Tiger King

Nie minęło kilka dni od premiery na Netflix a „Tiger King” stał się serialem o niewiarygodnej popularności. Trudno się temu dziwić, bo opowieść o hodowcy tygrysów z Wynnewood, Oklahoma przekracza granice zarezerwowane dotąd dla filmów sensacyjnych kategorii B. I zwyczajnie nie mieści się w głowie.

Nowy serial dokumentalny Netflixa buduje  historię Joe Exotica według najlepszego hitchocowskiego stylu. Joseph Schreibvogel alias Joe Exotic nie odbiega poziomiem szaleństwa od kolegów po fachu. A jest w czym wybierać: nawiedzeni działacze eko i tytułujący się bogami guru są na porządku dziennym. Najwyraźniej pokusa posiadania własnego Z.O.O. działa szczególnie intensywnie na wszelkiej maści oryginałów.

Pozorna sielanka w parku G.W. Zoo z jej egzotycznym, ale w gruncie rzeczy pociesznym właścicielem gejem kończy się szybciej niż można się spodziewać. Historia nabiera tempa kolejki górskiej, z gwałtownymi zwrotami, jakich nie powstydziliby się bracia Cohen.

„OMG!” lub „Holly Shit!” to chyba najczęściej powtarzana fraza podczas oglądania historii hodowców tygrysów, homo bigamisty i niedoszłego prezydenta USA.

„Tiger King” powtarza rozpoznawalny już, „netflixowy” sposób narracji, ale jest to zdecydowanie najbardziej popieprzony dokument jaki Netflix dotychczas wyprodukował.

„cuz I saw Tiger, now I understand

I saw Tiger, and Tiger saw man” 🙂 

 

 

The Game of Thrones Season 08

Ósmy sezon „Gry o Tron” nieuchronnie dobija do brzegu i kończy sagę Georga R.R. Martina.

Zderzenie świata ludzi z armią umarlaków Nocnego Króla stanowi apogeum historii Westeros. Władcą Siedmiu Królestw udało się dojść do porozumienia w sprawie wspólnej armii. Na dalekiej Północy ludzie mają stawić czoła złowrogiej sile białych wędrowców. Na czele wspólnej armii staje Daenerys Targayien, matka smoków.

Wielkie oczekiwania i wielkie kontrowersje – tak w skrócie można streścić ostatni sezon serialu. Epicka bitwa z nieumarłymi to zdecydowanie najlepszy moment, ale twórcy nie byliby sobą nie gmatwając opowieści kolejnymi zderzeniami wielkich armii.

Znana z uśmiercania głównych bohaterów produkcja i tym razem nie poskąpi ofiar z pierwszych szeregów i spektakularnych zwrotów akcji.

 

 

Ślepnąc od świateł – serial

Kuba jest perfekcjonistą i zawodowcem. Jego poukładany świat nie wychodzi poza utarte zwyczaje i procedury. Kuba jest dealerem gwiazd. Z gwarancją dostawy w minutach zapewnia stały dostęp do towaru niesfornym celebrytom, zapracowanym prezesom i znudzonym żonom biznesmenów.

Zmęczony ciągłym napięciem, swoim twardogłowym „szefem” Jackiem i jego brygadą dowodzoną przez brutalnego „Stryja” Kuba marzy o długich wakacjach na końcu świata. W ręku ma bilety do Argentyny. Gdy zamyka oczy, widzi rajską plażę. Moment spełnienia wizji przybliża się z każdą dobą.

Zegar tyka a  poukładany świat zaczyna się sypać. Stara gwardia wraca z odsiadki. Dario przejmuje terytorium, którego ważnym zasobem jest robiący świetne obroty dealer.

Ekranizacja powieści Żulczyka, zdumiewająco dobra jak na polskie możliwości. HBO zdecydowało się na serial, skreślając tym samym tempo, które w książce wybija przyspieszony puls głównego bohatera i chroniczny brak snu. Pozostał nadciągający kataklizm i nieuchronna rozpacz w świetle rozpadającego się mikro świata głównego bohatera.

