The Fall – season 02

To, co zdawało się definitywnie kończyć ucieczką spłoszonego mordercy w sezonie 1 powraca.

Policjanci z Belfastu uważają, że poszukiwany seryjny morderca kobiet zniknął lub zmarł. Brak aktywności z jego strony uważają za koniec bezskutecznego procesu poszukiwań. Inspektor Stella Gibson nie wierzy w taki obrót sprawy, nadal podążając za strzępkami informacji i śladów. Nie ma złudzeń w stosunku do osoby poszukiwanego dusiciela i jego rosnącego apetytu.

Paul Spector nie potrafi żyć w odosobnieniu. Jego wewnętrzny demon domaga się kolejnych ofiar, popychając seryjnego mordercę do kolejnych zbrodni.

Zdezorientowana policja cierpiąca na brak środków do dalszego śledztwa pracuje na oparach. Sprawca maskuje się doskonale, zacierając ślady i myląc tropy. W jego otoczeniu pojawia się jednak ktoś, kto dodatkowo skomplikuje sytuację.

Drugi sezon „The Fall” jest równie wciągający co jedynka. Gillian Anderson i Jamie Dornan wciąż w fantastycznej formie.

 

The Fall – season 01

W Belfaście grasuje seryjny morderca. Jego modus operandi to zakradanie się jak duch do mieszkań ze śpiącymi ofiarami. Sprawca dusi swoje ofiary, wyraźnie fascynując się wyrafinowanym krępowaniem ich przed śmiercią.

Twarz i tożsamość sprawcy znamy od pierwszych scen. To Paul Spector, kochający mąż i ojciec, w pracy zaś empatyczny terapeuta. Wiedzę psychologiczną, wrodzony wdzięk i prezencję, wreszcie doskonałą kondycję i siłę wykorzystuje do coraz śmielszych ataków.

Mundurowi początkowo nie wiedzą. z czym mają do czynienia. Lokalną policję wspiera Stella Gibson. Powściągliwa, elegancka pani inspektor z Londynu w każdym calu wyróżnia się na tle funkcjonariuszy z Irlandii Północnej. Gibson wyraźnie odcina się od irlandzkiego tła swoim bezkompromisowym podejściem nie tylko do procedur, ale i życiem prywatnym pozbawionym krępującej moralności.

„The Fall” gra na emocjach i ciszy. Serial umiejętnie buduje napięcie pomiędzy działaniami ambitnej policjantki i inteligentnego mordercy. Ona szybko odkrywa z jakim sprawcą ma do czynienia. On docenia przeciwnika, jednocześnie nabierając chorobliwej fascynacji do przeciwniczki.

„The Fall” to przy okazji niezły portret społeczeństwa Irlandii Północnej – kraju zdystansowanego do „centrali”, nienawidzącego policji i jednocześnie rozdzieranego wewnętrznymi konfliktami.

Doskonała rola Gillian Anderson i Jamie Dornana (dotychczas rozpoznawalnego dzięki roli uwodziciela Greya).

 

Don’t Worry Darling

Żyją w eksperymentalnej osadzie „Victory” pełnej uśmiechniętych, bogatych ludzi. Co dzień rano Jack wyjeżdża do pracy całując żonę na do widzenia. Codziennie rano Alice poleruje dom, odwiedza koleżanki, ćwiczy w lokalnym klubie. Kiedy Jack wraca z biura, Alice czeka uśmiechnięta na progu ich pięknego domu. Cała na biało.

Schemat niepokojąco powtarza się nie tylko u państwa Chambers, ale i w każdej willi na eksperymentalnym osiedlu. Lokalnej społeczności przewodzi charyzmatyczny Frank – super-szef, super-sąsiad, bardziej przypominający lidera sekty niż dyrektora tajemniczej firmy, do której co rano rusza kawalkada retro limuzyn.

Kolorowe obrazki w technicolorze od początku przeszywają fałszywe nuty. Alice dostrzega coraz to nowe, niepokojące szczegóły utwierdzające ją, że „Victory” to coś więcej niż wymarzone miasteczko inżynierów. A może to tylko jej umysł płata figle i pogrąża się w paranoi?

Zaskakująca fabuła z zakończeniem, którego nikt się nie spodziewa. W roli głównej śpiewające fortepiany Harry Styles i Florence Pugh („Małe kobietki” „Osobliwość”)

 

 

Bielmo

1830 rok, West Point. Strażnik pełniący poranną wachtę odkrywa makabryczną scenę. Ciało kadeta Frya zawieszone na drzewie, zostało pozbawione serca.

