The President is missing – Bill Clinton James Patterson

Prezydent Duncan przygotowuje się do procesu impeachmentu. Pomimo oskarżenia o potajemne negocjacje z terrorystą Jonathan Ducan nie chce składać wyjaśnień, które rzucą więcej światła na działania sprzeczne z doktryną narodową. Suliman Cindoruk jest założycielem grupy Sons of Jihad – bezwzględnej organizacji walczącej z amerykańską demokracją. Media spekulują czy prezydencki rozkaz odwołania militarnej akcji w kryjówce terrorysty było efektem korupcji na najwyższych szczeblach władzy.

W noc przed procesem w Gabinecie Owalnym pojawia się dziwny gość. Po jego wizycie prezydent decyduje się chyłkiem zniknąć z Białego Domu.

Po strzelaninie pod stadionem National Park i kolejnej na autostradzie pod Waszyngtonem prezydent znika. Od tej chwili zacznie się morderczy wyścig z czasem, w którym schorowany i osamotniony Duncan zmierzy się z największym od lat zagrożeniem dla USA.

„President is missing” to dzieło kooperatywy byłego prezydenta Clintona i kompulsywnego pisarza powieści sensacyjnych Jamesa Pattersona. Patterson to autor pierdyliona powieści, których lista wymagała oddzielnej strony na Wikipedii. Nie trudno domyślić się kto książkę napisał a kto łaskawie dodał na niej swoje nazwisko 🙂

Powieść bez gotujących mózg łamigłówek w stylu Bondy skrojona pod przeciętnego amerykańskiego czytelnika mogłaby trafić wprost do kolejnego filmu o muskularnym (ale kaszlącym 😀 ) prezydencie biegającym z giwerą po Waszyngtonie.

Sporo tu naiwności i uproszczeń (szczególnie w dziedzinie IT łopatologicznie tłumaczonej przez nerdów), w efekcie których misterna intryga siada po kilku rozdziałach.

Czytana dla celów językowych – może być

 

Anatomia Skandalu

Stabilne życie państwa Whitehouse chwieje się w posadach. Problemem nie jest ujawniony w brukowej prasie skandal, ale jego następstwa na sali sądowej.

James Whitehouse jest członkiem rządu i kluczowym politykiem w brytyjskim parlamencie. Zdradę komunikuje bez nadmiernych emocji, z gracją i wrodzonym wdziękiem unikając konsekwencji. Kiedy szala zdaje się przechylać na stronę nieskazitelnego „whipa” z Izby Gmin, starannie pielęgnowany wizerunek rozmontowuje ambitna prokurator Kate Woodcroft.

Anatomia skandalu to anatomia brudów kryjących się za nobilitowaną fasadą Westminster. Czy politykom „wszystko można”? Jak duża musi być wina, aby członek Upper Class został ukarany? Gdzie jest granica między NIE i TAK? Sporą część fabuły zajmuje kwestia molestowania seksualnego spod znaku #metoo. W przypadku „Anatomy of a Scandal” dobitna rolę odgrywa tu .. winda w budynku parlamentu.

Serial w rozpoznawalnym już „netfliksowym” spokojnie zmieściłby się w krótszym formacie. Rozwleczony wstawkami ze studenckiego życia Oxfordu to przede wszystkim propozycja dla fanów gatunku „sądowego”.

Niezła rola Ruperta Frienda, który jednak wciąż najbardziej kojarzy się z agentem Peterem Quinnem w „Homeland”

 

 

The Loudest Voice

Co łączy Harveya Weinsteina, Jeffreya Epsteina i Rogera Ailesa? Każdy z nich doszedł na szczyt i uwierzył w boską nieomylność. Łączy ich także jeszcze jeden szczegół. Każdy z nobilitowanych gentlemanów usłyszał zarzuty molestowania.

Roger Ailes dojrzał potencjał raczkującej telewizji już we wczesnych latach sześćdziesiątych. Entuzjazm dla nowej technologii przekazu przyniósł mu wkrótce uznanie w oczach polityków. Ailes stał się doradcą medialnym kolejnych prezydentów po stronie Partii Republikańskiej: Nixona, Reagana, George H. W. Busha i „juniora” George W. Busha.

