Shitshow! – Charlie LaDuff

Ameryka w ruinie. Taki tytuł mogłaby mieć ta książka.

Charlie LeDuff zyskał sławę mocnym reportażem z pogrążonego w katastroficznym upadku Detroit. Obraz „Motor City” w stanie agonalnym był szokującym dowodem na to, że prawdziwa Ameryka to nie Universal Studios na Florydzie. Za fasadą sztucznych uśmiechów bogatej klasy średniej ukrywa się brud i znój, jakiego na próżno szukać w kinowych produkcjach.

Pięć lat po wywleczeniu amerykańskiego trupa z szafy „Shitshow!” jest równie silnym uderzeniem. LeDuff nie przebiera w środkach. Jego język jest twardy i dosadny w opisie tego, czego doświadcza.

Pracujący za grosze biali, zalewająca południe meksykańska emigracja, zgliszcza po dumnych fabrykach w Michigan, które wyniosły się do Meksyku, ubogie czarne przedmieścia, w których nikt nie interesuje się ludźmi koczującymi na granicy ubóstwa. W „Shithow!” dostaje się wszystkim – od Obamacare i pustych przechwałek polityków, po pomarańczowego Trumpa i burmistrzów łapówkarzy sprzedających biedocie zatrutą wodę z rzeki. LeDuff nie szczędzi nawet własnych mocodawców z telewizji Fox i kolegów „po fachu” wyszydzając plastikową mentalność gwiazdorów ogólnokrajowych kablówek.

Pięć lat po rewelacyjnym „Detroit.  An American Autopsy” LeDuff wygląda na jeszcze bardziej sfrustrowanego i wkurzonego. Trudno się temu dziwić po przeczytaniu „Shitshow!”

 

 

Hiszpańska krew – Raymond Chandler

  Sześć historii mistrza kryminału napisanych  w latach trzydziestych (1934 – 1939).

Zbiór opowiadań wydano w Polsce w 1988 roku pod tytułem „Czysta Robota”. „Hiszpańska krew” zawiera dokładnie ten sam zestaw. Jest zatem wyłącznie chytrym zabiegiem wydawcy odświeżającego starego kotleta w nowej panierce. Nie o poziomie prozy mowa, bo ta choć prawie 90-letnia, nie traci na jakości.

 

 

 

 

Biała Nowa Anglia – Stephen L. Carter

Rektor uniwersytetu odnajduje w śnieżycy ciało mężczyzny. Tak się składa, że ofiara to Kellen Zant, wybitny ekonomista i były partner żony rektora, Julii.

Czarnoskóry rektor Carlyle jest jednym z najbardziej wpływowych ludzi w Ameryce. Przyjaciel Prezydenta i kongresmenów pociąga za sznurki sięgające daleko poza intelektualną Nową Anglię. Wszystko wskazuje na to, że prawdziwa przyczyna śmierci byłego kochanka żony, nie jest czymś co zaprząta jego umysł a szybkie zamknięcie policyjnego dochodzenia jest wszystkim na rękę.

Nie do końca. Julia Lemaster nie wierzy w rabunkowy charakter napaści na Zanta i rozpoczyna własne śledztwo. Równolegle z nią, śledztwo na zlecenie władz uniwersytetu prowadzi były gliniarz, obecnie szef ochrony kampusu Bruce Vallely.

W mroźnej Nowej Anglii nic nie jest takie, jakie wydaje się skryte pod warstwą poprawności politycznej i społecznych norm. Kolebka „białej” Ameryki zamaskowana uprzejmą tolerancją, podskórnie wciąż wrze od uprzedzeń.

Pod pozorem sensacyjnej powieści Stephen L. Carter sięga głęboko w stan umysłu amerykańskich elit. Sam wywodzi się z uniwersyteckich szczytów, wie zatem coś nie coś o ambicjach intelektualnej socjety i zakulisowych walkach o wpływy.

Akcja „Białej Nowej Anglii” trzyma w napięciu. Inteligentnym napięciu.

 

Manhattan Beach – Jennifer Egan

1943, kolejny rok wojny. Dziewiętnastoletnia Anna Kerrigan marzy o pracy nurka. To zawód niedostępny dotychczas dla kobiet.

Pragnienie młodej dziewczyny jest spełnieniem skomplikowanych uczuć – to chęć sprostania ciężkiemu wyzwaniu ale i głęboko ukrywana tęsknota za zaginionym ojcem.