Dyrekcja akademii prosi o pomoc doświadczonego detektywa Augustusa Langora. Mrukliwy Langor trafia na zmowę milczenia, w której przełamaniu pomaga mu niespodziewanie jeden z uczniów. Kadet Edgar Alan Poe wykazuje się wnikliwością i sprytem w zdobywaniu informacji, które mogą doprowadzić do odkrycia kto jest zabójcą.

„Bielmo” to ekranizacja powieści Luisa Bayarda, sprawnie zrealizowany i trzymający w napięciu gotycki thriller, któremu patyny nadają Poe (gwarancja mroku i tajemnicy) i Christian Bale (gwarancja dobrego aktorstwa).

 

Obiecująca. Młoda. Kobieta

Kolejny film wizualizujący robaka, który toczy niemal każdego.

Czy na sali znajdzie się ktoś, kto nie chciał udusić swojego kumpla? Kupić Kałasznikowa i powystrzelać korpoluda ze swojego biura? Albo chociażby przywalić bejsbolem byłemu chłopakowi z liceum?

Otóż to. Ale to ledwie wstęp do popularności, z jaką spotkała się opowieść o Obiecującej. Młodej. Kobiecie.

Cassandra ma wszystkie przymioty, żeby odnieść sukces. Coś jednak nie pozwala jej ruszyć naprzód, skończyć prestiżowe szkoły i zanurzyć się w komforcie życia bogatej klasy średniej. Zamiast tego pracuje w kawiarni i wciąż mieszka z rodzicami. A wieczorami znika w ciemności.

Nocne przygody Cassandry i bez pośpiechu odkrywaną prawdę można bez zastanowienia uznać za czarną komedię z gatunku „revenge”. Pod sensacyjną otoczką kryje się jednak coś dużo bardziej złożonego.

Dramat Obiecującej.Młodej.Kobiety Carey Mulligan odgrywa w tak sugestywny sposób, że film wyrasta na współczesny moralitet.

 

 

 

The Stranger

Sfatygowany życiem Henry Teague spotyka Marka Frame. Dla milczącego introwertyka bez pracy i celu w życiu nowy znajomy staje się przyrodnią duszą i ratunkiem. Dwóch nieznajomych przybliża wspólna robota dla szemranych gości. Komfortowo czujący się Henry zdobywa się na coraz bardziej szczere opowieści o wydarzeniach, które rzuciły go na bezdroża zachodniej Australii.

Do bólu oszczędny w środkach „The Stranger” opowiada historię zdumiewającą, ale prawdziwą.

7 grudnia 2003 roku w Queensland dochodzi do zaginięcia 13-letniego Daniela Morcombe. Szeroko zakrojona akcja poszukiwania sprawcy i odnalezienia szczątków chłopca uznanego za zmarłego doprowadziły do momentu, w którym policja posunęła się do stworzenia gangu, w którym podejrzany o zabójstwo Brett Cowan miał poczuć się bezpiecznie i pochwalić swoimi zbrodniami.

Twarz grającego rolę Henry’ego Seana Harrisa na długo pozostaje w pamięci. Podobnie jak całe dzieło Australijczyka Thomasa M. Wrighta.

 

Pokonani

Berlin 1945. Na dymiących gruzach III Rzeszy odradza się powojenne życie. W przypadku narodu skalanego faszyzmem to życie podzielone na strefy. W zachodniej, pilnowanej przez Amerykę, Francję i Anglię dni płyną pod znakiem poszukiwań alianckich racji żywnościowych i mozolnej odbudowy codzienności. Po stronie wschodniej Niemcy płacą za obłęd Fuhrera wszechobecnym sowieckim terrorem, gwałtami i torturami.

Dysonans pomiędzy reżimem Berlina Wschodniego i demokracją Zachodnich ćwiartek zaburzają dwa zjawiska. Aliancki mir niepokoi mroczna uliczna legenda doktora „Engelmachera” oraz pojawienie się serial killera godnego swej epoki – mściciela, który krwawo rozprawia się z byłymi hitlerowcami,.

Do Berlina przybywa nowojorski gliniarz Max McLaughin. Jego misją jest wsparcie lokalnej policji ale priorytetem szybko staje się pościg za zwyrodniałym doktorkiem. Max ma też swój mały sekrecik, kryjący się pod niewinną opowiastką rysunkową o łobuziakach Maxie i Moritzu (z 1865 roku 🙂 ).

