Don’t Worry Darling

Żyją w eksperymentalnej osadzie „Victory” pełnej uśmiechniętych, bogatych ludzi. Co dzień rano Jack wyjeżdża do pracy całując żonę na do widzenia. Codziennie rano Alice poleruje dom, odwiedza koleżanki, ćwiczy w lokalnym klubie. Kiedy Jack wraca z biura, Alice czeka uśmiechnięta na progu ich pięknego domu. Cała na biało.

Schemat niepokojąco powtarza się nie tylko u państwa Chambers, ale i w każdej willi na eksperymentalnym osiedlu. Lokalnej społeczności przewodzi charyzmatyczny Frank – super-szef, super-sąsiad, bardziej przypominający lidera sekty niż dyrektora tajemniczej firmy, do której co rano rusza kawalkada retro limuzyn.

Kolorowe obrazki w technicolorze od początku przeszywają fałszywe nuty. Alice dostrzega coraz to nowe, niepokojące szczegóły utwierdzające ją, że „Victory” to coś więcej niż wymarzone miasteczko inżynierów. A może to tylko jej umysł płata figle i pogrąża się w paranoi?

Zaskakująca fabuła z zakończeniem, którego nikt się nie spodziewa. W roli głównej śpiewające fortepiany Harry Styles i Florence Pugh („Małe kobietki” „Osobliwość”)

 

 

Madoff: Potwór z Wall Street

Częściowo fabularyzowana historia największego oszusta Wall Street. Czteroodcinkowy serial to kolejna próba opisania przekrętu o niewyobrażalnej skali.

Niesamowita opowieść o ambicji i chciwości bankierów oraz świętej naiwności machiny finansowej pokazuje jak krok po kroku rozpędzała się piramida Madoffa.

Twórcy starają się dowieść, ze przekręt na 64 miliardy dolarów to nie wynik działania jednego geniusza zbrodni, ale działanie wielu osób przymykających oko i czerpiących korzyści ze współpracy z finansistą. To także lata zaniedbań po stronie instytucji statutowo chroniących rynek.

Fabularne wstawki pozwalają twórcom urozmaicić przekaz i uniknąć nudnego powtarzania kilku wytartych nagrań dokumentalnych i smętnych scen z tykającym zegarem.

 

 

Wolność i spluwa. Podróż przez uzbrojoną Amerykę – Dan Baum

Uzy­ska­nie wpra­wy w walce łu­kiem i mie­czem wy­ma­ga lat, na­to­miast mając broń palną, każ­de­go wie­śnia­ka można wy­szko­lić w mie­siąc. Mię­dzy in­ny­mi dla­te­go ona mnie fa­scy­nu­je. Można być naj­bied­niej­szym wie­śnia­kiem w kraju sa­mu­ra­jów albo gru­ba­sem na obo­zie let­nim, a przy odro­bi­nie wpra­wy rów­nać się z każ­dym. – Lub też, jak pół­to­ra wieku temu re­kla­mo­wa­ło się Colt’s Pa­tent Fire Arms Ma­nu­fac­tu­ring Com­pa­ny: „Bóg stwo­rzył ludzi, ale Sa­mu­el Colt uczy­nił ich rów­ny­mi”.

W obliczu kolejnych strzelanin i „masakr” rozdmuchiwanych przez media do gigantycznych rozmiarów sprawa wydaje się prosta – należy położyć kres powszechnemu dostępowi do broni w USA.

Dan Baum, demokrata i dziennikarz z północnych części Ameryki, jest jednocześnie pasjonatem broni palnej. Te dwie wykluczające się postawy są przyczynkiem do podróży, w której autor stara się zrozumieć fascynację i głęboko zakorzenioną potrzebę posiadania tych zabójczych przedmiotów.

Dziennikarz dociera do skrajnie spolaryzowanych postaw i opinii. Rozmowy z twardymi przeciwnikami i równie zapiekłymi w poglądach posiadaczami małych arsenałów przynosi zdumiewający rezultat – nie wszystko jest tak oczywiste, jak wydaje się być zza Atlantyku, gdzie posiadanie broni wymaga skomplikowanych i restrykcyjnych procedur.

