Who is Anna?

Fabularna wersja historii Anny Devley vel Anny Sorokin. Bohaterka w ciągu kilku lat przeszła metamorfozę z „miss nobody” w instagramową gwiazdę obracjącą się w najwyższych kręgach Nowego Jorku.

Ideą przekrętu było pozyskanie funduszy na wymyślony z rozmachem biznes Anny Devley. W tym celu bohaterka zgubiła rosyjsko brzmiące nazwisko na mniej oczywiste „Devley”, przy okazji wymyślając historię o rodzinnej fortunie zdeponowanej w niemieckim banku przez apodyktycznego tatusia biznesmena.

Miniserial jest mieszanką dramatu sądowego z opowieścią o współczesnym społeczeństwie, które uwielbia być zwodzone przez zawodowych socjopatów. Twórcy starają się nadać głębi tytułowi, rozpinając psyche bohaterki między dwoma biegunami – wyrachowaną oszustką a ambitną businesswoman, której „tylko” zabrakło funduszy do budowy projektu marzeń.

Pomimo wysiłku twórców odpowiedź na pytanie „Kim jest Anna” nie powinna nikomu przysporzyć większego problemu.

 

Oszust z Tindera

Legendarnym oszustem uwodzicielem PRL-u był Jerzy Kalibabka. „Tulipan” rozkochiwał w sobie bogate kuracjuszki a następnie je okradał. Pieniądze oszukanych pań przeznaczał na wystawne życie socjalistycznego playboya. Piękny Simon Leviev nie robił zatem nic, czego nasz rodzimy Kalibabka wcześniej nie dokonał. To co ich różni to technologia i inflacja 🙂

Leviev zaistniał dzięki wymarzonemu do tego celu Tinderowi. Izraelski uwodziciel zdołał podobno wyłudzić 10 milionów dolarów. Przekręt amanta z Tindera polegał na rodzaju piramidy finansowej Ponziego lewarowanej słynnym już

„My enemies are after me” 🙂

Serial Netflixa buduje napięcie wokół śledztwa i kooperacji kilku ofiar, które próbują dopaść byłego kochanka.

 

Maid (serial)

Pewnego dnia Alex wstaje z łóżka i rozpoczyna ucieczkę od dotychczasowego życia. Dziewczyna ucieka z dzieckiem na ręku bez walizek i perspektyw na jakąkolwiek pomoc.

Podróż do normalności wymaga niezwykłej determinacji i nadludzkiej siły. Historia młodej dziewczyny trzyma za gardło przez wszystkie dziesięć odcinków. Są momenty kiedy oglądanie serialu sprawia fizyczny ból.

„Sprzątaczka” pozbawiona jest naiwności produkcji typu „from zero to hero”. Choć sporo tu moralizatorstwa spod znaku okrutnego świata i bezdusznego systemu sprawiedliwości, serial jest pełen odcieni szarości. Wszystko za sprawą grającej główną rolę Margaret Qualley i ciekawą, pozbawioną jednoznaczności postać złego męża, Sean’a.

Inspiracją serialu był bestseller z listy New York Timesa autorstwa Stephanie Land „Sprzątaczka. Jak przeżyć w Ameryce będąc samotną matką pracującą za grosze”.

 

Udawaj, że to miasto

Frances Ann „Fran” Lebowitz to amerykańska publicystka i pisarka, legenda Nowego Jorku. Gejzer sarkazmu i mistrz ciętej riposty, który zachwycił samego Martina Scorsese a wiele dekad wcześniej także Andy’ego Warhola i prenumeratorów intelektualnych nowojorskich periodyków.

W siedmioodcinkowym serialu Netflixa „Udawaj, że to miasto” przeważają statyczne sceny gadających głów. Dwóch głów, bo oprócz Fran Lebowitz na ekranie pojawia się jeszcze tylko rozmawiający z nią (a raczej zaśmiewający się do rozpuku) Martin Scorsese.

Urozmaiceniem gadających głów są przebitki ze starych wywiadów telewizyjnych, zdjęcia i wreszcie błąkająca się po współczesnym Big Apple Fran w arcy oryginalnym stroju, docenionym przez „Vanity Fair” w 2007 roku (sic!).

