Mr Robot – Season 03

Mr Robot odkrywa, że dotychczasowe działania fsociety nie były wyłącznie ambitną akcją aktywistów społecznych przeciw „systemowi”.

Skutki akcji 5/9 pozostawiły świat w chaosie doprowadzając gospodarkę do ruiny, pośrednio niszcząc życie wielu ludziom. Bezpośrednio zresztą też po tym, jak rozproszenie aktywów E Corp zakończyło się wysadzeniem nie jednego, ale wielu magazynów danych.

fsociety stało się kolejną marionetką w rękach niewidzialnych władców a rewolucja przeprowadzona przez hakerów kolejnym pośrednim etapem dalekosiężnego planu.

Elliot zmaga się z powracającymi „przemianami” w Mr. Robota, który chce przeszkodzić mu w „odkręceniu” szkód. Nadzieją jest odkrycie Darlene – mimo wcześniejszych ustaleń istnieje klucz dekryptujący zasoby E Corp, pozostawiony przez jednego hakerów, Romero i znajdujący się obecnie w niedostępnych zasobach FBI.

W sezonie 3 każdy z bohaterów zmierzy się z nie lada wyzwaniami. Dla Darlene będzie to FBI, dla Elliota walka z własnym umysłem. Angela przygnieciona przeszłością utonie w odmętach korporacyjnych rozgrywek.

W trzecim sezonie Mr. Robot Sam Esmail twierdzi, że świat jest dużo bardziej skomplikowany niż nam się wydaje a podział na dobrych hakerów i złe korporacje to iluzja. Czy to ostatni zwrot akcji serialu? Sezon Czwarty z pewnością dowiedzie jak bardzo się mylimy we wszystkich domysłach 🙂

 

Rzym – Robert Hughes

Przewodnik „turystyczny” po mieście pisany ręką krytyka sztuki.

Hughes dokonuje architektonicznego rozbioru miasta na czynniki pierwsze. To niełatwe zadanie wymagające ogromnej wiedzy autor podzielił na epoki historyczne.

To co dziś kojarzy się ze słowem Rzym okazuje się być materią skomplikowaną, tkanką materii nieożywionej, która odbyła własną podróż w czasie. Wszystko tu jest plątaniną epok i stylów im przynależnych.

Przepych cesarskich pałaców, budynki użyteczności publicznej przykrywają zdobienia Renesansu i przebudowy Baroku. Najstarsze świątynie rzymskie poświęcone dawnym bogom narosły zmieniającymi się gustami i technikami architektonicznych zdobień. Kolumny rozebranych pałaców podpierają nawy kościołów.

Największą część zajmują oczywiście epoki, które nieodmiennie kojarzą się z Wiecznym Miastem – Antyk i Średniowiecze, ale Hughes nie omija współczesności – od futuryzmu po Mussoliniego. Solidna porcja wiedzy o największych skarbach miasta owija opowieść o czasach, w których te obiekty powstały.

Sześćset stron tekstu to oczywiście za mało, żeby opisać wszystko, co w Wiecznym Mieście można podziwiać.

Rzym wciąż kryje swoje skarby, oddając je współczesności przy kolejnych budowach i renowacjach. Równie fascynujące są opowieści o ludziach, którzy to wszystko stworzyli.

 

Jak zostałem gangsterem

Jest coś fascynującego w gangsterach niezależnie od ich pochodzenia. Na ekranie nie brakuje im magnetyzmu i charyzmy. Bywają brutalni ale i oddani przyjaciołom. Zaborczy i pazerni na kasę, ale pełni fantazji w jej wydawaniu.

Reżyserom kina gangsterskiego nie trudno wpaść w klasyczną pułapkę, w której czarny charakter staje się ulubieńcem publiczności. Cała sztuka w tym, czy film legitymizuje to, czego w codziennym życiu zaakceptować nie sposób.

