The Stranger

Sfatygowany życiem Henry Teague spotyka Marka Frame. Dla milczącego introwertyka bez pracy i celu w życiu nowy znajomy staje się przyrodnią duszą i ratunkiem. Dwóch nieznajomych przybliża wspólna robota dla szemranych gości. Komfortowo czujący się Henry zdobywa się na coraz bardziej szczere opowieści o wydarzeniach, które rzuciły go na bezdroża zachodniej Australii.

Do bólu oszczędny w środkach „The Stranger” opowiada historię zdumiewającą, ale prawdziwą.

7 grudnia 2003 roku w Queensland dochodzi do zaginięcia 13-letniego Daniela Morcombe. Szeroko zakrojona akcja poszukiwania sprawcy i odnalezienia szczątków chłopca uznanego za zmarłego doprowadziły do momentu, w którym policja posunęła się do stworzenia gangu, w którym podejrzany o zabójstwo Brett Cowan miał poczuć się bezpiecznie i pochwalić swoimi zbrodniami.

Twarz grającego rolę Henry’ego Seana Harrisa na długo pozostaje w pamięci. Podobnie jak całe dzieło Australijczyka Thomasa M. Wrighta.

 

Pokonani

Berlin 1945. Na dymiących gruzach III Rzeszy odradza się powojenne życie. W przypadku narodu skalanego faszyzmem to życie podzielone na strefy. W zachodniej, pilnowanej przez Amerykę, Francję i Anglię dni płyną pod znakiem poszukiwań alianckich racji żywnościowych i mozolnej odbudowy codzienności. Po stronie wschodniej Niemcy płacą za obłęd Fuhrera wszechobecnym sowieckim terrorem, gwałtami i torturami.

Dysonans pomiędzy reżimem Berlina Wschodniego i demokracją Zachodnich ćwiartek zaburzają dwa zjawiska. Aliancki mir niepokoi mroczna uliczna legenda doktora „Engelmachera” oraz pojawienie się serial killera godnego swej epoki – mściciela, który krwawo rozprawia się z byłymi hitlerowcami,.

Do Berlina przybywa nowojorski gliniarz Max McLaughin. Jego misją jest wsparcie lokalnej policji ale priorytetem szybko staje się pościg za zwyrodniałym doktorkiem. Max ma też swój mały sekrecik, kryjący się pod niewinną opowiastką rysunkową o łobuziakach Maxie i Moritzu (z 1865 roku 🙂 ).

„Pokonani” to thriller toczący się w realiach powojennego chaosu i gwiazdorsko osadzony autochtonami znad Szprewy. No prawie, bo arcyniemiecki wydawałoby się Taylor Kitsch (Max) to obywatel Kanady. Towarzyszą mu jednak znane niemieckie talenty: Nina Hoss i Sebastian Koch oraz cała (sic) rzesza niemieckich aktorów drugoplanowych. Co słychać, nawet mimo połowicznie angielskich dialogów.

Twórcy serialu konsekwentnie budują napięcie wokół bohaterów aby w finale wszystko rozmienić na drobne. Obiecujący pomysł filmu o ciekawym czasie i miejscu zmienia się w nieco rozczarowujący, przewidywalny kryminał. Bonda wykręciłaby w końcówce kilka twistów i nikt nie byłby pewien, który Niemiec to ten dobry 🙂

 

Nobody

Hutch Mansell, definicja podtatusiałego pierdoły. Pomiatany w pracy i w domu, nie jest w stanie ogarnąć nawet środowej wywózki śmieci. Bilet miesięczny, tabelki w Excelu, kolacja, spanko.

Mając okazję obezwładnić nieporadnych włamywaczy Hutch wycofuje się i przyjmuje kolejne ciosy.

Wyzwalaczem bestii staje się breloczek córki. Niepozorny księgowy rusza w miasto żeby odnaleźć włamywaczy i odzyskać zabawkę. Nocny powrót autobusem przypieczętuje przemianę spokojnego pierdoły w karzącą pięść sprawiedliwości. Aż prosi się o cytat z Waltera White’a: „I’m the one who knocks” 🙂

„Nobody” nie odkrywa nic nowego. Widzieliśmy to już tyle razy: chuderlawy biały kołnierzyk z przepalonym bezpiecznikiem łapie za bejzbola i porządkuje świat. Ale „Nobody” robi to z dawno niewidzianą świeżością i subtelnym komediowym sznytem. To zasługa Boba Odenkirka, który kolejny raz udowadnia swój talent.

No i ta fantastyczna scena otwierająca z kotkiem 🙂

 

Menu

Kolacja dla wybrańców. Dla tych którzy nie zawahają się słono zapłacić za magię na talerzu czekają wyjątkowe przeżycia. Chef Słowik, mistrz nad mistrze, zaprasza do swojej ekscentrycznej restauracji na bezludnej wyspie wyselekcjonowaną grupę smakoszy. Jest w niej para bogaczy, żądni najdroższych przeżyć młodzi biznesmeni, aktor z podupadającą karierą i wymuskana recenzentka kulinarna. Jest wreszcie młody admirator talentu Słowika, niespełniony kucharz, który w ostatniej chwili zaprasza do towarzystwa przypadkową osobę. Margot, czy jak jej tam, stanie się kluczowym elementem układanki chefa Słowika. Niestety dla niego, elementem niepasującym do wielkiego finału.