Dla osób bez amerykańskich korzeni erudycja Fran Lebowitz może być mało czytelna i pełna dygresji, których nie można docenić z perspektywy zagranicznego widza.

 

Vanishing at the Cecil Hotel

19 lutego 2013 roku po tygodniach poszukiwań odnaleziono Elsę Lam. Kanadyjka chińskiego pochodzenia zaginęła wiele dni wcześniej. Po sprawdzeniu hotelowych kamer okazało się, że studentka nigdy nie opuściła historycznego budynku.

Po dokładniejszym przejrzeniu, nagrania z monitoringu wprawiły śledczych w osłupienie. Zachowanie Elisy stało się wkrótce przedmiotem badań nie tylko LAPD ale i rzeczy internetowych „detektywów”. Ponura historia hotelu „Cecil” podkręciła mnożące się teorie spiskowe i podejrzenia o zjawiska nadprzyrodzone, które dopadły kanadyjską podróżniczkę.

Netflix w dopracowanym do perfekcji stylu prezentuje historię, od której włos jeży się na głowie a wszelkie fantastyczne teorie stają prawdopodobne.

 

Death to 2020

Mocno ironiczny rzut oka na rok 2020, rok o którym zgodnie wszyscy życzą sobie zapomnieć (chociaż będą o nim mówić bez końca).

Netflixsowe podsumowanie roku przygotowali twórcy wizjonerskiego „Black Mirror”, którzy przyznali, że takiego scenariusza „sami by nie wymyślili” XD.

Pseudo dokument („mockument”) pokazuje kluczowe zdarzenia roku 2020 („tak ważnego, że nawet jego nazwa wymieniana jest podwójnie” XD) opatrzone komentarzami pseudo naukowców, pseudo dziennikarzy i pseudo polityków.

Na pierwszym planie głupkowaty profesor (Hugh Grant) mieszający bieżące wydarzenia z historiami „Star Wars” XD i dziennikarz poważnej gazety (Samuel L. Jackson), ale show kradnie Diane Morgan jako przedstawicielka angielskiego społeczeństwa XD.

Dostało się też internetowym miliarderom, politykom (łgająca jak z nut rzeczniczka Białego Domu), pustym jak dzban influencerom a nawet Elżbiecie II 🙂

„Death to 2020” skupia się głównie na Ameryce i Wielkiej Brytanii, wyszydzając angielskiego premiera Johnsona („strach na wróble”) i prezydenta USA Trumpa („pomarańczowy ludzik”). Afery Sasina nie uwzględniono 😀

Tymczasem kilka dni po premierze filmu życie napisało wstęp do sequela 2021 XD

 

 

 

Jeffrey Epstein – Filthy Rich

Historia Jeffreya Epsteina, finansisty bogacza i filantropa, który okazał się seksualnym predatorem i pedofilem. Otoczona nimbem tajemnicy droga do fortuny Epsteina okazała się być pasmem zręcznych oszustw, których efektem było niewyobrażalne bogactwo. Obrzydliwie bogaty finansista rozwinął sieć znajomości na najwyższych szczeblach władzy i socjety. Po latach na jaw wyszły prawdziwe fakty. Przez ponad 30 lat Epstein utkał misterną sieć usług pedofilskich dla bogaczy.

Wśród bywalców jego posiadłości był członek brytyjskiej rodziny królewskiej, dwaj przyszli prezydenci USA, gwiazdy ekranu i sportu. W krótkim serialu dokumentalnym Netflix przedstawia znane fakty i obnaża pedofilskie praktyki człowieka na co dzień goszczącego na salonach.

 

Dwóch Papieży

Oj porobiło się tych opowieści o papieżach.

Rok 2012. Argentyński kardynał Bergoglio pragnie odejść na emeryturę. Jest głęboko zawiedziony współczesną postawą Kościoła i instytucją papiestwa. Bergoglio nadal jest jednak kardynałem, watykańskim urzędnikiem i musi stawić się u „szefa”. Spotkanie z panującym Benedyktem XVI będzie ciężką próbą dla obu wybitnych indywiduów.