Nieznany z imienia bohater filmu to zlepek legendarnych polskich „gangusów”. Zaczyna karierę od podpatrywania królów życia lat 70-tych, cinkciarzy. Zawierucha ustrojowa lat dziewięćdziesiątych, sławetny czas warszawskich mafii to moment, w którym los wynagradza. Szybcy i wściekli trafiają na mafiny top lub lądują w dole z wapnem. Co komu pisane.

„Jak zostałem Gangsterem” zdecydowanie przewyższa kino spod znaku Vegi. Wszystko za sprawą oszczędnie prowadzonej historii, bez niepotrzebnej błazenady, ale i pełnej scen twardego kina gatunkowego. Podsypane szczyptą sentymentalnych kadrów z Polski lat 70-80-90 z pewnością spodoba się większości widzów.

Sukces flmu przede wszystkim to zasługa tandemu głównych bohaterów: grającego „bezimienną” rolę Marcina Kowalczyka i doskonałego w tej roli Tomasza Włosoka jako „Waldena”.

 

The Crown season 03

To co wywołuje największe zdziwienie w trzecim sezonie sagi rodziny Windsor to zmiana na stanowisku królowej 🙂

Sezon trzeci startuje w tym samym roku, w którym zakończyła się dwójka, ale zmiana obsady z młodej Claire Foy na dojrzałą Olivię Colman to istotny znak dla widza – zakończyła się epoka przejmowania władzy, zaczał czas stabilnyc rządów pewnej siebie, doświadczonej już Elżbiety II.

Pokrywający lata 1964 – 1977 sezon trzeci dużo czasu poświęca przygodom „królika” Filipa i miłosnym katastrofom Małgorzaty. W dorosłość wkracza kolejne pokolenie: następca tronu Karol i księżniczka Anna. Na scenie głównej pojawia się wuj Dickie, sprawnie manipulujący rodzinką. Lata 60-te i 70-te to także niezwykłe czasy w ujęciu społeczno-politycznym. Wśród nich Zimna Wojna i ruski szpieg na dworze królowej, pogorszenie stosunków Wielka Brytania – Ameryka, katastrofa w walijskim Aberfan czy wreszcie wielki „konik” Filipa – lądowanie na Księżycu.

Trzeci sezon to odejście od trącących podręcznikiem historii czasem post-wiktoriańskich królów Zjednoczonego Królestwa na rzecz „monarchii z ludzką twarzą”. Scenarzyści musieli zastąpić stare księgi doniesieniami z pierwszych stron gazet. Kontrapunktem sensacyjnych historyjek w rodzinie królewskiej wciąż pozostaje Elżbieta II, najbardziej dostojna ze wszystkich współczesnych władców.

 

 

 

Wysoka dziewczyna

Historia dwóch kobiet rozjechanych historią. Iya, z racji nieprzeciętnego wzrostu zwana „Tyczką”, mieszka z synkiem w komunalnym mieszkaniu jednej z tych leningradzkich kamienic, której udało się nie paść pod bombami. Jest 1945 rok, opary wojny jeszcze wiszą w powietrzu.

Z frontu wraca Masza. Dziewczyna przeszła szlak bojowy Armii Czerwonej do Berlina. Jest głodna wrażeń, pragnie czerpać z życia pełnymi garściami.

Tyczkę i Maszę łączy dawna przyjaźń. Wspólnie dzielą los ocalałych z wojennej pożogi. W każdej z nich ciężkie czasy pozostawiły trwały ślad, który nie pozwala zapomnieć o przeszłości.

„Wysoka dziewczyna” powstała na podstawie głośnej powieści białoruskiej noblistki Swietłany Aleksijewicz („Wojna nie ma w sobie nic z kobiety”). To film o historii, ale nie ma w nim nic z heroizmu radzieckich żołnierzy. Weterani wojenni to zaledwie tło do esencji wojny – kobiet poharatanych zewnętrznie, ale nieuleczalne blizny noszących wewnątrz siebie.

