The Walking Dead – season 09

W apokaliptycznym świecie kończą się zasoby, w które obfitował świat pozostawiony we władanie szwendaczom. Brak paliw wydłuża dystanse a ograbione z zapasów zgliszcza supermarketów wieczny głód ludzkich niedobitków. Osady oddalają się od siebie nie tylko godzinami potrzebnymi na przebycie drogi. Zmieniają się pryncypia wyznaczane przez poszczególnych „boss-ów”.

Po ośmiu sezonach trudno w „The Walking Dead” od powiew świeżości. Wypad do Waszyngtonu i plądrowanie muzeum to nic innego jak widziane dziesiątki razy wyprawy po zasoby. Kolejna grupa antagonistów budzi dreszczyk emocji … ale tylko na początku. Wraz z zagłębianiem się w historię, kolejne „plemię” zdaje się powtórką melodii, którą już gdzieś słyszeliśmy: nowa grupa, nowy okrutny szef, nowe postacie w galaktyce TWD.

Apogeum sezonu zaskakująco wypada w odcinku numer pięć, chociaż prawdziwi maniacy Żywych Trupów będą bawić się doskonale do końca serii.

 

 

The Kominsky Methon – season 01 i 02

Emerytowany aktor Sandy Kominsky (Michael Douglas) i jego największy przyjaciel Norman Newlander (Alan Arkin) w zmaganiach z życiem w stanie przedemerytalnym. Perypetie właściciela szkoły aktorskiej i szefa agencji talentów pełne są przypodłogowych wzlotów i spektakularnych upadków.

Chociaż starsi panowie dwaj nie mają zmartwień na miarę polskiego emeryta, jesieni ich życia nie zbywa na spokojnym drzemaniu pod kocykiem.

Gdyby ktoś w Hollywood zdecydował się na biograficzny film o Statlerze i Waldorfie (kłótliwe i wiecznie mędzące dziady z Muppet Show) nie widzę obsady lepszej niż Douglas i Arkin. W zasadzie cały „The Kominsky Method” to hołd dla muppetowego dziadostwa w całej okazałości. Prym wiedzie tu cudownie sceptyczny Alan Arkin.

„The Kominsky Method” daje do myślenia. Czy to przypadkiem nie telewizyjna jutrzenka dla starzejącego się społeczeństwa? Arkin ma 85 a Douglas 75 lat. Oby nakręcili kolejnych 10 sezonów.

 

Chernobyl – serial

26 kwietnia 1986 roku. W reaktorze bloku nr 4 czarnobylskiej elektrowni jądrowej dochodzi do przegrzania rdzenia. Błędy konstrukcyjne nie pozwalają prawidłowo wyłączyć reaktora. Zawodzą także procedury, skostniałe jak cały Związek Radziecki.

Skażeniu ulega obszar niemalże 150 tysięcy kilometrów kwadratowych, w tym położone najbliżej miasto Prypeć. A w nim pięćdziesiąt tysięcy radzieckich obywateli.

Na miejsce przylatuje naukowiec Walerij Legasow. Z pomocą komunistycznego aparatczyka Szczerbiny podejmie się pionierskiej próby ugaszenia pożaru reaktora i usunięcia skutków katastrofy.

Czarnobyl to serial genialny. Uświadamia jak blisko byliśmy nie tylko poważnego skażenia Europy, ale katastrofy, która zniszczyłaby życie na kontynencie na wieki.

 

Rojst

Rojst to bagno. Serialowym bagnem jest fikcyjne miasto wojewódzkie u schyłku PRL-u. Osiemdziesiąty czwarty, szara rzeczywistość po stanie wojennym wciąż przepełniona jest systemowym zamordyzmem. W mętnej wodzie najlepiej poruszają się partyjne grube ryby wspierane przez służalczych funcjonariuszy Milicji Obywatelskiej.

W lesie okalającym betonowe osiedle Gronty dochodzi do podwójnego morderstwa. Ofiarami są młoda prostytutka i towarzysz Grochowiak, miejscowy komunistyczny „kacyk”. To nie jedyne śmierci w okolicy. W tym samym czasie dochodzi do samobójstwa dwójki licealistów.

Sprawą interesuje się młody dziennikarz „Kuriera Wieczornego”, Zarzycki (Dawid Ogrodnik). Jego redakcyjny mentor, Witold Wanycz (Andrzej Seweryn) początkowo nie chce dotykać sprawy, którą na kilometr pachnie milicyjną „ustawką”.

Zarzycki nie odpuszcza, coraz bardziej zapadając się w lokalnym bagnie śliskich spraw i powiązań. W tle coraz częściej pojawiają się nitki prowadzące do dawnych powojennych dramatów, jakie rozegrały się w okolicy.

„Rojst” to pierwszy polski serial, który bez przesady można nazwać produkcją na miarę najlepszych seriali HBO i Netflixa. Stworzony przez Jana Holoubka serial ma dopracowaną oprawę i doskonałe kreacje aktorskie.

„Witaj w polskim bagnie”.

 

 

 

Waco

Oficjalna wersja wydarzeń mówi o uzbrojonej i nieobliczalnej grupie „Gałęzi Dawidowej”. Odłam apokaliptycznego ruchu pod wpływem jej nawiedzonego lidera Davida Koresha stał się zagrożeniem dla społeczeństwa. Tak przynajmniej ocenili go specjaliści z ATF. Próba aresztowania liderów sekty na prywatnym terenie Mount Carmel zakończyła się militarnym chaosem i fiaskiem uzbrojonych agentów. Połączone siły ATF i FBI przez 51 dni otaczały farmę, bezskutecznie próbując uwolnić jak największą liczbę członków sekty – przede wszystkim kobiety i dzieci. Brak sukcesu w tym zakresie federalni urzędnicy zrzucili na zniewolenie mieszkańców i ich strach przed Koreshem.

