The Fall – season 02

To, co zdawało się definitywnie kończyć ucieczką spłoszonego mordercy w sezonie 1 powraca.

Policjanci z Belfastu uważają, że poszukiwany seryjny morderca kobiet zniknął lub zmarł. Brak aktywności z jego strony uważają za koniec bezskutecznego procesu poszukiwań. Inspektor Stella Gibson nie wierzy w taki obrót sprawy, nadal podążając za strzępkami informacji i śladów. Nie ma złudzeń w stosunku do osoby poszukiwanego dusiciela i jego rosnącego apetytu.

Paul Spector nie potrafi żyć w odosobnieniu. Jego wewnętrzny demon domaga się kolejnych ofiar, popychając seryjnego mordercę do kolejnych zbrodni.

Zdezorientowana policja cierpiąca na brak środków do dalszego śledztwa pracuje na oparach. Sprawca maskuje się doskonale, zacierając ślady i myląc tropy. W jego otoczeniu pojawia się jednak ktoś, kto dodatkowo skomplikuje sytuację.

Drugi sezon „The Fall” jest równie wciągający co jedynka. Gillian Anderson i Jamie Dornan wciąż w fantastycznej formie.

 

The Fall – season 01

W Belfaście grasuje seryjny morderca. Jego modus operandi to zakradanie się jak duch do mieszkań ze śpiącymi ofiarami. Sprawca dusi swoje ofiary, wyraźnie fascynując się wyrafinowanym krępowaniem ich przed śmiercią.

Twarz i tożsamość sprawcy znamy od pierwszych scen. To Paul Spector, kochający mąż i ojciec, w pracy zaś empatyczny terapeuta. Wiedzę psychologiczną, wrodzony wdzięk i prezencję, wreszcie doskonałą kondycję i siłę wykorzystuje do coraz śmielszych ataków.

Mundurowi początkowo nie wiedzą. z czym mają do czynienia. Lokalną policję wspiera Stella Gibson. Powściągliwa, elegancka pani inspektor z Londynu w każdym calu wyróżnia się na tle funkcjonariuszy z Irlandii Północnej. Gibson wyraźnie odcina się od irlandzkiego tła swoim bezkompromisowym podejściem nie tylko do procedur, ale i życiem prywatnym pozbawionym krępującej moralności.

„The Fall” gra na emocjach i ciszy. Serial umiejętnie buduje napięcie pomiędzy działaniami ambitnej policjantki i inteligentnego mordercy. Ona szybko odkrywa z jakim sprawcą ma do czynienia. On docenia przeciwnika, jednocześnie nabierając chorobliwej fascynacji do przeciwniczki.

„The Fall” to przy okazji niezły portret społeczeństwa Irlandii Północnej – kraju zdystansowanego do „centrali”, nienawidzącego policji i jednocześnie rozdzieranego wewnętrznymi konfliktami.

Doskonała rola Gillian Anderson i Jamie Dornana (dotychczas rozpoznawalnego dzięki roli uwodziciela Greya).

 

O włos – Katarzyna Bonda

Test test

Mój interwał się skraca, ale przecież wszyscy działamy w cyklach. Jakiś etap się kończy, żeby mógł zacząć się następny. Kiedy te dwie płaszczyzny: „przeszłość” i „przyszłość” się zazębiają, mylnie zwiemy ten czas teraźniejszością, podczas gdy on jest okresem transformacji. Zmiany widzi się zawsze, kiedy spoglądasz wstecz, choć ja nauczyłem się dostrzegać je już w trakcie dziania się. To dlatego, że tak często obcuję ze śmiercią. Kiedy duch opuszcza ciało, ono nie od razu staje się zimne i sztywne jak pokrywa lalki. Ten moment trwa bardzo krótko i łatwo go przeoczyć, szczególnie jeśli nie jest się z ofiarą cały czas. Czy to zwierzę, czy człowiek – by spokojnie umrzeć, potrzebuje bliskości i ja im ją zapewniam. Jestem, to wystarczy. Tulę, trzymam ręce na gardle, stabilizuję drgawki. Jestem tą siłą, której potrzebują, by bezpiecznie odejść. Bezpiecznie nie oznacza bezboleśnie. Skoro cierpienie towarzyszy narodzinom, dlaczego nie miałoby towarzyszyć śmierci? To równie ważny etap życia.

Jakub Sobieski, były gliniarz, usunięty z szeregów za obyczajowy skandal z postrzeleniem kolegi w tle. Oficjalnie zameldowany u rodziców, faktycznie pomieszkujący nielegalnie w przyczepie campingowej byłego teścia. Znajomość z ambitną aspirantką Adą Kowalczyk przeradza się we wspólną zawodową obsesję odnalezienia kosiarza z Kabat.

