Landscapers

Skromne życie państwa Edwards we Francji burzy chroniczny brak gotówki. Chris dzwoni do macochy w Anglii z prośbą o pożyczkę i „przy okazji” wyznaje dawne grzechy. Susan i Chris zostawili w Notthingham dom z ogródkiem. A w nim, dokładnie pod azaliami ciała ukochanych rodziców.

Zbrodnia w wykonaniu tych łagodnych, starszych ludzi zdaje się być absurdem ale dowody są niezaprzeczalne. Dochodzenie przynosi kolejne szczegóły historii. Wszystko w niej układa się w spójną opowieść, której zwieńczeniem będą zeznania małżonków. Na uzgodnienie wersji mieli 15 lat. Czy perfekcyjnie przygotowane oświadczenia pozwolą państwu Edwards na maksymalne złagodzenie kary?

Oparta na faktach opowieść o państwu Edwards w doborowym wykonaniu Olivii Colman i Davida Thewlisa. Na uwagę zasługują także aktorzy drugoplanowi – funkcjonariusze policji dobrani tak, aby widz ich dobrze zapamiętał 🙂

 

 

 

Suicide Squad

W produkcyjnej sraczce niezliczonych „przygód super bohaterów” przyszła pora na kolejny kotlet odsmażany na przepracowanym oleju. Stajnia „DC” zdecydowała się wykopać i upudrować trupa nieudanego blockbustera z 2016. Mowa o Legionie Samobójców, który dla zmyły nazywa się .. Legionem Samobójców. Pardonsik – puryści językowi zauważą istotną różnicę czyli „The” w tytule.

Za produkcję odpowiada twórca „Strażników Galaktyki” i fabularnych przygód Scooby-Doo XD XD James Gunn. W niełatwej sztuce stworzenia czegokolwiek z kupowatego poprzednika panu Gunnowi udało się przynajmniej wyjść bez blamażu XD

No dobra, ale o czym jest ten film? Zasadniczo o niczym XD. Podobnie jak w oryginale z 2016 roku tajna rządowa organizacja wysyła grupę nie do końca dobrowolnych ochotników. Zadanie jest proste – trzeba przywołać do porządku reżim rządzący małą, ale kluczową strategicznie wysepką. Czyli typowa akcja w stylu amerykańskiej administracji 🙂

Mimo typowych dla gatunku wad i głębokiej chęci wyciagnięcia kilku dodatkowych dolarów ze starego scenariusza „The Suicide Squad” iskrzy dowcipem i całkiem udaną ironią. Mistrzowska jest scena nocnego szturmu w wykonaniu bandy super-nieudaczników.

Dodatkowy plus za Sylwka Stallone w roli ociężałego umysłowo Sharka 🙂

 

 

 

 

 

 

Hard Shell, Soft Shell

Po niezbyt udanych oświadczynach Aza jego dziewczyna Jezz prosi o „trochę przestrzeni”. Zdołowany rozwojem sytuacji chłopak nie daje za wygraną i z pomocą przyjaciół stara się odzyskać ukochaną. Lekcje tańca z Lili otworzą bohaterowi oczy na świat i pozwolą spojrzeć na rzeczywistość na nowo.

Lekki „południowy” film zaprezentowany w ramach festiwalu Off Camera.

 

North Hollywood

Rasowy przedstawiciel kina niezależnego made in USA.

Dorastający Michael musi dokonać wyboru życiowego – college czy praca w firmie budowlanej ojca. Wybiera trzecią, najtrudniejszą drogę ale i największą pasję – zawodowy skateboarding.

Wybór serca przypłaci konfliktem z ojcem i utratą przyjaciół. Dla Michaela, którego z Jay’em i Adolfem łączy głęboka więź to największy problem na progu dorosłości.

Północne Hollywood jest jak alternatywna rzeczywistość płynąca gdzieś obok blichtru Hollywood Boulevard – miejsce gdzie nastolatkowie służą do mszy i szwendają się po pustych parkingach supermarketów. Miejsca,, w którym ojcowie pracujący na budowach dają wykład o użyteczności zasłonki prysznica 🙂 (w roli ojca jedyny zawodowiec w gronie naturszczyków- Vince Vaughn)

„North Hollywood” ma w sobie pazur kina off-owego i klimat „Lords of Dogtown”, świetnego filmu o subkulturze kalifornijskich skateboardowców.

 

Zupa Nic

Socjalistyczne życie rodziny Makowskich w socjalistycznym mieszkanku socjalistycznego bloku. Płynąca sztucznym miodem i chudym mlekiem opowieść o perypetiach Polaka Szaraka na pograniczu epok. Z jednej strony siermiężne dziedzictwo PRL, z drugiej czające się tuż za rogiem dobra szmuglowane przez prywaciarza.

