Get Out

Znają się już kilka miesięcy. Nadchodzi moment, w którym zaczyna być mowa o zapoznaniu z rodzicami. Chris ma wątpliwości. Wizyta czarnoskórego chłopaka w bogatej, białej, konserwatywnej mieścinie gdzie żyją rodzice Rose wydaje się bohaterowi nieco ryzykowna. Milusińscy państwo Armitage usypiają obawy Chrisa, ten jednak dostrzega kilka niepokojących szczegółów w zachowaniu mieszkańców wiejskiej posiadłości.

„Get Out” straszy w inteligentny sposób. Lęk wywołują tu nie wyskakujące z offu japońskie maszkarony, ale przymilne uśmieszki politycznie poprawnej rodzinki WASP’ów. Film balansuje na granicy, aby od połowy odsłonić wszystkie karty. Na szczęście nie psuje to zabawy do końca seansu.

„Get Out” jest przykładem filmowej kreatywności i świeżego pomysłu w przyciężkiej formule thrillera/horroru w stylu „pojechali do lasu, spotkali złego z paskudnymi nawykami”.

Jeden Oscar zdobyty i trzy nominacje – całkiem nieźle jak na „horror” 🙂

 

Katla

W swojej historii geologicznej wulkan Katla aktywuje się średnio dwa razy na sto lat. Zważywszy na to, że ostatnia erupcja Katli miała miejsce w październiku 1918 roku, kolejny wybuch może nastąpić w każdej chwili.

Twórcy serialu założyli, że jęzory czerwonej lawy i tony materiału piroklastycznego to nie jedyna niespodzianka, która wydobywa się z tętniącej życiem kaldery. Oto w odciętym kataklizmem, pokrytym warstwą czarnego pyłu miasteczku Vik zaczynają się dziać rzeczy rodem ze starych legend.

Wrogi, „kosmiczny” krajobraz w połączeniu z pomysłem uwspółcześnienia ludowych zabobonów zaowocowało wciągającym serialem. Islandczycy stworzyli coś nowego i wyróżniającego się w powodzi serialowych nowości. Należałoby jednak zaznaczyć, że jądro historii „Katli” nie jest pomysłem nowym – wystarczy wspomnieć „Solaris” Stanisława Lema.

 

The President is missing – Bill Clinton James Patterson

Prezydent Duncan przygotowuje się do procesu impeachmentu. Pomimo oskarżenia o potajemne negocjacje z terrorystą Jonathan Ducan nie chce składać wyjaśnień, które rzucą więcej światła na działania sprzeczne z doktryną narodową. Suliman Cindoruk jest założycielem grupy Sons of Jihad – bezwzględnej organizacji walczącej z amerykańską demokracją. Media spekulują czy prezydencki rozkaz odwołania militarnej akcji w kryjówce terrorysty było efektem korupcji na najwyższych szczeblach władzy.

W noc przed procesem w Gabinecie Owalnym pojawia się dziwny gość. Po jego wizycie prezydent decyduje się chyłkiem zniknąć z Białego Domu.

Po strzelaninie pod stadionem National Park i kolejnej na autostradzie pod Waszyngtonem prezydent znika. Od tej chwili zacznie się morderczy wyścig z czasem, w którym schorowany i osamotniony Duncan zmierzy się z największym od lat zagrożeniem dla USA.

„President is missing” to dzieło kooperatywy byłego prezydenta Clintona i kompulsywnego pisarza powieści sensacyjnych Jamesa Pattersona. Patterson to autor pierdyliona powieści, których lista wymagała oddzielnej strony na Wikipedii. Nie trudno domyślić się kto książkę napisał a kto łaskawie dodał na niej swoje nazwisko 🙂

Powieść bez gotujących mózg łamigłówek w stylu Bondy skrojona pod przeciętnego amerykańskiego czytelnika mogłaby trafić wprost do kolejnego filmu o muskularnym (ale kaszlącym 😀 ) prezydencie biegającym z giwerą po Waszyngtonie.

