4 miesiące, 3 tygodnie i 2 dni

Studentka zachodzi w niechcianą ciążę i decyduje się na aborcję. W zorganizowaniu nielegalnego zabiegu pomaga jej koleżanka. Kobiety zmagają się z przeciwnościami i absurdami nienormalnych czasów. Socjalizm reguluje wszystko i kontroluje wszystko. Zabieg musi odbyć się w hotelowym pokoju pod okiem fachowca, którego kompetencji nie sposób sprawdzić.

Rumunia to tło do uniwersalnej opowieści o zmaganiu się z własnymi wartościami i moralnością, ale portret państwa „opiekuńczego” nadaje filmowi Cristiana Mungiu dodatkowej ostrości.

Posługując się skromnymi środkami, w pełnych napięcia statycznych scenach Mungiu obnaża duszę narodu sprowadzonego do roli inwentarza w kraju na Dzikim Wschodzie.

Dobitnie wyraża to scena, w której bohaterki dobijają targu z panem Bebe, szemranym konowałem. Scena trzymająca za gardło mocniej niż niejeden thriller.

„4 miesiące, 3 tygodnie …” to film z 2007 roku. Trudno nie mieć wrażenia, że po niemalże 15 latach jedyne co się zmieniło na świecie to design kafelków.

 

 

Vanishing at the Cecil Hotel

19 lutego 2013 roku po tygodniach poszukiwań odnaleziono Elsę Lam. Kanadyjka chińskiego pochodzenia zaginęła wiele dni wcześniej. Po sprawdzeniu hotelowych kamer okazało się, że studentka nigdy nie opuściła historycznego budynku.

Po dokładniejszym przejrzeniu, nagrania z monitoringu wprawiły śledczych w osłupienie. Zachowanie Elisy stało się wkrótce przedmiotem badań nie tylko LAPD ale i rzeczy internetowych „detektywów”. Ponura historia hotelu „Cecil” podkręciła mnożące się teorie spiskowe i podejrzenia o zjawiska nadprzyrodzone, które dopadły kanadyjską podróżniczkę.

Netflix w dopracowanym do perfekcji stylu prezentuje historię, od której włos jeży się na głowie a wszelkie fantastyczne teorie stają prawdopodobne.

 

Pętla

Tym razem miało być inaczej. Miało być na serio i poważnie. Miało obnażać nieprawość i walić obuchem w pysk niesprawiedliwości.

Reżyser opowiadał o nowych, sensacyjnych dowodach i wyznaniach świadków, które wstrząsną polskimi elitami. Wyszło jak zwykle. Bo temu panu za każdym razem wychodzi mniej więcej to samo: grubo ciosany film sensacyjny.

„Afera podkarpacka” wstrząsnęła opinią publiczną po tajemniczym samobójstwie boksera-sutenera Dawida Kosteckiego. Na jaw wyszły brudy w rzeszowskiej policji, śliskie powiązania ukraińskich braci Aleksa i Żeni z CBŚ-em i szantaże polityków, na których grupa miała podobno filmy nagrywane w swoim „Imperium”. Podejrzenia o robotę obcego wywiadu i kluczowych polityków trzymanych na smyczy szantażem nie ucichły do dzisiaj. Słowem: doskonały materiał na film.

Biorąc na warsztat obyczajową aferę podkarpackich elit Patryk Vega zmarnował okazję na coś więcej, niż sensacyjną opowiastkę o cwaniaku na urzędzie. Odarta ze skomplikowanej układanki wpływów historia spłyciła się do ciągu slapstickowych scen i ledwie maskowanego zachwytu nad złymi chłopcami. Bo to oni przecież są dla Vegi w gruncie rzeczy bohaterem pozytywnym. Reszta postaci pojawiających się w filmie to tylko gromada bezmyślnych błazenków, których można bezczelnie orżnąć, ewentualnie strasząc użyciem siły. O tradycyjnym lżeniu służb mundurowych nie wspominając.

