Staircase

Telefon z eleganckiej rezydencji przy Cedar Street w Durham stawiia na nogi lokalną policję. Na miejscu funkcjonariusze wpadają na rozhisteryzowanego Michaela Petersona, który twierdzi, że jego żonie zdarzył się śmiertelny wypadek.

Obrażenia ofiary i mętne wyjaśnienia małżonka motywują policjantów do zabezpieczenia miejsca i zakwalifikowanie sprawy jako podejrzenie zabójstwa.

Zszokowana rodzina Petersonów staje murem za głową rodziny rozpoczynając długą batalię sądową. W trakcie dochodzenia i procesu na jak wychodzą kolejne niewygodne fakty z życia pisarza. Tytułowe schody są niemym świadkiem  wydarzenia, które dla jednej strony są brutalnym mordem a dla drugiej niespotykanym tragicznym splotem okoliczności.

Fabularna wersja głośnej sprawy Michaela Petersona opowiada dwie historie. Pierwsza z nich to żmudny proces sądowy i próba odpowiedzi na pytanie kto zabił. Druga to historia powstawania dokumentu, który zapoczątkował gatunek „true crime” latami relacjonując kolejne wzloty i upadki hipotetycznego sprawcy.

W roli głównej doskonale balansujący między winą a niewinnością Colin Firth.

 

Being the Ricardos

Nieznani polskiej widowni Luci i Desi w latach pięćdziesiątych byli absolutnym numerem jeden amerykańskiej telewizji. Ich czarno-biały sitcom „I love Lucy” gromadził przed telewizorem dziesiątki milionów fanów. Podobno w trakcie premier kolejnych odcinków na kanale CBS pustoszały ulice.

Kidman i Bardem brawurowo odtwarzają rolę idoli z czasów czarno-białej telewizji.

Obyczajowa opowieść o parze skupia się na urywku ich życia w trakcie tygodniowych przygotowań do kolejnego sezonu serialu „Kocham Lucy”. W tym czasie bohaterów czeka szereg mniejszych i większych wyzwań zarówno w sferze zawodowej jak i prywatnej.

Nominacje do Oscara i Bafty dla odtwórców głównych ról zdają się potwierdzać mistrzostwo aktorskiego duetu, chociaż sama historia nie grzeszy nadmierną dynamiką (jak to w telewizji sprzed 70 lat 😉 )

 

 

 

Telegraph Avenue – Michael Chabon

W dolnych rejonach twarzy Flowersa rozchylił się uśmiech, cieniutki jak rana od kartki papieru. Archy wiedział, że Chan Flowers ma kosę z Lutherem Stallingsem, lecz natury tego prehistorycznego zatargu nie znał.

Telegraph Avenue to nieco zapyziała ulica ciągnąca się przez North Oakland i Berkeley. Jest jak oba te miasta – ubodzy krewniacy wielkomiejskiego San Francisco, pełna chaotycznej zabudowy i pustych placów.

Na Telegraph Avenue czas płynie swoim swingującym rytmem. Nie brak tu miejsc z charakterem, ale królem okolicy jest pokręcone „Brokeland Records”. Klita zawalona tysiącem zakurzonych winyli, wśród których znajdzie się sporo prawdziwych pereł.

Królestwem muzyki rządzi dwóch oryginalnych gości: Archy Stallings, posiadacz imponującego afro i jego ciągle jojczący wspólnik Nat Jaffe. To do nich i ich muzycznego świra lgną okoliczne kolorowe ptaki. Do sklepu zaglądają typy przedziwnej proweniencji – od starych muzyków w kolorowych gajerach po typów o szemranej reputacji. Zagląda tu nawet przemądrzała papuga, kumpela Cochise Jonesa.