Równolegle piął się w górę po szczeblach medialnej kariery. W latach dziewięćdziesiątych został prezesem CNBC.

Ukoronowaniem i biznesowym opus magnum dla Ailesa stała się praca dla Roberta Murdocha, z którym od 1996 roku stworzył najpopularniejszą choć kontrowersyjną Fox News.

Miniserial „The Loudest Voice” opisuje losy Ailesa od stworzenia Fox News po skandal obyczajowy i zwolnienie z fotela prezesa. W brawurowej roli medialnego magnata występuje Russell Crowe. Podbieństwo do Gladiatora przypadkowe 🙂

 

 

Homeland – season 07

Homeland kolejny raz zatacza kręgi nad własnym podwórkiem.

Sprowokowana zamachem na swoje życie prezydent Keane wprowadza szereg radykalnych działań, które zachwieją demokracją. Rezonans jaki spowodują działania rządu wróci do Waszyngtonu z siłą tsunami. Radykalizujące się bojówki antyrządowe i krytykujący administrację dziennikarze staną się ogniem, który podpali lont.

Główna bohaterka ma swoje problemy. Po odejściu z Białego Domu boryka się z problemami rodzinnymi i destabilizacją własnego układu nerwowego.

W trakcie sezonu na scenę wkroczą internetowi trolle i rosyjskie służby specjalne.

Wyemitowany w 2018 roku siódmy sezon Homeland bez owijania w bawełnę przestrzega przed władzą (ówcześnie rozpędzająca się prezydentura sceptyka demokracji Donalda Trumpa, wybranego w podejrzanych okolicznościach i przy współudziale internetowego hejtu) i jednym z największych wyzwań współczesnego świata – wirtualnej rzeczywistości, która przebudowuje porządek świata.

Sezon powstał na bazie izraelskiego serialu tv „Prisoners of War” ale zjawiska w nim przedstawione okazały się wizjonerskie. Złowrogo wizjonerskie.

 

The Post

W 1971 roku pracownik potężnego RAND Corporation Daniel Ellsberg decyduje się na ujawnienie tajnego raportu o wojnie w Wietnamie. Liczący ponad 7 tysięcy stron raport wieloletniego zaangażowania rządu w wojnę nie pozostawia suchej nitki zarówno na obecnej administracji Nixona, jak i jego poprzedników – ta wojna to kompromitacja elit władzy.

Ellsberg przekazuje kopię tajnego raportu redakcji New York Times. Pierwsze publikacje gazety wzbudzają gwałtowną reakcję rządu, który za wszelką cenę stara się zablokować publikacje. Do gry włącza się lokalna gazeta „The Washington Post”. Redaktor Naczelny (Tom Hanks) i właścicielka „The Post” (Meryl Streep) muszą podjąć decyzję: bronić wolności słowa czy złamać obowiązujące prawo.

Podnoszący na duchu moralitet Spielberga o wolności słowa jako podstawy demokracji. Film ukazał się w roku, w którym do władzy doszedł Donald Trump a dzienniki prasowe dawno już przegrały walkę o czytelników odpływających w stronę internetowych fake newsów.

 

 

Pętla

Tym razem miało być inaczej. Miało być na serio i poważnie. Miało obnażać nieprawość i walić obuchem w pysk niesprawiedliwości.

Reżyser opowiadał o nowych, sensacyjnych dowodach i wyznaniach świadków, które wstrząsną polskimi elitami. Wyszło jak zwykle. Bo temu panu za każdym razem wychodzi mniej więcej to samo: grubo ciosany film sensacyjny.

„Afera podkarpacka” wstrząsnęła opinią publiczną po tajemniczym samobójstwie boksera-sutenera Dawida Kosteckiego. Na jaw wyszły brudy w rzeszowskiej policji, śliskie powiązania ukraińskich braci Aleksa i Żeni z CBŚ-em i szantaże polityków, na których grupa miała podobno filmy nagrywane w swoim „Imperium”. Podejrzenia o robotę obcego wywiadu i kluczowych polityków trzymanych na smyczy szantażem nie ucichły do dzisiaj. Słowem: doskonały materiał na film.