„Pętla” nie odbiega poziomem od wcześniejszych dzieł mistrza i z pewnością zadowoli widownię karmioną od lat opowiastkami z bajarza pana Patryka. „Polityka”, „Bad Boy” czy „Botoks” opowiadały z grubsza tą samą historię: świat jest zły, żądzą nim źli ludzie wzajemnie trzymający się za gardła. Na plus „Pętli” można zapisać względnie logiczną – choć niepozbawioną niezamierzonych wpadek fabułę plus Królikowskiego i Warnke, którzy wyraźnie rozgościli się na pozycjach gwiazd u Patryka Vegi.

 

 

Dolemite is my name!

W ciągu dnia pracuje w sklepie płytowym. Wieczorami w podrzędnym lokalu reanimuje rachityczną karierę piosenkarza i komika. Rudy Ray Moore karmi widzów sucharami, z których nikt się nie śmieje.

Do czasu. Boskie natchnienie dosięga bohatera gdy wyrzuca ze sklepu lokalnego lumpa. Bluzgający wierszem dziadek staje się dla Moora pierwowzorem nowego bożka showbusiness’u – pana „Dolemite”. Płyty z dorobkiem Dolemite’a podbijają podziemny rynek zabawiając częstochowskimi rymami o dupie Maryni głównie spragnionych odrębności czarnoskórych plebejuszy. 

Podziwianie talentu i kariery Dolemite przywodzi na myśl historię najsławniejszego pośród kinowych nieudaczników – Tommy’ego Wisseau. Wszak tłumy wielbią Dolemite’a nie za wybitny talent, ale za błazenadę na granicy rozpaczy. Facepalm musiał być najczęstszą reakcją na rymowanki Rudy’ego Moora. 

Co ciekawe wulgarne przyśpiewki Dolemite’a stały się mocnym fundamentem stylu, który powstanie dekady póżniej – rapu.

Tak, tak. „Dolemite is my name” to nie filmowa fikcja ale najczystsza biografia artysty, którego popisowym libretto było:

„I’m gonna let ’em know that Dolemite is my name, and f***in’ up motha f***as is my game!”

 

 

Na noże

Dzień po 85 urodzinach, znany autor powieści kryminalnych zostaje znaleziony martwy w swoim pokoju martwy. Sprawę przejmuje detektyw Benoic Blanc (Daniel Craig).

W zamkniętym domu detektyw przesłuchuje kolejnych członków rodziny, prowadząc skomplikowaną grę, której rezultatem ma być odnalezienie mordercy.

Dzień po hucznej imprezie urodzinowej podejrzani są wszyscy członkowie rodziny. Każdy z nich ma motyw i każdy coś ukrywa.

Na porównanie do klasycznych powieści Agathy Christie nie trzeba długo czekać, analogia do „Morderstwa w Orient Expresie” jest oczywista. Filmowi Riana Andersona  („Breaking Bad„; „Looper„) udaje się  jednak uniknąć banału filmowej kalki.

Reżyser subtelnie wymyka się spod sztampy szacownego kryminalnego pierwowzoru przede wszystkim dzięki roli detektywa Blanca. Ten zdawałoby się nienagannie skrojony gentleman w gruncie rzeczy burzy porządek nobliwego domu a w jego zachowaniu jest coś bardziej plebejskiego niż bondowskiego XD.

Oczywiście to, że Blanc znajdzie mordercę i nie będzie to nikt, kogo można podejrzewać – mamy jak w banku. Koniec końców „Na noże” to przecież kolejna wariacja na temat prozy pani Christie 🙂

 

Tajemnica morderstwa na Manhattanie

Carol Lipton podejrzewa sąsiada o zbrodnię. Fiksacja udziela się i jej mężowi Larry’emu. Podejrzenie uroczego wdowca o morderstwo żony przybiera formę manii. Coś jednak wisi w powietrzu a nieudolne śledztwo państwa Lipton zaczyna przynosić niespodziewane efekty.

Rolę Carol pierwotnie pisaną dla Mii Farrow, po rozstaniu z partnerką Allenoddał swojej filmowej muzie, Diane Keaton.

Klimatyczny nowojorski klasyk z 1993 roku ma wszystko co określa Woody’ego Allena – neurotyczne zachowanie, błyskotliwe dialogi, cięty dowcip i oczywiście Manhattan.

 

1983

W 1983 roku kiedy stary system chwiał się w posadach, terroryści dokonali serii spektakularnych zamachów.