Chandler Flowers nienawidził, gdy lekceważono jego inteligencję; jeszcze bardziej jednak nienawidził dostarczać niezbitych dowodów, że w ogóle jej nie posiada

Krucha stabilizacja „Brokeland Records” chwieje się w posadach, kiedy dawna gwiazda sportu, niejaki Goodie postanawia otworzyć wielopiętrowy super-duper music store. W sprawę angażuje się lokalna szycha, Chandler „Chan” Flowers. „Chan” to dawny kumpel Luthera, ojca Archiego, niespełnionego gwiazdora kina klasy B spod znaku kung-fu.

Pogrzebała w torebce i wyciągnęła coś, co wyglądało na boks z trzema DVD, zatytułowany Strutter. Trylogia. Na okładce atrakcyjne zbliżenie: pociągła twarz, orli nos, a wszystko w aureoli afro, czyli klasyczny Luther Stallings, circa 1973, w roli genialnego złodzieja Willy’ego Struttera. Miały to być odrestaurowane albo cyfrowe wersje trzech filmów: Strutter, Strutter 2. Spuszczony z łańcucha i Strutter 3. Łomot po staremu. Ale w opakowaniu nie było żadnych płyt, a po dokładniejszych oględzinach okazało się, że ktoś nie bez mozołu przerobił tekturowe pudełko po serii Powrót do przyszłości,

Jakby tego było mało, partnerki Archiego i Nata wdają się w kosmiczną awanturę z lokalną służbą zdrowia a w okolicy pojawia się nieślubny syn jednego z bohaterów.

Powieść Michaela Chabona to piramida postaci powiązanych niewidzialnymi nitkami. Pociągnięcie jednej z nich spowoduje wywrotkę całego układu. To także dzieło o specyficznym i niepowtarzalnym klimacie przetykanym bon motami płynącymi z ust bohaterów i niezapomnianymi dialogami.

Ale właściwie nie to mnie martwi – ciągnął Goode. – Chuj mnie obchodzi jakiś biały swingujący klezmerek i dwudziestoosobowa banda podburzonych przez niego białasów z nietolerancją laktozy. – Okej. To co pana martwi? – Ty mnie martwisz.

U tego gościa nawet lewe jądro kwestionowało zeznania prawego, przy czym żadne nie zgadzało się z tym, co mówił fiut

 

Stranger Things – Season 03

Rok za rokiem w miasteczku Hawkins dzieją się „straszne rzeczy”. A skoro to lata osiemdziesiąte, to wśród popkulturowych zjawisk Ameryki nie może zabraknąć strachu przed Związkiem Radzieckim 🙂

W 1985 roku Rosjanie próbują otworzyć bramy piekieł, tymczasem w Hawkins powstaje „Starcourt” – wielkie centrum handlowe, które wysysa klientów ze staromodnych sklepików i szkolnych boisk. Dzieje się jednak coś więcej – zaburzenia elektromagnetyczne i szczury żywiące się chemią domową to ledwie początek nowych kłopotów.

„Stranger Things” wchodzi w jeszcze mroczniejsze klimaty niż „dwójka” i dzieciaki będą zmuszone stawić czoła zarówno potworom zza światów jak i radzieckim aparatczykom o aparycji Ivana Drago.

Trójka to kolejna podróż w sentymentalny czas walkmana i automatów do gier. Nie zabraknie kultowych artefaktów – od piosenki Limahla z „Neverending Story” po jaja z „Powrotu do przyszłości”. Sezonem nie zawiodą się miłośnicy space horrorów – efektami specjalnymi serial bije na głowę równie kultowy „The Thing” (1982)  i „Aliens” (1986).

A swoją drogą – ciekawe czy Will, Mike i Dustin chcieliby obejrzeć w kinie „Obcego” XD

 

Zła weganka

Sarma Mengallis była kwintesencją Nowego Jorku w pigułce. Inteligentna, wykształcona, zdolna, pełna pasji i determinacji w biznesie. Szefowa kuchni i autorka kulinarnych bestsellerów stworzyła „Pure Food and Wine” i „Lucky Duck” – w swoim czasie najbardziej oblegane restauracje na Manhattanie. Kiedy świat podziwiał Sarmę za modelową karierę i wyjątkową misję ona sama rozpoczęła spektakularny demontaż własnego biznesu i własnego życia.