Tym co wynosi serial na wyższe poziomy jest Jan Frycz. Przerażający, nieobliczalny. Towarzyszą mu świetni Chabior, Więckiewicz i debiutujący Kamil Nożyński.

Jest „sztywniutko”,jakby podsumował raper „Piorun”.

 

Zero Zero Zero

‚Zero Zero Zero” to klasa najczystszego, najbielszego proszku. W zwyczajnym świecie zarezerwowana dla najlepszej mąki. Dla ulicznego dealera produkt marzeń, zarezerwowany do cudownego rozmnożenia na miliony gramowych działek.

Rubieże włoskiego „buta”, Kalabria. Wiekowy ale wciąż posiadający potężne wpływy Don Minu walczy o przywództwo w klanie. Don Minu zamawia wielką dostawę kokainy.

W Meksyku gang braci Leyra przyjmuje zlecenie warte 62 miniony euro.

Pomiędzy kalabryjską ‚Ndrangheta a meksykańskim kartelem pośredniczy amerykańska rodzina Lynwood. Transoceaniczny armator ma wszystko czego potrzeba do połączenia biznesów po dwóch stronach oceanu.

Droga kokainy od producenta do nabywcy pozornie wydaje się łatwa jak łączenie kropek: Meksyk – Europa. W narkotykowym biznesie nic nie jest jednak proste a najpewniejsze rozwiązania trafiają na nieoczekiwane problemy. Prosta łącząca dwa punkty na mapie plącze się w nieskończoność. Tam gdzie pojawia się kokaina, szybko znajdują się kolejni amatorzy łatwego zarobku.

Kokaina napędza światową gospodarkę – twierdzi jeden z bohaterów. To diaboliczne twierdzenie ma w sobie sporo racji. Jest to jednak nie tyle napędzanie gospodarki, co karmienie toczącej świat zarazy, dające okazje do zarobków afrykańskim ekstremistom, arabskim terrorystom i skorumpowanym policjantom.

Żadna ze stron transakcji nie wyjdzie z biznesu bez szwanku. Miliony euro wyzwalają najgorsze instynkty we wszystkich, którzy dotknęli przeklętego biznesu. Problemom Don Minu z ambitnym wnukiem w Kalabrii wtórują brutalne walki o władzę w meksykańskim Monterey. Lynwoodowie z Nowego Orleanu zapłacą krwią za ładunek warty milionów dolarów.

Ośmioodcinkowy serial na podstawie opowiadania Roberto Saviano jest dziełem Sterfano Sollima. Nie mogło trafić na większego eksperta. Sollima to autor świetnej „Suburry” i „Sicario 2” co doskonale czuć w pierwszych taktach „Zero Zero Zero”.

 

 

House of Cards – season 06

Domek z kart posypał się jeszcze przed premierą ostatniego, szóstego sezonu. Obyczajowa afera Kevina Spacey zachwiała posadami papierowego White House, ale po chwili grozy scenarzyści postanowili nie zrażać się zniknięciem głównego bohatera. Francis Underwood został pochowany już w promocyjnych reklamach.

Umarł król, niech żyje królowa. Oczywistym kandydatem na spadkobiercę domu Underwood już w piątym sezonie była pani V-ce Prezydent.

Sezon szósty startuje w setnym dniu rządów Claire. Nowa gospodyni Białego Domu spotyka się z ostracyzmem politycznych oponentów, niewypowiedzianym męskim szowinizmem i zastępami wrogów czających się za rogiem.

Niczym w cyrkowej sztuczce scenarzyści wyciągają z kapelusza potężny ród Shepherdów. Machiaweliczny spisek oligarchów to główna oś intrygi sezonu, choć szczęśliwie nie jedyna. Brak przepotężnych Shepherdów w poprzednich sezonach nadrabiają wstawki z przeszłości Claire i coraz większe kłębowisko starych – nowych bohaterów.

