Batman (2022)

W przesiąkniętym złem Gotham City Batman odwala swoją robotę. Zło zwalcza złem. Uliczne szumowiny mają drżeć na samą myśl o zamaskowanym superbohaterze. Wśród nich pojawia się jednak taki, którego czyny zdają się być świetnie zaplanowaną drwiną z Człowieka – Nietoperza.

The Riddler („Człowiek Zagadka”) to super złoczyńca, który prowadzi swoją własną pokrętną grę wybijając najważniejszych urzędników w mieście. Każda scena zbrodni jest zagadką adresowaną do Batmana. Poszczególne elementy układanki mają zaś doprowadzić do wielkiego finału.

Batman AD 2022 wpisuje się w nurt przedstawiania super herosów odartych z komiksowych kolorów i romantycznych rajtuzów. Robert Pattison świetnie wypełnia założenia – bliżej mu do zbuntowanego nastolatka ze slamsów (te eyelinery pod oczami i kaptur na głowie) niż starego mistrza walk (Christian Bale w „Mrocznym Rycerzu z 2008). Spadkobierca fortuny Wayne nie mieszka już nawet w ponurej posiadłości ale na szczycie wielkiego blockhausu.

Równie ponury jest mastermind zbrodni. Z Riddlera w zielonym wdzianku (Jim Carrey w „Batman Forever”) można było się pośmiać. Spróbujcie tego z zamaskowanym Riddlerem w wykonaniu Paula Dano. Temu panu z pewnością bliżej do potwora z „Seven” niż postaci z kreskówek Cartoon Network. i to nie tylko dzięki perfekcyjnie dobranej masce maniaka.

Najnowszy „Batman” to rasowy film policyjny w klimacie bliskim wspomnianemu „Seven”. Człowiek Nietoperz ogranicza swój super inwentarz częściej posługując się podstępem i żyłką detektywa niż gadżetami z garażu Alfreda. Perfekcyjne Gotham w tle i złowrogo pobrzmiewające „Someting in the Way” Nirvany dopełnia dzieła brudnego thrillera.

 

 

Suicide Squad

W produkcyjnej sraczce niezliczonych „przygód super bohaterów” przyszła pora na kolejny kotlet odsmażany na przepracowanym oleju. Stajnia „DC” zdecydowała się wykopać i upudrować trupa nieudanego blockbustera z 2016. Mowa o Legionie Samobójców, który dla zmyły nazywa się .. Legionem Samobójców. Pardonsik – puryści językowi zauważą istotną różnicę czyli „The” w tytule.

Za produkcję odpowiada twórca „Strażników Galaktyki” i fabularnych przygód Scooby-Doo XD XD James Gunn. W niełatwej sztuce stworzenia czegokolwiek z kupowatego poprzednika panu Gunnowi udało się przynajmniej wyjść bez blamażu XD

No dobra, ale o czym jest ten film? Zasadniczo o niczym XD. Podobnie jak w oryginale z 2016 roku tajna rządowa organizacja wysyła grupę nie do końca dobrowolnych ochotników. Zadanie jest proste – trzeba przywołać do porządku reżim rządzący małą, ale kluczową strategicznie wysepką. Czyli typowa akcja w stylu amerykańskiej administracji 🙂

Mimo typowych dla gatunku wad i głębokiej chęci wyciagnięcia kilku dodatkowych dolarów ze starego scenariusza „The Suicide Squad” iskrzy dowcipem i całkiem udaną ironią. Mistrzowska jest scena nocnego szturmu w wykonaniu bandy super-nieudaczników.

Dodatkowy plus za Sylwka Stallone w roli ociężałego umysłowo Sharka 🙂

 

 

 

 

 

 

Liga Sprawiedliwości Zacka Snydera

Zack Snyder tak męczył bułę, aż wielcy finansiści Hollywood pozwolili mu na ryzykowną przeróbkę odgrzewanego kotleta i spełnienie marzeń o „naprawdę najlepszej Lidze Sprawiedliwych”.

Zdumiewające jest to, ze Snyder nie tylko uzyskał zgodę na odgrzanie owego kotleta ale i maksymalne wydłużenie go do granic, gdzie przechodzi ludzkie pojęcie. Czyli bardzo – film urósł ze 120 minut do przerażających 242-ch.

Jakby tego było mało, ilość wersji zaprezentowanych w roku 2021 może przyprawić o niestrawność nawet największych fanów świata DC.

Fabularnie Justice League zyskał ciągnące się w nieskończoność sceny wprowadzające każdego z bohaterów, przydługie bitwy z kosmicznymi insektami i rozwalającą czachę alternatywną rzeczywistość. Słowem – jeden wielki szwindel, który ukradł mi kilka godzin z doby pod pozorem zupełnie nowego dzieła.