Historia Anny przeplata się z opowieścią o jej ojcu i łączącym oboje Dexterze Stylesie.

Tłem dla wijącej się przez lata 30-te i 40-te historii jest Nowy Jork i tytułowa Manhattan Beach, na której brzegu doszło do znamienitego w skutki spotkania trójki bohaterów.

 

 

Green Book

Niepozbawiony moralnego kręgosłupa Tony Lip podpada raczej pod kategorię drobnych cwaniaków. Z aparycją ulicznika i włoskimi korzeniami mógłby zrobić błyskotliwą karierę wśród ferajny Bronksu. Zaskakująco „makaroniarz” wybiera żmudną drogę uczciwej pracy w charakterze kierowcy. Jego pasażer nie będzie łatwym towarzyszem podróży.

Odprężający w swojej – niełatwej przecież – historii „Green Book” jest filmem jakich chciałoby się oglądać więcej. Zabawna, wzruszająca i przede wszystkim wciągająca opowieść rodem z kina drogi zdumiewa już samym faktem o kim opowiada.

Autentyczny Tony Lip alias Frank Anthony Vallelonga to gość, którego łatwo skojarzyć z mafijnej kreacji Carmine Luperazzi w „Rodzinie Soprano”. Jego twarz nieodłącznie kojarzy się z klasyką kina o mobsterach – Goodfellas i Donnie Brasco to kolejne z tytułów, w których wystąpił.

Najtrudniej wyobrazić jako poczciwego Tony’ego – szofera czarnoskórego wirtuoza fortepianu. Faceta o wielkim sercu i jeszcze większej tolerancji.

Życie pisze scenariusze lepsze od najlepszej fikcji. Vallelonga, który wychował się drzwi w drzwi z Johnem Gotti, głowy mafijnej rodziny Gambino, sam nigdy nie stał się „chłopcem z ferajny”. Obserwacje sąsiadów dały Frankowi Vallelondze duże doświadczenie, skoro podbił serce Francisa Coppoli, zaliczając debiut w „Ojcu Chrzestnym”.

Zasłużone brawa dla zdobywcy dwóch Oscarów, Petera Farelly, który wcześniej wyreżyserował trzy części „Glupiego i Głupszego” 🙂

 

 

First Man

Misja Apollo 11 od lat pobudza ludzką wyobraźnię. Telewizyjną transmisję z lądowania na Księżycu obejrzało 530 milionów widzów. Dziś, w epoce superszybkich mikrokomputerów i sztucznej inteligencji lądowanie trzech astronautów w analogowej metalowej puszce wydaje się wyczynem wręcz fantastycznym. Tym bardziej, że ludzka stopa nie dotknęła srebrnego globu od 76 lat.

„First Man” jest historią nie tylko dowódcy misji, ale historią całego programu Apollo. Największą gwiazdą jest naturalnie Neil Armstrong, którego słowa o „małym kroku człowieka” stały się legendą światowej popkultury. Sukces misji Apollo 11, leżący w ostatnich chwilach w pewnej ręce pilota Neila był efektem ciężkiej pracy ogromnego zespołu i poświęceniem wielu odważnych ludzi, z których tylko garstce udało się zobaczyć Ziemię z perspektywy kosmosu. „First Man” podkreśla to dobitnie, ekranizując karierę pierwszego człowieka na Księżycu.

W tle kreacji Ryana Goslinga znana z serialu „The Crown” Claire Foy w roli pani Armstrong.

 

 

 

 

 

Disobedience

Ronit (Rachel Weisz) wraca do rodzinnego domu na pogrzeb ojca, poważanego rabina. Przed laty wyjechała z ortodoksyjnej żydowskiej diaspory pod Londynem, uciekając przed obyczajowymi okowami.

Powrót do domu oznacza spotkanie z przyjaciółmi Dovidem i Esti. Rabi Dovid jest duchowym spadkobiercą zmarłego rabina Krushki, duchową ostoją lokalnej społeczności.

Spotkanie uruchamia dawno zapomniane namiętności łączące całą trójkę, rozsypując w pył misternie zbudowaną równowagę.

Dramat Sebastiana Lelio z dużym wyczuciem wnika w delikatny świat ortodoksyjnej diaspory żydowskiej, dotykając tematów tabu. Seksualność kobiet na codzień ubierających peruki zgodnie z tradycją religii to temat wybuchowy niczym nitrogliceryna.