Sundown

Bogata angielska rodzina pławi się w luksusach meksykańskiego kurortu. Zmanierowani bogactwem, przesyceni powtarzalnością kolejnego siedmiogwiazdkowego hotelu snują się apatycznie z drinkami w rękach. Elektryzują ich dopiero wieści zza Oceanu. Podczas nerwowej podróży na lotnisko Neil oświadcza, ze nie ma paszportu. Nie wraca jednak do hotelu i nie szuka zagubionego dokumentu. Melduje się w przypadkowym, obskurnym hoteliku w centrum Acapulco, oddając się piciu i kontemplacji pływów oceanu.

Kim jest Neil co dlaczego się tak zachowuje? Kontemplacyjny „Sundown” daje do myślenia i na długo pozostaje w pamięci. Przede wszystkim za sprawą olśniewającej roli Tima Rotha.

 

The Wonder

Rok 1862  Irlandia. Angielska pielęgniarka Elizabeth (Florence Pugh) trafia do zapadłej dziury, aby zbadać lokalny cud.

Oto jedenastoletnia Anna, córka wioskowych biedaków, staje się wioskową świętą. Jej najbliżsi utrzymują, że dziewczynka nie je od 4 miesięcy a przy życiu utrzymuje ją jedynie modlitwa i cudownie jej podawana  (boską ręką) „manna z nieba”. Drugim ekspertem w sprawie cudownego postu zostaje dla kontrastu zakonnica a cały proces nadzoruje sroga, wiejska rada starców.

Równie ważna jak sama postać cudownie żyjącej dziewczynki jest historyczny i społecnzy kontekst opowieści. Głęboko wierząca, straumatyzowana w wielkim głodzie irlandzka prowincja chce uwierzyć w cud.

Pielęgniarka do spółki z zakonnicą mają sprawdzić autentyczność cudu lub też okryć istotę oszustwa.

Badająca osobliwość świecka pielęgniarka początkowo sprawia wrażenie osoby, której celem jest zdemaskowanie oszustów. Lib wykazuje się jednak wyjątkową empatią przedkładając dobro dziecka nad interesy lokalnej społeczności.

Opowieść chilijskiego reżysera Sebastiana Lelo w zdystansowany i nienachalny sposób odnosi się do religijnego fanatyzmu i dewocji, ale w gruncie rzeczy w centrum opowieści umieszcza nie krytykę ludzkiej natury a pozytywny charakter jednostki. Florence Pugh kolejny raz udowadnia swoje umiejętności.

 

 

Fogareu

Fernanda wraca w rodzinne strony. Małe miasteczko w środku Brazylii pozornie jest krainą szczęśliwości, sprawnie zarządzaną przez wuja bohaterki.

Adoptowana w dzieciństwie Fernanda odkrywa kolejne warstwy obłudy i zakłamania będące fasadą dla lokalnej społeczności. Historia rodzinna okazuje się dla bohaterki jeszcze gorsza.

„Festiwalowy” Fogareu odkrywa przed widzem egzotyczne społeczeństwo brazylijskiej prowincji. W tle szczypta latynoamerykańskiego realizmu magicznego i paskudna tajemnica, która trzyma w napięciu.

 

Nieznośny ciężar wielkiego talentu

Niezwykła charyzma Nicolasa Cage stała się legendą żyjącą własnym życiem.

Zdobywca Oscara, niezwykle utalentowany aktor już dawno przeszedł na złą stronę mocy rozmieniając swój talent na drobne. Szybko stał się legendą paździerzowego kina B klasy, choć trzeba przyznać – jednak legendą. Filmów takich jak Kill Chain czy Instynkt pierwotny długo nie można wymazać z pamięci.

Planując film o Nicku Cage reżyser Tom Gormican nie mógł marzyć o lepszej obsadzie – Nick Cage w roli Nicka Cage to prawdziwa gratka. No bo kto oddałby bufonadę i mimikę mistrza lepiej niż on sam?

Prosta fabuła czerpie garściami z prawdziwego życia na równi z filmografią. Przygody Nicka zaczynają się od żałosnych prób powrotu na czerwony dywan i rozpaczliwej akceptacji solo występu w charakterze „party animal” u hiszpańskiego bogacza. Kiedy okazuje się, że FBI podejrzewa latynosa o zarządzanie morderczym kartelem, Nick trafia w środek dobrze przećwiczonej akcji. Pościgi, strzelaniny, dramatyczne przemowy do złoczyńców to doskonale przećwiczone tematy. To nic, że na planach filmowych.

