Versailles – season 3

Trzeci i jak na razie ostatni sezon „Versailles” nabrał kolorytu dzięki wątkom sensacyjnym.
Dwór spiskuje. Król Słońce popada w coraz większe szaleństwo władzy. Markiza de Montespan traci wpływy a uwagę króla przykuwa nowa diva – Madame de Maintenon. Król szaleje na jej puncie i zdaje się ulegać manipulacjom wybranki.

Fiip odkrywa tajemniczy spisek, który prowadzi go za mury Bastylii. W jednej z cel siedzi tajemniczy człowiek w żelaznej masce. Diuk Orleanu obsesyjnie podąża tropem tajnej organizacji, dochodząc do wniosku, że spisek prowadzi do Watykanu.

Wątkiem historycznym, który wypełnia sezon trzeci jest walka o sukcesję tronu Hiszpanii. Po zwycięskiej wojnie Francja umacnia się w roli lidera Europy. Do Wersalu przybywa cesarz Leopold – drugi po Ludwiku pretendent do tronu hiszpańskich Habsburgów.

Znacząco odbiegający od historycznych realiów trzeci sezon „Wersalu” trzyma w napięciu do ostatnich minut.

 

Versailles – season 2

Kolejna dekada rządów Ludwika XIV, okrzepłego już władcy na tronie Francji.
Trwa wojna z Niderlandami. Knowania Wilhelma Orańskiego nieuchronnie prowadzą do wniosku, że to on macza palce w morderstwach, do których dochodzi w Wersalu.

Tymczasem król pogrąża się w romansie z damą dworu. Markiza de Montespan wzmacnia swoją pozycję na dworze zagrażając innym koteriom.

Drugi sezon traci nieco blasku swojego poprzednika ale nadal trzyma poziom.

 

The Morning Show

Wybuch supernowej na antenie telewizyjnej prowadzi do reakcji łańcuchowej w „The Morning Show”. Prowadzący Mitch Kessler (Carell) zostaje w trybie natychmiastowym usunięty z porannego programu po tym, gdy na jak wychodzą jego grzechy spod znaku #metoo.
Współprowadząca Alex Levy wykorzystuje moment do wprowadzenia własnych rządów.
Do zespołu dołącza terenowa reporterka. Bradley Jackson (Witherspoon) okazuje się bombą rozsadzającą skostniałe struktury od wewnątrz.
Przepychanki na najwyższych szczeblach stacji, walka o stołki, zdrady i nowe przymierza – „The Morning Show” ukazuje bezwzględny świat korporacji w wydaniu telewizyjnym.

 

The Last Dance

Ostatniej bitwa legendy.

Po przytłaczającej dominacji w latach 1991-1993, odejściu i powrocie Jordana, Bullsi wracają na szczyt w sezonach 1996 i 1997. To bezdyskusyjna zasługa zawodnika z numerem 23, bez którego zespół nie jest w stanie konkurować o mistrzowskie pierścienie.

Play-off NBA sezonu 97/98 będzie ze wszech miar specjalnym. Bulls mają niepowtarzalną okazję, aby zdobyć szóste zwycięstwo i przypieczętować historyczną dominację w lidze. Nie będzie to łatwe, bo zespół starzejących się gwiazd rozdzierają wewnętrzne konflikty i sporo problemów poza boiskiem.

„The Last Dance” to magiczna podróż dla chłopców pokolenia X, którzy zarywali noce, żeby obejrzeć starcia Barkleya z Jordanem i przepychanki Rodmana z Malone’m a później godzinami próbowali wsadów i rzutów za 3 w szkolnej sali gimnastycznej.

Produkcja Netflixa do spółki z Michaelem Jordanem nie jest bez wad: tonuje wątki finansowych przepychanek, unika pokazania frustracji oszukanego Scottie Pippena, dyktatorskich rządów Jordana i jego narazstającego konfliktu z szefami klubu.

Ale to wszystko cichnie wraz z pierwszymi dźwiękami „Sirius”, oficjalnego hymnu Chicago Bulls. Zaczyna się magia NBA, machina czasu cofa się o 25 lat 🙂

 

 

 

Severance

Praca w dziale „Rafinacji Makrodanych” korporacji Lumon Industries to nieco dziwne zajęcie, polegające na łapaniu złych danych w potoku mrugających na ekranie cyferek. Praca może monotonna, za to pełna benefitów – od papierowych rurek na palec i owocowych kwadransów po wieńczący wybitne osiągnięcia konkurs na rafinera kwartału.

