Do Cna – Katarzyna Bonda

Sądzę, że jed­nak le­piej bę­dzie, jeśli pój­dzie pani z tym na po­li­cję.
– Pójdę – za­pew­ni­ła. – Ale naj­pierw chcia­ła­bym, żeby spra­wę zba­dał ktoś dys­kret­ny. Widzi pan, mój syn miał spe­cy­ficz­ne za­in­te­re­so­wa­nia sek­su­al­ne. Od za­wsze pra­gnął być zje­dzo­ny. – Urwa­ła i za­śmia­ła się ner­wo­wo, jakby to miał być żart. – Mąż gej, a syn ma­rzył o spo­tka­niu lu­do­żer­cy… Sama już nie wiem, co robię nie tak.

Do agencji Sobieskiego zgłasza się nowa, zamożna klientka. Posiadaczka dworku w Żyrardowie zleca odnalezienie syna Antona. Nie chce zgłaszać zaginięcia na policję i od początku zachowuje się dziwnie. Wkrótce znika też były mąż Stadnickiej a w żyrardowskim parku Dittricha ktoś podrzuca torbę pełną kości. Ludzkich kości.

Ze strzępków informacji uzyskanych od rodziny Stadnickich niewiele wynika. Sobieski poszukuje już nie tylko zaginionego Antona. Jego celem staje się dotarcie do kanibala. Tymczasem przybywa ofiar miłośnika ludzkiego mięsa.

„Hej, Kaligula357. To jest mój numer. Miło było”.

„Prze­my­śla­łem spra­wę. Tak, je­stem twoim cia­łem. Zjedz mnie”.

Bonda bawi się konwencją powieści detektywistycznej nie szczędząc czytelnikowi makabrycznych szczegółów. Rozdziały opatrzone są oryginalnymi przepisami kuchennymi a pani Katarzyna z rozmysłem doprawia akcję dialogami rodem z bajek braci Gimm („schrupałbym cię w całości”).

W trzecim tomie serii „Jakub Sobieski” autorka wchodzi na wyżyny makabreski. Po losach kobiety w walizce to oczywisty progres w kryminalnym dance macabre. Największe tabu ludzkości trudno będzie przebić czymś równie szokującym w kolejnych tomach.

 

 

Kobieta w walizce – Katrzyna Bonda

Na drodze wojewódzkiej do Ełku kierowca busa znajduje elegancką walizkę. Skuszony urodą przedmiotu zabiera go do domu. W zaciszu piwniczki odkrywa, że ciężką zawartością nie są banknoty USD ale starannie owinięte w folię ludzkie szczątki. Ofiary nie można zidentyfikować, jednak istnieją przesłanki, że ciało to zaginiona Klaudia, córka lokalnego polityka.

Do pomocy w śledztwie prowadzonym przez lokalny komisariat policji Warszawa deleguje Grzegorza Kaczmarka. Młody policjant jest członkiem nowego zespołu specjalnego. I przy okazji jedną z nadziei twórcy jednostki, Huberta Meyera.

W czasie gdy aspirant Kaczmarek brnie w kłamliwych zeznaniach rodziny i świadków Hubert Meyer pozostaje w areszcie śledczym oskarżony o morderstwo innej młodej kobiety.

Katarzyna Bonda podjęła się próby zamachu na swojego najcenniejszego bohatera i w siódmym tomie wysłała go do więzienia. Pokusa wskrzeszenia rodzimego Bonda okazała się dla Bondy zbyt duża a nazwisko Meyer zbyt nośne. Oto witamy więc Tom 8, w którym próby rozwiązania zagadki przez aspiranta Kaczmarka muszą skończyć się wizytą u osadzonego w Z.K. Meyera.

Literatura poplątana, jak zawsze u Bondy.

 

Ze złości – Katarzyna Bonda

Po dramatycznej akcji na warszawskiej Ochocie i rozwiązaniu sprawy Kosiarza z Kabat Sobieski pożegnał się z marzeniami powrotu do policji. Rozkręcenie własnej agencji detektywistycznej idzie opornie a młody detektyw wciąż tkwi po uszy w długach.

Wizyta Anety Bulandry i sowite wynagrodzenie za pomoc w prywatnym śledztwie jest kuszące ale od początku wzbudza wątpliwości byłego gliniarza. Bulandra – krupierka kasyna i więzienna celebrytka – w błyskach fleszy opuściła właśnie zakład karny po pełnej odsiadce za zabójstwo szefa. Jak twierdzi – była niewinnie oskarżona i będzie domagać się rewizji procesu.

Sprawa zabójstwa Mariusza Hussakowskiego, właściciela kasyna „Warszawa Royal” odżywa po dwudziestu latach. Sobieski wciągnięty w wir układów biznesu, polityki i światka przestępczego kolejny raz będzie zmuszony wykazać się jasnością umysłu i policyjnym „nosem”.