O Kosiarzu świat dowiedział się po makabrycznym odkryciu dwóch zbezczeszczonych ciał w Lesie Kabackim. Siostry Sapiega to nie jedyne ofiary Kosiarza, który najwyraźniej gustuje w modelkach po godzinach zajmujących się najstarszym zawodem świata. Wkrótce po kabackiej makabrze znika Beata Kowalczyk, młodsza siostra Ady. Wszystkie te wydarzenia wiążą się w sprawę mającą początek w zbrodni sprzed 13 lat.

Bonda nie uśmierciła jeszcze swojego najważniejszego bohatera, Huberta Meyera, ale na rynek wprowadza kolejnego obiecującego lidera. Sobieski podobnie jak cały cykl jest na początku swojej drogi. Początkujący prywatny detektyw zagłębia się w szlam warszawskiego półświatka mafiozów i sutenerów, już w pierwszej sprawie stając na granicy prawa.

 

 

Dopaść pielęgniarza zabójcę

W ślad za fabularnym „The Good Nurse” Netflix opublikował serial dokumentalny.

Dokument pokazuje jak śledczym udało się dotrzeć do dowodów, dzięki którym możliwe była neutralizacja procederu Morderczego Pielęgniarza.

Jeśli proceder seryjnego mordercy można uznać za upiorny, to z niemniej szokująca jest zmowa milczenia pracodawców. Dla prywatnej amerykańskiej służby zdrowia kalkulacja była prosta – lepiej zmilczeć wielokrotne morderstwa na oddziałach intensywnej terapii niż narażać biznes na finansowe straty.

W skorumpowanym dolarami systemie jedyną sprawiedliwą okazała się szeregowa pielęgniarka.

 

 

The Good Nurse

Podczas szesnastoletniej kariery Charles Cullen pracował w wielu szpitalach stanu New Jersey. Część z nich to najprężniejsze ośrodki medyczne w Ameryce. Inteligentny i kompetentny pielęgniarz był zwalniany z wielu miejsc, jednak żaden z byłych pracodawców nie ujawnił powodów, dla których pozbywał się cennego pracownika oddziału intensywnej terapii.

Dopiero incydent ze szpitala Somerset Medical Center doprowadził do zatrzymania i późniejszego procesu pielęgniarza.

Do tego momentu Cullenowi udało się pozbawić życia conajmniej trzynastu pacjentów szpitala Somerset. Po zatrzymaniu przyznał się do czterdziestu morderstw.

Niektóre źródła wyliczyły, że  ofiar „Pielęgniarza śmierci” mogło być nawet czterysta.

Fabularny „The Good Nurse” opowiada historię zdemaskowania i doprowadzenia do aresztowania medycznego dewianta. W centrum filmowej opowieści  pozostaje pielęgniarka Amy Loughren (Jessica Chastain), oddziałowa koleżanka Cullena, która jako jedna z pierwszych osób złożyła w całość modus operandi mordercy.

 

 

Seryjni Mordercy – Michelle Kaminsky

Almanach wiedzy o największych zwyrodnialcach na planecie Ziemia. W śród bohaterów prym wiodą złoczyńcy zakwalifikowani do grona „seryjnych morderców”. Od najbardziej medialnych Syna Sama, Zodiaka i Teda Bundy’ego po florenckiego Mostro di Firenze. Autorka pokusiła się o definicję żeńskiej odmiany seryjnych morderców, klasyfikując krwiożercze damy jako „czarne wdowy”. Wśród nich nie zabrakło miejsca dla Elżbiety Batory, siostrzenicy Stefana Batorego.

„Seryjni mordercy” to lektura dosyć powierzchowna, nastawiona bardziej na szybką sensację niż pogłębioną analizę zła. Michelle Kaminsky przyjęła osobliwą formułę ciągu pytań i odpowiedzi, co momentami utrudnia lekturę.

 

 

 

Mindhunter – season 02

Pierwszy sezon fascynował spotkaniami Holdena Forda i Billa Tencha z zabójcami i zalążkiem tego, co później rozwinęło się w poważną naukę behawioralną. Kolejne wizyty w celach śmierci były podróżą w chore umysły przypadków sklasyfikowanych jako „seryjni mordercy”.

Sezon drugi prezentuje kolejną porcję sławnych zwyrodnialców. Choć pojawiają się w nim takie „sławy” jak Charles Manson, „Son of Sam” czy William Pierce, najważniejsi są tu dobrzy chłopcy.

Po traumatycznym doświadczeniu z Edem Kemperem Holden dochodzi do siebie. Rozdarty między poczuciem obowiązku a rodzinnymi problemami Bill podróżuje wciąż wzdłuż i w szerz Ameryki. Osobną historię pisze Wendy Carr uchylając nieco z tajemnicy własnego życia.

Prywatne scenki z życia trójki agentów zdecydowanie przeważają nad rozpracowywaniem kolejnych przypadków. Po inteligentnym i wygadanym Kemperze są oni zresztą znacząco mniej skomplikowani.

