Batman (2022)

W przesiąkniętym złem Gotham City Batman odwala swoją robotę. Zło zwalcza złem. Uliczne szumowiny mają drżeć na samą myśl o zamaskowanym superbohaterze. Wśród nich pojawia się jednak taki, którego czyny zdają się być świetnie zaplanowaną drwiną z Człowieka – Nietoperza.

The Riddler („Człowiek Zagadka”) to super złoczyńca, który prowadzi swoją własną pokrętną grę wybijając najważniejszych urzędników w mieście. Każda scena zbrodni jest zagadką adresowaną do Batmana. Poszczególne elementy układanki mają zaś doprowadzić do wielkiego finału.

Batman AD 2022 wpisuje się w nurt przedstawiania super herosów odartych z komiksowych kolorów i romantycznych rajtuzów. Robert Pattison świetnie wypełnia założenia – bliżej mu do zbuntowanego nastolatka ze slamsów (te eyelinery pod oczami i kaptur na głowie) niż starego mistrza walk (Christian Bale w „Mrocznym Rycerzu z 2008). Spadkobierca fortuny Wayne nie mieszka już nawet w ponurej posiadłości ale na szczycie wielkiego blockhausu.

Równie ponury jest mastermind zbrodni. Z Riddlera w zielonym wdzianku (Jim Carrey w „Batman Forever”) można było się pośmiać. Spróbujcie tego z zamaskowanym Riddlerem w wykonaniu Paula Dano. Temu panu z pewnością bliżej do potwora z „Seven” niż postaci z kreskówek Cartoon Network. i to nie tylko dzięki perfekcyjnie dobranej masce maniaka.

Najnowszy „Batman” to rasowy film policyjny w klimacie bliskim wspomnianemu „Seven”. Człowiek Nietoperz ogranicza swój super inwentarz częściej posługując się podstępem i żyłką detektywa niż gadżetami z garażu Alfreda. Perfekcyjne Gotham w tle i złowrogo pobrzmiewające „Someting in the Way” Nirvany dopełnia dzieła brudnego thrillera.

 

 

Zła weganka

Sarma Mengallis była kwintesencją Nowego Jorku w pigułce. Inteligentna, wykształcona, zdolna, pełna pasji i determinacji w biznesie. Szefowa kuchni i autorka kulinarnych bestsellerów stworzyła „Pure Food and Wine” i „Lucky Duck” – w swoim czasie najbardziej oblegane restauracje na Manhattanie. Kiedy świat podziwiał Sarmę za modelową karierę i wyjątkową misję ona sama rozpoczęła spektakularny demontaż własnego biznesu i własnego życia.

Kolejny raz Netflix karmi widza doskonałą historią z życia wziętą. Perypetie kobiety z wyższych sfer NY przerasta wyobrażenia o ludzkiej naiwności ale i zadziwiającej potrzebie bliskości, która trwa wbrew wszelkim podszeptom rozsądku.

Minus za męczącą już nieco „netflixową” formułę, powtarzaną bez końca w kolejnych produkcjach dokumentalnych.

 

Rojst ’97

Lato 1997 na Dolnym Śląsku, „Powódź stulecia” odkrywa tajemnice pogrzebane w ziemi. Po przerwaniu wałów las na Grontach odsłania szczątki ludzkie. Nie tylko te z czasów wojny. Nastoletni topielec zostaje uznany za kolejną ofiarę kataklizmu.

Sprawę prowadzi oddelegowana ze stolicy inspektor Anna Jass (Magda Różczka) i miejscowy inspektor Mika (Łukasz Simlat), swój chłop.

Do miasta wraca redaktor Zarzycki (Dawid Ogrodnik), raz jeszcze spotykając się z dawnym mistrzem Wanyczem (Seweryn).

„Rojst 97” luźno nawiązuje do swojego poprzednika, z czasem jednak wątki schodzą się w jedno miejsce – na Gronty.

Nowy sezon ma swój klimat, wzmocniony rolami Różczki i Simlata. Nie trudno zgadnąć, że twórcom Rojsta zaimponował „True Detective” 🙂

Raz jeszcze serialowi towarzyszy świetnie przearanżowana piosenka „z epoki” 🙂

 

Dom z Papieru – sezon 01

Facet o aparycji intelektualisty zbiera drużynę straceńców, którzy wykonają skok życia. „Profesor” planuje starannie, nie pozostawiając miejsca  przypadkowi.. Pozorowany banalny napad na sejf mennicy w Madrycie przeradza się w fascynujący mecz szachowy pomiędzy Profesorem a stróżami prawa. Zamknięci w budynku – twierdzy złoczyńcy ukrywają się pod nazwami miast. Impulsywna Tokio, twardogłowi Oslo i Helsinki, żywiołowa Nairobi, ponadprzeciętny Berlin. Każdy ma swoją specjalizację i rolę do odegrania.

