Shape of Water

Do tajnego rządowego laboratorium trafia nowy mieszkaniec. Potwora z Amazonki naukowcy testują pod czujnym okiem i twardą ręką agenta Stricklanda. Potwór z głębin jest agresywny i zupełnie nie przejawia chęci do współpracy.

Jak to bywa w tajnych bazach, jedną z osób mającą dostęp do wszystkich pomieszczeń jest sprzątaczka 🙂

Jadąca na mopie Eliza Esposito jest jedynym przedstawicielem ludzkości, który do potwora czuje coś więcej niż obrzydzenie.

Guillermo del Toro uwielbia potwory. Najznakomitszym pod tym względem w jego karierze pozostawał dotychczas oscarowy „Labirynt Fauna”. Ale spod ręki Meksykanina wyszły też dwa „Hellboy’e”, trylogia Hobbit i eksplodujący potworami „Pacific Rim”. Słowem facet ma spore doświadczenie.

„Kształt wody” to hołd dla złotej ery Hollywood i filmów o rozczulających dziś monstrach. Oczywiste jest podobieństwo do kultowego „Potwora z Czarnej Laguny”. Współczesny potwór pochodzi przecież z tego samego zakątka świata.

Najnowszy film del Toro nie jest remake’m klasyka. Dzięki wrażliwej niemowie Elizie opowieść staje się traktatem o tolerancji i piękną baśnią o miłości, której nawet śmierć nie rozłączy.

 

 

Hannibal – Thomas Harris

Doktor Lecter ukrywa się w swoim ulubionym miejscu. Florencja pieści jego wysublimowany gust sybaryty i pozwala obcować ze sztuką najwyższej klasy. Niepokojony przez lokalną policję żyłby sobie spokojnie wcielając się w znawcę literatury włoskiej gdyby nie dawna ofiara.

Życie bogacza Mansona Vergera wypełnia niezmierzona chęć zemsty. Potwornie okaleczony Verger płaci miliony włoskim policjantom i dyrektorom FBI za informacje o miejscu pobytu Lectera. W ustronnym miejscu na Sycylii Verner przygotował miejsce, w którym w godny sposób odpłaci dawnemu oprawcy.

Clarice Starling walczy z własnymi demonami. Odsunięta od spraw służbowych wpada na trop Hannibala. To ona najlepiej zna doktora i to ona ma największe szanse na odnalezienie najniebezpieczniejszego zbiega z listy FBI.

Trzeci tom serii Thomasa Harrisa, zdecydowanie najsłabszy z trylogii rozczarowuje nieco zakończeniem.

 

Prime Time

Wieczór Sylwestrowy 1999 roku. Do studia telewizyjnego wtargnął uzbrojony młody mężczyzna. Początek nowego tysiąclecia to dla chłopaka moment przełomowy. Biorąc zakładników próbuje wejść na antenę w tytułowym „prime time”.

Telewizyjne studio staje się areną psychologicznej wolny. Co powoduje porywaczem? Co kryje się za żądaniem wejścia na żywo na antenę? Choć motywy działania Sebastiana nie są jasne, medialny szum w tle zdaje się podpowiadać: frustracja i gniew, gadające głowy polityków, uliczne protesty, budująca napięcie „milenijna pluskwa”.

Bartosz Bielenia po „Bożym Ciele” zalicza kolejny udany występ. Jego kreacja to doskonały miks pospolitego szaraczka i nieobliczalnego frustrata, który postanowił dotrzeć do szerokiej publiczności za wszelką cenę.

 

I care a lot

Marla Grayson (Rosamund Pike) dynamicznie i bez skrupułów realizuje swój plan biznesowy. Założona przez nią firma dba o starszych ludzi, ze szczególną atencją traktując tych, którzy nie mają bliskich.

Jak nietrudno zgadnąć, empatia Marli kończy się tuż za szklanymi drzwiami eleganckiego domu starców, do których starsi ludzie są wysyłani kwadrans po ustanowieniu opieki prawnej. Kolejna wymarzona klientka Jennifer (Diane West) szybko traci dom i nowego Mercedesa. Tym razem jednak, ku zaskoczeniu Marli tradycyjnego oporu podopiecznej nie da się zwalczyć pigułkami uspokajającymi.