Władza ludowa „zwarła szeregi”, społeczny ruch Solidarność został zduszony w zarodku a prowodyrzy społecznie napiętnowani.

Polska pozostała „ludowa”, stała liczącą się światową potęgą i czysto teoretycznie ale uniezależniła się od wschodniego sąsiada

Zimna wojna trwa w najlepsze. Otuleni dobrobytem Polacy nie próbują się już buntować. Władzy grozi jedynie niesforna młodzież. „Lekka brygada” to tajemnicza organizacja dokonująca zamachy na przedstawicieli państwa.

Rok 2003. Ambitny student i stary policyjny wyga odkrywają spisek, którego tłem są wydarzenia sprzed dwudziestu lat.

Pierwsza polska produkcja dla Netflixa to serial nierówny. Fajny pomysł, momentami słaby scenariusz i sporo rozczarowań na poziomie scenografii. Wykorzystana nostalgia do PRL-u przyniosła serialowi humorystyczne zestawienia: milicja uzbrojona w nowoczesne karabinki maszynowe na akcję jedzie „Nyską”. Dzieci podróżują „Ogórkiem” radośnie pykając na polskim smartfonie „Ważka” XD.

„1983” nie stał się międzynarodowym hitem Netflixa, popularność zyskując w kilku przedziwnych krajach, np. w Wietnamie :D. Koniec sezonu wyraźnie wskazuje na apetyty twórców – ledwie maźnięte wątki, których nie uda się już pewnie pokazać – póki co nie słuchać o kolejnych sezonach.

 

 

Kłamstwo doskonałe

Zawodowy oszust Roy Courtnay przez Internet poznaje bogatą wdowę. Betty jest wymarzonym celem dla złodzieja – samotna i naiwna dama jest posiadaczką podmiejskiego domku i fortunki na koncie.

Roy wprowadza się do Betty i ku własnemu zaskoczeniu odkrywa, że życie u boku nowo poznanej kobiety może być przyjemne. Nietrudno zgadnąć, że „kłamstwo doskonałe” nie odnosi się wyłącznie do jednej strony tej opowieści.

Historia zagrana przez prawdziwych zawodowców aktorsko jest perfekcyjna.

Ian McKellen (Gandalf! 🙂 ) i Hellen Mirren robią dobrą robotę, dzięki czemu przewidywalną fabułę ogląda się z przyjemnością.

 

Wyspa Róży

Inżynier idealista Elio Germano obraża się na włoski rząd. W przypływie twórczego szału wpada na pomysł zbudowania własnej wyspy, na której nie będą obowiązywać krępujące nikogo prawa. Ku zdumieniu elit projekt staje się rzeczywistością.

Elio ogłasza „Wyspę Róży” republiką, wywołując konsternację na poziomie europejskim. Doprowadzony do szału włoski premier podejmuje drastyczne kroki, żeby jak najszybciej pozbyć się drażliwego problemu tuż za morską granicą Italii.

Najlepsze w historii jest to, że wydarzyła się naprawdę.

 

Dolina Łez

6 października 1973 roku Żydzi przystąpili do swojego najważniejszego święta religijnego. Jom Kipur (hebr.: „Dzień Pojednania”) poprzedza dziesięć dni pokuty. Judaizm nakazuje w wigilię tego dnia ścisły post i całkowity zakaz pracy.

Wywiad Izraela zdążył wyprzedzić atak jedynie o 6 godzin, o świcie uruchamiając powszechną mobilizację, na której pełną gotowość potrzebne były 2-3 dni.

6 października o godzinie 14:00 sprzymierzone wojska krajów arabskich rozpoczęły natarcie na niekompletne i słabo obsadzone stanowiska izraelskie z dwóch stron jednocześnie: na wzgórza Golan i półwysep Synaj.

Potężne uderzenie syryjsko-egipskie miało roznieść w pył zaskoczoną armię rezerwistów.

Miniserial „Valley of Tears” to opowieść o ludziach, których determinacja na polu bitwy uchroniła Izrael przed upadkiem.

„Dolina Łez” to sprawnie zrealizowana, ciekawa historia pierwszych chwil wojny: zaskoczenia, chaosu, klęski realnej do bólu.