Don’t Look Up

Co zrobisz z wiedzą, że potężny meteoryt za kilka tygodni z przytupem przypier… w błękitną planetę Ziemia? Pewnie nie za wiele. Może więc lepiej się nad tym nie zastanawiać? Zajmijmy się zatem swoimi sprawami.

Dwójka akademików odkrywa porażającą prawdę – w stronę Ziemi leci skała wielkości Manhattanu. Naukowcy są pewni, że na wieść o końcu świata ludzkość podniesie krzyk rozpaczy. Tak się jednak nie dzieje. Straszenie ludzkości nie mieści się w scenariuszach śniadaniowej telewizji a Prezydent USA zajęta jest przygotowaniami do kolejnych wyborów.

Zidiociałe elity z niepokojem patrzą na słupki oglądalności i folowersów w Internetach. Jeśli coś robią, to wyłącznie przy łopoczących flagach i świetle reflektorów. Pod publiczkę i bez planu. Zmiana ikonki w mediach społecznościowych do największe poświęcenie w obronie ludzkości.

Dramatyczne odkrycie szybko spada z pierwszych stron zastąpione nową fryzurą Brada Pitta i skandalikami z planety Hollywood. Sumienia uspokaja status „Będzie dobrze” przeklejany na Facebooku obok fotek śmiesznych kotków.

Autor „The Big Short” lubi pastwić się nad ludzkością i wywlekaniem skrzętnie ukrywanego smrodku konformizmu. Adam McKay wylewa na nas wiadra cynizmu pokazując paluchem prawdziwą twarz amerykańskiego establishmentu.

„Don’t Look Up” to moralitet ery Instagrama bliższy błazenadzie w stylu Borata niż rozpaczliwemu larum na stan dusz i umysłów. Delikatną perswazję zastępuje walenie obuchem we wszystkie strony.

Obrywa się wszystkim – natchnionemu klonowi Steve Jobsa, administracji państwowej, sterydowym czterogwiazdkowym generałom i zaśmiewającym się sztucznie kretynom z telewizora.

„Don’t Look Up” ma topową obsadę i każda z postaci robi świetnie swoją robotę. Nadmiar krytyki bywa trudny do przełknięcia i tak jest trochę z „Nie patrz w górę”. Reżyser z przekonaniami zdecydowanie przechylonymi na lewo śmieje się w twarz politykom, dziennikarzom a nawet nietykalnej branży wizjonerów z Krzemowej Doliny. Robota wykonana, możemy wrócić do oglądania śmiesznych kotków na Tik-Toku 😀

 

 

 

The Night Manager

Nocny recepcjonista luksusowego hotelu w Kairze naiwnie wikła się w ujawnienie poufnych dokumentów. Jonathan Pine staje się niemym świadkiem brutalnego morderstwa. Mordercę chroni immunitet i interesy na światowym rynku broni.

Ścieżki Jonathana Pine krzyżują się po kilku latach ze ścieżkami biznesmena, którego dokumenty sprowadziły śmierć do Kairu. Richard Roper to nieuchwytny i bezwzględny handlarz bronią. Pine kontaktuje się z agentką angielskiego wywiadu Angelą Burr aby wspólnie poprowadzić tajną operację. W tym celu nocny recepcjonista musi sam stać się przestępcą.

Serialowa adaptacja powieści Johna le Carre z 1993 roku, zgrabnie opakowana w jeden krótki sezon. Mimo licznych uproszczeń i naiwności scenariusza, w którym hotelowy recepcjonista wkrada się w łaski nieuchwytnego arcyłotra – trzyma w napięciu.

 

 

The Nord Water

Rok 1859. Z angielskiego Hull wypływa wyprawa do Arktyki. Statek wielorybniczy „The Volunteer” pod dowództwem kapitana Brownlee rusza na jedną z ostatnich wypraw na Północ.

Przemysł wielorybniczy upada. Przetrzebione zasoby wielorybów i fok zmuszają do zapuszczania się na niebezpieczne wody północy. Na statki wielorybnicze zaciągają się typy spod ciemnej gwiazdy i ludzie bez perspektyw na godne życie w klasowym społeczeństwie brytyjskim.

Jednym z nich jest Patrick Sumner, chirurg wojskowy usunięty z armii. Dla Irlandczyka niskiego pochodzenia statek wielorybniczy to nie tylko sposób na zarobek ale i sposobność ucieczki od przeszłości.

Takich jak on jest więcej. Na pokładzie „The Volunteer” Sumner spotka nieokrzesanego harpunnika Henry’ego Draxa. Konfrontacja z aspołecznym brutalem stanie się nieuchronna.

Ekranizacja powieści Iana McGuire przywodzi na myśl powieść „Terror” Dana Simmonsa. Analogie są oczywiste – ten sam okres, angielska wyprawa do Arktyki, potęga natury zmuszająca ludzi do ekstremalnych wyborów. „The North Water” zawęża dramat do kilku osób rzuconych w paszczę polarnego szaleństwa.