Krwawa komedia biorąca na celownik kucharzy celebrytów serwujących piankę z alg na łodydze trzmiela ale też gruba beka ze wszystkich tych, którzy z pobudek czysto snobistycznych kupują nie mistrzowski posiłek, ale spektakl, który ma niewiele wspólnego z jedzeniem.

Ralph Fiennes niepokojąco przypominający Voldemorta i Anna Taylor Joy w pojedynku o najlepszego w życiu hamburgera.

 

Small World

Ten film jest zły, naprawdę zły. Ryjący beret. Wwiercający się w czachę natrętnym smrodem miałkości i malizny. Banałem skręcającym kichy w mimowolnym skurczu masochistycznego seansu za 2 złote.

Odyseja podkomisarza Goca przez krainy bezprawia i zwyrodnienia zaczyna się w Cebulandii a kończy w Tajlandii. Mściciel z krainy cebulaków Piotr Adamczyk rusza w pościg za brzydkimi panami ze wschodu. Latka lecą, mściciel o aparycji Jana Pawła II nie odpuszcza. Kończy jako biegający  po ulicy wujcio wariatuńcio w kąpielówkach.  Po latach ducha nie gasi, ale i odkrywa w sobie mroczne widmo. Pedofil in-spe poświęci życie na ołtarzu sprawiedliwości.

W moralnie nienagannym  piętnowaniu handlu żywym towarem zanurza się twórca banału dla chłopaków z siłki. Patryk Vega bierze na warsztat temat, którego gatunkowo nie jest w stanie unieść. Ze ściskającego serce losu ludzkich niewolników gotuje pół komercyjną, pół nawiedzoną hucpę na pograniczu pastiszu.

Nie wiem już co jest lepsze do filmowego samobiczowania:  Vega w sensacyjno śmiesznych filmach o bandziorach czy Vega „Salvator Mundi” piętnujący prawdy objawione.

 

Get Out

Znają się już kilka miesięcy. Nadchodzi moment, w którym zaczyna być mowa o zapoznaniu z rodzicami. Chris ma wątpliwości. Wizyta czarnoskórego chłopaka w bogatej, białej, konserwatywnej mieścinie gdzie żyją rodzice Rose wydaje się bohaterowi nieco ryzykowna. Milusińscy państwo Armitage usypiają obawy Chrisa, ten jednak dostrzega kilka niepokojących szczegółów w zachowaniu mieszkańców wiejskiej posiadłości.

„Get Out” straszy w inteligentny sposób. Lęk wywołują tu nie wyskakujące z offu japońskie maszkarony, ale przymilne uśmieszki politycznie poprawnej rodzinki WASP’ów. Film balansuje na granicy, aby od połowy odsłonić wszystkie karty. Na szczęście nie psuje to zabawy do końca seansu.

„Get Out” jest przykładem filmowej kreatywności i świeżego pomysłu w przyciężkiej formule thrillera/horroru w stylu „pojechali do lasu, spotkali złego z paskudnymi nawykami”.

Jeden Oscar zdobyty i trzy nominacje – całkiem nieźle jak na „horror” 🙂

 

Katla

W swojej historii geologicznej wulkan Katla aktywuje się średnio dwa razy na sto lat. Zważywszy na to, że ostatnia erupcja Katli miała miejsce w październiku 1918 roku, kolejny wybuch może nastąpić w każdej chwili.

Twórcy serialu założyli, że jęzory czerwonej lawy i tony materiału piroklastycznego to nie jedyna niespodzianka, która wydobywa się z tętniącej życiem kaldery. Oto w odciętym kataklizmem, pokrytym warstwą czarnego pyłu miasteczku Vik zaczynają się dziać rzeczy rodem ze starych legend.

Wrogi, „kosmiczny” krajobraz w połączeniu z pomysłem uwspółcześnienia ludowych zabobonów zaowocowało wciągającym serialem. Islandczycy stworzyli coś nowego i wyróżniającego się w powodzi serialowych nowości. Należałoby jednak zaznaczyć, że jądro historii „Katli” nie jest pomysłem nowym – wystarczy wspomnieć „Solaris” Stanisława Lema.

 

The President is missing – Bill Clinton James Patterson

Prezydent Duncan przygotowuje się do procesu impeachmentu. Pomimo oskarżenia o potajemne negocjacje z terrorystą Jonathan Ducan nie chce składać wyjaśnień, które rzucą więcej światła na działania sprzeczne z doktryną narodową. Suliman Cindoruk jest założycielem grupy Sons of Jihad – bezwzględnej organizacji walczącej z amerykańską demokracją. Media spekulują czy prezydencki rozkaz odwołania militarnej akcji w kryjówce terrorysty było efektem korupcji na najwyższych szczeblach władzy.