Dla zboków – do obejrzenia czterogodzinne wersje kolor i czarno-biała.

 

Hellboy (2019)

Ludzkości zagraża wyjątkowe, pierwotne zło. Pogrzebana przed wiekami wiedźma Nimue odradza się, aby wcielić w życie swój zabójczy plan.

Do boju z czarownicą na sterydach rusza B.P.R.D, czyli biuro do spraw walki z siłami nadprzyrodzonymi. Jej wybitny, choć nieco zblazowany pracownik jest ostatnią deską ratunku dla rodzaju ludzkiego. „Jak trwoga to do boga” w tym wypadku ma wydźwięk nieco ironiczny 🙂

Ekranizacja kultowego komiksu Mike Mignoli odbyła się już dwukrotnie. W roku 2004 i 2008 w rolę piekielnego dzidziusia wcielił się wyjątkowy brzydal Ron Perlman. Filmy Guillermo del Toro – choć dziś odrzucają na milę koszmarnie starzejącymi się efektami specjalnymi, miały coś, co dobremu reżyserowi udało się oddać w ekranizacji genialnego komiksu.

Produkt roku 2019 roboczo nazwany „Hellboy reboot” nie zdążył się godnie zestarzeć. Film był szmirą jeszcze zanim opuścił montażownię.  Nowego „Hellboy’a” nie zdołał uratować ani nowy odtwórca głównej roli, ani strasząca minami Milla Jovovich.

Głupia fabuła, wrzucenie do jednego wora Króla Artura, wiedźm, Baby Jagi i świńskiej wróżki zębuszki przyćmiły wszystko co dobre i niepowtarzalne w komiksowym wzorze. Została durna naparzanka i niezbyt udane komputerowe potwory.

 

Watchmen – Season 01

Osadzona w alternatywnym świecie opowieść o superbohaterach, którzy muszą ukrywać swoje moce, wyjęci spod prawa i ścigani.

Serial luźno nawiązujący do kultowego komiksu Alana Moore to jedna z ciekawszych i nietuzinkowych produkcji 2019 roku.

Watchmen ma skomplikowaną, pełną popkulturowych dygresji fabułę, wysmakowane zdjęcia i zakręcone pomysły godne twórcy komiksowego pierwowzoru.

Akcja serialu umiejscowiona jest w miasteczku Tulsa w stanie Oklahoma. To tutaj w 1921 roku doszło do masowego mordu nad czarnoskórymi mieszkańcami dzielnicy „Black Wall Street”.

Dziwnie się to ogląda w czasach gdy Ameryka wybucha niepokojami pod znakiem „Black Lives Matter” a policjanci zakrywają twarze z obawy przed zemstą tłumu.

 

Glass

Trzech nieogarów siedzi w zakładzie dla mentalnie oddalonych. Każdy z ananasów z przypadłością nietuzinkową. Jeden słyszy głosy i jest niezniszczalny, drugi jest bardzo zniszczalny, za to genialny. Trzeci wydaje głosy różnorakie, wykazując się schizofenią bipolarną do potęgi szóstej.
Słowem zakończenie z przytupem dla komiksowych super-duper-anty-bohaterów z filmów „Niezniszczalny” i „Split”.

Dla tych, którzy nie gubią się w seqelach i prequelach oraz cross-promocjach komiksowych herosów na ekranie „Glass” będzie kawałem niezłego ubawu. Dla reszty – męką dygresyjek do filmów, których nie widzieli o bohaterach, których nie znali.

Kuriozalny jak zawsze Samuel L. Jackson, w – jak zawsze – biskupim fiolecie irytuje tradycyjnie. Bruce Willis („jupiajej madafaka”) jak zawsze jest twardzielem. Cały show robl James McAvoy – prawdziwy cymesik w graniu kolesi bez piątej klepki.

 

Aquaman

Arthur Curry, rasowy kundel o ciele człowieka z genami atlantydy przypuszczalnie więcej czasu spędzał na siłce i salonie tatuażu niż w bibliotece. To jednak nie przeszkadza mu w wykazaniu się życiową roztropnością, wielkodusznością i ideami których nie powstydziłby się jego kumpel w pelerynce i gaciach na spodniach.

Aquaman nie daje się długo prosić i wkręca w awanturę, której efektem jest podmorska rozpierducha na dwanaście fajerek i kilka dziwnych morskich narodów.

