Kobieta w walizce – Katrzyna Bonda

Na drodze wojewódzkiej do Ełku kierowca busa znajduje elegancką walizkę. Skuszony urodą przedmiotu zabiera go do domu. W zaciszu piwniczki odkrywa, że ciężką zawartością nie są banknoty USD ale starannie owinięte w folię ludzkie szczątki. Ofiary nie można zidentyfikować, jednak istnieją przesłanki, że ciało to zaginiona Klaudia, córka lokalnego polityka.

Do pomocy w śledztwie prowadzonym przez lokalny komisariat policji Warszawa deleguje Grzegorza Kaczmarka. Młody policjant jest członkiem nowego zespołu specjalnego. I przy okazji jedną z nadziei twórcy jednostki, Huberta Meyera.

W czasie gdy aspirant Kaczmarek brnie w kłamliwych zeznaniach rodziny i świadków Hubert Meyer pozostaje w areszcie śledczym oskarżony o morderstwo innej młodej kobiety.

Katarzyna Bonda podjęła się próby zamachu na swojego najcenniejszego bohatera i w siódmym tomie wysłała go do więzienia. Pokusa wskrzeszenia rodzimego Bonda okazała się dla Bondy zbyt duża a nazwisko Meyer zbyt nośne. Oto witamy więc Tom 8, w którym próby rozwiązania zagadki przez aspiranta Kaczmarka muszą skończyć się wizytą u osadzonego w Z.K. Meyera.

Literatura poplątana, jak zawsze u Bondy.

 

Ze złości – Katarzyna Bonda

Po dramatycznej akcji na warszawskiej Ochocie i rozwiązaniu sprawy Kosiarza z Kabat Sobieski pożegnał się z marzeniami powrotu do policji. Rozkręcenie własnej agencji detektywistycznej idzie opornie a młody detektyw wciąż tkwi po uszy w długach.

Wizyta Anety Bulandry i sowite wynagrodzenie za pomoc w prywatnym śledztwie jest kuszące ale od początku wzbudza wątpliwości byłego gliniarza. Bulandra – krupierka kasyna i więzienna celebrytka – w błyskach fleszy opuściła właśnie zakład karny po pełnej odsiadce za zabójstwo szefa. Jak twierdzi – była niewinnie oskarżona i będzie domagać się rewizji procesu.

Sprawa zabójstwa Mariusza Hussakowskiego, właściciela kasyna „Warszawa Royal” odżywa po dwudziestu latach. Sobieski wciągnięty w wir układów biznesu, polityki i światka przestępczego kolejny raz będzie zmuszony wykazać się jasnością umysłu i policyjnym „nosem”.

Drugi tom cyklu to popis stylu Katarzyny Bondy. Fałszywe tropy, retrospekcje dawno zamkniętych spraw i siatka wzajemnych zależności to konstrukcja typowa dla autorki od czasów Saszy Załuskiej.

 

 

O włos – Katarzyna Bonda

Test test

Mój interwał się skraca, ale przecież wszyscy działamy w cyklach. Jakiś etap się kończy, żeby mógł zacząć się następny. Kiedy te dwie płaszczyzny: „przeszłość” i „przyszłość” się zazębiają, mylnie zwiemy ten czas teraźniejszością, podczas gdy on jest okresem transformacji. Zmiany widzi się zawsze, kiedy spoglądasz wstecz, choć ja nauczyłem się dostrzegać je już w trakcie dziania się. To dlatego, że tak często obcuję ze śmiercią. Kiedy duch opuszcza ciało, ono nie od razu staje się zimne i sztywne jak pokrywa lalki. Ten moment trwa bardzo krótko i łatwo go przeoczyć, szczególnie jeśli nie jest się z ofiarą cały czas. Czy to zwierzę, czy człowiek – by spokojnie umrzeć, potrzebuje bliskości i ja im ją zapewniam. Jestem, to wystarczy. Tulę, trzymam ręce na gardle, stabilizuję drgawki. Jestem tą siłą, której potrzebują, by bezpiecznie odejść. Bezpiecznie nie oznacza bezboleśnie. Skoro cierpienie towarzyszy narodzinom, dlaczego nie miałoby towarzyszyć śmierci? To równie ważny etap życia.