Sporo tu naiwności i uproszczeń (szczególnie w dziedzinie IT łopatologicznie tłumaczonej przez nerdów), w efekcie których misterna intryga siada po kilku rozdziałach.

Czytana dla celów językowych – może być

 

Don’t Look Up

Co zrobisz z wiedzą, że potężny meteoryt za kilka tygodni z przytupem przypier… w błękitną planetę Ziemia? Pewnie nie za wiele. Może więc lepiej się nad tym nie zastanawiać? Zajmijmy się zatem swoimi sprawami.

Dwójka akademików odkrywa porażającą prawdę – w stronę Ziemi leci skała wielkości Manhattanu. Naukowcy są pewni, że na wieść o końcu świata ludzkość podniesie krzyk rozpaczy. Tak się jednak nie dzieje. Straszenie ludzkości nie mieści się w scenariuszach śniadaniowej telewizji a Prezydent USA zajęta jest przygotowaniami do kolejnych wyborów.

Zidiociałe elity z niepokojem patrzą na słupki oglądalności i folowersów w Internetach. Jeśli coś robią, to wyłącznie przy łopoczących flagach i świetle reflektorów. Pod publiczkę i bez planu. Zmiana ikonki w mediach społecznościowych do największe poświęcenie w obronie ludzkości.

Dramatyczne odkrycie szybko spada z pierwszych stron zastąpione nową fryzurą Brada Pitta i skandalikami z planety Hollywood. Sumienia uspokaja status „Będzie dobrze” przeklejany na Facebooku obok fotek śmiesznych kotków.

Autor „The Big Short” lubi pastwić się nad ludzkością i wywlekaniem skrzętnie ukrywanego smrodku konformizmu. Adam McKay wylewa na nas wiadra cynizmu pokazując paluchem prawdziwą twarz amerykańskiego establishmentu.

„Don’t Look Up” to moralitet ery Instagrama bliższy błazenadzie w stylu Borata niż rozpaczliwemu larum na stan dusz i umysłów. Delikatną perswazję zastępuje walenie obuchem we wszystkie strony.

Obrywa się wszystkim – natchnionemu klonowi Steve Jobsa, administracji państwowej, sterydowym czterogwiazdkowym generałom i zaśmiewającym się sztucznie kretynom z telewizora.

„Don’t Look Up” ma topową obsadę i każda z postaci robi świetnie swoją robotę. Nadmiar krytyki bywa trudny do przełknięcia i tak jest trochę z „Nie patrz w górę”. Reżyser z przekonaniami zdecydowanie przechylonymi na lewo śmieje się w twarz politykom, dziennikarzom a nawet nietykalnej branży wizjonerów z Krzemowej Doliny. Robota wykonana, możemy wrócić do oglądania śmiesznych kotków na Tik-Toku 😀

 

 

 

The Night Manager

Nocny recepcjonista luksusowego hotelu w Kairze naiwnie wikła się w ujawnienie poufnych dokumentów. Jonathan Pine staje się niemym świadkiem brutalnego morderstwa. Mordercę chroni immunitet i interesy na światowym rynku broni.

Ścieżki Jonathana Pine krzyżują się po kilku latach ze ścieżkami biznesmena, którego dokumenty sprowadziły śmierć do Kairu. Richard Roper to nieuchwytny i bezwzględny handlarz bronią. Pine kontaktuje się z agentką angielskiego wywiadu Angelą Burr aby wspólnie poprowadzić tajną operację. W tym celu nocny recepcjonista musi sam stać się przestępcą.

Serialowa adaptacja powieści Johna le Carre z 1993 roku, zgrabnie opakowana w jeden krótki sezon. Mimo licznych uproszczeń i naiwności scenariusza, w którym hotelowy recepcjonista wkrada się w łaski nieuchwytnego arcyłotra – trzyma w napięciu.