Drugi tom cyklu to popis stylu Katarzyny Bondy. Fałszywe tropy, retrospekcje dawno zamkniętych spraw i siatka wzajemnych zależności to konstrukcja typowa dla autorki od czasów Saszy Załuskiej.

 

 

Pokonani

Berlin 1945. Na dymiących gruzach III Rzeszy odradza się powojenne życie. W przypadku narodu skalanego faszyzmem to życie podzielone na strefy. W zachodniej, pilnowanej przez Amerykę, Francję i Anglię dni płyną pod znakiem poszukiwań alianckich racji żywnościowych i mozolnej odbudowy codzienności. Po stronie wschodniej Niemcy płacą za obłęd Fuhrera wszechobecnym sowieckim terrorem, gwałtami i torturami.

Dysonans pomiędzy reżimem Berlina Wschodniego i demokracją Zachodnich ćwiartek zaburzają dwa zjawiska. Aliancki mir niepokoi mroczna uliczna legenda doktora „Engelmachera” oraz pojawienie się serial killera godnego swej epoki – mściciela, który krwawo rozprawia się z byłymi hitlerowcami,.

Do Berlina przybywa nowojorski gliniarz Max McLaughin. Jego misją jest wsparcie lokalnej policji ale priorytetem szybko staje się pościg za zwyrodniałym doktorkiem. Max ma też swój mały sekrecik, kryjący się pod niewinną opowiastką rysunkową o łobuziakach Maxie i Moritzu (z 1865 roku 🙂 ).

„Pokonani” to thriller toczący się w realiach powojennego chaosu i gwiazdorsko osadzony autochtonami znad Szprewy. No prawie, bo arcyniemiecki wydawałoby się Taylor Kitsch (Max) to obywatel Kanady. Towarzyszą mu jednak znane niemieckie talenty: Nina Hoss i Sebastian Koch oraz cała (sic) rzesza niemieckich aktorów drugoplanowych. Co słychać, nawet mimo połowicznie angielskich dialogów.

Twórcy serialu konsekwentnie budują napięcie wokół bohaterów aby w finale wszystko rozmienić na drobne. Obiecujący pomysł filmu o ciekawym czasie i miejscu zmienia się w nieco rozczarowujący, przewidywalny kryminał. Bonda wykręciłaby w końcówce kilka twistów i nikt nie byłby pewien, który Niemiec to ten dobry 🙂

 

Glass Onion

Genialny, choć momentami jakby nieco gamoniowaty detektyw Benoit Blanc ponownie wkracza do akcji.

Scenarzyści „Na noże” zmieniają wystrój z ponurego staroangielskiego dworu na pełną słońca grecką wyspę, a grupa podejrzanych „dziesięciu świnek” tym razem stanowi paczka lekko przejrzałych celebrytów. Przyjaciół z benefitami, bo każdy z zaproszonych na wyspę gości ma swój interesik wiążący go z genialnym biznesmenem Milesem (Edward Norton).

Benoit Blanc jest nieproszonym gościem na dworze ekscentrycznego gościa, w którym nie trudno odnaleźć cech współczesnych magików Doliny Krzemowej pokroju Bezosa czy Muska. W gęstniejącej atmosferze wzajemnych pretensji dojdzie do zbrodni, która uruchomi lawinę zdarzeń.

Pod szklaną, cebulastą kopułą (tytułowa „Glass Onion”) Benoit Blanc odkryje przed widzem kolejne warstwy intrygi.

Rian Johnson („Ostatni Jedi”, „Breaking Bad”) raczy widza grubo ciosaną historią i postaciami niebezpiecznie balansującymi na granicy pastiszu. Największą wartością „Szklanej Cebuli” i jej ratunkiem od banału pozostaje Daniel Craig – w pół kroku między Herculesem Poirotem a nadinspektorem Clouseau 🙂

 

 

Jeźdźcy Sprawiedliwości

Zawodowy żołnierz Markus (Mads Mikkelsen) wraca z misji żeby zająć się córką. Wyjęty ze swojego naturalnego środowiska wojny Markus nie może otrząsnąć się po śmierci żony i przestawić w tryb wzorowego ojca.

Ulgę frustracjom przynosi niespodziewana wizyta trzech dziwolągów. Jeden z nich twierdzi, że odkrył kto doprowadził do katastrofy kolejowej. Jeźdźcy Sprawiedliwości w składzie Markus, Otto, Lennart i Emmenthaler postanawiają wymierzyć karę zbrodniczej organizacji stojącej za zamachem.