Makowscy to szablonowa reprezentacja społeczeństwa: Tadeus (Woronowicz)  nieporadny życiowo inżynier, jego żona Ela (Kinga Prejs) działaczka Solidarności, typowa kobieta pracujaca czasów zdobywania czegokolwiek, szwagier prywaciarz (Rutkowski) z naburmuszoną nowobogacką żoną w ciuchach z bazaru. Do tego babcia sącząca opowieści z Powstania Warszawskiego.

Meblościanka, komplet wypoczynkowy, pomarańcze na święta i karp w wannie. W apogeum dorzucić kultowego „maluszka” i mamy tytułową zupę nic – wywar z sentymentu minionej epoki, która może i biedna ale jednak kolorowa.

Film Kingi Dębskiej to miła ale niezbyt odkrywcza podróż w czasy PRL-u i film zdecydowanie niższych lotów niż wcześniejsze dzieła reżyserki. Nagroda dla Adama Woronowicza w konkursie Off Camera 2022.

 

Pitbull (2021)

Napędzany nieodgadnionym paliwem rakietowym umysł Patryka Vegi nie ma chwili spokoju. Reżyser produkuje kolejne „hity” z regularnością maszyny pakującej pasztet do aluminiowych foremek. Zdaje się, że maszyna się trochę zacina, bo ostatnia produkcja nazywa się zupełnie tak samo jak kilka poprzednich: Pitbull.

Historia „Nosa” mogłaby służyć za pouczający obraz dziecka patologii. Mogłaby, gdyby nie była kaleczącą mózg łopatologiczną bzdurą. Oto nasz bohater, sługa Zła przez wielkie Zet wychowuje się w burdelu. W trakcie czynności służbowych pato-matka wygania „Nosa” na ulicę, gdzie chłopiec zalicza uniwersytet życia konstruując bomby. Wkrótce staje się arcymistrzem tej hucznej profesji. Załatwia matkę i przejmuje sutenerski interes ale jego powołaniem pozostaje kochane wysadzanie. Twardziel szybko staje się kolegą Pershinga i bezwzględnym zabójcą na zlecenie (bez zlecenia zresztą też).

Po przydługim wstępie zahaczającym o historię podwarszawskiej bandyterki i brylantowej teorii zabójstwa generała Papały pan Vega zaczyna właściwą opowieść.

Grupa studentów Politechniki (sic!) obrabia bogate domy wykorzystując najnowsze zdobycze techniki. Chciwość zaprowadzi ich o jeden dom za daleko. Trafiają na siedzibę szatana a to jak wiadomo musi skończyć się źle. Szatan „Nos” trafia na twardą rękę sprawiedliwości. Następują plagi oraz kara wymierzona „w słusznym gniewie” XD

Nowy Pitbull nie ma już nic wspólnego z innymi Pitbullami. Łącznikiem została twarz „Gebelsa” (Andrzej Grabowski) ale sam bohater to już ktoś zupełnie inny niż postać z serialu. Policjant stał się bogiem wszechmogącym zsyłającym kary w postaci hord funkcjonariuszy lub czeczeńskich bandytów (których też ukarze dla przykładu). Protagonistą Gebelsa jest Król Ciemności i sługa Pruszkowa – „Nos”. Mówiący głosem tępego robota po zwarciu instalacji Przemysław Bluszcz z założenia ma mrozić krew w żyłach. Udaje się przez pierwsze kilka minut. Następuje seria zdarzeń z biblijnym przesłaniem w tle.

Vega z srającego drętwymi gagami żartownisia stał się grzmiącym na niebiesiech prorokiem. Za pomocą dudniącego w uszach audiobooka z biblijną Księgą Wyjścia ewangelizuje w dobrym starym stylu – ogniem i mieczem. Tym mniej ynteligentnym nie szczędzi dosłowności w rzucaniu plag i oznaczaniu grzeszników krzyżem na drzwiach.

Krwawy kapłan polskiego kina sensacji niebotycznie podniósł poprzeczkę filmowego kiczu. W „Pitbullu” 2021 można delektować się każdą sceną z osobna. Kolejną produkcją musi być ekranizacja Starego Testamentu XD

 

Fear the Walking Dead – season 05

FTWD dzielnie walczy o oglądalność. Każdy nowy sezon musi zacząć się z przytupem zachęcającym widzów do kolejnych godzin przed ekranem.

Otwarcie piątego sezonu zaskakuje sceną z samolotem. W czasach powszechnego braku paliwa każdy samolot to coś przykuwającego uwagę. Jest też dziecięca komuna i tajemniczy Logan.

Grupa kontynuuje misję pomocy potrzebującym. Morgan i przyjaciele stają się sławni a to przyciąga nowych wrogów. Pojawienie się w nowym miejscu doprowadza do konfrontacji z lokalną organizacją, którą dowodzi „kowbojka” Wiktoria. Ta na pozór poukładana i pomocna grupa próbuje zwalczyć przybyszy torpedując ich altruizm.

