Pakt z diabłem – Dick Lehr

Sensacyjna historia przyjaźni agenta FBI i bandyty, który latami korzystał z tejże przyjaźni w prowadzeniu swojej działalności.

Agent Federalnego Biura Śledczego w Bostonie John Connolly i lokalny rzezimieszek James Whitney „Siwy” Bulger wychowali się na tej samej ulicy.

Chłopcy spotkali się ponownie po latach. Connolly robił właśnie karierę w FBI i „Siwy”j jako wtyczka w lokalnym światku kryminalnym była dla niego szansą na umocnienie swojej pozycji.

Dla Jamesa Bulgera „strzelanie z ucha” lokalnemu FBI nie tylko nie zaszkodziło, ale przyniosło niespodziewaną szansę wykończenia konkurencji w Bostonie i budowy własnej zbrodniczej organizacji.

Przez lata układ Connoly  – Bulger był utrzymywany w tajemnicy a wsparcie agenta FBI pozwalały „Siwemu” dokonywać coraz śmielszych zbrodni.

Skandal jaki wybuchł po ujawnieniu „współpracy” i naiwności Connolly’ego wzburzył opinię publiczną i zachwiał całym FBI.

Na podstawie książki dziennikarzy śledczych Lehra i O’Neilla nakręcono film z Johnym Deepem w roli tytułowego „diabła”

 

Dziewczyna z Watykanu

Sprawa zaginięcia tytułowej dziewczyny z Watykanu rozdmuchana do netflixsowych rozmiarów XXL.

Piętnastoletnia Emanuela Orlandi, uczennica rzymskiego liceum muzycznego znika w niewyjaśnionych okolicznościach 22 czerwca 1983 roku. Formalnie jest obywatelką Watykanu, jedną z ośmiuset osób, które zamieszkują niecałe pół kilometra kwadratowego wokół Placu Świętego Piotra.

Ciągnąca się latami sprawa obrasta wciąż nowymi wątkami i tezami – od prostej sprawy kryminalnej do sensacyjnego spisku z zamachowcem Jana Pawła II w tle. Najbrudniejszy i najbardziej przekonujący okazuje się jednak ten, którego początkiem jest obyczajowy skandal z udziałem watykańskiego urzędnika w sutannie i porwania dziewczyny, która stała się przedmiotem negocjacji watykańskich urzędników z rzymską mafią. Jeśli wierzyć dowodom znalezionym w tej sprawie, Państwo Piotrowe to zbrodniczy syndykat, który nie stroni od radykalnych rozwiązań gdy zagrożona jest jego reputacja.

Poruszająca historia Emanueli i jej udręczonej rodziny byłaby wystarczającym materiałem na 2 godzinny film. W netflixowym wydaniu „Vatican Girl” jest ciągnącym się tasiemcem z powtarzającymi się w kółko tykającymi zegarami i najazdem kamery na ścienny kalendarz. Całość przybiera formę homeopatyczną, w której kilka istotnych informacji trzeba wyłowić z czterogodzinnej, irytującej zabawy w chowanego.

 

 

Gotti

Biografia gangstera Johna Gottiego, jednej z barwniejszych postaci nowojorskiej mafii. Znanego z wymuskanej elegancji i powalającej pewności siebie mafiozy kino portretuje po raz wtóry. Niestety bardzo nieudany.

„Gotti” z 2018 roku to film powalający niezgrabnością, zrobiony z werwą amatora, chociaż jego reżyser ma na koncie całkiem sporo produkcji.

Biografia mobstera z daleka pachnie malizną. Nie pomogło zatrudnienie gwiazdora, chociaż Travolta ze swoim wybujałym ego i włoską gębą powinien idealnie wpasować się w rolę.

W scenach z dalekiej przeszłości wygładzony John Travolta-Gotti wygląda dziwnie i brakuje mu naturalności. Jeszcze bardziej rozpaczliwym zabiegiem jest przeplatana historia ojca i syna, w niezamierzony sposób bliższa wenezuelskiej telenoweli niż pełnokrwistej konfrontacji starego gangusa z pragnącym zwykłego życia potomkiem.

W projekcie miał wziąć udział niezmordowany Joe Pesci i dobrze się stało, że naczelny badass mafijnych historii nie dodał tej pozycji do swojej biografii. Bo „Gotti” to film, którego spokojnie mogłoby nie być.