Anders Thomas Jensen w swojej najnowszej czarnej komedii kpi ze wszystkiego i wszystkich. Na początek rozprawia się z nieomylnością algorytmów i geniuszem sztucznej inteligencji, która na poziomie 99% prawdopodobieństwa typuje sprawców katastrofy. Brakuje pewności z dokładnością dwóch miejsc po przecinku? To nic, prognoza i tak jest dosyć dokładna.

Dalej na warsztat wchodzą męskie fantazje, prawo pięści, wygrana sprawiedliwości, która „jak oliwa, zawsze na wierzch wypływa”.  Jensen śmieje się  też z obsesji psychoterapii, która dla młodszego pokolenia jest cudownym lekiem na wszystkie problemy. I jednocześnie patrzy na dorosłych oczami nastolatki, która w dorosłych widzi wyłącznie grupę sfrustrowanych idiotów. Jest i  miejsce na krytykę społeczeństwa z mózgami wyżartymi telewizyjną papką o terrorystach, mafii i jihadzie.

No mercy. Jensen drze łacha z każdego, ale swoje złośliwe żarciki ukrywa w gęstej akcji, której bliżej do przygód Rambo niż duńskiego kina społecznego. Broń maszynowa terkocze, trup ściele się gęsto a czwórka bohaterów zmienia się w morderczy pato-legion.

Kiedy w finale kamera łapie bohaterów rozpierduchy w zabawnych świątecznych sweterkach oczom widza ukazuje się dysfunkcyjna rodzina 6 mężczyzn i jednej nastolatki. Siedzą sobie i rozdają prezenty jakby cały ten chaos, którego dokonali nigdy się nie zdarzył.

 

 

Zimna sprawa – Katarzyna Bonda

Zimna sprawa to termin określający policyjne śledztwo, które od lat pozostaje nierozwiązane. Za takie uznawano tajemnicze zaginięcie rodziny Garbarczyków. Do czasu kiedy w podziemiach ich opuszczonej willi na poznańskim Sołaczu policja odkrywa zwłoki kilu osób. Szybko okazuje się, że nie są to zmumifikowane ciała zaginionych przed laty, ale świeże trupy. Pochowane w rytualnej manierze sugerują, że sprawca dokonał czegoś w rodzaju rytuału.

Wśród ciał brakuje samego Gustawa Garbarczyka i jednej z jego córek. Do pomocy lokalnej jednostce przychodzą członkowie dopiero co powołanej do życia jednostki behawioralnego wsparcia dochodzeń. Ich szef i największa gwiazda Hubert Meyer ucieka w pracę aby zapomnieć o własnych demonach.

Sprawy skomplikują się gdy do mieszkającej w Niemczech siostry Gustawa trafia makabryczna przesyłka a Meyer natrafia na kolejne problemy w trakcie wizytacji w klasztorze.

W siódmym już tomie o przygodach psychologa śledczego Katarzyna Bonda tworzy wciągającą intrygę kryminalną, wrzucając swojego bohatera w szaleńczy pościg i piętrzące się problemy.

O ile kręgosłup książkowej intrygi jest bez zarzutu, trudno nie mieć wrażenia, że majacząca w tle osobista tragedia Meyera zmierza donikąd. Ostatnie ceny „Balwierza” i równie enigmatyczne zakończenie „Zimnej sprawy” wciąż nie posuwają do przodu tajemniczych wydarzeń z czwartego tomu „Nikt nie musi wiedzieć”  Podejrzewam, że nie wie tego i sama autorka, która pozostawia sobie furtkę na dopisywanie kolejnych tomów z bliżej nieokreślonym wielkim finałem.

 

Balwierz – Katarzyna Bonda

Trzeci tom drugiego sezonu, chciałoby się powiedzieć. To już szósta książka z cyklu „Hubert Meyer. Psycholog śledczy” i jednocześnie część zamykająca trylogię z lat 2020-21.

Po mrożącym krew zakończeniu „Klatki dla niewinnych” Meyer próbuje zaszyć się w głuszy. Próbuje nieudolnie, bo kryjówka w domku Domana dla miejscowych nie jest miejscem odludnym a sam psycholog decyduje się włączyć do  lokalnego śledztwa. A czego tu nie ma!

W trakcie nielegalnego polowania ginie ksiądz Donat Giza. Kościelnego kacyka zabójca zostawia obok truchła białego wilka bez głowy. Tuż obok policja odkrywa makabryczną scenkę mordu rytualnego. W okolicach grasuje zwyrodnialec porywający dzieci, którego tubylcy szybko ochrzczą złowrogim „Balwierzem”.

Psycholog śledczy nie może przebić się przez zmowę milczenia. W Narwi wszyscy znają wszystkich i wiedzą o wszystkim. Rzecz w tym, że nikt nie złamie świętego prawa prania brudów we własnym gronie. Wśród podejrzanych są typy spod ciemnej gwiazdy, kłusownicy i policjanci. Cień podejrzeń pada nawet na Domana – przyjaciela, którego z Meyerem łączą inne tajemnice.