W nieskończonej paradzie autoparodii i cytatów ze swoich „ikonicznych” filmów Cage kroczy do klasycznego happy endu każdego ze swoich filmów. W towarzystwie wpatrzonego w niego Javi’ego (Pedro Pascal) dobija do finału, w którym wymiana butów między bohaterami to małe miki 🙂

„Nieznośny ciężar wielkiego talentu” mógłby być symbolicznym odbiciem od aktorskiego dna lub godnym zakończeniem kariery. Występujący w trzech – czterech filmach rocznie Cage najwyraźniej nie rzuca białego ręcznika. Należy mieć zatem nadzieję, że aktor, który nie bał się zagrać parodii samego siebie wybierze w końcu kilka ról, w których wróci hollywoodzki top.

 

 

 

 

Wieloryb

Charlie jest językowym erudytą i wykłada język angielski na uniwersytecie. Charlie naucza zdalnie i nigdy nie włącza kamerki, ignorując złośliwości studentów. Charlie utknął na wieki na swojej kanapie a przejście do łazienki jest podróżą w Himalaje.

Dotknięty monstrualną nadwagą, stojący nad krawędzią niewydolności krążenia bohater jest uwięziony w swoim ogromnym ciele. Ale najgorszą męką jest dla Charliego niewyobrażalna samotność i męczarnia duszy.

W ciasnym teatralnym kadrze i ciemności zagraconego mieszkania Darren Aronofsky przeprowadza widzów przez dramat człowieka pogrążonego w nieskończonym smutku.

Wybitna rola Brendana Frasera. Niekończący się potok łez na seansie.

 

Tár

Ubrana nienaganny smoking, obwieszona tytułami i osiągnięciami Lydia Tár udziela błyskotliwego wywiadu dziennikarzowi „New Yorkera”. Artystka należy do elitarnej grupy nazywanej EGOT, czyli zdobywców czterech najważniejszych nagród (Emmy, Grammy, Oscar, Tomy). Natchnione odpowiedzi na intelektualne pytania wpatrzona w swoją Maestro publiczność  bezkrytycznie spija z jej ust.

Tar jest na szczycie świata.

Spiżowy pomnik z pierwszych scen filmu za sprawą kolejnych spotkań i rozmów metodycznie zmienia się w  intymny obraz żywego człowieka. A wraz z nim dyrygentka odkrywa swoją drugą naturę  – pełną sprzeczności i rozrywających ją emocji, ciemną stronę księżyca.

Lydia Tár jest autorytetem w każdej dziedzinie, w którą się angażuje: dyrektorem najbardziej prestiżowej filharmonii świata, mentorką młodych dyrygentów, wykładowcą, wreszcie nienaganną partnerką i matką. Z czasem na każdej z tych ról pojawią się pęknięcia.

Todd Field kreśli portret padającego geniusza. Dobitnie podkreśla to genialna końcówka filmu, który przewrotnie zaczął się od … napisów końcowych.

 

Bielmo

1830 rok, West Point. Strażnik pełniący poranną wachtę odkrywa makabryczną scenę. Ciało kadeta Frya zawieszone na drzewie, zostało pozbawione serca.

Dyrekcja akademii prosi o pomoc doświadczonego detektywa Augustusa Langora. Mrukliwy Langor trafia na zmowę milczenia, w której przełamaniu pomaga mu niespodziewanie jeden z uczniów. Kadet Edgar Alan Poe wykazuje się wnikliwością i sprytem w zdobywaniu informacji, które mogą doprowadzić do odkrycia kto jest zabójcą.

„Bielmo” to ekranizacja powieści Luisa Bayarda, sprawnie zrealizowany i trzymający w napięciu gotycki thriller, któremu patyny nadają Poe (gwarancja mroku i tajemnicy) i Christian Bale (gwarancja dobrego aktorstwa).

 

Kryptonim Polska

Roman (Borys Szyc) realizuje swoje sny o potędze wciskając ideologiczne bzdury kilku niezbyt rozgarniętym kolesiom z osiedla. Jego organizacja „ZMR” ma duże aspiracje i małe możliwości.

W drużynie urodzonych półgłówków jest jeden bystrzacha, Staszek (Maciej Musiałowski). Ten niedoszły piłkarz, pracujący za grosze na parkingu u prywaciarza trzyma się kumpli z lojalności, ale duchem zupełnie od nich odstaje. Kiedy Stachu pozna Polę, jego przywiązanie do kumpli znacząco osłabnie.