Biorąc na warsztat obyczajową aferę podkarpackich elit Patryk Vega zmarnował okazję na coś więcej, niż sensacyjną opowiastkę o cwaniaku na urzędzie. Odarta ze skomplikowanej układanki wpływów historia spłyciła się do ciągu slapstickowych scen i ledwie maskowanego zachwytu nad złymi chłopcami. Bo to oni przecież są dla Vegi w gruncie rzeczy bohaterem pozytywnym. Reszta postaci pojawiających się w filmie to tylko gromada bezmyślnych błazenków, których można bezczelnie orżnąć, ewentualnie strasząc użyciem siły. O tradycyjnym lżeniu służb mundurowych nie wspominając.

„Pętla” nie odbiega poziomem od wcześniejszych dzieł mistrza i z pewnością zadowoli widownię karmioną od lat opowiastkami z bajarza pana Patryka. „Polityka”, „Bad Boy” czy „Botoks” opowiadały z grubsza tą samą historię: świat jest zły, żądzą nim źli ludzie wzajemnie trzymający się za gardła. Na plus „Pętli” można zapisać względnie logiczną – choć niepozbawioną niezamierzonych wpadek fabułę plus Królikowskiego i Warnke, którzy wyraźnie rozgościli się na pozycjach gwiazd u Patryka Vegi.

 

 

Polityka

Zmienił się temat, ale nie warsztat twórcy. „Polityka” to kolejny film Vegi, który jest zlepkiem skeczy i mniej lub bardziej dosadnych historyjek o patologii. Tym razem reżyser uderza w obóz władzy. Kto wie czy nie bardziej niebezpieczny niż zorganizowana przestępczość.

Nie wiem co bardziej drażni w „Polityce” – znane doskonale patologie pseudo polityków czy ich pastiszowa przeróbka kształtowana ręką Vegi. Choć poszczególne historyjki złośliwie podkreślające wady partyjnej wierchuszki nie mijają się z prawdą, ogląda się to z dużym bólem (tu wpisać czego).

Codzienność zdecydowanie przerasta wyobraźnię filmowców, szkoda czasu na powtórki.

 

Vice

Historia zakochanego w sobie biurokraty, którego wpływy i decyzje ukształtowały współczesny świat.

George W. Bush: So we gonna do this thing, or what? I mean, is this happening?

Dick Cheney: I believe… we can make this work.

George W. Bush: Hehehe!

[claps]

George W. Bush: Hot damn!

 

Dick Cheney to przykład polityka, który z własnej nijakości stworzył markę i wspiął się na szczyty władzy. Karierę zaczynał w administracji Nixona, aby po kolejnych stanowiskach w Waszyngtonie zostać sekretarzem obrony w rządzie George Busha seniora. Apogeum możliwości sięgnął u boku George W. Busha, sprawnie manipulując nieogarniętym prezydentem i pociągając za sznurki niedostępne wcześniej żadnemu wiceprezydentowi.

Karierę polityczną twardogłowego republikanina można streścić jednym słowem – wyrachowanie. Ścieżka kariery i własny interes maskowane populistyczną troską o dobro publiczne to wizytówka pana „Vice”, który przyłożył rękę do amerykańskich interwencji w Panamie i Iraku. Po zakończeniu fuchy w Obronie USA był prezesem Halliburton, molocha w branży naftowej. Wracając do polityki w roli doradcy i „vice” u kolejnego z rodu Bush’ów stał się orędownikiem rozwiązań siłowych w polityce zagranicznej.  Okazją życia stała się dla Cheneya pamiętna data 9/11. Wykorzystując chaos zamachu w Nowym Jorku i małe doświadczenie prezydenta praktycznie przejmuje stery, nadając Ameryce kurs na zbrojną interwencję w Iraku.

Kilka lat temu Adam McKay wypunktował świat finansjery w bezlitośnym „Big Short”. „Vice” w podobny sposób portretuje polityków. Kasta pozbawionych moralności bankierów została zastąpiona cynicznymi, żądnymi władzy urzędasami, po trupach prącymi do najwyższych stanowisk w sąsiedztwie gabinetu owalnego.