Jakub Sobieski, były gliniarz, usunięty z szeregów za obyczajowy skandal z postrzeleniem kolegi w tle. Oficjalnie zameldowany u rodziców, faktycznie pomieszkujący nielegalnie w przyczepie campingowej byłego teścia. Znajomość z ambitną aspirantką Adą Kowalczyk przeradza się we wspólną zawodową obsesję odnalezienia kosiarza z Kabat.

O Kosiarzu świat dowiedział się po makabrycznym odkryciu dwóch zbezczeszczonych ciał w Lesie Kabackim. Siostry Sapiega to nie jedyne ofiary Kosiarza, który najwyraźniej gustuje w modelkach po godzinach zajmujących się najstarszym zawodem świata. Wkrótce po kabackiej makabrze znika Beata Kowalczyk, młodsza siostra Ady. Wszystkie te wydarzenia wiążą się w sprawę mającą początek w zbrodni sprzed 13 lat.

Bonda nie uśmierciła jeszcze swojego najważniejszego bohatera, Huberta Meyera, ale na rynek wprowadza kolejnego obiecującego lidera. Sobieski podobnie jak cały cykl jest na początku swojej drogi. Początkujący prywatny detektyw zagłębia się w szlam warszawskiego półświatka mafiozów i sutenerów, już w pierwszej sprawie stając na granicy prawa.

 

 

Zimna sprawa – Katarzyna Bonda

Zimna sprawa to termin określający policyjne śledztwo, które od lat pozostaje nierozwiązane. Za takie uznawano tajemnicze zaginięcie rodziny Garbarczyków. Do czasu kiedy w podziemiach ich opuszczonej willi na poznańskim Sołaczu policja odkrywa zwłoki kilu osób. Szybko okazuje się, że nie są to zmumifikowane ciała zaginionych przed laty, ale świeże trupy. Pochowane w rytualnej manierze sugerują, że sprawca dokonał czegoś w rodzaju rytuału.

Wśród ciał brakuje samego Gustawa Garbarczyka i jednej z jego córek. Do pomocy lokalnej jednostce przychodzą członkowie dopiero co powołanej do życia jednostki behawioralnego wsparcia dochodzeń. Ich szef i największa gwiazda Hubert Meyer ucieka w pracę aby zapomnieć o własnych demonach.

Sprawy skomplikują się gdy do mieszkającej w Niemczech siostry Gustawa trafia makabryczna przesyłka a Meyer natrafia na kolejne problemy w trakcie wizytacji w klasztorze.

W siódmym już tomie o przygodach psychologa śledczego Katarzyna Bonda tworzy wciągającą intrygę kryminalną, wrzucając swojego bohatera w szaleńczy pościg i piętrzące się problemy.

O ile kręgosłup książkowej intrygi jest bez zarzutu, trudno nie mieć wrażenia, że majacząca w tle osobista tragedia Meyera zmierza donikąd. Ostatnie ceny „Balwierza” i równie enigmatyczne zakończenie „Zimnej sprawy” wciąż nie posuwają do przodu tajemniczych wydarzeń z czwartego tomu „Nikt nie musi wiedzieć”  Podejrzewam, że nie wie tego i sama autorka, która pozostawia sobie furtkę na dopisywanie kolejnych tomów z bliżej nieokreślonym wielkim finałem.

 

Balwierz – Katarzyna Bonda

Trzeci tom drugiego sezonu, chciałoby się powiedzieć. To już szósta książka z cyklu „Hubert Meyer. Psycholog śledczy” i jednocześnie część zamykająca trylogię z lat 2020-21.

Po mrożącym krew zakończeniu „Klatki dla niewinnych” Meyer próbuje zaszyć się w głuszy. Próbuje nieudolnie, bo kryjówka w domku Domana dla miejscowych nie jest miejscem odludnym a sam psycholog decyduje się włączyć do  lokalnego śledztwa. A czego tu nie ma!

