Nobody

Hutch Mansell, definicja podtatusiałego pierdoły. Pomiatany w pracy i w domu, nie jest w stanie ogarnąć nawet środowej wywózki śmieci. Bilet miesięczny, tabelki w Excelu, kolacja, spanko.

Mając okazję obezwładnić nieporadnych włamywaczy Hutch wycofuje się i przyjmuje kolejne ciosy.

Wyzwalaczem bestii staje się breloczek córki. Niepozorny księgowy rusza w miasto żeby odnaleźć włamywaczy i odzyskać zabawkę. Nocny powrót autobusem przypieczętuje przemianę spokojnego pierdoły w karzącą pięść sprawiedliwości. Aż prosi się o cytat z Waltera White’a: „I’m the one who knocks” 🙂

„Nobody” nie odkrywa nic nowego. Widzieliśmy to już tyle razy: chuderlawy biały kołnierzyk z przepalonym bezpiecznikiem łapie za bejzbola i porządkuje świat. Ale „Nobody” robi to z dawno niewidzianą świeżością i subtelnym komediowym sznytem. To zasługa Boba Odenkirka, który kolejny raz udowadnia swój talent.

No i ta fantastyczna scena otwierająca z kotkiem 🙂

 

Gotti

Biografia gangstera Johna Gottiego, jednej z barwniejszych postaci nowojorskiej mafii. Znanego z wymuskanej elegancji i powalającej pewności siebie mafiozy kino portretuje po raz wtóry. Niestety bardzo nieudany.

„Gotti” z 2018 roku to film powalający niezgrabnością, zrobiony z werwą amatora, chociaż jego reżyser ma na koncie całkiem sporo produkcji.

Biografia mobstera z daleka pachnie malizną. Nie pomogło zatrudnienie gwiazdora, chociaż Travolta ze swoim wybujałym ego i włoską gębą powinien idealnie wpasować się w rolę.

W scenach z dalekiej przeszłości wygładzony John Travolta-Gotti wygląda dziwnie i brakuje mu naturalności. Jeszcze bardziej rozpaczliwym zabiegiem jest przeplatana historia ojca i syna, w niezamierzony sposób bliższa wenezuelskiej telenoweli niż pełnokrwistej konfrontacji starego gangusa z pragnącym zwykłego życia potomkiem.

W projekcie miał wziąć udział niezmordowany Joe Pesci i dobrze się stało, że naczelny badass mafijnych historii nie dodał tej pozycji do swojej biografii. Bo „Gotti” to film, którego spokojnie mogłoby nie być.

 

 

 

Blondynka

Ekranizacja fabularyzowanej biografii MM pióra Joyce Carol Oates od pierwszych trailerów obiecywała dzieło dużego kallibru.Oszałamiająca metamorfoza Any de Armas po części spełniła te oczekiwania, ale sam film okazuje się dziełem męczącym i niełatwym.

Biografia autorstwa Joyce Oates z 2009 od początku wzbudziła kontrowersje. Autorce „Blondynki” zarzucano zbyt swobodne, „niekanoniczne” podejście do życiorysu artystki. Dzieło Oates uznano za beletryzowaną biografię pełną nadinterpretacji i często odpływającą w sferę hipotetycznych zdarzeń.

Pod tym wzlędem produkcja Netflixa idzie  dalej niż książka. Andrew Dominik kreśli nie tyle portret artystki, co jej martyrologiczną drogę przez mękę. Hollywood jawi się tu niczym kręgi piekielne Dantego – przeżarta chciwością, zgniła machina przeżuwająca kolejnych kandydatów na gwiazdy. Filmowana w duchu #metoo Marylin jest przede wszystkim erotyczną zabawką w rękach mężczyzn. Kolejka jest długa – od szefów wytwórni i sławnych mężów, aż po bezceremonialnego JFK traktującego Monroe jak szmacianą lalkę.

Ana de Armas włożyła serce w rolę, która spodoba się jurorom wielu festiwalów. Z mniej wyrobionymi widzami Netflixa może już być gorzej.