Kolejny raz Netflix karmi widza doskonałą historią z życia wziętą. Perypetie kobiety z wyższych sfer NY przerasta wyobrażenia o ludzkiej naiwności ale i zadziwiającej potrzebie bliskości, która trwa wbrew wszelkim podszeptom rozsądku.

Minus za męczącą już nieco „netflixową” formułę, powtarzaną bez końca w kolejnych produkcjach dokumentalnych.

 

Herzog – Saul Bellow

Dlaczego jestem taki rozdygotany? Ale jestem. Jestem, nie można żądać od człowieka, żeby na stare lata zmieniał nawyki. Jestem taki a nie inny i zostanę taki a nie inny. Czemu miałbym to zwalczać? Źródłem mojej równowagi jest brak równowagi. Nie organizacja, nie odwaga, jak u innych ludzi. Trudne to dla mnie, ale już tak jest”

„Jeżeli zwariowałem, nie mam nic przeciwko temu” zaczyna swój długi wywód Moses Herzog, wykładowca akademicki z Nowego Jorku. Herzog doświadczył niedawno kolejnej życiowej porażki i nie jest w dobrym stanie.

Pragnąc odzyskać spokój, w pamięci dyktuje długie listy do znajomych i nieznajomych. Niektóre z nich zapisuje. Otoczenie traktuje Mosesa jak chorego a on sam pogrąża się we własnym świecie wrażliwości rozpamiętując żydowskie pochodzenie, rosyjskie korzenie rodzinne i własne życie wciąż rozpadające się na kawałki.

„Herzog” to sztandarowa powieść noblisty, uznawana za dzieło w dużej części autobiograficzne. Intelektualna rozedrgana ale i melancholijna opowieść o człowieku wyobcowanym i mającym problem z akceptacją w oczach innych.

 

North Hollywood

Rasowy przedstawiciel kina niezależnego made in USA.

Dorastający Michael musi dokonać wyboru życiowego – college czy praca w firmie budowlanej ojca. Wybiera trzecią, najtrudniejszą drogę ale i największą pasję – zawodowy skateboarding.

Wybór serca przypłaci konfliktem z ojcem i utratą przyjaciół. Dla Michaela, którego z Jay’em i Adolfem łączy głęboka więź to największy problem na progu dorosłości.

Północne Hollywood jest jak alternatywna rzeczywistość płynąca gdzieś obok blichtru Hollywood Boulevard – miejsce gdzie nastolatkowie służą do mszy i szwendają się po pustych parkingach supermarketów. Miejsca,, w którym ojcowie pracujący na budowach dają wykład o użyteczności zasłonki prysznica 🙂 (w roli ojca jedyny zawodowiec w gronie naturszczyków- Vince Vaughn)

„North Hollywood” ma w sobie pazur kina off-owego i klimat „Lords of Dogtown”, świetnego filmu o subkulturze kalifornijskich skateboardowców.

 

Sukcesja – season 02

Logan Roy zagrożony wrogim przejęciem udziałów „ucieka do przodu”. Po zakupie technologicznego Voultera przyszedł czas na agresywną zagrywkę w obszarze wydawniczym. Imperium Roy’ów chce kupić konkurencyjną firmę na rynku, koncern Pierce.

Ceniąca tradycje rodzina Pierce nie che się łatwo poddać. Roy’owie są dla nich chciwą hordą barbarzyńców. Wspólny wyjazd na Węgry i pozowanie na kochającą familię szybko zostaną zdemaskowane. Problemy z akwizycją nowych firm i coraz większy smród wokół afery „morderczych rejsów” podkładają ogień pod Waystar Royco.

Mocny cios rodzinnej fortunie padnie z nieoczekiwanej strony. Matka Romana, Shiv i Kendalla wychodzi ponownie za mąż. Walka o jej rodzinny posag rozpęta kolejną wojnę domową.