 

 

 

Fargo – Season 04

Kolejny sezon Fargo i kolejna historia z nieodzownym „This is True Story”.
Tym razem miejscem, które „zdarzyły się naprawdę” jest Kansas City. Jest rok 1950 i oczywiście:

„na prośbę tych, którzy ocaleli zmieniono nazwiska. Z szacunku dla zmarłych całą resztę ukazano zgodnie ze stanem faktycznym”.

Miastem rządzą kolejne syndykaty. Po Żydach przychodzą Irlandczycy, po Irlandczykach Włosi. Sardyńską rodzinę Fadda spróbuje wygryźć Loy Cannon i jego afroamerykańska „firma”. Konkurencja w przestępczym świecie ma jednak swój kodeks.

Zgodnie z tradycją szefowie gangów wymieniają własnych synów, którzy jako zakładnicy są gwarancją bandyckiego paktu o nieagresji. Dzieje się tak od wieków i kolejni synowie bossów wychowują się w domach swoich wrogów. Ale czasy się zmieniają a stare tradycje robią niewygodne.

Po zagadkowej śmierci bossa rodziny Fadda dochodzi do napięć między sukcesorami. Żaden z synów Don Donatello nie dorósł do stanowiska choć obaj pretendują do najwyższego stołka.

Josto jest dziwakiem bez talentu do zabijania. Wychowany na Sardynii Gaetano (Salvatore Esposito!) to prostak i sadysta. Niefrasobliwość Josta i gorąca krew Gaetano będą zalążkiem wydarzeń pełnych makabrycznych zbiegów okoliczności i rozkręcenia spirali przemocy. Jak to w Fargo bywa 🙂

 

Najnowszy sezon Fargo oddala się od pierwowzoru, choć dzielnie próbuje utrzymać klimat i formułę opowieści braci Coen. Taki już los serialowego „fanchisingu” i rosnących numerków kolejnych sezonów. Nie każdemu przypadnie do gustu obsada – z jednej strony „mafijna” reprezentacja prosto z „Gomorry”, z drugiej Chris Rock, którego twarzy nie sposób czytać na poważnie.

 

 

Wataha – sezon 03

Ostatni sezon serialu o polskim „Dzikim Wschodzie”. Kapitan Rebrow wraca do służby. Staż Graniczna boryka się z rosnącym przemytem ludzi. W trakcie konfrontacji ze wschodnią organizacją przestępczą znika naczelnik Straży. Śledztwo Rebrowa i prokutrator Igi Dobosz prowadzi do lokalnej ukraińskiej bizneswoman Tatiany Barkovej. W obliczu brutalnej konfrontacji z rosyjską mafią nadzór nad Strażą przejmuje wysoko postawiony funkcjonariusz ABW. To tylko komplikuje sprawy w Bieszczadach.

Fantastycznie zwizualizowany, trzymający w napięciu trzeci sezon Watahy potwierdza mistrzostwo twórców. Aż żal, że na trzech sezonach się skończyło.

W 2014 roku historie z polsko – ukraińskiego pogranicza wydawały się jedynie dobrą historią sensacyjną….

 

Gomorra – sezon 05

Dla każdego kto śledzi losy klanu Savastano powrót Ciro nie będzie zaskoczeniem. Ciro di Marzio zginął w dramatycznej końcówce sezonu trzeciego. Przeznaczona mu kula nie była jednak śmiertelna a jego dalsze losy wyjaśnił pełnometrażowy „L’Immortale”
Ostatni sezon Gomorry zaczyna się tam, gdzie kończy opowieść „Nieśmiertelnego” a wszystko co dzieje się w kolejnych odcinkach serii ma swoją genezę w spotkaniu dawnych przyjaciół.

Pozbawiony złudzeń o uczciwym życiu Genny walczy z kolejnymi klanami. Gdy sytuacja wydaje się być opanowana, na scenę wkracza dawny przyjaciel. Ciro i Genny skorzystają ze wszystkich sposobów, żeby tę wojnę wygrać.

Brudna gra dawnych przyjaciół nie oszczędza nikogo. Zagrożeni są nie tylko żywi, ale i martwi. Zemsta mafii nie wyklucza zbezczeszczenia zwłok dawnych oponentów. Zdrada jest wszechobecna i sięga najbardziej zaufanych z kręgu bossów.

iezliczone konfrontacje oponentów przywodzą na myśl gombrowiczowskie pojedynki na miny. Operetkowe miny i wrogie wymowne spojrzenia serwowane są w nadmiarze. Straszliwe spojrzenia zbierają koniec końców żniwa w kolejnych bezpardonowych strzelaninach i egzekucjach.