 

Licorice Pizza

Dolina San Fernando, 1973 rok. Kryzys paliwowy, wojna w Wietnamie, przemiany obyczajowe, wszystko podlane sosem jedynego w swoim rodzaju klimatu Hollywood.

Pierwszy raz Alana i Gary spotykają się na szkolnym korytarzu. Ta dwójka będzie się przyciągać i odpychać przez cały seans. Pewien siebie Gary, gwiazdor dziecięcego kina jest gejzerem pomysłów na biznesy i chodzącym samozadowoleniem. Starsza od niego o dziesięć lat Alana wciąż tkwi w luce pomiędzy dzieciństwem a dorosłością. Historia rodzącej się przyjaźni Gary’ego i Alany to ważny ale nie jedyny wątek fabuły. Dzieje się tu tyle, że do wyłapania wszystkich smaczków należy wezwać eksperta od przemian społeczno-kulturowych Ameryki lat siedemdziesiątych.

Już sam tytuł nowego filmu Thomasa Andersona stawia pytanie „o czym jest ten film”. Pizza z lukrecją? Dygresja do winylowej płyty? Tytuł jest niezłym wstępem do równie zakręconej fabuły. Kluczem do rozszyfrowania – nostalgia reżysera.

Anderson miał szczęście urodzić się kalifornijskim Studio City w okresie kolorowych lat siedemdziesiątych. Nasiąknięty niepowtarzalnym klimatem, w swoich filmach wciąż wraca do tych samych miejsc. „Boogie Nights”, „Aż poleje się krew”, „Wada ukryta” to te same ulice miejsca i podobni sobie ludzie różnych epok.

W „Licorice Pizza” do pary głównych bohaterów reżyser dorzuca epizody ilustrujące prawdziwe osobowości swoich czasów. Kreacje Seana Pean’a Bradleya Coopera czy Toma Waitsa rozszyfruje wyłącznie wspomniany powyżej znawca. Bo czy przeciętny europejski widz rozpozna w Jacku Holdenie (Sean Penn) oscarowego Williama Holdena?

„Licorice Pizza” pozostanie nieco enigmatyczną dla szerokiego grona widzów opowieścią o dzieciakach Hollywood lat siedemdziesiątych. Dziwną i nie do końca zdefiniowaną, ale wciągającą podróżą do innej epoki.

Na koniec ciekawostka. Grający Gary’ego Cooper Hoffmann to syn nieodżałowanego Philipa Seymoura

 

Staircase

Telefon z eleganckiej rezydencji przy Cedar Street w Durham stawiia na nogi lokalną policję. Na miejscu funkcjonariusze wpadają na rozhisteryzowanego Michaela Petersona, który twierdzi, że jego żonie zdarzył się śmiertelny wypadek.

Obrażenia ofiary i mętne wyjaśnienia małżonka motywują policjantów do zabezpieczenia miejsca i zakwalifikowanie sprawy jako podejrzenie zabójstwa.

Zszokowana rodzina Petersonów staje murem za głową rodziny rozpoczynając długą batalię sądową. W trakcie dochodzenia i procesu na jak wychodzą kolejne niewygodne fakty z życia pisarza. Tytułowe schody są niemym świadkiem  wydarzenia, które dla jednej strony są brutalnym mordem a dla drugiej niespotykanym tragicznym splotem okoliczności.

Fabularna wersja głośnej sprawy Michaela Petersona opowiada dwie historie. Pierwsza z nich to żmudny proces sądowy i próba odpowiedzi na pytanie kto zabił. Druga to historia powstawania dokumentu, który zapoczątkował gatunek „true crime” latami relacjonując kolejne wzloty i upadki hipotetycznego sprawcy.

W roli głównej doskonale balansujący między winą a niewinnością Colin Firth.

 

Being the Ricardos

Nieznani polskiej widowni Luci i Desi w latach pięćdziesiątych byli absolutnym numerem jeden amerykańskiej telewizji. Ich czarno-biały sitcom „I love Lucy” gromadził przed telewizorem dziesiątki milionów fanów. Podobno w trakcie premier kolejnych odcinków na kanale CBS pustoszały ulice.