Druga po­praw­ka sta­no­wi­ła pro­blem – dla mnie, dla prze­ciw­ni­ków broni, nawet dla NRA. Jej draż­nią­co nie­ja­sny tekst z nie­zdar­ną in­ter­punk­cją i dziw­nym uży­ciem wiel­kich liter brzmi tak: „Do­brze ure­gu­lo­wa­nej Mi­li­cji, jako nie­zbęd­nej dla bez­pie­czeń­stwa wol­ne­go Pań­stwa, prawa ludu do po­sia­da­nia i no­sze­nia Broni, nie wolno ogra­ni­czać”. Żadna inna po­praw­ka nie jest rów­nie mętna jak druga. Nikt nie ma bla­de­go po­ję­cia, jaka myśl przy­świe­ca­ła jej au­to­rom.

Baum nie tylko drąży temat wypytując rozmówców o wady i zalety posiadania broni. ale w kolejnych „eksperymentach” na własnej skórze testuje jak to jest być posiadaczem broni. Zaczyna od kabury ukrytej pod marynarką, testuje „open carry” czyli ostentacyjne parady z bronią na widoku, pruje z karabinu maszynowego poznając smak kordytu i potęgę ciągłego ognia.

Nieco chorobliwa, chłopięca fascynacja Bauma wydaje się przeważać w narracji, ale wnioski autora są zaskakujące:

Pa­sjo­na­ci broni uwiel­bia­ją cy­to­wać Ro­ber­ta He­in­le­ina: „Uzbro­jo­ne spo­łe­czeń­stwo to uprzej­me spo­łe­czeń­stwo”. Po­nie­waż mia­łem broń, ner­wo­wy i nie­przy­jem­ny mo­ment minął w oso­bli­wie bło­gim spo­ko­ju. Za­czą­łem ro­zu­mieć, dla­cze­go mało sły­szy­my hi­sto­rii o wła­ści­cie­lach le­gal­nej broni, któ­rzy po­za­bi­ja­li się pod­czas kłót­ni o miej­sca par­kin­go­we. To wra­że­nie, że jest się psem pa­ster­skim, straż­ni­kiem, da­wa­ło czło­wie­ko­wi po­czu­cie swo­istej mo­ral­nej wyż­szo­ści. To ja byłem tym czuj­nym, obroń­cą stada, przy­cza­jo­nym gnie­wem bożym. Gdy­bym wy­cią­gnął broń i za­czął nią wy­ma­chi­wać, nie tylko pro­wo­ko­wał­bym ka­ta­stro­fę, ale także utra­cił ową mo­ral­ną prze­wa­gę i skom­pro­mi­to­wał się naj­go­rzej, jak tylko można.

***

Pew­ne­go dnia, krą­żąc po stro­nach dla pa­sjo­na­tów, na­tkną­łem się na roz­mo­wę o tak zwa­nym open carry – prak­ty­ce no­sze­nia pi­sto­le­tu na wi­do­ku. W nie­mal wszyst­kich sta­nach no­sze­nie broni w wi­docz­nej ka­bu­rze nie wy­ma­ga­ło po­zwo­le­nia. Po­trze­bo­wa­łem chwi­li, żeby przy­swo­ić tę myśl, ale gdy mi się to udało, uzna­łem to za spek­ta­ku­lar­ne roz­wią­za­nie swo­je­go pro­ble­mu. (…) Się­ga­ją­ca cza­sów Dzi­kie­go Za­cho­du lo­gi­ka opie­ra­ła się na za­ło­że­niu, że jeśli czy­jąś broń widać, ist­nie­je mniej­sze praw­do­po­do­bień­stwo, że taki ktoś użyje jej w złym celu.

Często przytacza badania i stawia logiczne pytania, wnioski pozostawiając czytelnikom

NSSF usta­li­ła także, że po­sia­da­cze AR-ek są nie tylko młod­si i bar­dziej zróż­ni­co­wa­ni, ale cho­dzą na strzel­ni­cę czę­ściej niż wła­ści­cie­le in­nych broni. Dzię­ki nim amu­ni­cja ka­li­bru .223, sto­so­wa­na w AR-15, stała się naj­czę­ściej sprze­da­wa­ną na rynku. Można było li­czyć na to, że po­sia­da­cze AR-ek w praw­dzi­wym życiu wy­da­dzą re­al­ne do­la­ry na zakup nie­koń­czą­ce­go się za­le­wu czę­ści i ak­ce­so­riów, które w cy­ber­prze­strze­ni wy­gry­wa­li w Call of Duty 4. Ro­bi­li rów­nież to, na czym prze­my­sło­wi za­le­ży naj­bar­dziej: roz­gła­sza­li przy­jem­ność strze­la­nia, tak jak ten chło­pak na strzel­ni­cy, kiedy pod­su­nął mi swój ka­ra­bin.