„Pokonani” to thriller toczący się w realiach powojennego chaosu i gwiazdorsko osadzony autochtonami znad Szprewy. No prawie, bo arcyniemiecki wydawałoby się Taylor Kitsch (Max) to obywatel Kanady. Towarzyszą mu jednak znane niemieckie talenty: Nina Hoss i Sebastian Koch oraz cała (sic) rzesza niemieckich aktorów drugoplanowych. Co słychać, nawet mimo połowicznie angielskich dialogów.

Twórcy serialu konsekwentnie budują napięcie wokół bohaterów aby w finale wszystko rozmienić na drobne. Obiecujący pomysł filmu o ciekawym czasie i miejscu zmienia się w nieco rozczarowujący, przewidywalny kryminał. Bonda wykręciłaby w końcówce kilka twistów i nikt nie byłby pewien, który Niemiec to ten dobry 🙂

 

Nobody

Hutch Mansell, definicja podtatusiałego pierdoły. Pomiatany w pracy i w domu, nie jest w stanie ogarnąć nawet środowej wywózki śmieci. Bilet miesięczny, tabelki w Excelu, kolacja, spanko.

Mając okazję obezwładnić nieporadnych włamywaczy Hutch wycofuje się i przyjmuje kolejne ciosy.

Wyzwalaczem bestii staje się breloczek córki. Niepozorny księgowy rusza w miasto żeby odnaleźć włamywaczy i odzyskać zabawkę. Nocny powrót autobusem przypieczętuje przemianę spokojnego pierdoły w karzącą pięść sprawiedliwości. Aż prosi się o cytat z Waltera White’a: „I’m the one who knocks” 🙂

„Nobody” nie odkrywa nic nowego. Widzieliśmy to już tyle razy: chuderlawy biały kołnierzyk z przepalonym bezpiecznikiem łapie za bejzbola i porządkuje świat. Ale „Nobody” robi to z dawno niewidzianą świeżością i subtelnym komediowym sznytem. To zasługa Boba Odenkirka, który kolejny raz udowadnia swój talent.

No i ta fantastyczna scena otwierająca z kotkiem 🙂

 

Menu

Kolacja dla wybrańców. Dla tych którzy nie zawahają się słono zapłacić za magię na talerzu czekają wyjątkowe przeżycia. Chef Słowik, mistrz nad mistrze, zaprasza do swojej ekscentrycznej restauracji na bezludnej wyspie wyselekcjonowaną grupę smakoszy. Jest w niej para bogaczy, żądni najdroższych przeżyć młodzi biznesmeni, aktor z podupadającą karierą i wymuskana recenzentka kulinarna. Jest wreszcie młody admirator talentu Słowika, niespełniony kucharz, który w ostatniej chwili zaprasza do towarzystwa przypadkową osobę. Margot, czy jak jej tam, stanie się kluczowym elementem układanki chefa Słowika. Niestety dla niego, elementem niepasującym do wielkiego finału.

Krwawa komedia biorąca na celownik kucharzy celebrytów serwujących piankę z alg na łodydze trzmiela ale też gruba beka ze wszystkich tych, którzy z pobudek czysto snobistycznych kupują nie mistrzowski posiłek, ale spektakl, który ma niewiele wspólnego z jedzeniem.

Ralph Fiennes niepokojąco przypominający Voldemorta i Anna Taylor Joy w pojedynku o najlepszego w życiu hamburgera.

 

Small World

Ten film jest zły, naprawdę zły. Ryjący beret. Wwiercający się w czachę natrętnym smrodem miałkości i malizny. Banałem skręcającym kichy w mimowolnym skurczu masochistycznego seansu za 2 złote.

Odyseja podkomisarza Goca przez krainy bezprawia i zwyrodnienia zaczyna się w Cebulandii a kończy w Tajlandii. Mściciel z krainy cebulaków Piotr Adamczyk rusza w pościg za brzydkimi panami ze wschodu. Latka lecą, mściciel o aparycji Jana Pawła II nie odpuszcza. Kończy jako biegający  po ulicy wujcio wariatuńcio w kąpielówkach.  Po latach ducha nie gasi, ale i odkrywa w sobie mroczne widmo. Pedofil in-spe poświęci życie na ołtarzu sprawiedliwości.

W moralnie nienagannym  piętnowaniu handlu żywym towarem zanurza się twórca banału dla chłopaków z siłki. Patryk Vega bierze na warsztat temat, którego gatunkowo nie jest w stanie unieść. Ze ściskającego serce losu ludzkich niewolników gotuje pół komercyjną, pół nawiedzoną hucpę na pograniczu pastiszu.

Nie wiem już co jest lepsze do filmowego samobiczowania:  Vega w sensacyjno śmiesznych filmach o bandziorach czy Vega „Salvator Mundi” piętnujący prawdy objawione.