Kidman i Bardem brawurowo odtwarzają rolę idoli z czasów czarno-białej telewizji.

Obyczajowa opowieść o parze skupia się na urywku ich życia w trakcie tygodniowych przygotowań do kolejnego sezonu serialu „Kocham Lucy”. W tym czasie bohaterów czeka szereg mniejszych i większych wyzwań zarówno w sferze zawodowej jak i prywatnej.

Nominacje do Oscara i Bafty dla odtwórców głównych ról zdają się potwierdzać mistrzostwo aktorskiego duetu, chociaż sama historia nie grzeszy nadmierną dynamiką (jak to w telewizji sprzed 70 lat 😉 )

 

 

 

Telegraph Avenue – Michael Chabon

W dolnych rejonach twarzy Flowersa rozchylił się uśmiech, cieniutki jak rana od kartki papieru. Archy wiedział, że Chan Flowers ma kosę z Lutherem Stallingsem, lecz natury tego prehistorycznego zatargu nie znał.

Telegraph Avenue to nieco zapyziała ulica ciągnąca się przez North Oakland i Berkeley. Jest jak oba te miasta – ubodzy krewniacy wielkomiejskiego San Francisco, pełna chaotycznej zabudowy i pustych placów.

Na Telegraph Avenue czas płynie swoim swingującym rytmem. Nie brak tu miejsc z charakterem, ale królem okolicy jest pokręcone „Brokeland Records”. Klita zawalona tysiącem zakurzonych winyli, wśród których znajdzie się sporo prawdziwych pereł.

Królestwem muzyki rządzi dwóch oryginalnych gości: Archy Stallings, posiadacz imponującego afro i jego ciągle jojczący wspólnik Nat Jaffe. To do nich i ich muzycznego świra lgną okoliczne kolorowe ptaki. Do sklepu zaglądają typy przedziwnej proweniencji – od starych muzyków w kolorowych gajerach po typów o szemranej reputacji. Zagląda tu nawet przemądrzała papuga, kumpela Cochise Jonesa.

Chandler Flowers nienawidził, gdy lekceważono jego inteligencję; jeszcze bardziej jednak nienawidził dostarczać niezbitych dowodów, że w ogóle jej nie posiada

Krucha stabilizacja „Brokeland Records” chwieje się w posadach, kiedy dawna gwiazda sportu, niejaki Goodie postanawia otworzyć wielopiętrowy super-duper music store. W sprawę angażuje się lokalna szycha, Chandler „Chan” Flowers. „Chan” to dawny kumpel Luthera, ojca Archiego, niespełnionego gwiazdora kina klasy B spod znaku kung-fu.

Pogrzebała w torebce i wyciągnęła coś, co wyglądało na boks z trzema DVD, zatytułowany Strutter. Trylogia. Na okładce atrakcyjne zbliżenie: pociągła twarz, orli nos, a wszystko w aureoli afro, czyli klasyczny Luther Stallings, circa 1973, w roli genialnego złodzieja Willy’ego Struttera. Miały to być odrestaurowane albo cyfrowe wersje trzech filmów: Strutter, Strutter 2. Spuszczony z łańcucha i Strutter 3. Łomot po staremu. Ale w opakowaniu nie było żadnych płyt, a po dokładniejszych oględzinach okazało się, że ktoś nie bez mozołu przerobił tekturowe pudełko po serii Powrót do przyszłości,

Jakby tego było mało, partnerki Archiego i Nata wdają się w kosmiczną awanturę z lokalną służbą zdrowia a w okolicy pojawia się nieślubny syn jednego z bohaterów.

Powieść Michaela Chabona to piramida postaci powiązanych niewidzialnymi nitkami. Pociągnięcie jednej z nich spowoduje wywrotkę całego układu. To także dzieło o specyficznym i niepowtarzalnym klimacie przetykanym bon motami płynącymi z ust bohaterów i niezapomnianymi dialogami.

Ale właściwie nie to mnie martwi – ciągnął Goode. – Chuj mnie obchodzi jakiś biały swingujący klezmerek i dwudziestoosobowa banda podburzonych przez niego białasów z nietolerancją laktozy. – Okej. To co pana martwi? – Ty mnie martwisz.