 

Morfina – Szczepan Twardoch

Konstanty Willemann Polak o niemieckich korzeniach czy Niemiec, który został Polakiem z wyboru? On sam nie jest pewien. I nie będzie pewien do końca.

Ślązak, syn niemieckiego arystokraty i spolszczonej Ślązaczki. Matka, kobieta o wybitnie silnym charakterze sama chciała wybrać swoją narodowość i na złość wielu osobom wybrała polskość. „Kostka” wychowała w polskości, ale potomkowi uwiedzionego za młodu niemieckiego arystokraty równie daleko jest do niej jak do niemieckości ojca.

Historia mocno zadrwiła z Konstantego umieszczając go w „zgwałconej Warszawie” roku 1939. Bon-vivant, morfinista, dziwkarz miota się po tej obwieszonej swastykami stolicy nieistniejącego państwa mając koneksje ojca w generalskim mundurze Wermachtu i rangę porucznika Wojska Polskiego, zasłużonego w chwalebnej kampanii wrześniowej. Pieprzyku całej tej szopce dodaje małżeństwo z córką endeka Peszkowskiego. Żona i teść, zapiekli polo-file, rozrywają Wilusia na strzępy – a to uwodząc go legendarnym polskim bohaterstwem a to sprowadzając do mianownika kanalii o niemieckiej duszy faszysty.

Powieść Twardocha można rozwarstwić na trzy poziomy. Pierwszy z nich to codzienność bohatera – skandalizująca i odbrązowiająca życie pod okupacją.

Drugi – starannie przedstawiona historia roku 1939, pełna politycznych niuansów i patriotycznych postaw.

Wreszcie trzeci poziom, najbardziej rozbudowany i zdumiewający. To myśli Willemanna, zresztą nie tylko jego, bo i pełne niezwykłego suflera dopowiadającego częściowo „zza kadru”. To tutaj śliniący się morfinista spotyka byłego żołnierza rojącego o chwalebnych czynach i oportunistę, któremu na wyciągnięcie ręki oferuje się łatwe wybory.

Szczepan Twardoch napisał powieść wybitną, na miarę epickich „Łaskawych” Jonathana Littella. To opowieść o niełatwych czasach, skomplikowanych wyborach i banalności zła.

 

 

 

Godzina zmierzchu

Czy ktoś wie gdzie jest Zachodnia Virginia? Otóż to, nie bardzo wiadomo gdzie to jest. I właśnie tam, w upadającym górniczym miasteczku toczy się akcja „Godziny Zmierzchu”.

Mieszkańcy miasteczka u stóp Appalachów jadą na oparach dawnego życia. Starzy dopalają się w pamiętających Wielką Amerykę domkach, młodzi szczelnie wypełniają kampery i mobilne domy podparte cegłami. Życie ma tu posmak rdzy i nudy. Nic dziwnego, że główną rozrywką tubylców jest grzanie „czarnej smoły” i łykanie opioidowych tabletek przepisywanych hurtowo seniorom.

Cole Freeman pomaga seniorom, tylko przy okazji załatwiając nadwyżki recept na Oxycontin. Mała fucha przynosi Freemanowi dodatkową kasę, ale przyciąga nowych dealerów, którzy chcą przejąć rynek. Zabawa w dobrego Samarytanina szybko zmienia się w lokalną katastrofę.

Prezentowany w ramach Festiwalu Nowe Horyzonty „The Evening Hour” pokazuje Amerykę jakiej nie widać z perspektywy hollywoodzkiej fabryki snów. To nie pierwszy film o postindustrialnym społeczeństwie „Pasa Rdzy” ale kolejny komentarz do szarej rzeczywistości współczesnej Ameryki wciągniętej w opioidową epidemię.

 

The Queen’s Gambit

Queen’s Gambit to po naszemu „gambit hetmański”. A to dlatego, że w polskich szachach nie ma żadnej królowej, tylko hetman :D.