Taki obrót rzeczy najwyraźniej nie ma znaczenia dla refinerów”. Tak się bowiem składa, że Mark S. Dylan G. Irving B to pracownicy, których świadomość ogranicza się do jednego piętra w biurowcu.

Kiedy Mark S „wychodzi z pracy”, jego umysł przełącza się w tryb prywatny wskakując na tory Marka Scouta, samotnego wdowca z przedmieść. Tkwiący w żałobie Mark zdecydował się na kontrakt z Lumon Industries i „rozdzielenie” umysłu. Część „pracowa” pamięta tylko to, co dzieje się w biurze. Część „prywatna” nadal posiada wspomnienia z przeszłości i świadomość znikania za drzwiami korporacji na kilka godzin dziennie. Genialne? Być może, ale tylko do momentu, w którym cząstka korpoludka uświadamia sobie, że tkwi w pułapce.

Mark S. zaczyna coś podejrzewać po zniknięciu kierownika Peteya i pojawieniu się nowej osoby. Helly R. od początku sprawia problemy, które doprowadzają pion kierowniczy do szaleństwa.

‚Severance” to absolutne szaleństwo. Zjadliwie antykorporacyjna fabuła piętnuje zniewolenie umysłu na wszystkich poziomach – od ogłupiania pracowników ikonicznie dennymi benefitami po niemą, symbolizowaną szumiącym głośnikiem obecność Zarządu i religijny fanatyzm średniej kadry symbolizowanej przez wzbudzającą popłoch panią Cobel i jej maniakalnych pomocników.

Całości dopełniają przerażające, wyprane z emocji wnętrza „wydzielonego piętra” i szeroki uśmiech pana Milchicka.

Uważny widz znajdzie w „Severance” smakowity melanż gatunków: dystopijne S-F, teorie spiskowe, groteskę a nawet ujmujące love story w wykonaniu egzotycznego duetu John Turturro – Christopher Walken.

Trzeba przyznać, że jeden ze świadomych liderów prania mózgów – koncern Apple – zdobył się na zdumiewający ruch patronując serialowi 🙂

Z niecierpliwością czekam na kolejny sezon.

 

The Fall – season 01

W Belfaście grasuje seryjny morderca. Jego modus operandi to zakradanie się jak duch do mieszkań ze śpiącymi ofiarami. Sprawca dusi swoje ofiary, wyraźnie fascynując się wyrafinowanym krępowaniem ich przed śmiercią.

Twarz i tożsamość sprawcy znamy od pierwszych scen. To Paul Spector, kochający mąż i ojciec, w pracy zaś empatyczny terapeuta. Wiedzę psychologiczną, wrodzony wdzięk i prezencję, wreszcie doskonałą kondycję i siłę wykorzystuje do coraz śmielszych ataków.

Mundurowi początkowo nie wiedzą. z czym mają do czynienia. Lokalną policję wspiera Stella Gibson. Powściągliwa, elegancka pani inspektor z Londynu w każdym calu wyróżnia się na tle funkcjonariuszy z Irlandii Północnej. Gibson wyraźnie odcina się od irlandzkiego tła swoim bezkompromisowym podejściem nie tylko do procedur, ale i życiem prywatnym pozbawionym krępującej moralności.

„The Fall” gra na emocjach i ciszy. Serial umiejętnie buduje napięcie pomiędzy działaniami ambitnej policjantki i inteligentnego mordercy. Ona szybko odkrywa z jakim sprawcą ma do czynienia. On docenia przeciwnika, jednocześnie nabierając chorobliwej fascynacji do przeciwniczki.

„The Fall” to przy okazji niezły portret społeczeństwa Irlandii Północnej – kraju zdystansowanego do „centrali”, nienawidzącego policji i jednocześnie rozdzieranego wewnętrznymi konfliktami.

Doskonała rola Gillian Anderson i Jamie Dornana (dotychczas rozpoznawalnego dzięki roli uwodziciela Greya).