W niepozbawionym scenariuszowych twistów ostatnim sezonie twórcy Gomorry nadają opowieści o neapolitańskiej mafii kształt moralitetu. Ten ton pojawił się już w sezonie czwartym jako reakcja na ogromną popularność serialu, którego fikcyjni bohaterowie stali się wzorem dla dzieciaków z ulicy.

Moralitet udaje się częściowo – wprawdzie los mafijnych bossów jest z góry skazany na przedwczesną śmierć, ale twórcy nie powstrzymują się przed zakończeniem, które wzmocni legendę fajnych chłopców z ferajny.

Gomorra pozostaje chropowatą relacją z życia cammorystów w świecie, w którym błękitne włoskie niebo jest brudnoszare i zdecydowanie najlepszym włoskim serialem wszech czasów.

 

 

Sycylijczyk – Mario Puzo

Koniec 1950 roku. Michael Corleone ukrywa się na Sycylii przed amerykańskim systemem sprawiedliwości. Dla przyszłej głowy rodziny Corleone pobyt w kraju przodków jest szkołą życia. To na wyspie nauczy się, że nie można ufać nikomu a ciążącego nad Sycylijczykami fatum nie odwróci największy mocarz. Nawet jeśli będzie to  najodważniejszy z odważnych.

Michael zaplątuje się w układach, których korzenie sięgają lat czterdziestych. Historia, której finał wydarzy się wkrótce zaczyna się bowiem dwadzieścia lat wcześniej, od zastrzelenia lokalnego policjanta.

„Sycylijczyk” to przetworzona literacko historia prawdziwej legendy Sycylii.

Salvatore Guiliano (w książce pod celowo zmienionym nazwiskiem „Giuliano”) urodził się w 1922 roku w Montelepre. Niski stan urodzenia i bieda nie pozostawiły wyboru chłopakowi. Stał się przemytnikiem a w krótce także zabójcą, zbiegiem i legendarnym zbójem.

Historyczny Giuliano szybko stał się legendą miejscowych chłopów. Nie tylko rabował bogaczy i wspierał biednych, ale postawił się niezaprzeczalnym władcom Sycylii – mafii.

Mario Puzo chytrze wykorzystał historię sycylijskiego rozbójnika do własnych celów wiążąc epizod życiorysu Michaela Corleone w osobną historię. Daleko od Ojca Chrzestnego, ale znośnie.

 

 

Capone

Pierwsze informacje o „Capone” były intrygujące. Tom Hardy w roli tytułowej i barwna historia głównego bohatera to przecież gwarantowana recepta na sukces.

„Capone” opowiada o upadku wielkiego bandziora. Srodze zawiedzie się jednak ten, kto liczył na gangsterskie kino w stylu retro noir. Bo „Capone” to pseudo psychologiczny traktat o gnijącym ciele i tępiejącym umyśle mafijnego mogula.

Za swoją przestępczą działalność Al Capone zapłacił zdrowiem i majątkiem. Wakacje w Alcatraz to wyjątkowo wysoka cena za  oszukiwanie fiskusa. Odosobniony w więzieniu o zaostrzonym rygorze bonzo nie zdołał też utrzymać wpływów.  W 1939 roku cień dawnego „Fonzo” został zwolniony z aresztu z powodów zdrowotnych i psychicznych.

Jest rok 1947. „Fonzo” przebywa w swojej posiadłości na Florydzie otoczony rodziną. Otacza go kordon FBI wciąż próbującym wydobyć informacje o legendarnym ukrytym majątku. Jedyni i drudzy narażeni są na dziwne zachowanie byłego więźnia. Nikt nie wie czy problemy psychiczne Alphonse’a Capone to prawdziwa choroba czy chytry sposób na wykiwanie organów ścigania.

Brzmi ciekawie, prawda? Niestety tylko w teorii, bo reżyserowi udało się brylantowo zepsuć dobrą historię.

„Capone” to pretensjonalny gniot w pół drogi między dramatem psychologicznym i biografią zbrodniarza. Nieszczęśliwy Josh Trank miota się pomiędzy karykaturalnymi zbliżeniami na przekrwione oczy Toma Hardy’ego a pretensjonalnymi projekcjami umysłu syfilityka Capone. Całości dopełnia reżyserska dosłowność w postaci (literalnie) gównianych scen 🙂

Josh Trank dostał w przeszłości nagrodę Złotej Maliny. W „Capone” udowodnił że publiczność słusznie doceniła jego beztalencie.