W trakcie nielegalnego polowania ginie ksiądz Donat Giza. Kościelnego kacyka zabójca zostawia obok truchła białego wilka bez głowy. Tuż obok policja odkrywa makabryczną scenkę mordu rytualnego. W okolicach grasuje zwyrodnialec porywający dzieci, którego tubylcy szybko ochrzczą złowrogim „Balwierzem”.

Psycholog śledczy nie może przebić się przez zmowę milczenia. W Narwi wszyscy znają wszystkich i wiedzą o wszystkim. Rzecz w tym, że nikt nie złamie świętego prawa prania brudów we własnym gronie. Wśród podejrzanych są typy spod ciemnej gwiazdy, kłusownicy i policjanci. Cień podejrzeń pada nawet na Domana – przyjaciela, którego z Meyerem łączą inne tajemnice.

Podobnie jak w poprzednich tomach przygód profilera Bonda plącze wątki i zaciera starannie ślady. Wśród ogromu spraw i bohaterów niełatwo jest znaleźć trop prawdziwego mordercy. I tym razem autorka wplotła w główny wątek zadawnione historie ciągnące się od czasu zabójstwa Japy.

Zdaje się, że nadal „nikt nie musi wiedzieć” i o tajemnich Huberta Meyera nie poznamy jeszcze długo.

 

 

Klatka dla niewinnych – Katarzyna Bonda

W warszawskiej kamienicy dochodzi do brutalnego morderstwa. Świadkiem rodzinnej tragedii jest kilkuletni Jonasz. Piotr Englot gładko przyznaje się do zabicia żony. Tuż przed końcem odsiadki żonobójca korzysta z przepustki. W niejasnych okolicznościach dochodzi do wypadku na balkonie tego samego mieszkania. W momencie, w którym ginie Stanisława Figas, na balkonie jest z nią Jonasz i Piotr Englot. Mieszkający vis-a-vis kamienicznik nagrywa część zdarzenia telefonem.

Wysoki funkcjonariusz służby więziennej Kacper Dragan wciąga do śledztwa Huberta Meyera. Dochodzenie prowadzone przez profilera przy wsparciu niezawodnej prokurator Rudy odkrywa kolejne poplątane wątki. Tymczasem dochodzi do kolejnego morderstwa. W kręgu podejrzeń pojawia się sam Meyer, który jako ostatni widział się z ofiarą. To zdarzenie również uwieczniono na nagraniu.

Uwikłany personalnie profiler musi znaleźć rozwiązanie sprawy zanim sam zostanie skazany za zabójstwo. Śledztwo komplikuje się a ślady prowadzą do niewyjaśnionych zniknięć kobiet siedemnaście lat wcześniej.

Skomplikowana intryga kryminału obfituje w kilka wątków pobocznych doskonale mylących tropy. W gąszczu domysłów trzeba zachować czujność. Katarzyna Bonda podrzuca kolejne klocki do układanki już nie tylko zbrodni w rodzinie Englotów, ale i do wciąż niepewnego dochodzenia z tomu „Nikt nie musi wiedzieć„.

Tym razem autorka pozwoli czytelnikowi dowiedzieć się kardynalnego „kto zabił”. Zanim jednak do tego dojdzie, Katarzyna Bonda przygotowała dla swojego protagonisty nie lada atrakcje 🙂

 

 

Kacper Dragan

Stanisława Figas

Jonasz Englot

 

 

 

Nikt nie musi wiedzieć – Katarzyna Bonda

Hubert Meyer na emeryturze? Tylko pozornie. Psycholog śledczy nie siada już za biurkiem w komendzie powiatowej policji ale wciąż pozostaje aktywny zawodowo.

Planowany urlop przerywa wizyta dawnych znajomych. Prokurator Weronika Rudy i dwaj policjanci „Doman” i Szerszeń proszą Meyera o przysługę w sprawie zabójstwa gangstera. Profiler ma skierować śledztwo „na lewe sanki” i uchronić dawnych współpracowników.