Wykształcony i inteligentny chirurg (Jack O’Connell) stoi w opozycji do emeaującego pierwotną siłą Draxa (genialnie zmieniony Collin Farrell). Mimo oczywistych różnic antagonistów łączy więcej niż z pozoru mogłoby się wydawać.

„The North Water” to fantastyczny, wciągający serial BBS. Zamknięcie historii w jednym krótkim sezonie perfekcyjnie zagęszcza atmosferę a kreacje McGuire i Farrella na długo pozostają w pamięci.

 

 

Terror – Dan Simmons

W XIX wieku Anglia niepodzielnie króluje na oceanach i podbija kolejne terytoria.  Royal Navy bada obszary arktyczne coraz bardziej zgłębiając wieczną zmarzlinę koła podbiegunowego. Brytyjczycy szukają nowych, krótkich przejść z Europy do Ameryki Północnej.

W roku 1845 rusza kolejna misja Królewskiej Marynarki Wojennej. Ekspedycją dowodzi doświadczony Sir John Franklin. Były gubernator Ziemi Van Diemena po raz czwarty prowadzi wyprawę odkrywczą na wody północy. Okręty „Erebus” i „Terror” mają potwierdzić istnienie Przejścia Północno – Zachodniego prowadzącego z Morza Beringa i Morza Baffina  do arktycznych terytoriów Kanady.

Z powodu krótkiego lata i złej pogody statki zimują w Cieśninie Barrowa. Kolejne lato nie przynosi ocieplenia i statki utykają w lodzie koło Wyspy Króla Williama. Po trzech latach Royal Navy rozpoczyna poszukiwania zaginionej floty. Odnaleziona w kolejnej dekadzie notatka dowódcy „Terror” kapitana Francisa Croziera inforumuje, że Sir John zmarł 11 czerwca 1847 roku a załoga planowała opuścić okręty i ruszyć na Południe.

Powieść Dana Simmonsa to beletrystyczna próba odtworzenia losów prawdziwej wyprawy „Erebusa” i „Terroru”. Głównym bohaterem książki Simmons mianuje Francisa Croziera. Autor nie poprzestaje na znanych faktach historycznych, uzupełnionych hipotezą pieszej ekspedycji na Południe. Simmons w udany sposób wprowadza do akcji pierwotne zło, które rozgrzewa akcję do czerwoności. Kapitan Crozier walczy nie tylko z ukrywającym się w lodzie drapieżnikiem, ale przede wszystkim z nieludzkim zimnem i buntującą się załogą.

„Terror” to jedna z najlepszych powieści historyczno – przygodowych ostatnich lat, w niezwykle plastyczny sposób pokazująca realia przetrwania w podbiegunowej strefie śmierci. Na podstawie książki w 2018 roku powstał serial AMC z Jaredem Harrisem w roli głównej.

 

Rojst ’97

Lato 1997 na Dolnym Śląsku, „Powódź stulecia” odkrywa tajemnice pogrzebane w ziemi. Po przerwaniu wałów las na Grontach odsłania szczątki ludzkie. Nie tylko te z czasów wojny. Nastoletni topielec zostaje uznany za kolejną ofiarę kataklizmu.

Sprawę prowadzi oddelegowana ze stolicy inspektor Anna Jass (Magda Różczka) i miejscowy inspektor Mika (Łukasz Simlat), swój chłop.

Do miasta wraca redaktor Zarzycki (Dawid Ogrodnik), raz jeszcze spotykając się z dawnym mistrzem Wanyczem (Seweryn).

„Rojst 97” luźno nawiązuje do swojego poprzednika, z czasem jednak wątki schodzą się w jedno miejsce – na Gronty.

Nowy sezon ma swój klimat, wzmocniony rolami Różczki i Simlata. Nie trudno zgadnąć, że twórcom Rojsta zaimponował „True Detective” 🙂

Raz jeszcze serialowi towarzyszy świetnie przearanżowana piosenka „z epoki” 🙂

 

Instynkt pierwotny

„No i kto jest większą bestią?” pytają chytrze twórcy „Instyktu pierwotnego”. Będzie dobrze, to przecież dzieło pod dyktando mistrza Nicolasa.

Frank Walsh. Stój Indiany Jonesa, w ręku maczeta, na nosie czarne rajbany. Chiński sztuczny zarost dopełnia wizerunku starego bywalca portowych spelun.

Jak przystało na prawdziwego twardziela Frank używa tylko organicznych dmuchawek z currarą i pneumatycznych pistoletów do usypiania.

Łowca ładuje swoją menażerię na statek. Najjadowitsze węże świata, wściekłe pawiany i jedyny okaz wymarłego gatunku jakiegoś białego kota (rozmywa się w taniej animacji, trudno zgandąć czy to biała pantera czy krzyżówka pumy z dywanikiem łazienkowym). Frank jeszcze nie wie, że na frachtowcu zmierzy się z najgroźniejszym predatorem na Ziemi. XD

Scenariusz „Instynktu Pierwotnego” mógłby bez obciachu trafić do platformówki na Atari. Drewniany Indiana Jones, testosterony z CIA i załoga statku ganiają po poziomach niczym kolorowe packmany, co i raz trafiając na jakiś bonus – a to na węża, a to na małpę. Jak wiadomo z każdej gry za 12,50 pln, na koniec przyjdzie czas na killer combo i bossa wszystkich bossów.