U tego gościa nawet lewe jądro kwestionowało zeznania prawego, przy czym żadne nie zgadzało się z tym, co mówił fiut

 

Stranger Things – Season 03

Rok za rokiem w miasteczku Hawkins dzieją się „straszne rzeczy”. A skoro to lata osiemdziesiąte, to wśród popkulturowych zjawisk Ameryki nie może zabraknąć strachu przed Związkiem Radzieckim 🙂

W 1985 roku Rosjanie próbują otworzyć bramy piekieł, tymczasem w Hawkins powstaje „Starcourt” – wielkie centrum handlowe, które wysysa klientów ze staromodnych sklepików i szkolnych boisk. Dzieje się jednak coś więcej – zaburzenia elektromagnetyczne i szczury żywiące się chemią domową to ledwie początek nowych kłopotów.

„Stranger Things” wchodzi w jeszcze mroczniejsze klimaty niż „dwójka” i dzieciaki będą zmuszone stawić czoła zarówno potworom zza światów jak i radzieckim aparatczykom o aparycji Ivana Drago.

Trójka to kolejna podróż w sentymentalny czas walkmana i automatów do gier. Nie zabraknie kultowych artefaktów – od piosenki Limahla z „Neverending Story” po jaja z „Powrotu do przyszłości”. Sezonem nie zawiodą się miłośnicy space horrorów – efektami specjalnymi serial bije na głowę równie kultowy „The Thing” (1982)  i „Aliens” (1986).

A swoją drogą – ciekawe czy Will, Mike i Dustin chcieliby obejrzeć w kinie „Obcego” XD

 

Zła weganka

Sarma Mengallis była kwintesencją Nowego Jorku w pigułce. Inteligentna, wykształcona, zdolna, pełna pasji i determinacji w biznesie. Szefowa kuchni i autorka kulinarnych bestsellerów stworzyła „Pure Food and Wine” i „Lucky Duck” – w swoim czasie najbardziej oblegane restauracje na Manhattanie. Kiedy świat podziwiał Sarmę za modelową karierę i wyjątkową misję ona sama rozpoczęła spektakularny demontaż własnego biznesu i własnego życia.

Kolejny raz Netflix karmi widza doskonałą historią z życia wziętą. Perypetie kobiety z wyższych sfer NY przerasta wyobrażenia o ludzkiej naiwności ale i zadziwiającej potrzebie bliskości, która trwa wbrew wszelkim podszeptom rozsądku.

Minus za męczącą już nieco „netflixową” formułę, powtarzaną bez końca w kolejnych produkcjach dokumentalnych.

 

Herzog – Saul Bellow

Dlaczego jestem taki rozdygotany? Ale jestem. Jestem, nie można żądać od człowieka, żeby na stare lata zmieniał nawyki. Jestem taki a nie inny i zostanę taki a nie inny. Czemu miałbym to zwalczać? Źródłem mojej równowagi jest brak równowagi. Nie organizacja, nie odwaga, jak u innych ludzi. Trudne to dla mnie, ale już tak jest”

„Jeżeli zwariowałem, nie mam nic przeciwko temu” zaczyna swój długi wywód Moses Herzog, wykładowca akademicki z Nowego Jorku. Herzog doświadczył niedawno kolejnej życiowej porażki i nie jest w dobrym stanie.

Pragnąc odzyskać spokój, w pamięci dyktuje długie listy do znajomych i nieznajomych. Niektóre z nich zapisuje. Otoczenie traktuje Mosesa jak chorego a on sam pogrąża się we własnym świecie wrażliwości rozpamiętując żydowskie pochodzenie, rosyjskie korzenie rodzinne i własne życie wciąż rozpadające się na kawałki.

„Herzog” to sztandarowa powieść noblisty, uznawana za dzieło w dużej części autobiograficzne. Intelektualna rozedrgana ale i melancholijna opowieść o człowieku wyobcowanym i mającym problem z akceptacją w oczach innych.