***

Prze­brną­łem przez wszyst­kie ich ar­gu­men­ty i naj­wy­raź­niej­sze oka­za­ło się to, że obie stro­ny stra­ci­ły z oczu coś oczy­wi­ste­go: nawet niż­sza licz­ba He­men­waya i tak była ol­brzy­mia. „Za­le­d­wie” osiem­dzie­siąt ty­się­cy przy­pad­ków rocz­nie ozna­cza­ło, że dwie­ście dwa­dzie­ścia razy dzien­nie Ame­ry­ka­nie w ten czy inny spo­sób uży­wa­li broni pal­nej do sa­mo­obro­ny. Czyli osiem razy wię­cej Ame­ry­ka­nów ra­to­wa­ło się za po­mo­cą broni, niż od niej gi­nę­ło.

***

Jedno na­to­miast nie ule­ga­ło dys­ku­sji: przez dwa­dzie­ścia kilka lat, odkąd Flo­ry­da pod­nio­sła głowę, po­zwo­le­nie na broń otrzy­ma­ło pra­wie sie­dem mi­lio­nów ludzi, a po pod­li­cze­niu da­nych oka­za­ło się, że le­gal­ni wła­ści­cie­le broni pal­nej po­peł­nia­ją za­bój­stwa czte­ry razy rza­dziej niż ogół lud­no­ści.

Reportaż Bauma to skarbnica wiedzy i wciągająca podróż po zakątkach Ameryki. Od teksańskich krwawych polowań na dzikie świnie po legendarne magazyny broni wykorzystywanej przy produkcjach Hollywood, spotkania z maniakami dużego kalibru i żydowską organizacją, która w temat wciąga Holocaust.

Czy zatem Dan Baum dociera do istoty zjawiska? Zdecydowanie tak, chociaż przewrotnie wnioski mogą nie być w pełni zrozumiałe dla Europejczyka.

 

 

Wieloryb

Charlie jest językowym erudytą i wykłada język angielski na uniwersytecie. Charlie naucza zdalnie i nigdy nie włącza kamerki, ignorując złośliwości studentów. Charlie utknął na wieki na swojej kanapie a przejście do łazienki jest podróżą w Himalaje.

Dotknięty monstrualną nadwagą, stojący nad krawędzią niewydolności krążenia bohater jest uwięziony w swoim ogromnym ciele. Ale najgorszą męką jest dla Charliego niewyobrażalna samotność i męczarnia duszy.

W ciasnym teatralnym kadrze i ciemności zagraconego mieszkania Darren Aronofsky przeprowadza widzów przez dramat człowieka pogrążonego w nieskończonym smutku.

Wybitna rola Brendana Frasera. Niekończący się potok łez na seansie.

 

Kobieta w walizce – Katrzyna Bonda

Na drodze wojewódzkiej do Ełku kierowca busa znajduje elegancką walizkę. Skuszony urodą przedmiotu zabiera go do domu. W zaciszu piwniczki odkrywa, że ciężką zawartością nie są banknoty USD ale starannie owinięte w folię ludzkie szczątki. Ofiary nie można zidentyfikować, jednak istnieją przesłanki, że ciało to zaginiona Klaudia, córka lokalnego polityka.

Do pomocy w śledztwie prowadzonym przez lokalny komisariat policji Warszawa deleguje Grzegorza Kaczmarka. Młody policjant jest członkiem nowego zespołu specjalnego. I przy okazji jedną z nadziei twórcy jednostki, Huberta Meyera.

W czasie gdy aspirant Kaczmarek brnie w kłamliwych zeznaniach rodziny i świadków Hubert Meyer pozostaje w areszcie śledczym oskarżony o morderstwo innej młodej kobiety.

Katarzyna Bonda podjęła się próby zamachu na swojego najcenniejszego bohatera i w siódmym tomie wysłała go do więzienia. Pokusa wskrzeszenia rodzimego Bonda okazała się dla Bondy zbyt duża a nazwisko Meyer zbyt nośne. Oto witamy więc Tom 8, w którym próby rozwiązania zagadki przez aspiranta Kaczmarka muszą skończyć się wizytą u osadzonego w Z.K. Meyera.

Literatura poplątana, jak zawsze u Bondy.

 

The White Lotus – Season 02

W drugim sezonie zwariowanego „White Lotus” amerykańscy turyści przybywają podbić Sycylię. W pięknych okolicznościach przyrody amerykańska elita pogrąża się w bagnie wzajemnych pretensji i egzaltowanych prób pozowania na beztroskich bogaczy. Udawany luz, napięte dupy, wzajemne animozje i rowy mariańskie pomiędzy uczestnikami wykorzystują lokalesi z wdziękiem i typowym dla Południowców podejściem korzystając z okazji do ogolenia frajerów.