Kiedy zabójca Richard Loffler pourywa głowy kolesiom mundurowym Nicolas Cage z ciężkim westchnieniem wstanie mówiąc „potrzymaj mi piwo, synek”.

 

Last night in Soho

Eloise przyjeżdża do Londynu z prowincji. Jej bagaż to walizka wypchana starymi winylami i głowa pełna marzeń. Eloise chciałaby podbić świat mody.

Po przeprowadzce na poddasze starego domu dziewczyna zaczyna śnić sny o Londynie lat sześćdziesiątych. W trans wprowadza ją cukierkowa muzyka angielskiego popu. We śnie spotyka Sandie, królową nocy w Soho, dobrze zapowiadającą się młodą artystkę.

Edgar Wright wymalował w swoim najnowszym filmie hipnotyzujący pejzaż starego Soho pełnego powabu ale i złowrogo szczerzącego kły. Eloise zanurza się w ten świat podobnie jak bohater „Baby Driver” zanurzał się w muzyce podczas napadów. Przycisk „play” dla Baby’ego był niczym dopalacz w silniku. Dla Eloise muzyka to zapowiedź nadchodzących koszmarów.

 

 

Shape of Water

Do tajnego rządowego laboratorium trafia nowy mieszkaniec. Potwora z Amazonki naukowcy testują pod czujnym okiem i twardą ręką agenta Stricklanda. Potwór z głębin jest agresywny i zupełnie nie przejawia chęci do współpracy.

Jak to bywa w tajnych bazach, jedną z osób mającą dostęp do wszystkich pomieszczeń jest sprzątaczka 🙂

Jadąca na mopie Eliza Esposito jest jedynym przedstawicielem ludzkości, który do potwora czuje coś więcej niż obrzydzenie.

Guillermo del Toro uwielbia potwory. Najznakomitszym pod tym względem w jego karierze pozostawał dotychczas oscarowy „Labirynt Fauna”. Ale spod ręki Meksykanina wyszły też dwa „Hellboy’e”, trylogia Hobbit i eksplodujący potworami „Pacific Rim”. Słowem facet ma spore doświadczenie.

„Kształt wody” to hołd dla złotej ery Hollywood i filmów o rozczulających dziś monstrach. Oczywiste jest podobieństwo do kultowego „Potwora z Czarnej Laguny”. Współczesny potwór pochodzi przecież z tego samego zakątka świata.

Najnowszy film del Toro nie jest remake’m klasyka. Dzięki wrażliwej niemowie Elizie opowieść staje się traktatem o tolerancji i piękną baśnią o miłości, której nawet śmierć nie rozłączy.

 

 

Hannibal – Thomas Harris

Doktor Lecter ukrywa się w swoim ulubionym miejscu. Florencja pieści jego wysublimowany gust sybaryty i pozwala obcować ze sztuką najwyższej klasy. Niepokojony przez lokalną policję żyłby sobie spokojnie wcielając się w znawcę literatury włoskiej gdyby nie dawna ofiara.

Życie bogacza Mansona Vergera wypełnia niezmierzona chęć zemsty. Potwornie okaleczony Verger płaci miliony włoskim policjantom i dyrektorom FBI za informacje o miejscu pobytu Lectera. W ustronnym miejscu na Sycylii Verner przygotował miejsce, w którym w godny sposób odpłaci dawnemu oprawcy.

Clarice Starling walczy z własnymi demonami. Odsunięta od spraw służbowych wpada na trop Hannibala. To ona najlepiej zna doktora i to ona ma największe szanse na odnalezienie najniebezpieczniejszego zbiega z listy FBI.

Trzeci tom serii Thomasa Harrisa, zdecydowanie najsłabszy z trylogii rozczarowuje nieco zakończeniem.

 

Prime Time

Wieczór Sylwestrowy 1999 roku. Do studia telewizyjnego wtargnął uzbrojony młody mężczyzna. Początek nowego tysiąclecia to dla chłopaka moment przełomowy. Biorąc zakładników próbuje wejść na antenę w tytułowym „prime time”.

Telewizyjne studio staje się areną psychologicznej wolny. Co powoduje porywaczem? Co kryje się za żądaniem wejścia na żywo na antenę? Choć motywy działania Sebastiana nie są jasne, medialny szum w tle zdaje się podpowiadać: frustracja i gniew, gadające głowy polityków, uliczne protesty, budująca napięcie „milenijna pluskwa”.

Bartosz Bielenia po „Bożym Ciele” zalicza kolejny udany występ. Jego kreacja to doskonały miks pospolitego szaraczka i nieobliczalnego frustrata, który postanowił dotrzeć do szerokiej publiczności za wszelką cenę.