Ostatni sezon wyraźnie nie dorasta do pięt poprzednikom. Brutalnie usunięty z produkcji Spacey fascynował burzeniem czwartej ściany i mesmerycznie hipnotyzował widza. Miał to coś, czego Robin Wright nie udało się powtórzyć.

Brakuje politycznych smaczków, które dawały poczucie podglądania senatu od kuchni. Gabinet owalny z pola werbalnej walki o władzę stał się litaralnym miejscem zbrodni. Wątki sensacyjne z budzących grozę wyjątków zostały zresztą regułą. Trup ściele się gęsto a stojący za tym bohaterowie są bezkarni niczym postaci z kreskówek. Fabuła plącze się w „potrójnych nelsonach” spłycając misterne spiski do rangi niezrozumiałych rozgrywek psychopatów.

Szósty sezon kończy cykl. Pierwsze odcinki „House of Cards” były sensacją. Końcówka mętna i pozbawiona dobrego scenariusza pozostawia poczucie niedoróbki. Szkoda.

 

 

The Walking Dead – season 09

W apokaliptycznym świecie kończą się zasoby, w które obfitował świat pozostawiony we władanie szwendaczom. Brak paliw wydłuża dystanse a ograbione z zapasów zgliszcza supermarketów wieczny głód ludzkich niedobitków. Osady oddalają się od siebie nie tylko godzinami potrzebnymi na przebycie drogi. Zmieniają się pryncypia wyznaczane przez poszczególnych „boss-ów”.

Po ośmiu sezonach trudno w „The Walking Dead” od powiew świeżości. Wypad do Waszyngtonu i plądrowanie muzeum to nic innego jak widziane dziesiątki razy wyprawy po zasoby. Kolejna grupa antagonistów budzi dreszczyk emocji … ale tylko na początku. Wraz z zagłębianiem się w historię, kolejne „plemię” zdaje się powtórką melodii, którą już gdzieś słyszeliśmy: nowa grupa, nowy okrutny szef, nowe postacie w galaktyce TWD.

Apogeum sezonu zaskakująco wypada w odcinku numer pięć, chociaż prawdziwi maniacy Żywych Trupów będą bawić się doskonale do końca serii.

 

 

Mindhunter – season 02

Pierwszy sezon fascynował spotkaniami Holdena Forda i Billa Tencha z zabójcami i zalążkiem tego, co później rozwinęło się w poważną naukę behawioralną. Kolejne wizyty w celach śmierci były podróżą w chore umysły przypadków sklasyfikowanych jako „seryjni mordercy”.

Sezon drugi prezentuje kolejną porcję sławnych zwyrodnialców. Choć pojawiają się w nim takie „sławy” jak Charles Manson, „Son of Sam” czy William Pierce, najważniejsi są tu dobrzy chłopcy.

Po traumatycznym doświadczeniu z Edem Kemperem Holden dochodzi do siebie. Rozdarty między poczuciem obowiązku a rodzinnymi problemami Bill podróżuje wciąż wzdłuż i w szerz Ameryki. Osobną historię pisze Wendy Carr uchylając nieco z tajemnicy własnego życia.

Prywatne scenki z życia trójki agentów zdecydowanie przeważają nad rozpracowywaniem kolejnych przypadków. Po inteligentnym i wygadanym Kemperze są oni zresztą znacząco mniej skomplikowani.

Wiodącym w „dwójce” motywem jest gorączkowe poszukiwanie mordercy czarnoskórych dzieciaków w Atlancie. Skomplikowana rozgrywka pomiędzy FBI a lokalnymi politykami nie ułatwia wstrzymania zniknięć kolejnych małych chłopców.

Choć nie tak fascynujący jak „jedynka”, Mindhunter to nadal serial wciągający i fascynujący. Rozwijana konsekwentnie przez dwa sezony „miniatura” otwierająca każdy z odcinków to znak, że ciąg dalszy nastąpi. Wiadomo już, że tajemniczy okularnik to grasujący przez dekady „BTK killer”.