W 1978 roku Led Zeppelin po raz ostatni wszedł do studia nagraniowego. „In Through the Out Door” powstał w oparach alkoholowych, a jedynym względnie trzeźwym był John Paul Jones. Zmierzch rockowym bogów już wkrótce rozświetli nowa wschodząca gwiazda.
Zaledwie kilka miesięcy wcześniej czwórka radosnych małolatów z Pasadeny w Kalifornii zrobiła swój pierwszy krok na drodze do absolutu. Dokładnie 10 lutego 1978 pojawił się debiutancki album „Van Halen”. Już pierwsze trzy minuty i trzydzieści dwie sekundy utworu „Runnin’ with the Devil” rzuciły świat na kolana.
Sześć lat później, wypalony wódą i kokainą, skonfliktowany i zmęczony sobą samym Van Halen nagrał genialny album „1984”. Podobnie jak Led Zepp bogowie rocka sięgnęli zenitu, żeby spalić się w blasku słońca.
Do opisania początków Van Helen nie mogło być nikogo lepszego niż Noel E. Monk. Facet, który właśnie przeżył amerykańską trasę Sex Pistols został pierwszym managerem rockowego kwartetu z Zachodniego Wybrzeża. Jego wspomnienia z lat 1978 – 1985 kreślą obraz zespołu w oryginalnym składzie z Davidem Lee Rothem.
Monk nieco samolubnie wysunął tezę o „jedynym prawdziwym Van Halen”, nazywając późniejszy skład zespołu „Van Haggar”. Autorowi trzeba jednak przyznać, że zespół współtworzony przez „Diamentowego Dave” i słodko uśmiechającego się Eddie Van Halen’a wprost kipiał energią, która została przekuta w największą rockową machinę lat osiemdziesiątych.
„Runnin’ with the Devil” świetnie oddaje atmosferę szalonych lat rockowej prosperity, z jej rozbudowanymi do szaleństwa trasami koncertowymi i rockowym życiem balansującym na ostrzu brzytwy.
Książka niedostępna na rynku polskim. Do zdobycia na Amazon.com
Dorobek Dana Fogelmana, reżysera „Idola” jest nieco hmmm.. krępujący. Na liście jego osiągnięć są wszakże superprodukcje, ale takie z Autkami, Roszponką i psem Boltem w rolach tytułowych. Poza tym, nieco drętwo geriatryczna komedia „