Drugi sezon nie kalkuje scenariusza pierwszego, choć raduje ucho podobnie wariacką muzyką i klimatem radosnej katastrofy luksusowych turystów.

Trup oczywiście musi być!

 

Czas zdrajców – Marek Krajewski

Do konsulatu polskiego w Breslau zgłasza się kobieta z ofertą dla polskiego wywiadu. Aurelia Teichert ma do sprzedania dokumenty krytyczne dla młodej,  niepodległej Polski.

Sprawę przejmuje oficer „Dwójki” Jan Henryk Żychoń, as wywiadu wojskowego. Szybko dostrzega potencjał sprawy i znajduje doskonałego kandydata, który ma uwieść pannę Teichert żeby podstępem zweryfikować wagę dokumentów. Tym kandydatem jest Edward Popielski.

Zauroczony urodą Aurelii lwowski policjant bez reszty oddaje się sprawie wplątując w morderczą intrygę wywiadów. Jest rok 1935. Za zachodnią granicą budzi się nazistowski potwór.

To już jedenasty tom przygód Popielskiego. Marek Krajewski umiejętnie wykorzystał fakty historyczne umieszczając na kartach swojej powieści legendarnego Jana Żychonia. Prawdziwe są też zdarzenia z września 1939 czyli odkrycie archiwum ukrytego w Forcie Legionów na Zakroczymskiej w Warszawie.

Krajewski trzaska kryminały w tempie godnym podziwu, nie zaniżając poziomu. „Czas Zdrajców” to udany tom.

 

 

Ucieczka na srebrny glob

Opowieść o filmie, który mógłby stać się arcydziełem. Mógłby, gdyby nie komunistyczny reżim, bieda PRL-u i splot polityczno – społecznych wydarzeń skutecznie torpedujących produkcję.

O „Ucieczce…”, spektakularnym w zamierzeniach filmie S-F polskiej produkcji opowiadają ludzie, którzy brali udział w pełnej skrajnych emocji przygodzie u boku Andrzeja Żuławskiego.

To także wspomnienie kontrowersyjnego reżysera, ubóstwianego nad Sekwaną i znienawidzonego nad Wisłą.

 

Tár

Ubrana nienaganny smoking, obwieszona tytułami i osiągnięciami Lydia Tár udziela błyskotliwego wywiadu dziennikarzowi „New Yorkera”. Artystka należy do elitarnej grupy nazywanej EGOT, czyli zdobywców czterech najważniejszych nagród (Emmy, Grammy, Oscar, Tomy). Natchnione odpowiedzi na intelektualne pytania wpatrzona w swoją Maestro publiczność  bezkrytycznie spija z jej ust.

Tar jest na szczycie świata.

Spiżowy pomnik z pierwszych scen filmu za sprawą kolejnych spotkań i rozmów metodycznie zmienia się w  intymny obraz żywego człowieka. A wraz z nim dyrygentka odkrywa swoją drugą naturę  – pełną sprzeczności i rozrywających ją emocji, ciemną stronę księżyca.

Lydia Tár jest autorytetem w każdej dziedzinie, w którą się angażuje: dyrektorem najbardziej prestiżowej filharmonii świata, mentorką młodych dyrygentów, wykładowcą, wreszcie nienaganną partnerką i matką. Z czasem na każdej z tych ról pojawią się pęknięcia.

Todd Field kreśli portret padającego geniusza. Dobitnie podkreśla to genialna końcówka filmu, który przewrotnie zaczął się od … napisów końcowych.

 

Bielmo

1830 rok, West Point. Strażnik pełniący poranną wachtę odkrywa makabryczną scenę. Ciało kadeta Frya zawieszone na drzewie, zostało pozbawione serca.

Dyrekcja akademii prosi o pomoc doświadczonego detektywa Augustusa Langora. Mrukliwy Langor trafia na zmowę milczenia, w której przełamaniu pomaga mu niespodziewanie jeden z uczniów. Kadet Edgar Alan Poe wykazuje się wnikliwością i sprytem w zdobywaniu informacji, które mogą doprowadzić do odkrycia kto jest zabójcą.

„Bielmo” to ekranizacja powieści Luisa Bayarda, sprawnie zrealizowany i trzymający w napięciu gotycki thriller, któremu patyny nadają Poe (gwarancja mroku i tajemnicy) i Christian Bale (gwarancja dobrego aktorstwa).