 

 

The Nord Water

Rok 1859. Z angielskiego Hull wypływa wyprawa do Arktyki. Statek wielorybniczy „The Volunteer” pod dowództwem kapitana Brownlee rusza na jedną z ostatnich wypraw na Północ.

Przemysł wielorybniczy upada. Przetrzebione zasoby wielorybów i fok zmuszają do zapuszczania się na niebezpieczne wody północy. Na statki wielorybnicze zaciągają się typy spod ciemnej gwiazdy i ludzie bez perspektyw na godne życie w klasowym społeczeństwie brytyjskim.

Jednym z nich jest Patrick Sumner, chirurg wojskowy usunięty z armii. Dla Irlandczyka niskiego pochodzenia statek wielorybniczy to nie tylko sposób na zarobek ale i sposobność ucieczki od przeszłości.

Takich jak on jest więcej. Na pokładzie „The Volunteer” Sumner spotka nieokrzesanego harpunnika Henry’ego Draxa. Konfrontacja z aspołecznym brutalem stanie się nieuchronna.

Ekranizacja powieści Iana McGuire przywodzi na myśl powieść „Terror” Dana Simmonsa. Analogie są oczywiste – ten sam okres, angielska wyprawa do Arktyki, potęga natury zmuszająca ludzi do ekstremalnych wyborów. „The North Water” zawęża dramat do kilku osób rzuconych w paszczę polarnego szaleństwa.

Wykształcony i inteligentny chirurg (Jack O’Connell) stoi w opozycji do emeaującego pierwotną siłą Draxa (genialnie zmieniony Collin Farrell). Mimo oczywistych różnic antagonistów łączy więcej niż z pozoru mogłoby się wydawać.

„The North Water” to fantastyczny, wciągający serial BBS. Zamknięcie historii w jednym krótkim sezonie perfekcyjnie zagęszcza atmosferę a kreacje McGuire i Farrella na długo pozostają w pamięci.

 

 

Terror – Dan Simmons

W XIX wieku Anglia niepodzielnie króluje na oceanach i podbija kolejne terytoria.  Royal Navy bada obszary arktyczne coraz bardziej zgłębiając wieczną zmarzlinę koła podbiegunowego. Brytyjczycy szukają nowych, krótkich przejść z Europy do Ameryki Północnej.

W roku 1845 rusza kolejna misja Królewskiej Marynarki Wojennej. Ekspedycją dowodzi doświadczony Sir John Franklin. Były gubernator Ziemi Van Diemena po raz czwarty prowadzi wyprawę odkrywczą na wody północy. Okręty „Erebus” i „Terror” mają potwierdzić istnienie Przejścia Północno – Zachodniego prowadzącego z Morza Beringa i Morza Baffina  do arktycznych terytoriów Kanady.

Z powodu krótkiego lata i złej pogody statki zimują w Cieśninie Barrowa. Kolejne lato nie przynosi ocieplenia i statki utykają w lodzie koło Wyspy Króla Williama. Po trzech latach Royal Navy rozpoczyna poszukiwania zaginionej floty. Odnaleziona w kolejnej dekadzie notatka dowódcy „Terror” kapitana Francisa Croziera inforumuje, że Sir John zmarł 11 czerwca 1847 roku a załoga planowała opuścić okręty i ruszyć na Południe.

Powieść Dana Simmonsa to beletrystyczna próba odtworzenia losów prawdziwej wyprawy „Erebusa” i „Terroru”. Głównym bohaterem książki Simmons mianuje Francisa Croziera. Autor nie poprzestaje na znanych faktach historycznych, uzupełnionych hipotezą pieszej ekspedycji na Południe. Simmons w udany sposób wprowadza do akcji pierwotne zło, które rozgrzewa akcję do czerwoności. Kapitan Crozier walczy nie tylko z ukrywającym się w lodzie drapieżnikiem, ale przede wszystkim z nieludzkim zimnem i buntującą się załogą.