Twórcom serialu trudno byłoby wizualizować wąsiastego hetmana w czapie z soboli i buławą w łapsku, stąd pomysł na historię o „Beth” Harmon, genialnej młodej szachistce z zadupnego Kentucky.

Historia Elisabeth Harmon zaczyna się w  latach pięćdziesiątych w Lexington.

Dziewięcioletnia Beth mieszka tu w sierocińcu i odkrywa swoją pasję do szachów. Fikcyjna kariera Beth kończy się meczem na szczycie w Moskwie.

Pojedynek z Marcinem Dorocińskim, nie wiedzieć czemu nazwanym w seialu Wańką Borgowem to prawdziwa wojna nerwów.

Czy Wańka odpowie kontrgambitem Albina, czy może obroną Czigorina? W wielu domach serial Netflixa wywoła karczemne awantury nad szachownicą XD

Technicznie „gambit królowej” wygląda tak: d4 d5 c4. Sugerowana na plakacie rozgrywka zawiera lokacje produktów 😀

 

 

Angelo

Handlarze żywym towarem prezentują grupkę czarnoskórych dzieci potencjalnym nabywcom. Młody Angelo trafia do zamożnej rodziny dbającej o dobre wychowanie i hołdujący codziennemu protokołowi szlacheckiej codzienności. Wyuczony przez guwernanta osiąga mistrzostwo w grze na flecie i sztukach artystycznych. Wkrótce staje się ulubieńcem klasy wyższej, trafiając na dwóch jaśnie wielmożnego księcia.

Panujące na dworze Oświecenie i pozy szlachetnie urodzonych stoją w opozycji do losu jaki w rzeczywistości pisany jest ciemnoskóremu Angelowi. Od początku do końca pozostanie on jedynie ozdobą salonów i egzotyczną rozrywką światłych Europejczyków.

Angelo Soliman istniał naprawdę i jego mumia naprawdę spłonęła w ogniu trawiącym muzealne eksponaty. Soliman pochodził z Nigerii. Trafił na dwór gubernatora Sycylii a następnie do Wiednia gdzie cieszył się sporą popularnością.

Oryginalny Angelo dostąpił wielu zaszczytów dworskich i poślubił francuską szlachciankę, siostrę generała armii Napoleona. Jako członek loży masońskiej w Wiedniu miał okazję poznać Mozarta i Haydna. Żadna z życiowych nobilitacji nie miała znaczenia gdy po śmierci ciało Angela zostało wypatroszone i ustawiona w gabinecie osobliwości jako wypchana kukła murzyńskiego wojownika ustrojonego w strusie pióra i dzidę.

Oszczędny w treści „Angelo” zmusza do myślenia, w większości scen pozostawiając widzowi pole do interpretacji i własnych sądów. W XVIII wiecznej historii nie trudno dostrzec krytyki współczesności.

 

Ból i Blask

Wybitny reżyser filmowy Salvador Mallo (Antonio Banderas) wraca wspomnieniami do przeszłości. Wspomina dzieciństwo w słonecznej wiosce Paterna i ukochaną matkę, a z nimi swoją pierwszą miłość. Wszystko to ukształtowało go jako człowieka i artystę i wszystko to wraca silnymi wspomnieniami wywołanymi przez jubileusz jednego z filmów.

Artysta przeżywa głęboki kryzys twórczy. Cierpi fizycznie i psychicznie a każda z przypadłości w równym stopniu nie pozwalają mu normalnie egzystować.

Walka z bólem pogłębia depresję pogrążając Salvadora w otchłaniach rozpaczy. Ulgę może przynieść jedynie rozrachunek z własnymi demonami i pokorna akceptacja własnego życia.

„Ból i Blask” niesie w sobie oczywiste wątki autobiograficzne choć mistrz Almodovar temu zaprzeczył.

Wyciszony i pełen zadumy film skłania do myślenia w sposób, do jakiego od dawna przyzwyczaił nas Pedro Almodovar.