Niewiele wiadomo o tym, co dzieje się za murami Watykanu. Przyszły papież Franciszek i Benedykt XVI podobno osobiście spotkali się trzy razy. Ratzinger nie krył swoich konserwatywnych światopoglądów. Wymiana myśli z socjalizującym Bergoglio z pewnością była rozmową gatunkowo ciężką.

„Dwóch papieży” to fascynujący pojedynek umysłów. W filmie Fernando Meirellesa (reżyser „Miasta Boga”) kamera zdecydowanie faworyzuje przyszłego papieża Franciszka. Obarczony błędami młodości jawi się on jako modelowy kandydat na papieża XXI wieku. Benedykt XVI w swoich dziwacznych strojach i papuciach, stroniący chociażby od piłki nożnej i kapki dobrego winka to modelowa ciemna strona mocy 🙂

Popisowa gra obu gentlemanów. Jonathan Pryce kradnie show, ale Anthony Hopkins który nikogo nie zjada popijając Chianti to też nie lada gratka 🙂

 

The Dirt

Ekranizacja obrazoburczej biografii zespołu Motley Crue, czyli sex, drugs and rock&roll w wydaniu Netflixa.

Kalifornia, 1981 rok. Na zgliszczach starego rocka grasują pudle. Po Sunset Blvd snują się dziesiątki kolesi w damskich fatałaszkach i natapirowanych włosach. Marzą o karierze Davida Lee Rotha zalewającego pałę w pobliskim Raibow Bar & Grill. Wśród nich chuderlawy drągal Tommy Lee i zdrowo szurnięty Nikki Sixx. Pseudonimy mają lepsze niż umiejętności gry na instrumentach. Do bandy dołącza neurotyczny gitarzysta Mick Mars i blond bestia Vince Neil. Tak rodzi się zespół legenda, jeden z pionierów „hair rocka”.

„The Dirt” to wzorcowa biografia, iskrząca od absurdalnych sytuacji i kontrowersyjnego burzenia tabu. Czyli dokładnie taka, na jaką liczyli fani rocka. Jeśli można mieć zastrzeżenia do Netflixa, to wyłącznie do obsadzenia roli Micka Marsa. Iwan Rheon zagrał tak sugestywnie w „Game of Thrones”, że trudno widzieć w nim gitarzystę Motley 🙂

 

 

 

The King

Młody książę Hal nie kryje nienawiści do ojca. Dni spędza w karczmie u boku starego zabijaki Fallstafa. Przychodzi jednak ten dzień, w którym stary król umiera. Hal staje się Henrykiem V, królem który zapisze się w księgach wielkim zwycięstwem pod Azincourt.

Zrealizowany na kanwie szekspirowskich kronik „Król” odziera średniowiecze z filmowych didaskaliów. Brud, błoto i czysty realizm pozostają w modnej konwencji maksymalnego zbliżenia do autentyzmu epoki. Kontrapunktem jest co ciekawe sam król, przywodzący na myśl na wskroś współczesnego „Wertera”. Rozdartego pomiędzy pogardą dla instytucji króla i obowiązkiem przyjęcia dziedzictwa korony. Nawet czysto wizualnie Henryk V pomimo oddanych z pietyzmem XV-wiecznych pancerzy przywodzi na myśl gwiazdę rocka.

Henryk V Lancaster był człowiekiem nietuzinkowym. Odebrał staranne wykształcenie, mówił kilkoma językami i grał na harfie. W bitwie pod Shrewsbury wsławił się męstwem, płacąc za to poważną raną twarzy (tu brawa dla scenarzystów za charakteryzację filmowego Króla i oddaną z pietyzmem szramę). Tu podobieństwa się kończą. Protoplasta filmowego „Kinga” parł do władzy, doprowadzając niemalże do wojny domowej. Niewiele wspólnego z historią ma też spektakularny pojedynek młodego Hala z młodym Glendowerem.

Nie bacząc na historyczne niuanse i naginanie wizerunku króla do roli średniowiecznego gwiazdora, ‚The King” to kawał dobrego kina. Hail to the King!