Sprawę Japy ma zamaskować równoległe dochodzenie. Meyer rusza do Zamku Moszna gdzie doszło do morderstwa. Pojawiają się kolejne ofiary i śledztwo na Górnym Śląsku urasta do wielowarstwowej układanki. To nie koniec. Profiler będzie zmuszony zająć się rozwikłaniem jeszcze jednej, tym razem prywatnej sprawy. Ofiara to młody mężczyzna zaatakowany przez jadowite węże.

Katarzyna Bonda po dziesięcioletniej przerwie wraca do cyklu o najlepszym polskim profilerze. Sukces czterech powieści o Saszy Załuskiej najwyraźniej zainspirował autorkę do koronkowych fabuł i nieoczywistych finałów. Autorka odchodzi od prostego pytania „kto zabił”, którego fundamentem była analiza behawioralna. Hubert Meyer ewoluuje do roli regularnego detektywa.

„Nikt nie musi wiedzieć” plącze wątki i myli tropy. W pochodzie osób i faktów trudno się momentami połapać. Można mieć wrażenie, ze Katarzyna Bonda zapędziła się za daleko w potrójne śledztwo i sama już nie wie które z nich jest najważniejsze. W efekcie nie do końca wiadomo nie tyle kto, ale po co zabił 🙂

Nikt nie musi wiedzieć” to nie kolejny epizod z katalogu spraw profilera ale preludium dla kolejnych powieści z cyklu. I tyko to tłumaczy arcy mętne zakończenie jednego z wątków.

 

Czerwony Pająk – Katarzyna Bonda

Pomyślała z żalem, że to jedyny prawdziwy element jej życiorysu. Alkoholizm. Cała reszta jest zmyślona. Właściwie wszystko jest fikcją. Jej emocje, rodzina, praca, doświadczenie, zachowania, wygląd. Wszystkiego uczyła się na nowo. Tak wiele razy zrzucała skórę, uciekała, tyle postaci odgrywała, że już nie pamiętała, kim jest naprawdę. Czy była kiedykolwiek kimś realnym? Wszystko jej się mieszało.

Nurek hobbysta  w starej torpedowni znajduje ciało kobiety w czerwonej sukni. Komendant Duchnowski rozpoznaje ciało bez problemu. Tak zaczyna się ostatni tom z cyklu „Cztery Żywioły Saszy Zaluskiej”.

Sasza Załuska bezskutecznie poszukuje córki. Ci którzy porwali Karolinę nie byli amatorami a zdarzenie było starannie zaplanowanym punktem z szeroko zakrojonego planu. Załuska odnawia stare znajomości i szuka kolejnych sprzymierzeńców, którzy pomogą jej w odzyskaniu dziecka. Gwarancją życia Karoliny jest tajny raport „Jesiotra”, który Załuska ma zdobyć i dostarczyć dawnym mocodawcom.

W zamykającym cykl „Czerwonym Pająku” schodzą się nici pajęczyny misternie tkanej wokół bohaterki ale i tworzoną przez nią samą. Zadawnione sprawy z Wybrzeża, mroczne interesy z czasów transformacji PRL, zabójstwo generała i kształtujący się układ starych „towarzyszy” z nowymi grupami przestępczymi. Wszystko to ma swoje odbicie w życiorysie policyjnej profilerki. Załuska okazuje się osobą o wielu twarzach. Młoda profilerka z angielskim dyplomem to tylko jedna z przykrywek.

W ostatnim tomie Bonda wywraca do góry nogami wszystko to co czytelnik misternie wyczytał dotychczas. Rozsypane trzy tomy puzzli trzeba złożyć na nowo, co i raz grzebiąc w zdarzeniach z „Pochłaniacza”, „Okularnika” i „Lampionów”. Puste przestrzenie wypełni niesłychana historia „Czerwonego Pająka”.

Kryminalna opowieść ewoluuje do spiskowej teorii z czasów zmierzchu PRL-u i ta misterna intryga Katarzyny Bondy może zmęczyć niejednego plażowego „pochłaniacza” kryminałów.

