Salt Lake City stał się sławny po odnalezieniu siedemnastowiecznej Biblii Króla Jakuba a w niej ukrytej kartki z rękopisu Johna Smitha (założyciela Kościoła Mormonów).

Hofmannowi dopisywało ogromne szczęście. Listy Abrahama Lincolna i George Washingtona, nieznane poematy zaczęły pojawiać się w jego rękach niemal hurtowo a on sam zyskał sławę bibliofilskiego Indiany Jonesa.

Prawdziwą sensacją był „List Salamandry” – dokument, który stawiał w nowym świetle całą mormońską wiarę. Ostatnim i nie mniej znamienitym odkryciem miał być zbiór dokumentów McLellina (kolejnej ważnej postaci Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich). O te dokumenty oficjele mormońscy mocno zabiegali szczególnie mocno, nie szczędząc środków na pozyskanie kłopotliwych apokryfów. I pewnie wydaliby miliony, gdyby sam Hofmann wytrzymał do końca.

Mark Hofmann okazał się genialnym fałszerzem, którego poniosła pycha i chciwość. Ostatniego zlecenia nie zdołał spreparować, pogrążając się w spirali długów i kłamstw. I wtedy zaczął mordować.

Zdumiewająca historia wszechstronnie uzdolnionego fałszerza, któremu udało się wstrząsnąć znienawidzoną wiarą.

 

 

Udawaj, że to miasto

Frances Ann „Fran” Lebowitz to amerykańska publicystka i pisarka, legenda Nowego Jorku. Gejzer sarkazmu i mistrz ciętej riposty, który zachwycił samego Martina Scorsese a wiele dekad wcześniej także Andy’ego Warhola i prenumeratorów intelektualnych nowojorskich periodyków.

W siedmioodcinkowym serialu Netflixa „Udawaj, że to miasto” przeważają statyczne sceny gadających głów. Dwóch głów, bo oprócz Fran Lebowitz na ekranie pojawia się jeszcze tylko rozmawiający z nią (a raczej zaśmiewający się do rozpuku) Martin Scorsese.

Urozmaiceniem gadających głów są przebitki ze starych wywiadów telewizyjnych, zdjęcia i wreszcie błąkająca się po współczesnym Big Apple Fran w arcy oryginalnym stroju, docenionym przez „Vanity Fair” w 2007 roku (sic!).

Dla osób bez amerykańskich korzeni erudycja Fran Lebowitz może być mało czytelna i pełna dygresji, których nie można docenić z perspektywy zagranicznego widza.