The Wonder

Rok 1862  Irlandia. Angielska pielęgniarka Elizabeth (Florence Pugh) trafia do zapadłej dziury, aby zbadać lokalny cud.

Oto jedenastoletnia Anna, córka wioskowych biedaków, staje się wioskową świętą. Jej najbliżsi utrzymują, że dziewczynka nie je od 4 miesięcy a przy życiu utrzymuje ją jedynie modlitwa i cudownie jej podawana  (boską ręką) „manna z nieba”. Drugim ekspertem w sprawie cudownego postu zostaje dla kontrastu zakonnica a cały proces nadzoruje sroga, wiejska rada starców.

Równie ważna jak sama postać cudownie żyjącej dziewczynki jest historyczny i społecnzy kontekst opowieści. Głęboko wierząca, straumatyzowana w wielkim głodzie irlandzka prowincja chce uwierzyć w cud.

Pielęgniarka do spółki z zakonnicą mają sprawdzić autentyczność cudu lub też okryć istotę oszustwa.

Badająca osobliwość świecka pielęgniarka początkowo sprawia wrażenie osoby, której celem jest zdemaskowanie oszustów. Lib wykazuje się jednak wyjątkową empatią przedkładając dobro dziecka nad interesy lokalnej społeczności.

Opowieść chilijskiego reżysera Sebastiana Lelo w zdystansowany i nienachalny sposób odnosi się do religijnego fanatyzmu i dewocji, ale w gruncie rzeczy w centrum opowieści umieszcza nie krytykę ludzkiej natury a pozytywny charakter jednostki. Florence Pugh kolejny raz udowadnia swoje umiejętności.

 

 

Severance

Praca w dziale „Rafinacji Makrodanych” korporacji Lumon Industries to nieco dziwne zajęcie, polegające na łapaniu złych danych w potoku mrugających na ekranie cyferek. Praca może monotonna, za to pełna benefitów – od papierowych rurek na palec i owocowych kwadransów po wieńczący wybitne osiągnięcia konkurs na rafinera kwartału.

Taki obrót rzeczy najwyraźniej nie ma znaczenia dla refinerów”. Tak się bowiem składa, że Mark S. Dylan G. Irving B to pracownicy, których świadomość ogranicza się do jednego piętra w biurowcu.

Kiedy Mark S „wychodzi z pracy”, jego umysł przełącza się w tryb prywatny wskakując na tory Marka Scouta, samotnego wdowca z przedmieść. Tkwiący w żałobie Mark zdecydował się na kontrakt z Lumon Industries i „rozdzielenie” umysłu. Część „pracowa” pamięta tylko to, co dzieje się w biurze. Część „prywatna” nadal posiada wspomnienia z przeszłości i świadomość znikania za drzwiami korporacji na kilka godzin dziennie. Genialne? Być może, ale tylko do momentu, w którym cząstka korpoludka uświadamia sobie, że tkwi w pułapce.

Mark S. zaczyna coś podejrzewać po zniknięciu kierownika Peteya i pojawieniu się nowej osoby. Helly R. od początku sprawia problemy, które doprowadzają pion kierowniczy do szaleństwa.

‚Severance” to absolutne szaleństwo. Zjadliwie antykorporacyjna fabuła piętnuje zniewolenie umysłu na wszystkich poziomach – od ogłupiania pracowników ikonicznie dennymi benefitami po niemą, symbolizowaną szumiącym głośnikiem obecność Zarządu i religijny fanatyzm średniej kadry symbolizowanej przez wzbudzającą popłoch panią Cobel i jej maniakalnych pomocników.

Całości dopełniają przerażające, wyprane z emocji wnętrza „wydzielonego piętra” i szeroki uśmiech pana Milchicka.

Uważny widz znajdzie w „Severance” smakowity melanż gatunków: dystopijne S-F, teorie spiskowe, groteskę a nawet ujmujące love story w wykonaniu egzotycznego duetu John Turturro – Christopher Walken.

Trzeba przyznać, że jeden ze świadomych liderów prania mózgów – koncern Apple – zdobył się na zdumiewający ruch patronując serialowi 🙂

Z niecierpliwością czekam na kolejny sezon.

 

Pierwotniak, Piękniś, Kropka i Karel

„Taki stary a taki głupi” brzmi powszechnie powtarzane powiedzonko. A jednak stare chłopy wciąż wpadają na durne pomysły. Pomysły, bez których świat byłby smutnym biurowcem pełnym ludzi o napiętych dupach.

Pierwotniak, Piękniś, Kropka i Karel to panowie, których losy potoczyły się różnie a proza życia przygniotła nieco do trotuaru. Wiedzeni iście kawalerską fantazją podejmują honorowy zakład, którego główną zasadą jest mówienie bezwzględnej prawdy. Co oczywiste, prawda nie jest towarem chodliwym, bywa też zabójczo niebezpieczna.