Lekka i bezpretensjonalna opowieść o superbohaterze ma swój wdzięk i znacząco różni się od dotychczasowej maniery filmów o herosach. Podczas gdy Batman i Superman pogrążeni byli w przytłaczającym nihilizmie i przytłoczeni powagą gatunkową, Aquaman robi swoje na luziku i z przymróżeniem oka. Jason Momoa tknął w rolę człowieko-ryby rockandrollowy swing, momentami bardziej przypominając członka motocyklowego gangu niż przyszłego władcę mórz i ocenanów.

 

 

Justice League

Po śmierci Supermana świat pogrąża się w bezprawiu. Ale zwykli złoczyńcy to nie problem dla Batmana. Nietoperka martwi czające się w pobliżu starożytne zło.

Superbohaterowie organizują się w wunderteam w obliczu zagrożenia potęgą gwiezdnego tyrana Steppenwolfa, pożeracza światów. Z osobna każdy z herosów zaliczył porażkę w konfrontacji MMA z super złoczyńcą. Suma ich umiejętności raz jeszcze uratuje świat przed zagładą.

Batman, Wonderwoman, Cyborg, Flash i Aquaman w pakiecie z komiksowego supermarketu – weź czterech, dwóch dostaniesz gratis. Do promocyjnej oferty stary wyjadacz Zack Snyder dołączył ekstra totalnie martwego Supermana i hordy latających moli – kolesi brzydala Steppenwolfa.

W sequelach, prequelach, seriach i dokrętkach przygód wspomnianych wyżej bohaterów nie sposób się już połapać. Ktoś powinien to porządnie rozrysować 🙂

 

Black Panther

Black Panther zadebiutował w roku 1966 w pięćdziesiątym drugim numerze serii „Fantastycznej Czwórki”. Nie miał szczęścia. Tuż po debiucie postaci na świecie zrobiło się głośno o „The Black Panter Party”, radykalizującej się organizacji politycznej walczącej o prawa czarnej mniejszości w Ameryce.

Musiało minąć wiele lat, zanim czarnoskóry bohater mógł wrócić na salony Superbohaterów. Można dodać z przekąsem – do czasów, kiedy wspomniana czarna mniejszość stała się w USA istotną ekonomicznie grupą docelową.

Na fali kolejnych filmów i serii o komiksowych mocarzach „Black Panther” doczekał się swojego czasu.

Historia młodego króla Wakandy, T’Challa zaczyna się klasycznie, okrzykiem „Umarł król, niech żyje król”. Wakanda, ukryta pod maskującą afrykańską biedą, to ultranowoczesne Państwo, pełnelatających pojazdów i miast pnących się ku niebu. Poza karnacją skóry bohaterów filmowy plot nie różni się od wytartej opowiastki: jest dobry bohater, jest jego lustrzany czarny charakter. Gdy zło sięga po koronę, bohater wspina się na wyżyny możliwości.

Poprawny politycznie, poprawny gatunkowo, pełen kolorytu afrykańskich trybali „Black Panther” dorzuca swoje trzy grosze do firmowych zestawów „Happy Meal” z plastikowymi figurkami spod znaku „Super Hero”.

Ciekawostka: jedną z ról (sic!) czarnych bohaterów dostał Andy Serkis, odtwórca roli Smeagola (tu, z włosami i własną, choć podobną do Golluma twarzą 🙂

 

 

Logan

Straszny i starszy pan z pazurami ze stali ma kłopoty. Trochę pije, trochę smęci, a na codzień jest szoferem limuzyny na wynajem. Jak wielu innych komiksowych herosów, przeszedł swoją drogę od nieśmiertelnego tytana sprawiedliwości do sfrustrowanego dziadygi z problemem alkoholowym.

Kaszlącego Wolverine’a otacza nikła gromadka starzejących się mutantów, ze zdziecinniałym profesorem Xavierem na czele. Mija 18 lat od premiery „X-Menów” – nic dziwnego że panowie posunęli się w latach.

Ale żarty na bok, bo „Logan” to opowieść niezbyt wesoła. Film Jamesa Mangolda uderza w poważne tony przemijania i upadku legendy. Nie zabraknie oczywiście akcji typowej dla komiksowych produkcji. Wszak twórcy doskonale wiedzą, jaka jest grupa docelowa ich filmu.

Fanom komiksowych herosów film z pewnością się spodoba. Pod spłowiałym anturażem końca ery X-Menów tli się nowa, ciekawa historia. Sam Logan jest bardziej wyrazisty. Hugh Jackman nie ogranicza się tylko do chlastania złych ludzi pazurami, jak w „The Wolverine„. Bywa filozofem, zastygając w zadumie 😀