„Kryptonim Polska” miał być romantyczną komedią o miłości podzielnej ideologią. Ona – sztampowa działaczka społeczna – walcząca o ekologię i prawa LGBT, on -równie szablonowy nacjonalista, bojówkarz białostockiej grupy neonazistowskiej. W trosce o rozrywkę i box office producenci jednak nie zaryzykowali, i postawili na parodię i cukierkowo słodką komedię pomyłek.

Show skradł Borys Szyc pozujący na nowego Adolfa, subtelnie balansujący na krawędzi pomiędzy fanatycznym nacjonalistą a mięczakiem. Dzięki temu fabuła z papierowego romansiku skręciła w stronę krytyki polskich cnót. A czego tu nie ma – naiwny ksiądz, dawny ziomal z bojówki w randze ministra, biznesmen pijawka (w tej roli obiecująco Pazura, niestety bez rozbudowanego wątku).

Wyprawiania urodzin Adolfa, leśne wiece, zaproszenie włoskiego neonazisty czy palenie kukły Żyda to sceny z życia wzięte. Białystok w tle też nie pojawia się bez przyczyny. W „Kryptonimie” to preteksty do śmieszkowania, ale w rzeczywistości białostoccy koledzy w koszulkach „Biała Siła” nie są aż tak zabawni.

W wersji Canal + film nie wiadomo po co pocięty w „miniserial”.

 

W trójkącie

Opisy dystrybutorów bywają zdumiewająco lakoniczne. W przypadku nowego filmu Rubena Ostlunda różnica między krótkim opisem a rzeczywistością grożą poważną chorobą.

„Po zatonięciu luksusowego jachtu młoda para walczy z pozostałymi pasażerami o przetrwanie na bezludnej wyspie”

Ostlund to nie jest byle tam ktoś. Ostlund to facet, którego filmy ryją beret i nie pozostawiają widza w stanie neutralności. Filmy Ostrunda można znienawidzić lub znaleźć w nich jakiś przewrotnie wciągający problem.

W nagrodzonym Złotą Palmą „The Square” reżyser rozprawił się ze znawcami sztuki nowoczesnej. W „Turyście” wziął pod lupę szlachetne obyczaje w obliczu kataklizmu. Historia „Trójkąta” to przewrotna krytyka kapitalistów.

Plejada obrzydliwych bogaczy i towarzyszących im odcinaczy kuponów w rodzaju znanej influencerki i pięknego modela w ciągu jednej nocy zmienia się w stado  jaskiniowców.

Na nic zdają się dziewięciocyfrowe stany kont i złote roleksy. W obliczu szalejącego sztormu, równie gwałtownej (sic!) gównoburzy i niezrównoważonego kapitana marksisty pijaka wszyscy są tak samo bezbronni.

Po przyprawiających o odruch wymiotny scenach na statku reżyser rzuca niedobitki na bezludną plażę, przechodząc do etiudy o wykluwaniu się nowego społeczeństwa. Tu symboliczna stanie się scena, w której prym w obwieszonej brylantami bandzie obdartusów przejmuje jedyna osoba, która potrafi rozpalić ogień.

„W trójkącie” jest pełen mniej lub bardziej udanych alegorii i dygresji w stronę ruchu „eat the rich”, dosyć częstego gościa w kinematografii ostatnich lat. Przegięta do ekstremum historia luksusowego statku ma w sobie coś z zemsty biednego człowieka, który przez lata oglądał bogaczy z pozycji służącego, aby wreszcie porządnie się na nich zemścić. Zabrakło subtelności, ale przekaz jest czytelny.

 

Minamata

Minimata to zatoka i miasto w prefekturze Kumamoto. To miejsce, w którym fabryka chemiczna Chisso Corporation przez lata bez przeszkód i oporów wylewała do zatoki ścieki zawierające metylortęć. Radosne podtruwanie lokalnej społeczności trwało kilkadziesiąt lat i zaowocowało nową jednostką chorobową: „chorobą z Minimaty”.

Amerykański fotograf W. Eugene Smith (Johnny Depp) przyjechał do Minimaty na zlecenie legendarnego magazynu Life. Film jest ekranizacją wspomnień Smitha i opowieścią o dramacie zwykłych ludzi bezbronnych w starciu z bogatą korporacją.