Komedia pełna faux-pass w wydaniu Czechów, czyli = co tu dużo pisać – „czeski film” 🙂

 

C’mon C’mon

Kręcona w czarnobiałej, manierycznej formule kina niezależnego opowieść o przyjaźni dwóch chłopców. Jeden z nich to off-owy dziennikarz nagrywający wywiady radiowe Johny (Joaquin Phoenix). Drugi to jedenastoletni Jesse (Woody Norman).

Za sprawą zrządzenia losu i rodzinnych komplikacji chłopaki mają dłuższą chwilę, żeby bawić się w swoim towarzystwie.

Dla starszego będzie to okazja do odkrycia własnej rodziny i korzyści płynących z towarzystwa dziecka. Dla młodszego wujek Johny stanie się inspiracją do nowych odkryć w jego raczkującym emocjonalnie świecie.

Ciepła, mądra i chyba też troszkę artystycznie przynudzająca historyjka intelektualisty z Berkeley.

 

Banksterzy

O jejku. Miało być ważne i z ikrą, o temacie gnębiącym miliony Polaków. Wyszło jak zawsze.

Wyrazisty jak dwie części dupy zaorane rowem (pardonsik) podziały na złych bankierów i dobrych poczciwych kmieci.

W grupie numer jeden: zła, moralnie upadła kobieta sprzedająca kredyty po trupach Zawadzka; zła, również moralnie upadła kobieta szefowa złej kobiety sprzedawczyni Kożuchowska; oraz ich molestujący bankster prezes banku najźlak – Karolak. Acha, jest jeszcze Frycz w roli pana Nemesis pociągającego za sznurki tak w Cebulandii jak i na świecie (tu zrujnowane lofty udające New Jersey i tapeta NYC udająca NYC).

Po stronie dobra występują: biedny, acz genialny programista Królikowski oraz jego brak biznes-łata Zawierucha, biorący milionowe kredyty jak pelikan. Plus paru dziwnych kumpli niby złych ale dobrych, którzy nieoczekiwanie zrobią innym z dupy jesień średniowiecza.

Całość myśli nieuczesanej o krwiożerczych bankierach i biednych polaczkach ładowana jest widzowi do łba szpadlem pana Mietka zagarniających miał węglowy do dymiącego pieca. Dymi, dymi, ale łognia to z tego, panie, nie będzie.

Pan reżyser Ziębiński podobno to jest człowiek utalentowany. Ło Panie, weź pan już nie kręć filmów, zostań pan przy reklamach maści na ból dupy.

 

 

Brud – David Vann

Dwudziestoletni Galen mieszka z matką w starej rezydencji rodzinnej. Codzienność Galena wypełniają rytuały rodzinne: podwieczorek z mamą, wizyta u babci cierpiącej na zaniki pamięci, sezonowe prace w orzechowym sadzie.

Utrzymują się z rodzinnego majątku, którym w imieniu babki zarządza matka. Na swoją część spadku dybie ciotka Helen i jej cyniczna córka Jennifer.

W trakcie tradycyjnego wyjazdu do wiejskiego domku dojdzie do zdarzeń, które rozpoczną rodzinną katastrofę.

U Davida Vanna nie ma miejsca na letnie emocje. Tu wszystko wrze w tyglu rodzinnych animozji i słabo skrywanych emocji. W „Brudzie” Vann podąża śladami osuwającego się w obłęd Galena.

Krótkie, mocne, nie do ozobaczenia.

 

Siekierezada – Edward Stachura

Nikt nigdy nie cofnie, mówię, tych, co już były, ludzkich nieszczęść i krzywd, od których aż trzeszczą, aż pękają w szwach panoramiczne ekrany powietrza. Aż za ramy się to czasami wylewa i wtedy się to widzi, i wtedy się to słyszy: skargi, jęki, zawodzenia, płacz, szloch, wycie i dudnienie ziemi od padających na nią rannych i trupów.

Wydana w 1971 roku „Siekierezada” powstała na bazie własnych doświadczeń poety. Zaledwie 4 lata wcześniej mieszkał w Grochowicach i pracował jako robotnik leśny wnikliwie obserwując autochtonów.

„Siekierezada” jest taka jak jej autor – mieszanka poezji i prozy, pijackiego bełkotu przy bimbrze i eterycznych wspomnień ukochanej, ciężkiej fizycznej pracy przy wyrębie i tęsknego patrzenia na nocny księżyc.