Rosamund Pike udaje się wielka rzecz. W roli zimnej jak stal Marli wzbudza 200% ekstrakt nienawiści, powodując że każdy z widzów zacznie zastanawiać się nad pułapkami starości. W pewnym momencie ta odrażająca postać zaczyna zyskiwać na wartości nie tracąc nic z dotychczasowej filozofii życia.

Nietypowy thriller, którego koniec wydaje się być oczywisty, a później dzieje się coś co nazywamy „magią kina” 🙂

 

 

Na noże

Dzień po 85 urodzinach, znany autor powieści kryminalnych zostaje znaleziony martwy w swoim pokoju martwy. Sprawę przejmuje detektyw Benoic Blanc (Daniel Craig).

W zamkniętym domu detektyw przesłuchuje kolejnych członków rodziny, prowadząc skomplikowaną grę, której rezultatem ma być odnalezienie mordercy.

Dzień po hucznej imprezie urodzinowej podejrzani są wszyscy członkowie rodziny. Każdy z nich ma motyw i każdy coś ukrywa.

Na porównanie do klasycznych powieści Agathy Christie nie trzeba długo czekać, analogia do „Morderstwa w Orient Expresie” jest oczywista. Filmowi Riana Andersona  („Breaking Bad„; „Looper„) udaje się  jednak uniknąć banału filmowej kalki.

Reżyser subtelnie wymyka się spod sztampy szacownego kryminalnego pierwowzoru przede wszystkim dzięki roli detektywa Blanca. Ten zdawałoby się nienagannie skrojony gentleman w gruncie rzeczy burzy porządek nobliwego domu a w jego zachowaniu jest coś bardziej plebejskiego niż bondowskiego XD.

Oczywiście to, że Blanc znajdzie mordercę i nie będzie to nikt, kogo można podejrzewać – mamy jak w banku. Koniec końców „Na noże” to przecież kolejna wariacja na temat prozy pani Christie 🙂

 

Big Little Lies – sezon 1 & 2

W malowniczym nadmorskim Monterey w stanie Kalifornia życie płynie swoim utartym rytmem. Bogate i piękne „housewives” odwożą dzieci do szkoły, ćwiczą jogę, pielęgnują swoje perfekcyjne małe światy.

W stabilnym i starannie wydzielonym strefami świecie pojawia się samotna matka Jane z synkiem Ziggym. Dziecięcy konflikt wyznacza nowe linie podziału i podsyca konflikt. Madeline (Reese Witherspoon) i Celeste (Nicole Kidman) wstawiają się za Jane prześladowaną przez dynamiczną bizneswoman Renatą (Laura Dern).

Tragedia na dorocznym balu kostiumowym rzuca podejrzenia na „piątkę z Monterey”. Sprawą interesuje się policja.

Serial na podstawie powieści Liane Moriarty rozkręca się od banalnej awantury matek o niesforne dzieci po zbrodnie i brudy wychodzące spod dywanów. Wciąga bez reszty dzięki oscarowej obsadzie (Witherspoon, Dern, Kidman a także Meryl Streep w 2 sezonie) ale i doskonałemu Aleksandrowi Skarsgardowi.

 

the Flight Attendant

Życie tytułowej bohaterki nie jest łatwe – wciąż w podróży, co chwila na innym kontynencie, co noc w innym hotelu i z innym towarzyszem. Jak wiele razy wcześniej Cassie Bowden budzi się po szalonej nocy z ogromnym kacem u boku ledwie poznanego kochanka. Problem w tym, że tym razem kochanek jest martwy a ona nie pamięta co wydarzyło się przez ostatnie 12 godzin.

Cassie zaciera ślady i zostawia ciało martwego kochanka-pasażera w Bangkoku a sama ucieka do Nowego Jorku. Podejrzaną zaczyna interesować się FBI.

