Rojst ’97

Lato 1997 na Dolnym Śląsku, „Powódź stulecia” odkrywa tajemnice pogrzebane w ziemi. Po przerwaniu wałów las na Grontach odsłania szczątki ludzkie. Nie tylko te z czasów wojny. Nastoletni topielec zostaje uznany za kolejną ofiarę kataklizmu.

Sprawę prowadzi oddelegowana ze stolicy inspektor Anna Jass (Magda Różczka) i miejscowy inspektor Mika (Łukasz Simlat), swój chłop.

Do miasta wraca redaktor Zarzycki (Dawid Ogrodnik), raz jeszcze spotykając się z dawnym mistrzem Wanyczem (Seweryn).

„Rojst 97” luźno nawiązuje do swojego poprzednika, z czasem jednak wątki schodzą się w jedno miejsce – na Gronty.

Nowy sezon ma swój klimat, wzmocniony rolami Różczki i Simlata. Nie trudno zgadnąć, że twórcom Rojsta zaimponował „True Detective” 🙂

Raz jeszcze serialowi towarzyszy świetnie przearanżowana piosenka „z epoki” 🙂

 

Instynkt pierwotny

„No i kto jest większą bestią?” pytają chytrze twórcy „Instyktu pierwotnego”. Będzie dobrze, to przecież dzieło pod dyktando mistrza Nicolasa.

Frank Walsh. Stój Indiany Jonesa, w ręku maczeta, na nosie czarne rajbany. Chiński sztuczny zarost dopełnia wizerunku starego bywalca portowych spelun.

Jak przystało na prawdziwego twardziela Frank używa tylko organicznych dmuchawek z currarą i pneumatycznych pistoletów do usypiania.

Łowca ładuje swoją menażerię na statek. Najjadowitsze węże świata, wściekłe pawiany i jedyny okaz wymarłego gatunku jakiegoś białego kota (rozmywa się w taniej animacji, trudno zgandąć czy to biała pantera czy krzyżówka pumy z dywanikiem łazienkowym). Frank jeszcze nie wie, że na frachtowcu zmierzy się z najgroźniejszym predatorem na Ziemi. XD

Scenariusz „Instynktu Pierwotnego” mógłby bez obciachu trafić do platformówki na Atari. Drewniany Indiana Jones, testosterony z CIA i załoga statku ganiają po poziomach niczym kolorowe packmany, co i raz trafiając na jakiś bonus – a to na węża, a to na małpę. Jak wiadomo z każdej gry za 12,50 pln, na koniec przyjdzie czas na killer combo i bossa wszystkich bossów.

Kiedy zabójca Richard Loffler pourywa głowy kolesiom mundurowym Nicolas Cage z ciężkim westchnieniem wstanie mówiąc „potrzymaj mi piwo, synek”.

 

Last night in Soho

Eloise przyjeżdża do Londynu z prowincji. Jej bagaż to walizka wypchana starymi winylami i głowa pełna marzeń. Eloise chciałaby podbić świat mody.

Po przeprowadzce na poddasze starego domu dziewczyna zaczyna śnić sny o Londynie lat sześćdziesiątych. W trans wprowadza ją cukierkowa muzyka angielskiego popu. We śnie spotyka Sandie, królową nocy w Soho, dobrze zapowiadającą się młodą artystkę.

Edgar Wright wymalował w swoim najnowszym filmie hipnotyzujący pejzaż starego Soho pełnego powabu ale i złowrogo szczerzącego kły. Eloise zanurza się w ten świat podobnie jak bohater „Baby Driver” zanurzał się w muzyce podczas napadów. Przycisk „play” dla Baby’ego był niczym dopalacz w silniku. Dla Eloise muzyka to zapowiedź nadchodzących koszmarów.

 

 

Shape of Water

Do tajnego rządowego laboratorium trafia nowy mieszkaniec. Potwora z Amazonki naukowcy testują pod czujnym okiem i twardą ręką agenta Stricklanda. Potwór z głębin jest agresywny i zupełnie nie przejawia chęci do współpracy.