Dick Cheney to dla Adama McKaya wymarzona postać – inteligentny cwaniak, za którego chore ambicje zapłacą ludzie na dole drabiny społecznej. Tacy jak tajemniczy narrator filmu – Kurt. Na politykach reżyser używa sobie bez skrupułów. Donald Rumsfeld (Steve Carell), Colin Powell (Tyler Perry), J.W. Bush (Sam Rockwell) raczej nie powinni oglądać tego filmu. Zresztą sam niemalże 80-letni Cheney też nie, jeśli tylko dba o prawidłowe ciśnienie.

W roli tytułowej uwielbiający radykalne zmiany wyglądu Christian Bale – tym razem nie zawahał się przeistoczyć w otłuszczonego grubasa (opłacało się: nominacja do Oscara i Złoty Glob za tą rolę :).

 

 

House of Cards – season 06

Domek z kart posypał się jeszcze przed premierą ostatniego, szóstego sezonu. Obyczajowa afera Kevina Spacey zachwiała posadami papierowego White House, ale po chwili grozy scenarzyści postanowili nie zrażać się zniknięciem głównego bohatera. Francis Underwood został pochowany już w promocyjnych reklamach.

Umarł król, niech żyje królowa. Oczywistym kandydatem na spadkobiercę domu Underwood już w piątym sezonie była pani V-ce Prezydent.

Sezon szósty startuje w setnym dniu rządów Claire. Nowa gospodyni Białego Domu spotyka się z ostracyzmem politycznych oponentów, niewypowiedzianym męskim szowinizmem i zastępami wrogów czających się za rogiem.

Niczym w cyrkowej sztuczce scenarzyści wyciągają z kapelusza potężny ród Shepherdów. Machiaweliczny spisek oligarchów to główna oś intrygi sezonu, choć szczęśliwie nie jedyna. Brak przepotężnych Shepherdów w poprzednich sezonach nadrabiają wstawki z przeszłości Claire i coraz większe kłębowisko starych – nowych bohaterów.

Ostatni sezon wyraźnie nie dorasta do pięt poprzednikom. Brutalnie usunięty z produkcji Spacey fascynował burzeniem czwartej ściany i mesmerycznie hipnotyzował widza. Miał to coś, czego Robin Wright nie udało się powtórzyć.

Brakuje politycznych smaczków, które dawały poczucie podglądania senatu od kuchni. Gabinet owalny z pola werbalnej walki o władzę stał się litaralnym miejscem zbrodni. Wątki sensacyjne z budzących grozę wyjątków zostały zresztą regułą. Trup ściele się gęsto a stojący za tym bohaterowie są bezkarni niczym postaci z kreskówek. Fabuła plącze się w „potrójnych nelsonach” spłycając misterne spiski do rangi niezrozumiałych rozgrywek psychopatów.

Szósty sezon kończy cykl. Pierwsze odcinki „House of Cards” były sensacją. Końcówka mętna i pozbawiona dobrego scenariusza pozostawia poczucie niedoróbki. Szkoda.

 

 

Smoleńsk

Jak w starym dowcipie, jeśli zastąpi się kalumnie o „Smoleńsku” miłościwym milczeniem, to zapadnie cisza 🙂

Goebelsowska propaganda to nie jedyne zło jakim Antoni Krauze męczy widza. Film jest monumentalnie durny, obrażający inteligencję Polaków, w dodatku zagrany w sposób urągający elementarnemu pojęciu o grze aktorskiej.

Znośna, choć drewniana pierwsza część opowieści o spisku smoleńskim i winie Tuska niczym nie zaskakuje, realizując się w mało wysublimowanych dygresjach i pomówieniach. Machiaweliczny szef „prywatnej telewizji”, aroganccy politycy rządzącej kliki, itd, itp. Prawdziwym bólem jest końcówka, w której opary absurdu sięgają zenitu. Połączenie Smoleńska z Katyniem niszczy umysł niczym zabójcze promienie gamma najeźdźców z kosmosu.

Co się raz zobaczyło, to się już nieodzobaczy.