 

The White Lotus – Season 01

Uśmiechnięty personel hawajskiego kurortu „Biały Lotos” wita nową turę klientów. Na rajskiej plaży i w luksusowych apartamentach wszystko wydaje się idylliczne. Klientela jest wymagająca. To biali bogaci Amerykanie odrywający kupony swojego zasobnego życia. Najwyższych lotów obsługa hotelowa z dużym wyczuciem zgaduje potrzeby gości i stara się aby pobyt w Lotosie był dla nich wyjątkowy.

Rodzina Mossbacherów pełna skrywanych traum i oskarżeń, alkoholiczka Tanya snująca się po hotelu z prochami skremowanego rodzica, młode małżeństwo z pretensjami o apartament to główni bohaterowie pamfletu. Po drugiej stronie barykady, niczym tykająca bomba zegarowa stoi hotelowy manager Armand i masażystka Belinda.

„The White Lotus” składa się z kilku warstw, które twórcy prezentują bez pośpiechu. Pod pierwszą – kolorową i pełną zachwytów czai się mniej wygodna, zgyźliwa satyra na kastę uprzywilejowanych. W kolejnej, niczym u Agaty Chrystie pojawia się ciało jednego z turystów a pytania kto zabił i kto jest mordercą pozostaną otwarte do ostatnich minut serialu.

Mike White stworzył świetne widowisko. Fabułę czarnej komedii genialnie uzupełnia niepokojąca, obłąkana muzyka i równie nietypowe, towarzyszące bohaterom obrazki kipiącego wrogością oceanu.

 

 

 

Oni znowu grzeszą, dobry Boże

Kolorowa rodzinka znowu psoci. Tym razem córki państwa Verneuil planują potajemną fetę z okazji czterdziestolecia związku.

Czterech wesołych zięciów to wystarczający balast dla konserwatywnego Claude. Przyjazd teściów z czterech stron świata może okazać się multiplikacją kłopotów. I tak oczywiście się dzieje począwszy od losowania, kto zamieszka w nadmuchiwanej chacie na podwórku.

To już trzecie spotkanie z bohaterami „Za jakie grzechy” i uroczym Christianem Clavier w roli sfrustrowanego ojca czterech córek. Kolejna z metra cięta francuska komedia nie traci impetu mimo powielania wciąż tej samej melodii – małych utarczek na tle kulturowym i rasowym. Mimo to film o „tych onych” to niezobowiązująca, relaksująca wizyta w kinie, podana z francuską lekkością.

Mon Dieu! 🙂

 

 

Licorice Pizza

Dolina San Fernando, 1973 rok. Kryzys paliwowy, wojna w Wietnamie, przemiany obyczajowe, wszystko podlane sosem jedynego w swoim rodzaju klimatu Hollywood.

Pierwszy raz Alana i Gary spotykają się na szkolnym korytarzu. Ta dwójka będzie się przyciągać i odpychać przez cały seans. Pewien siebie Gary, gwiazdor dziecięcego kina jest gejzerem pomysłów na biznesy i chodzącym samozadowoleniem. Starsza od niego o dziesięć lat Alana wciąż tkwi w luce pomiędzy dzieciństwem a dorosłością. Historia rodzącej się przyjaźni Gary’ego i Alany to ważny ale nie jedyny wątek fabuły. Dzieje się tu tyle, że do wyłapania wszystkich smaczków należy wezwać eksperta od przemian społeczno-kulturowych Ameryki lat siedemdziesiątych.

Już sam tytuł nowego filmu Thomasa Andersona stawia pytanie „o czym jest ten film”. Pizza z lukrecją? Dygresja do winylowej płyty? Tytuł jest niezłym wstępem do równie zakręconej fabuły. Kluczem do rozszyfrowania – nostalgia reżysera.

Anderson miał szczęście urodzić się kalifornijskim Studio City w okresie kolorowych lat siedemdziesiątych. Nasiąknięty niepowtarzalnym klimatem, w swoich filmach wciąż wraca do tych samych miejsc. „Boogie Nights”, „Aż poleje się krew”, „Wada ukryta” to te same ulice miejsca i podobni sobie ludzie różnych epok.

W „Licorice Pizza” do pary głównych bohaterów reżyser dorzuca epizody ilustrujące prawdziwe osobowości swoich czasów. Kreacje Seana Pean’a Bradleya Coopera czy Toma Waitsa rozszyfruje wyłącznie wspomniany powyżej znawca. Bo czy przeciętny europejski widz rozpozna w Jacku Holdenie (Sean Penn) oscarowego Williama Holdena?

„Licorice Pizza” pozostanie nieco enigmatyczną dla szerokiego grona widzów opowieścią o dzieciakach Hollywood lat siedemdziesiątych. Dziwną i nie do końca zdefiniowaną, ale wciągającą podróżą do innej epoki.

Na koniec ciekawostka. Grający Gary’ego Cooper Hoffmann to syn nieodżałowanego Philipa Seymoura