 

Lampiony – Katarzyna Bonda

Sasza Załuska po raz trzeci. Po Sopocie i Hajnówce przyszedł czas na centralną Polskę. Łódź to doskonałe miejsce dla mrocznego kryminału. Pełne pustostanów i starych fabryk z czerwonej cegły. Miejsc owianych tajemnicą przeszłości i legend o podziemnych korytarzach.

Po spektakularnej klęsce w Hajnówce pani profiler obawia się dyscyplinarki i definitywnego końca kariery w policji. Zamiast „wilczego biletu” otrzymuje nowe zadanie.

Plaga podpaleń w Łodzi zalewa miasto. Płomieniom towarzyszą podejrzane wybuchy. Piromani są początkiem. Skomplikowane śledztwo prowadzi do arabskich terrorystów, łódzkich łowców kamienic, prywatnego detektywa i skarbu ukrytego w starym lochu.

W trzecim tonie „Saszy Załuskiej” Katarzyna Bonda wysoko zawiesza poprzeczkę. Mnogość wątków, bohaterów i pobocznych ścieżek przyprawia o zawrót głowy. Nawet w porównaniu niełatwego pod tym względem „Okularnika” „Lampiony” wydają się literaturą „barokową”.

Żonglowanie nazwiskami i rozbudowane historie postaci pobocznych powodują, że czytelnik marzy o jakimś rozbudowanym dodatku encyklopedycznym. Kim jest Marian? czy to ten sam Maniek sprzed dwóch rozdziałów? Jakie koligacje towarzyskie ma stara fałszerka z pobitym menelem, który – jak się  zdawało – wyzionął ducha w drugim rozdziale? I o co chodzi z tymi bunkrami i obrazem?

Lektura „Okularnika” z kilkoma niedomkniętymi wątkami powodowała nerwowe kartkowanie książki w poszukiwaniu utraconego sensu. „Lampiony” są pod tym względem nawet gorsze, bo utraty jakiś ukrytych znaczeń czytelnik zaczyna szukać niedługo po rozpoczęciu lektury.

Po lekturze trzech tomów Bondy najlepszą metodą na znalezienie sensu powieści jako jednej całości to nieszukanie go. Trochę to irytujące, ale daje komfort dobrej zabawy bez irytacji na zbyt skomplikowaną historię. Z małą nadzieją w tle, że w ostatnim tomie wszystkie klocki wskoczą na swoje miejsca.

 

 

Okularnik – Katarzyna Bonda

Sasza Załuska wraca do „firmy”. Zanim zaliczy obowiązkowe egzaminy ze strzelania i odbierze „blachę”, chce uporządkować swoje sprawy.

Wyprawa do Hajnówki to podróż w przeszłość i próba zamknięcia dawnych traum. Na miejscu Załuska wplątuje się w sprawę tajemniczych morderstw. Ofiarami są kolejne partnerki lokalnego boga przedsiębiorczości Bondaruka. Ogniwem łączącym zbrodnie – stary Mercedes. Zwany popularnie „okularnikiem”.

Pogranicze polsko – białoruskie z ponurą historią ludobójstwa w tle, tętniąca antagonizmami współczesność, niepozbawiona ciemnych plam przeszłość profilerki i czający się w tle Łukasz „Czerwony Pająk” Polak.

Bonda rozwija historię na wszystkich frontach. Trzeba dużego skupienia i doskonałej pamięci żeby ze starcia z drugim tomem cyklu „Sasza Załuska” wyjść zwycięsko. Mnogość wątków i bohaterów momentami przytłacza. Pogłębione rysy każdego z nich mylą tropy wpuszczając czytelnika w ślepe uliczki.

Bonda jest stąd – i to czuć. Opisy Hajnówki i rozbudowane rysy bohaterów są mistrzowskie. Komplikacje intrygi i wpuszczanie czytelnika na kolejne miny – to może podobać się tym, dla których zwykłe historie kryminalne są przewidywalne.

U Bondy nudzić się nie sposób, choć można się pogubić i zakończyć lekturę z lekkim zdumieniem.