Do ekipy dołącza kolejna postać z „The Walking Dead”. Dawny poplecznik Negana Dwight błąka się po okolicy w beznadziejnej pogoni za dziewczyną. Na główną postać opowieści wyrasta cowboy John Dorie.

W „piątce” dowiemy się też, że nawiedzona dokumentatorka Al ma polskie pochodzenie i nazywa się … Althea Szewczyk – Przygocki XD XD

Serial stracił swój pierwotny sznyt historii z początków epidemii a twórcy wpadli w schemat „kolejna grupa – kolejny wróg”.

 

Anatomia Skandalu

Stabilne życie państwa Whitehouse chwieje się w posadach. Problemem nie jest ujawniony w brukowej prasie skandal, ale jego następstwa na sali sądowej.

James Whitehouse jest członkiem rządu i kluczowym politykiem w brytyjskim parlamencie. Zdradę komunikuje bez nadmiernych emocji, z gracją i wrodzonym wdziękiem unikając konsekwencji. Kiedy szala zdaje się przechylać na stronę nieskazitelnego „whipa” z Izby Gmin, starannie pielęgnowany wizerunek rozmontowuje ambitna prokurator Kate Woodcroft.

Anatomia skandalu to anatomia brudów kryjących się za nobilitowaną fasadą Westminster. Czy politykom „wszystko można”? Jak duża musi być wina, aby członek Upper Class został ukarany? Gdzie jest granica między NIE i TAK? Sporą część fabuły zajmuje kwestia molestowania seksualnego spod znaku #metoo. W przypadku „Anatomy of a Scandal” dobitna rolę odgrywa tu .. winda w budynku parlamentu.

Serial w rozpoznawalnym już „netfliksowym” spokojnie zmieściłby się w krótszym formacie. Rozwleczony wstawkami ze studenckiego życia Oxfordu to przede wszystkim propozycja dla fanów gatunku „sądowego”.

Niezła rola Ruperta Frienda, który jednak wciąż najbardziej kojarzy się z agentem Peterem Quinnem w „Homeland”

 

 

Liga Sprawiedliwości Zacka Snydera

Zack Snyder tak męczył bułę, aż wielcy finansiści Hollywood pozwolili mu na ryzykowną przeróbkę odgrzewanego kotleta i spełnienie marzeń o „naprawdę najlepszej Lidze Sprawiedliwych”.

Zdumiewające jest to, ze Snyder nie tylko uzyskał zgodę na odgrzanie owego kotleta ale i maksymalne wydłużenie go do granic, gdzie przechodzi ludzkie pojęcie. Czyli bardzo – film urósł ze 120 minut do przerażających 242-ch.

Jakby tego było mało, ilość wersji zaprezentowanych w roku 2021 może przyprawić o niestrawność nawet największych fanów świata DC.

Fabularnie Justice League zyskał ciągnące się w nieskończoność sceny wprowadzające każdego z bohaterów, przydługie bitwy z kosmicznymi insektami i rozwalającą czachę alternatywną rzeczywistość. Słowem – jeden wielki szwindel, który ukradł mi kilka godzin z doby pod pozorem zupełnie nowego dzieła.

Dla zboków – do obejrzenia czterogodzinne wersje kolor i czarno-biała.

 

Belfast

Rodząca się wojna domowa widziana oczami dziecka. Niepozorne znaki wieszczą koniec starego świata w jego niezmiennej, sąsiedzkiej stabilności.

Na ulicy, której mieszkańcy wiedzą o sobie wszystko pojawiają się koktajle mołotowa i podkute żelazem wojskowe buty. Odgłosy dziecięcych zabaw nikną wśród wojennych okrzyków dorosłych.

Beztroska kilkuletniego Buddy’ego przygasa po brutalnej akcji protestanckiej bojówki niszczącej domy katolików. Jest rok 1969, w Belfaście właśnie zaczyna się wojna domowa, która potrwa trzydzieści lat.

W obliczu panoszącego się wokół radykalizmu rodzina Buddy’ego pozostaje wierna dawnym wartościom. W spolaryzowanym społeczeństwie i przybierającej na sile przemocy może to okazać się zadaniem ponad siły zwykłego człowieka.

Zrealizowany w czerni i bieli „Belfast” dla Kennetha Branagha jest powrotem do dzieciństwa. Autor opuścił rodzinny Belfast w takich samych okolicznościach jak filmowy Buddy. Ballada o czasach, których już nie ma kontrastuje czernią i bielą z kolorowymi kadrami współczesnego Belfastu.

Branagh opowiada historię stroniącą od historycznych faktów a za razem umiejscowionej w samym środku społecznego cyklonu. Chociaż filmów o konflikcie w Irlandii Północnej jest sporo, autor znalazł własny sposób na opowieść o tych dramatycznych czasach.