Drugi sezon Sukcesji nie zwalnia sprintu. Potworna rodzinka staje się coraz bardziej toksyczna nie przebierając w środkach. Finał sezonu z pewnością spodoba się wszystkim malkontentom 🙂

 

 

Who is Anna?

Fabularna wersja historii Anny Devley vel Anny Sorokin. Bohaterka w ciągu kilku lat przeszła metamorfozę z „miss nobody” w instagramową gwiazdę obracjącą się w najwyższych kręgach Nowego Jorku.

Ideą przekrętu było pozyskanie funduszy na wymyślony z rozmachem biznes Anny Devley. W tym celu bohaterka zgubiła rosyjsko brzmiące nazwisko na mniej oczywiste „Devley”, przy okazji wymyślając historię o rodzinnej fortunie zdeponowanej w niemieckim banku przez apodyktycznego tatusia biznesmena.

Miniserial jest mieszanką dramatu sądowego z opowieścią o współczesnym społeczeństwie, które uwielbia być zwodzone przez zawodowych socjopatów. Twórcy starają się nadać głębi tytułowi, rozpinając psyche bohaterki między dwoma biegunami – wyrachowaną oszustką a ambitną businesswoman, której „tylko” zabrakło funduszy do budowy projektu marzeń.

Pomimo wysiłku twórców odpowiedź na pytanie „Kim jest Anna” nie powinna nikomu przysporzyć większego problemu.

 

Don’t Look Up

Co zrobisz z wiedzą, że potężny meteoryt za kilka tygodni z przytupem przypier… w błękitną planetę Ziemia? Pewnie nie za wiele. Może więc lepiej się nad tym nie zastanawiać? Zajmijmy się zatem swoimi sprawami.

Dwójka akademików odkrywa porażającą prawdę – w stronę Ziemi leci skała wielkości Manhattanu. Naukowcy są pewni, że na wieść o końcu świata ludzkość podniesie krzyk rozpaczy. Tak się jednak nie dzieje. Straszenie ludzkości nie mieści się w scenariuszach śniadaniowej telewizji a Prezydent USA zajęta jest przygotowaniami do kolejnych wyborów.

Zidiociałe elity z niepokojem patrzą na słupki oglądalności i folowersów w Internetach. Jeśli coś robią, to wyłącznie przy łopoczących flagach i świetle reflektorów. Pod publiczkę i bez planu. Zmiana ikonki w mediach społecznościowych do największe poświęcenie w obronie ludzkości.

Dramatyczne odkrycie szybko spada z pierwszych stron zastąpione nową fryzurą Brada Pitta i skandalikami z planety Hollywood. Sumienia uspokaja status „Będzie dobrze” przeklejany na Facebooku obok fotek śmiesznych kotków.

Autor „The Big Short” lubi pastwić się nad ludzkością i wywlekaniem skrzętnie ukrywanego smrodku konformizmu. Adam McKay wylewa na nas wiadra cynizmu pokazując paluchem prawdziwą twarz amerykańskiego establishmentu.

„Don’t Look Up” to moralitet ery Instagrama bliższy błazenadzie w stylu Borata niż rozpaczliwemu larum na stan dusz i umysłów. Delikatną perswazję zastępuje walenie obuchem we wszystkie strony.

Obrywa się wszystkim – natchnionemu klonowi Steve Jobsa, administracji państwowej, sterydowym czterogwiazdkowym generałom i zaśmiewającym się sztucznie kretynom z telewizora.

„Don’t Look Up” ma topową obsadę i każda z postaci robi świetnie swoją robotę. Nadmiar krytyki bywa trudny do przełknięcia i tak jest trochę z „Nie patrz w górę”. Reżyser z przekonaniami zdecydowanie przechylonymi na lewo śmieje się w twarz politykom, dziennikarzom a nawet nietykalnej branży wizjonerów z Krzemowej Doliny. Robota wykonana, możemy wrócić do oglądania śmiesznych kotków na Tik-Toku 😀