Wiodącym w „dwójce” motywem jest gorączkowe poszukiwanie mordercy czarnoskórych dzieciaków w Atlancie. Skomplikowana rozgrywka pomiędzy FBI a lokalnymi politykami nie ułatwia wstrzymania zniknięć kolejnych małych chłopców.

Choć nie tak fascynujący jak „jedynka”, Mindhunter to nadal serial wciągający i fascynujący. Rozwijana konsekwentnie przez dwa sezony „miniatura” otwierająca każdy z odcinków to znak, że ciąg dalszy nastąpi. Wiadomo już, że tajemniczy okularnik to grasujący przez dekady „BTK killer”.

 

Exteremly Wicked, Shockingly Evil and Vile

Podły, okrutny i zły czy raczej Czarujący, szarmancki i piękny?

Opowieść o Tedzie Bundym, jednym z najbardziej sławnych serial killerów. Człowieku odbiegającym od stereotypu zwyrodnialca, inteligentnym i wygadanym przystojniaku z bogatej klasy średniej.

Dysonans pomiędzy czarującą powierzchownością a umysłem socjopaty podkreśla w filmie udział Zaca Efrona, znanego dotychczas z głupiutkich hitów dla nastolatków.

Ted Bundy stał się ostatnio modny. Nie tylko z powodu osobowości. Bestialskie zbrodnie, sądowe tyrady i zdumiewające przemyślane ucieczki to gotowy materiał na film. Poprzednie dwa były denne. Film Joe Berlingera z pewnością stoi na wyższym poziomie i pozostanie w pamięci widzów na dłużej.

„Extremely Wicked …” blednie jednak przy netflixowym dokumencie „The Ted Bundy Tapes„, wyjątkowej wiwisekcji umysłu mordercy zakochanego w samym sobie.

 

 

Ted Bundy Tapes

Rozpędzona lokomotywa Netflixa wypluwa z siebie kolejne dzieła z cyklu „Netflix original documentary”. Na fali fascynacji seryjnymi zabójcami, a także w przededniu filmu fabularnego: Ladies and Gentlemen! The Ted Bundy Tapes”!

Typowa w manieryzmie Netflixa produkcja opiera się na zapisach audio z rozmów, jakie dziennikarz Stephen Michaud nagrał z Tedem Bundy’m w trakcie rozmów w celi śmierci.

W czterech odcinkach dokumentu historia morderstw Bundy’ego okraszona jest jego własnym komentarzem –  z początku ograniczającym się do mętnych opowieści o dzieciństwie i własnym ego a z czasem coraz ciekawszymi wywodami o naturze predatora.

Przełom? Niezupełnie. Ted Bundy do końca pozostał kameleonem pokazującym tylko taką część siebie, jaką uznał za przydatną w danej chwili.

 

 

The House that Jack built

„Latami pozytywnymi bohaterkami moich filmów były kobiety. Pora na film o mężczyźnie – szatanie wcielonym” napisał reżyser w oficjalnym oświadczeniu o swoim najnowszym dziele. Trudno się z nim nie zgodzić – takiego filmu o czystym źle dawno nie było. Nie tylko w twórczości von Triera, ale i w światowym kinie.

Dom, który buduje Jack, to dzieło godne piętrzącej się ku niebu katedrze. W przypadku Jacka dzieło pokonuje drogę odwrotnie proporcjonalną – wprost do najgłębszych kręgów piekielnych. W oczach seryjnego mordercy jego bestialskie zbrodnie stanowią dzieło równie doniosłe co największe dzieła sztuki. Spełniając swoje mroczne pragnienia tytułowy Jack prowadzi wewnętrzny dialog z kimś, kogo nazywa Verge. Dialogi Jacka i Verge’a są na najwyższym poziomie, podnosząc dzieło mordercy do rozważań filozoficznych o istocie sztuki. Sztuki, która jest wyrazem najskrytszych myśli twórców.

Sceny jakich nie powstydziłby się gatunek gore, bezwstydne podglądanie szokujących „dzieł” głównego bohatera, ekstatyczny wyraz zadowolenia na jego twarzy – wszystko to wywołuje jawne oburzenie i zdegustowanie. Jeśli Lars von Trier chciał mierzyć wielkość swojej ostatniej produkcji liczbą osób z niesmakiem opuszczających sale kinowe, to powinien poczuć się spełniony. „The House that Jack Built” wywołał kontrowesje już na pokazie przedpremierowym w Cannes.

Najnowszy film duńskiego artysty można postrzegać na różne sposoby – od artystycznego bełkotu twórcy, który dawno odpłynął w samozadowoleniu po ważny głos w rozważaniu ludzkiej natury.

Jedno jest pewne, twarz zadowolonego ze swego dzieła Jacka na stałe zagości w panteonie największych zwyrodnialców kina. Gdzieś pomiędzy Anthony Hopkinsem a Christianem Bale.