W noc przed procesem w Gabinecie Owalnym pojawia się dziwny gość. Po jego wizycie prezydent decyduje się chyłkiem zniknąć z Białego Domu.

Po strzelaninie pod stadionem National Park i kolejnej na autostradzie pod Waszyngtonem prezydent znika. Od tej chwili zacznie się morderczy wyścig z czasem, w którym schorowany i osamotniony Duncan zmierzy się z największym od lat zagrożeniem dla USA.

„President is missing” to dzieło kooperatywy byłego prezydenta Clintona i kompulsywnego pisarza powieści sensacyjnych Jamesa Pattersona. Patterson to autor pierdyliona powieści, których lista wymagała oddzielnej strony na Wikipedii. Nie trudno domyślić się kto książkę napisał a kto łaskawie dodał na niej swoje nazwisko 🙂

Powieść bez gotujących mózg łamigłówek w stylu Bondy skrojona pod przeciętnego amerykańskiego czytelnika mogłaby trafić wprost do kolejnego filmu o muskularnym (ale kaszlącym 😀 ) prezydencie biegającym z giwerą po Waszyngtonie.

Sporo tu naiwności i uproszczeń (szczególnie w dziedzinie IT łopatologicznie tłumaczonej przez nerdów), w efekcie których misterna intryga siada po kilku rozdziałach.

Czytana dla celów językowych – może być

 

Don’t Look Up

Co zrobisz z wiedzą, że potężny meteoryt za kilka tygodni z przytupem przypier… w błękitną planetę Ziemia? Pewnie nie za wiele. Może więc lepiej się nad tym nie zastanawiać? Zajmijmy się zatem swoimi sprawami.

Dwójka akademików odkrywa porażającą prawdę – w stronę Ziemi leci skała wielkości Manhattanu. Naukowcy są pewni, że na wieść o końcu świata ludzkość podniesie krzyk rozpaczy. Tak się jednak nie dzieje. Straszenie ludzkości nie mieści się w scenariuszach śniadaniowej telewizji a Prezydent USA zajęta jest przygotowaniami do kolejnych wyborów.

Zidiociałe elity z niepokojem patrzą na słupki oglądalności i folowersów w Internetach. Jeśli coś robią, to wyłącznie przy łopoczących flagach i świetle reflektorów. Pod publiczkę i bez planu. Zmiana ikonki w mediach społecznościowych do największe poświęcenie w obronie ludzkości.

Dramatyczne odkrycie szybko spada z pierwszych stron zastąpione nową fryzurą Brada Pitta i skandalikami z planety Hollywood. Sumienia uspokaja status „Będzie dobrze” przeklejany na Facebooku obok fotek śmiesznych kotków.

Autor „The Big Short” lubi pastwić się nad ludzkością i wywlekaniem skrzętnie ukrywanego smrodku konformizmu. Adam McKay wylewa na nas wiadra cynizmu pokazując paluchem prawdziwą twarz amerykańskiego establishmentu.

„Don’t Look Up” to moralitet ery Instagrama bliższy błazenadzie w stylu Borata niż rozpaczliwemu larum na stan dusz i umysłów. Delikatną perswazję zastępuje walenie obuchem we wszystkie strony.

Obrywa się wszystkim – natchnionemu klonowi Steve Jobsa, administracji państwowej, sterydowym czterogwiazdkowym generałom i zaśmiewającym się sztucznie kretynom z telewizora.

„Don’t Look Up” ma topową obsadę i każda z postaci robi świetnie swoją robotę. Nadmiar krytyki bywa trudny do przełknięcia i tak jest trochę z „Nie patrz w górę”. Reżyser z przekonaniami zdecydowanie przechylonymi na lewo śmieje się w twarz politykom, dziennikarzom a nawet nietykalnej branży wizjonerów z Krzemowej Doliny. Robota wykonana, możemy wrócić do oglądania śmiesznych kotków na Tik-Toku 😀

 

 

 

The Night Manager

Nocny recepcjonista luksusowego hotelu w Kairze naiwnie wikła się w ujawnienie poufnych dokumentów. Jonathan Pine staje się niemym świadkiem brutalnego morderstwa. Mordercę chroni immunitet i interesy na światowym rynku broni.

Ścieżki Jonathana Pine krzyżują się po kilku latach ze ścieżkami biznesmena, którego dokumenty sprowadziły śmierć do Kairu. Richard Roper to nieuchwytny i bezwzględny handlarz bronią. Pine kontaktuje się z agentką angielskiego wywiadu Angelą Burr aby wspólnie poprowadzić tajną operację. W tym celu nocny recepcjonista musi sam stać się przestępcą.

Serialowa adaptacja powieści Johna le Carre z 1993 roku, zgrabnie opakowana w jeden krótki sezon. Mimo licznych uproszczeń i naiwności scenariusza, w którym hotelowy recepcjonista wkrada się w łaski nieuchwytnego arcyłotra – trzyma w napięciu.