Jak to bywa w tajnych bazach, jedną z osób mającą dostęp do wszystkich pomieszczeń jest sprzątaczka 🙂

Jadąca na mopie Eliza Esposito jest jedynym przedstawicielem ludzkości, który do potwora czuje coś więcej niż obrzydzenie.

Guillermo del Toro uwielbia potwory. Najznakomitszym pod tym względem w jego karierze pozostawał dotychczas oscarowy „Labirynt Fauna”. Ale spod ręki Meksykanina wyszły też dwa „Hellboy’e”, trylogia Hobbit i eksplodujący potworami „Pacific Rim”. Słowem facet ma spore doświadczenie.

„Kształt wody” to hołd dla złotej ery Hollywood i filmów o rozczulających dziś monstrach. Oczywiste jest podobieństwo do kultowego „Potwora z Czarnej Laguny”. Współczesny potwór pochodzi przecież z tego samego zakątka świata.

Najnowszy film del Toro nie jest remake’m klasyka. Dzięki wrażliwej niemowie Elizie opowieść staje się traktatem o tolerancji i piękną baśnią o miłości, której nawet śmierć nie rozłączy.

 

 

Hannibal – Thomas Harris

Doktor Lecter ukrywa się w swoim ulubionym miejscu. Florencja pieści jego wysublimowany gust sybaryty i pozwala obcować ze sztuką najwyższej klasy. Niepokojony przez lokalną policję żyłby sobie spokojnie wcielając się w znawcę literatury włoskiej gdyby nie dawna ofiara.

Życie bogacza Mansona Vergera wypełnia niezmierzona chęć zemsty. Potwornie okaleczony Verger płaci miliony włoskim policjantom i dyrektorom FBI za informacje o miejscu pobytu Lectera. W ustronnym miejscu na Sycylii Verner przygotował miejsce, w którym w godny sposób odpłaci dawnemu oprawcy.

Clarice Starling walczy z własnymi demonami. Odsunięta od spraw służbowych wpada na trop Hannibala. To ona najlepiej zna doktora i to ona ma największe szanse na odnalezienie najniebezpieczniejszego zbiega z listy FBI.

Trzeci tom serii Thomasa Harrisa, zdecydowanie najsłabszy z trylogii rozczarowuje nieco zakończeniem.

 

Prime Time

Wieczór Sylwestrowy 1999 roku. Do studia telewizyjnego wtargnął uzbrojony młody mężczyzna. Początek nowego tysiąclecia to dla chłopaka moment przełomowy. Biorąc zakładników próbuje wejść na antenę w tytułowym „prime time”.

Telewizyjne studio staje się areną psychologicznej wolny. Co powoduje porywaczem? Co kryje się za żądaniem wejścia na żywo na antenę? Choć motywy działania Sebastiana nie są jasne, medialny szum w tle zdaje się podpowiadać: frustracja i gniew, gadające głowy polityków, uliczne protesty, budująca napięcie „milenijna pluskwa”.

Bartosz Bielenia po „Bożym Ciele” zalicza kolejny udany występ. Jego kreacja to doskonały miks pospolitego szaraczka i nieobliczalnego frustrata, który postanowił dotrzeć do szerokiej publiczności za wszelką cenę.

 

I care a lot

Marla Grayson (Rosamund Pike) dynamicznie i bez skrupułów realizuje swój plan biznesowy. Założona przez nią firma dba o starszych ludzi, ze szczególną atencją traktując tych, którzy nie mają bliskich.

Jak nietrudno zgadnąć, empatia Marli kończy się tuż za szklanymi drzwiami eleganckiego domu starców, do których starsi ludzie są wysyłani kwadrans po ustanowieniu opieki prawnej. Kolejna wymarzona klientka Jennifer (Diane West) szybko traci dom i nowego Mercedesa. Tym razem jednak, ku zaskoczeniu Marli tradycyjnego oporu podopiecznej nie da się zwalczyć pigułkami uspokajającymi.

Rosamund Pike udaje się wielka rzecz. W roli zimnej jak stal Marli wzbudza 200% ekstrakt nienawiści, powodując że każdy z widzów zacznie zastanawiać się nad pułapkami starości. W pewnym momencie ta odrażająca postać zaczyna zyskiwać na wartości nie tracąc nic z dotychczasowej filozofii życia.