Podobnie jak w poprzednich tomach przygód profilera Bonda plącze wątki i zaciera starannie ślady. Wśród ogromu spraw i bohaterów niełatwo jest znaleźć trop prawdziwego mordercy. I tym razem autorka wplotła w główny wątek zadawnione historie ciągnące się od czasu zabójstwa Japy.

Zdaje się, że nadal „nikt nie musi wiedzieć” i o tajemnich Huberta Meyera nie poznamy jeszcze długo.

 

 

Klatka dla niewinnych – Katarzyna Bonda

W warszawskiej kamienicy dochodzi do brutalnego morderstwa. Świadkiem rodzinnej tragedii jest kilkuletni Jonasz. Piotr Englot gładko przyznaje się do zabicia żony. Tuż przed końcem odsiadki żonobójca korzysta z przepustki. W niejasnych okolicznościach dochodzi do wypadku na balkonie tego samego mieszkania. W momencie, w którym ginie Stanisława Figas, na balkonie jest z nią Jonasz i Piotr Englot. Mieszkający vis-a-vis kamienicznik nagrywa część zdarzenia telefonem.

Wysoki funkcjonariusz służby więziennej Kacper Dragan wciąga do śledztwa Huberta Meyera. Dochodzenie prowadzone przez profilera przy wsparciu niezawodnej prokurator Rudy odkrywa kolejne poplątane wątki. Tymczasem dochodzi do kolejnego morderstwa. W kręgu podejrzeń pojawia się sam Meyer, który jako ostatni widział się z ofiarą. To zdarzenie również uwieczniono na nagraniu.

Uwikłany personalnie profiler musi znaleźć rozwiązanie sprawy zanim sam zostanie skazany za zabójstwo. Śledztwo komplikuje się a ślady prowadzą do niewyjaśnionych zniknięć kobiet siedemnaście lat wcześniej.

Skomplikowana intryga kryminału obfituje w kilka wątków pobocznych doskonale mylących tropy. W gąszczu domysłów trzeba zachować czujność. Katarzyna Bonda podrzuca kolejne klocki do układanki już nie tylko zbrodni w rodzinie Englotów, ale i do wciąż niepewnego dochodzenia z tomu „Nikt nie musi wiedzieć„.

Tym razem autorka pozwoli czytelnikowi dowiedzieć się kardynalnego „kto zabił”. Zanim jednak do tego dojdzie, Katarzyna Bonda przygotowała dla swojego protagonisty nie lada atrakcje 🙂

 

 

Kacper Dragan

Stanisława Figas

Jonasz Englot

 

 

 

Nikt nie musi wiedzieć – Katarzyna Bonda

Hubert Meyer na emeryturze? Tylko pozornie. Psycholog śledczy nie siada już za biurkiem w komendzie powiatowej policji ale wciąż pozostaje aktywny zawodowo.

Planowany urlop przerywa wizyta dawnych znajomych. Prokurator Weronika Rudy i dwaj policjanci „Doman” i Szerszeń proszą Meyera o przysługę w sprawie zabójstwa gangstera. Profiler ma skierować śledztwo „na lewe sanki” i uchronić dawnych współpracowników.

Sprawę Japy ma zamaskować równoległe dochodzenie. Meyer rusza do Zamku Moszna gdzie doszło do morderstwa. Pojawiają się kolejne ofiary i śledztwo na Górnym Śląsku urasta do wielowarstwowej układanki. To nie koniec. Profiler będzie zmuszony zająć się rozwikłaniem jeszcze jednej, tym razem prywatnej sprawy. Ofiara to młody mężczyzna zaatakowany przez jadowite węże.

Katarzyna Bonda po dziesięcioletniej przerwie wraca do cyklu o najlepszym polskim profilerze. Sukces czterech powieści o Saszy Załuskiej najwyraźniej zainspirował autorkę do koronkowych fabuł i nieoczywistych finałów. Autorka odchodzi od prostego pytania „kto zabił”, którego fundamentem była analiza behawioralna. Hubert Meyer ewoluuje do roli regularnego detektywa.

„Nikt nie musi wiedzieć” plącze wątki i myli tropy. W pochodzie osób i faktów trudno się momentami połapać. Można mieć wrażenie, ze Katarzyna Bonda zapędziła się za daleko w potrójne śledztwo i sama już nie wie które z nich jest najważniejsze. W efekcie nie do końca wiadomo nie tyle kto, ale po co zabił 🙂

Nikt nie musi wiedzieć” to nie kolejny epizod z katalogu spraw profilera ale preludium dla kolejnych powieści z cyklu. I tyko to tłumaczy arcy mętne zakończenie jednego z wątków.