Wciągająca hiszpańska produkcja stała się netflixowym fenomenem w wielu krajach.

„Casa del Papel” konstrukcją przypomina serialowy hit sprzed dekady – „Prison Break”. W obu serialach najbardziej wciągający jest plan, którego skrawki widz odkrywa w kolejnych odcinkach.

Jest jeszcze jedno podobieństwo – wiadomo, że na jednym sezonie się nie skończy a koniec pierwszej serii będzie klasycznym cliffhangerem.

 

 

Vanishing at the Cecil Hotel

19 lutego 2013 roku po tygodniach poszukiwań odnaleziono Elsę Lam. Kanadyjka chińskiego pochodzenia zaginęła wiele dni wcześniej. Po sprawdzeniu hotelowych kamer okazało się, że studentka nigdy nie opuściła historycznego budynku.

Po dokładniejszym przejrzeniu, nagrania z monitoringu wprawiły śledczych w osłupienie. Zachowanie Elisy stało się wkrótce przedmiotem badań nie tylko LAPD ale i rzeczy internetowych „detektywów”. Ponura historia hotelu „Cecil” podkręciła mnożące się teorie spiskowe i podejrzenia o zjawiska nadprzyrodzone, które dopadły kanadyjską podróżniczkę.

Netflix w dopracowanym do perfekcji stylu prezentuje historię, od której włos jeży się na głowie a wszelkie fantastyczne teorie stają prawdopodobne.

 

Kłamstwo doskonałe

Zawodowy oszust Roy Courtnay przez Internet poznaje bogatą wdowę. Betty jest wymarzonym celem dla złodzieja – samotna i naiwna dama jest posiadaczką podmiejskiego domku i fortunki na koncie.

Roy wprowadza się do Betty i ku własnemu zaskoczeniu odkrywa, że życie u boku nowo poznanej kobiety może być przyjemne. Nietrudno zgadnąć, że „kłamstwo doskonałe” nie odnosi się wyłącznie do jednej strony tej opowieści.

Historia zagrana przez prawdziwych zawodowców aktorsko jest perfekcyjna.

Ian McKellen (Gandalf! 🙂 ) i Hellen Mirren robią dobrą robotę, dzięki czemu przewidywalną fabułę ogląda się z przyjemnością.

 

Kill Chain

Nakręcony w cyklonie drugiej fali pandemii „Kill Chain” to cymesik dla wszystkich wielbicieli talentu drewnianego Nicka.

W zaplutej dziurze Ameryki Południowej (Kolumbia?) dobry człowiek prowadzi hotelik. Gdy do pustej zazwyczaj ruiny napływają kolejni goście, nakręca się spirala przemocy a pojedyncze wątki łączą w jeden sens. Cieniutki dodajmy, tak jak i cały film przytomnie zatytułowany w Polsce „Dominem śmierci”.

Boski Nico ulitował się nad światem i w trudnych czasach zamkniętych kin ofiarował masom swoje kolejne dzieło. W sztucznej do bólu czarnej brodzie (podobno początkowo upierał się na wąsa) i zbolałym grymasem twarzy (tym co zawsze) bawiąc uczy.

Jak to w „kejdżowskich” dziełach bywa, główny bohater to niespodziewanie spokojny człowiek, chociaż ksywa „Pająk” może zastanawiać. Z czasem hotelowy konsjerż pokazuje kolejne talenty w roli truciciela i mordercy. Otaczający go bardzo źli ludzie padają jak muchy. No, ale w końcu to on jest pająkiem XD.

Prawdziwą perełką pozostaje ciąg przyczynowo skutkowy, nad którym boski Nico musiał długo myśleć. Bandyci chadzają dwójkami i zawsze, ale to zawsze chcą się nawzajem ukatrupić.

 

the Flight Attendant

Życie tytułowej bohaterki nie jest łatwe – wciąż w podróży, co chwila na innym kontynencie, co noc w innym hotelu i z innym towarzyszem. Jak wiele razy wcześniej Cassie Bowden budzi się po szalonej nocy z ogromnym kacem u boku ledwie poznanego kochanka. Problem w tym, że tym razem kochanek jest martwy a ona nie pamięta co wydarzyło się przez ostatnie 12 godzin.

Cassie zaciera ślady i zostawia ciało martwego kochanka-pasażera w Bangkoku a sama ucieka do Nowego Jorku. Podejrzaną zaczyna interesować się FBI.