Nietypowy thriller, którego koniec wydaje się być oczywisty, a później dzieje się coś co nazywamy „magią kina” 🙂

 

 

Na noże

Dzień po 85 urodzinach, znany autor powieści kryminalnych zostaje znaleziony martwy w swoim pokoju martwy. Sprawę przejmuje detektyw Benoic Blanc (Daniel Craig).

W zamkniętym domu detektyw przesłuchuje kolejnych członków rodziny, prowadząc skomplikowaną grę, której rezultatem ma być odnalezienie mordercy.

Dzień po hucznej imprezie urodzinowej podejrzani są wszyscy członkowie rodziny. Każdy z nich ma motyw i każdy coś ukrywa.

Na porównanie do klasycznych powieści Agathy Christie nie trzeba długo czekać, analogia do „Morderstwa w Orient Expresie” jest oczywista. Filmowi Riana Andersona  („Breaking Bad„; „Looper„) udaje się  jednak uniknąć banału filmowej kalki.

Reżyser subtelnie wymyka się spod sztampy szacownego kryminalnego pierwowzoru przede wszystkim dzięki roli detektywa Blanca. Ten zdawałoby się nienagannie skrojony gentleman w gruncie rzeczy burzy porządek nobliwego domu a w jego zachowaniu jest coś bardziej plebejskiego niż bondowskiego XD.

Oczywiście to, że Blanc znajdzie mordercę i nie będzie to nikt, kogo można podejrzewać – mamy jak w banku. Koniec końców „Na noże” to przecież kolejna wariacja na temat prozy pani Christie 🙂

 

Big Little Lies – sezon 1 & 2

W malowniczym nadmorskim Monterey w stanie Kalifornia życie płynie swoim utartym rytmem. Bogate i piękne „housewives” odwożą dzieci do szkoły, ćwiczą jogę, pielęgnują swoje perfekcyjne małe światy.

W stabilnym i starannie wydzielonym strefami świecie pojawia się samotna matka Jane z synkiem Ziggym. Dziecięcy konflikt wyznacza nowe linie podziału i podsyca konflikt. Madeline (Reese Witherspoon) i Celeste (Nicole Kidman) wstawiają się za Jane prześladowaną przez dynamiczną bizneswoman Renatą (Laura Dern).

Tragedia na dorocznym balu kostiumowym rzuca podejrzenia na „piątkę z Monterey”. Sprawą interesuje się policja.

Serial na podstawie powieści Liane Moriarty rozkręca się od banalnej awantury matek o niesforne dzieci po zbrodnie i brudy wychodzące spod dywanów. Wciąga bez reszty dzięki oscarowej obsadzie (Witherspoon, Dern, Kidman a także Meryl Streep w 2 sezonie) ale i doskonałemu Aleksandrowi Skarsgardowi.

 

the Flight Attendant

Życie tytułowej bohaterki nie jest łatwe – wciąż w podróży, co chwila na innym kontynencie, co noc w innym hotelu i z innym towarzyszem. Jak wiele razy wcześniej Cassie Bowden budzi się po szalonej nocy z ogromnym kacem u boku ledwie poznanego kochanka. Problem w tym, że tym razem kochanek jest martwy a ona nie pamięta co wydarzyło się przez ostatnie 12 godzin.

Cassie zaciera ślady i zostawia ciało martwego kochanka-pasażera w Bangkoku a sama ucieka do Nowego Jorku. Podejrzaną zaczyna interesować się FBI.

Ośmioodcinkowy serial na początek zaskakuje pomysłem. Osiem odcinków to jednak zbyt wiele aby utrzymać napięcie w historii „uciekającej stewardesy”. Z czasem serial trochę się „rozwadnia” a wprowadzanie kolejnych nagłych zwrotów akcji pachnie próbami utrzymania uwagi widza za wszelką cenę.

Niezły pomysł na jeden sezon. Jeśli powstaną kolejne, będzie słabo.