Ostateczny atak z użyciem czołgów i gazów bojowych przyniosło rozwiązanie w postaci aresztowania dwunastu osób. Pozostałe 76 zginęło w pożarze, który rozpętał się w trakcie szturmu. Raporty FBI uznały, że pożar wywołali sami mieszkańcy farmy, popełniając zbiorowe samobójstwo.

„Waco” pokazuje odmienną wersję wydarzeń.

Serial dopuszcza do głosu fakty, które od lat były zamiatane pod dywan przez oficjeli z FBI i ATF. Twardogłowi dowódcy, nieodparta chęć siłowego rozwiązania, wreszcie błędne rozpoznanie i demonizowanie sekty, w której dużą część stanowiły kobiety i dzieci doprowadziło do tragedii i śmierci 86 osób (oraz niepotrzebnie narażających życie agentów służb federalnych).

Serial nie wybiela samego Koresha, pozostawiając postawę charyzmatycznego do oceny widzowi. Wprowadzona do fabuły postać negocjatora (Michael Shannon) dobitnie ukazuje złe intencje federalnych „jastrzębi” i katastroficzne skutki ich decyzji.

Doskonały, przejmujący mini serial stawia pod znakiem zapytania kondycję amerykańskiego narodu.

 

The Walking Dead – season 08

Rozciągnięta jak spandeksowe gacie na dupsku wojna dobrych ludzi z faszystami w wydaniu post apokaliptycznym. Niech się stanie Sezon 8.

Rzucona na kolana grupa Ricka podnosi się z gleby po kolejnych upokorzeniach. Królestwo Negana jest silne i sprawne. Demokracja nie jest dobrym narzędziem w chaosie globalnej katastrofy. Alianci z Hilltop, Aleksandrii i Kingdom nie ustają w próbach. Stawką jest nowy lepszy świat. Świat, w którym nie ma miejsca dla Negana.

Po pełnym nieudanych wojenek i aliansów sezonie 7 przyszedł czas na wojnę totalną. Dobrzy ludzie nie mają wyjścia. Podgryzani przez wewnętrzne zdrady i terroryzowani przez mocniejszą społeczność muszą postawić wszystko na jedną kartę.

Producenci serialu nie mają łatwo zbliżając się do dwóch cyferek w numerze serii. „To wszystko już było” chciałoby się powiedzieć – zdrady i złe sojusze, nieoczekiwane rehabilitacje i łzawe odejścia. Było już i szaleństwo w oczach głównych bohaterów. Opoką tego sezonu pozostaje Negan. Wiecznie uśmiechnięta twarz szczerzy się białym błyskiem wilczych kłów i fascynuje bardziej niż łzawy policjant.

 

 

Kobiety mafii – serial

Mieliśmy „Niebezpieczne Kobiety” to na dokładkę otrzymamy „Kobiety Mafii”. Patryk Vega w kolejnej porcji zachwytu nad środowiskiem polskiej „mafii”. Czyli to, co Polacy od lat uwielbiają w rodzimej produkcji.

Kobiety mafii oczywiście też są niebezpieczne, tylko w tytule się nie zmieściło. W ulubionym dla reżysera stylu obsady ławka głównych postaci jest długa. Pierwszą z kobiet mafii jest ambitna funkcjonariuszka Iza Konarska (Olga Bołądź). Kolejne to opiekunka dzieci, która odkryła w sobie talent do zbójowania (Dygant), przerysowana lala pijaczka na utrzymaniu mafioza (Warnke), niezbyt utalentowana córeczka szefa (Julia Wieniawa) i niepozorna żona silnorękiego, nieoszlifowany diament bandyterki (Popławska).

Cały ten „babiniec” wzorcowo odgrywa swoje role, udowadniając że kobieta potrafi, jak tylko chce i pomyśli. A jak już się weźmie do roboty, to ręka noga mózg na ścianie.

W gęstej fabule damskich losów swoje epizody odgrywają panowie. Jak to u Vegi, są nimi ulubieńcy kamery pana reżysera – Fabiański, Linda, Stramowski, Oświeciński. Każdy ładnie wpasowujący się w foremkę od lat używaną przez Vegę. Oświeciński jest zatem ćwierćinteligentnym osiłkiem, Fabijański autystycznym sadystą, Linda starszym wydaniem Franza Mauera a Fabjański pięknisiem z tatuażami i bawidamkiem. Nie zabrakło aktorów charakterystycznych Chabiora, Lubaszenki oraz ozdoby ekranu, niejakiego „Soboty” z uroczym „BKR” wydzierganym na czole.

Historie toczą się wartko i co warto podkreślić – tym razem są czymś więcej niż zlepkiem gagów. Motywem wiodącym w opowieści o „Kobietach mafii” jest historia Izy rozpracowującej środowisko „Mokotowian”. Stosując metodę gradacji – serial rozwleka wątki filmu fabularnego, a ten w gruncie rzeczy sumuje się do pięciominutowego trailera. „Niebezpieczne Kobiety Mafii Dwa” już w produkcji 🙂 Serio.