Ośmioodcinkowy serial na początek zaskakuje pomysłem. Osiem odcinków to jednak zbyt wiele aby utrzymać napięcie w historii „uciekającej stewardesy”. Z czasem serial trochę się „rozwadnia” a wprowadzanie kolejnych nagłych zwrotów akcji pachnie próbami utrzymania uwagi widza za wszelką cenę.

Niezły pomysł na jeden sezon. Jeśli powstaną kolejne, będzie słabo.

 

Jak zostałem gangsterem

Jest coś fascynującego w gangsterach niezależnie od ich pochodzenia. Na ekranie nie brakuje im magnetyzmu i charyzmy. Bywają brutalni ale i oddani przyjaciołom. Zaborczy i pazerni na kasę, ale pełni fantazji w jej wydawaniu.

Reżyserom kina gangsterskiego nie trudno wpaść w klasyczną pułapkę, w której czarny charakter staje się ulubieńcem publiczności. Cała sztuka w tym, czy film legitymizuje to, czego w codziennym życiu zaakceptować nie sposób.

Nieznany z imienia bohater filmu to zlepek legendarnych polskich „gangusów”. Zaczyna karierę od podpatrywania królów życia lat 70-tych, cinkciarzy. Zawierucha ustrojowa lat dziewięćdziesiątych, sławetny czas warszawskich mafii to moment, w którym los wynagradza. Szybcy i wściekli trafiają na mafiny top lub lądują w dole z wapnem. Co komu pisane.

„Jak zostałem Gangsterem” zdecydowanie przewyższa kino spod znaku Vegi. Wszystko za sprawą oszczędnie prowadzonej historii, bez niepotrzebnej błazenady, ale i pełnej scen twardego kina gatunkowego. Podsypane szczyptą sentymentalnych kadrów z Polski lat 70-80-90 z pewnością spodoba się większości widzów.

Sukces flmu przede wszystkim to zasługa tandemu głównych bohaterów: grającego „bezimienną” rolę Marcina Kowalczyka i doskonałego w tej roli Tomasza Włosoka jako „Waldena”.

 

Czerwony Pająk – Katarzyna Bonda

Pomyślała z żalem, że to jedyny prawdziwy element jej życiorysu. Alkoholizm. Cała reszta jest zmyślona. Właściwie wszystko jest fikcją. Jej emocje, rodzina, praca, doświadczenie, zachowania, wygląd. Wszystkiego uczyła się na nowo. Tak wiele razy zrzucała skórę, uciekała, tyle postaci odgrywała, że już nie pamiętała, kim jest naprawdę. Czy była kiedykolwiek kimś realnym? Wszystko jej się mieszało.

Nurek hobbysta  w starej torpedowni znajduje ciało kobiety w czerwonej sukni. Komendant Duchnowski rozpoznaje ciało bez problemu. Tak zaczyna się ostatni tom z cyklu „Cztery Żywioły Saszy Zaluskiej”.

Sasza Załuska bezskutecznie poszukuje córki. Ci którzy porwali Karolinę nie byli amatorami a zdarzenie było starannie zaplanowanym punktem z szeroko zakrojonego planu. Załuska odnawia stare znajomości i szuka kolejnych sprzymierzeńców, którzy pomogą jej w odzyskaniu dziecka. Gwarancją życia Karoliny jest tajny raport „Jesiotra”, który Załuska ma zdobyć i dostarczyć dawnym mocodawcom.

W zamykającym cykl „Czerwonym Pająku” schodzą się nici pajęczyny misternie tkanej wokół bohaterki ale i tworzoną przez nią samą. Zadawnione sprawy z Wybrzeża, mroczne interesy z czasów transformacji PRL, zabójstwo generała i kształtujący się układ starych „towarzyszy” z nowymi grupami przestępczymi. Wszystko to ma swoje odbicie w życiorysie policyjnej profilerki. Załuska okazuje się osobą o wielu twarzach. Młoda profilerka z angielskim dyplomem to tylko jedna z przykrywek.

W ostatnim tomie Bonda wywraca do góry nogami wszystko to co czytelnik misternie wyczytał dotychczas. Rozsypane trzy tomy puzzli trzeba złożyć na nowo, co i raz grzebiąc w zdarzeniach z „Pochłaniacza”, „Okularnika” i „Lampionów”. Puste przestrzenie wypełni niesłychana historia „Czerwonego Pająka”.

Kryminalna opowieść ewoluuje do spiskowej teorii z czasów zmierzchu PRL-u i ta misterna intryga Katarzyny Bondy może zmęczyć niejednego plażowego „pochłaniacza” kryminałów.