Szkoda talentu Toma Hardy’ego. Szkoda czasu.

 

 

Gomorra – Roberto Saviano

W Secondigliano nastolatki, a nawet dzieci doskonale wiedzą, jak się umiera i jaki rodzaj śmierci jest najlepszy. Miałem już odejść z miejsca zabójstwa Carmeli Attrice, kiedy usłyszałem komentarze dwóch chłopców stojących obok mnie. Wypowiadali je bardzo poważnym tonem:

– Ja chciałbym umrzeć tak, jak ta pani. Dostać w głowę, bach, bach… i koniec. · Ale nie w twarz. Strzelili jej w twarz, to już chyba najgorzej! ·

– Nieprawda. To tylko chwila i już cię nie ma. Obojętnie: z przodu czy z tyłu, najlepiej w głowę!

„Wszyscy, których znałem, albo już nie żyją, albo siedzą w więzieniu. Ja chcę zostać bossem. Chcę mieć supermarkety, sklepy, fabryki, chcę mieć kobiety. Chcę mieć trzy samochody, chcę też, żeby wszyscy czuli respekt, kiedy wchodzę do sklepu, chcę mieć magazyny na całym świecie. A potem chcę umrzeć. Ale umrzeć jak prawdziwy mężczyzna, taki, który naprawdę rządzi. Chcę, żeby mnie zastrzelili”.

Gomorrę można czytać wiele razy. Świat się zmienia, zmieniają się metody, ale nie zmienia się ludzka chciwość. Bieda włoskiego południa zmotywowana reklamowanymi wszędy najnowszymi gadżetami popycha kolejne pokolenie na drogę bez powrotu. Nowe kadry wykuwają się w cieniu starych, garściami czerpiąc z bogatego doświadczenia kamorrystów.

Ja wiem, jaka jest prawdziwa konstytucja moich czasów, skąd się bierze finansowy sukces przedsiębiorców. Ja wiem, ile jest ludzkiej krwi w każdej ścianie nośnej. Ja wiem i mam dowody. I nikogo nie poślę do więzienia – Roberto Saviano

 

Pętla

Tym razem miało być inaczej. Miało być na serio i poważnie. Miało obnażać nieprawość i walić obuchem w pysk niesprawiedliwości.

Reżyser opowiadał o nowych, sensacyjnych dowodach i wyznaniach świadków, które wstrząsną polskimi elitami. Wyszło jak zwykle. Bo temu panu za każdym razem wychodzi mniej więcej to samo: grubo ciosany film sensacyjny.

„Afera podkarpacka” wstrząsnęła opinią publiczną po tajemniczym samobójstwie boksera-sutenera Dawida Kosteckiego. Na jaw wyszły brudy w rzeszowskiej policji, śliskie powiązania ukraińskich braci Aleksa i Żeni z CBŚ-em i szantaże polityków, na których grupa miała podobno filmy nagrywane w swoim „Imperium”. Podejrzenia o robotę obcego wywiadu i kluczowych polityków trzymanych na smyczy szantażem nie ucichły do dzisiaj. Słowem: doskonały materiał na film.

Biorąc na warsztat obyczajową aferę podkarpackich elit Patryk Vega zmarnował okazję na coś więcej, niż sensacyjną opowiastkę o cwaniaku na urzędzie. Odarta ze skomplikowanej układanki wpływów historia spłyciła się do ciągu slapstickowych scen i ledwie maskowanego zachwytu nad złymi chłopcami. Bo to oni przecież są dla Vegi w gruncie rzeczy bohaterem pozytywnym. Reszta postaci pojawiających się w filmie to tylko gromada bezmyślnych błazenków, których można bezczelnie orżnąć, ewentualnie strasząc użyciem siły. O tradycyjnym lżeniu służb mundurowych nie wspominając.

„Pętla” nie odbiega poziomem od wcześniejszych dzieł mistrza i z pewnością zadowoli widownię karmioną od lat opowiastkami z bajarza pana Patryka. „Polityka”, „Bad Boy” czy „Botoks” opowiadały z grubsza tą samą historię: świat jest zły, żądzą nim źli ludzie wzajemnie trzymający się za gardła. Na plus „Pętli” można zapisać względnie logiczną – choć niepozbawioną niezamierzonych wpadek fabułę plus Królikowskiego i Warnke, którzy wyraźnie rozgościli się na pozycjach gwiazd u Patryka Vegi.