 

The White Lotus – Season 02

W drugim sezonie zwariowanego „White Lotus” amerykańscy turyści przybywają podbić Sycylię. W pięknych okolicznościach przyrody amerykańska elita pogrąża się w bagnie wzajemnych pretensji i egzaltowanych prób pozowania na beztroskich bogaczy. Udawany luz, napięte dupy, wzajemne animozje i rowy mariańskie pomiędzy uczestnikami wykorzystują lokalesi z wdziękiem i typowym dla Południowców podejściem korzystając z okazji do ogolenia frajerów.

Drugi sezon nie kalkuje scenariusza pierwszego, choć raduje ucho podobnie wariacką muzyką i klimatem radosnej katastrofy luksusowych turystów.

Trup oczywiście musi być!

 

The Crown – season 05

Lata dziewięćdziesiąte, era Diany Spencer. Rodzina królewska pogrąża się w konflikcie z królową ludzkich serc, księżną Walii. Młoda, bezpretensjonalna matka następców tronu kontra zmurszała high society, level master.

Świat niewiele się zmienił przez 30 lat. Widzowie wciąż ubóstwiają księżnę Di i kibicują jej nawet, jeśli ta bajka nie będzie mieć happy-endu.

Sezon gra na kontrapunkcie ubóstwianej przez tłumy Diany i związanej wiktoriańską etykietą, sztywnej „rodzinki” Windsorów ale kamieniami milowymi rodu są też inne zdarzenia: „camilagate”, wizyta u pijanego Jelcyna, lamenty nad królewskim okrętem i płonący Windsor.

NA horyzoncie pojawia się rodzina Fayed, której producenci poświęcają niemałą część spektaklu.

 

 

Kto zabił Paula i Maggie Murdaugh

Pijany synalek prawnika, katastrofa łodzi, zaginiona dziewczyna. Wydawałoby się, że sprawa nieszczęśliwej kraksy na rzece i torpedowane przez kolegów taty dochodzenie to wystarczająca sensacja na zgrabne trzy odcinki miniserialu.

Matactwa dwóch pokoleń prawników z Hampton to jednak ledwie wierzchołek góry lodowej. Z minuty na minutę saga rodziny Murdaugh nabiera tempa  i przyrasta o kolejne przestępstwa.

Zawikłany serial układa się w kronikę upadku Murdaugh’ów – aż do strasznego finału. Ale to nie koniec zaskoczeń. Gdy znika strach przed wszechwładną kliką urzędników, pęka zmowa milczenia a z nią kolejne niewygodne fakty.

Historia Alexa Murdaugh, władcy wyższych sfer Lowcountry w Karolinie nie kończy się wraz z serialem Netflixa. Kolejne oddcinki pisze życie i sala sądowa.

Zadziwiająco syntetyczny jak na tasiemcowate standardy „Murdaugh Murders” to jedna z lepszych produkcji crime stories ostatnich miesięcy. Prawdopodobnie z szansą na kontynuację po zakończeniu kolejnych procesów karnych.

 

Tokyo Vice

Tokyo, lata dziewięćdziesiąte. Ludzie nadal czytają czarno-białe gazety i używają telefonów z antenką.

Amerykański dziennikarz  Jake Adelstein rozpoczyna pracę w największym  japońskim dzienniku. Ambitny pierwszoroczniak sprowadzony przez japońską kulturę pracy do roli pokornego wyrobnika próbuje się wykazać i grzebie w coraz paskudniejszej historii. Węszenie wokół bankowego szwindlu prowadzi do brudnych operacji na styku policji i Yakuzy. Pozbawiony złudzeń policjant Katagiri próbuje wpoić Adelsteinowi filozofię Tokyo – to miasto bez morderstw, opierające się na wątłej równowadze sił. Jake nie potrafi się powstrzymać w pogoni za sensacją.

Nazwisko Michael Mann jest tu kluczowe. Ten sam pan jest ojcem kinowego remake serialu z lat 80-tych „Miami Vice” i mistrzowskiej „Gorączki”. Puls „mannowskiej” opowieści czuć i w „Tokio Vice”. Miasto przykrywa milczenie a prywatne śledztwo Adelsteina odkrywa kolejne pokłady brudu.

Pierwszy sezon momentami przeciągnięty obyczajowymi przygodami luksusowych call girls łapie swój rytm, gdy na scenę wchodzą prawdziwe grube ryby Yakuzy.