„Terror” to jedna z najlepszych powieści historyczno – przygodowych ostatnich lat, w niezwykle plastyczny sposób pokazująca realia przetrwania w podbiegunowej strefie śmierci. Na podstawie książki w 2018 roku powstał serial AMC z Jaredem Harrisem w roli głównej.

 

Rojst ’97

Lato 1997 na Dolnym Śląsku, „Powódź stulecia” odkrywa tajemnice pogrzebane w ziemi. Po przerwaniu wałów las na Grontach odsłania szczątki ludzkie. Nie tylko te z czasów wojny. Nastoletni topielec zostaje uznany za kolejną ofiarę kataklizmu.

Sprawę prowadzi oddelegowana ze stolicy inspektor Anna Jass (Magda Różczka) i miejscowy inspektor Mika (Łukasz Simlat), swój chłop.

Do miasta wraca redaktor Zarzycki (Dawid Ogrodnik), raz jeszcze spotykając się z dawnym mistrzem Wanyczem (Seweryn).

„Rojst 97” luźno nawiązuje do swojego poprzednika, z czasem jednak wątki schodzą się w jedno miejsce – na Gronty.

Nowy sezon ma swój klimat, wzmocniony rolami Różczki i Simlata. Nie trudno zgadnąć, że twórcom Rojsta zaimponował „True Detective” 🙂

Raz jeszcze serialowi towarzyszy świetnie przearanżowana piosenka „z epoki” 🙂

 

Instynkt pierwotny

„No i kto jest większą bestią?” pytają chytrze twórcy „Instyktu pierwotnego”. Będzie dobrze, to przecież dzieło pod dyktando mistrza Nicolasa.

Frank Walsh. Stój Indiany Jonesa, w ręku maczeta, na nosie czarne rajbany. Chiński sztuczny zarost dopełnia wizerunku starego bywalca portowych spelun.

Jak przystało na prawdziwego twardziela Frank używa tylko organicznych dmuchawek z currarą i pneumatycznych pistoletów do usypiania.

Łowca ładuje swoją menażerię na statek. Najjadowitsze węże świata, wściekłe pawiany i jedyny okaz wymarłego gatunku jakiegoś białego kota (rozmywa się w taniej animacji, trudno zgandąć czy to biała pantera czy krzyżówka pumy z dywanikiem łazienkowym). Frank jeszcze nie wie, że na frachtowcu zmierzy się z najgroźniejszym predatorem na Ziemi. XD

Scenariusz „Instynktu Pierwotnego” mógłby bez obciachu trafić do platformówki na Atari. Drewniany Indiana Jones, testosterony z CIA i załoga statku ganiają po poziomach niczym kolorowe packmany, co i raz trafiając na jakiś bonus – a to na węża, a to na małpę. Jak wiadomo z każdej gry za 12,50 pln, na koniec przyjdzie czas na killer combo i bossa wszystkich bossów.

Kiedy zabójca Richard Loffler pourywa głowy kolesiom mundurowym Nicolas Cage z ciężkim westchnieniem wstanie mówiąc „potrzymaj mi piwo, synek”.

 

Last night in Soho

Eloise przyjeżdża do Londynu z prowincji. Jej bagaż to walizka wypchana starymi winylami i głowa pełna marzeń. Eloise chciałaby podbić świat mody.

Po przeprowadzce na poddasze starego domu dziewczyna zaczyna śnić sny o Londynie lat sześćdziesiątych. W trans wprowadza ją cukierkowa muzyka angielskiego popu. We śnie spotyka Sandie, królową nocy w Soho, dobrze zapowiadającą się młodą artystkę.

Edgar Wright wymalował w swoim najnowszym filmie hipnotyzujący pejzaż starego Soho pełnego powabu ale i złowrogo szczerzącego kły. Eloise zanurza się w ten świat podobnie jak bohater „Baby Driver” zanurzał się w muzyce podczas napadów. Przycisk „play” dla Baby’ego był niczym dopalacz w silniku. Dla Eloise muzyka to zapowiedź nadchodzących koszmarów.