Ośmioodcinkowy serial na początek zaskakuje pomysłem. Osiem odcinków to jednak zbyt wiele aby utrzymać napięcie w historii „uciekającej stewardesy”. Z czasem serial trochę się „rozwadnia” a wprowadzanie kolejnych nagłych zwrotów akcji pachnie próbami utrzymania uwagi widza za wszelką cenę.

Niezły pomysł na jeden sezon. Jeśli powstaną kolejne, będzie słabo.

 

Moloch – Marek Krajewski

Jest rok 1928, niemieckie miasto Breslau. Eberhard Mock szuka dzieci swojej dawnej kochanki. Śledztwo prowadzi do tajnej sekty okultystycznej i najmożniejszych z mieszczan. Wśród nich jest architekt wizjoner i potężny przedsiębiorca śniący o szklanych wieżowcach nad Odrą.

Śledztwo Mocka z niezadowoleniem obserwowane jest przez najwyższych urzędników w Berlinie. Dawny, ale wciąż potężny urzędnik Jego Cesarskiej Mości zdaje się za wszelką cenę storpedować działania młodego komisarza z Breslau.

Dziesiąty już tom z cyklu „Eberhard Mock” zdecydowanie lepszy niż poprzedzające go „Mock. Pojedynek” i „Golem„. Czyta się błyskawicznie a intryga tym razem nie rozczarowuje – co po nad wyraz płodnej ostatnio twórczości Marka Krajewskiego jest zdecydowanie komplementem.

 

Obraz pożądania

Ekscentryczny milioner Cassidy zaprasza ambitnego krytyka sztuki do swojej posiadłości nad jeziorem Como. James Figueras przyjeżdża do willi z ledwie poznaną  dziewczyną. Oboje są zaskoczeni niespodziewanym zaproszeniem, a jeszcze bardziej stałym mieszkańcem posiadłości. Na jej terenie zamieszkuje bowiem jeden z najsławniejszych żyjących malarzy – Jerome Debney. Przed laty Debney utracił w pożarze cały swój dorobek artystyczny. Od tego czasu postrzegany jest jako artysta ikona a świat z zapartym tchem czeka na jego obrazy.

Zarówno Cassidy jak i Figueras chorobliwie marzą o nowych dziełach mistrza. Ten jednak skrywa swoje tajemnice w szczelnie zamkniętym domku. Milioner i krytyk po cichu dogadują się jak zdobyć bezcenne płótno Debneya.

Rasowy thriller w pięknych okolicznościach włoskiego jeziora.

 

Grand Isle

Wezwany do naprawy płotu „Buddy” trafia nie tylko na złe warunki pogodowe ale i nieźle wykręconych zleceniodawców. Walter i Fancy wkręcają młodego w wir własnej rozgrywki. Walter – weteran z Wietnamu (sic!) z potrójnym syndromem PTSD i przetłuszczonym włosem to ta lepsza część pary. Demolujący Luizjanę huragan uwięzi trójkę w domu, który skrywa wiele tajemnic.

Cudownie beznadziejne kino klasy B niemrawo udające czarny kryminał. Nic tu się nie klei, nic tu nie ma większego sensu. Lista wpadek jest długa ale największa z nich to jak zawsze fantastycznie drewniany Nicolas Cage. Ten facet demoluje amerykańską kinematografię z siłą buldożera. Rola wymachującego pistoletami Waltera na długo zapada w pamięci. O motywacje bohatera lepiej nie pytać … to skomplikowane.

Początkowo film miał się nazywać „Fancy, Buddy, and Mr. Walter” XD.
W 40-letniej karierze i ponad 100 filmach orła Nicolasa „Grand Isle” jest najgorzej zarabiającym filmem „ever”. Zarobił okrągłe zero na świecie i drobniaki na rodzimym rynku. Oczywiście przez pandemię, która nie pozwoliła filmowi wypłynąć na szerokie wody XD 😀 😀

To także jeden z dwóch filmów drewnianego Nico z oceną „0%” na RottenTomatoes – XD XD

„Grand Isle” to pewniak na pierwsze miejsce paździerzy roku 2020. Chyba, że Nicolas Cage przebije go jakimś nowszym dziełem 😀