Hannibal – Thomas Harris

Doktor Lecter ukrywa się w swoim ulubionym miejscu. Florencja pieści jego wysublimowany gust sybaryty i pozwala obcować ze sztuką najwyższej klasy. Niepokojony przez lokalną policję żyłby sobie spokojnie wcielając się w znawcę literatury włoskiej gdyby nie dawna ofiara.

Życie bogacza Mansona Vergera wypełnia niezmierzona chęć zemsty. Potwornie okaleczony Verger płaci miliony włoskim policjantom i dyrektorom FBI za informacje o miejscu pobytu Lectera. W ustronnym miejscu na Sycylii Verner przygotował miejsce, w którym w godny sposób odpłaci dawnemu oprawcy.

Clarice Starling walczy z własnymi demonami. Odsunięta od spraw służbowych wpada na trop Hannibala. To ona najlepiej zna doktora i to ona ma największe szanse na odnalezienie najniebezpieczniejszego zbiega z listy FBI.

Trzeci tom serii Thomasa Harrisa, zdecydowanie najsłabszy z trylogii rozczarowuje nieco zakończeniem.

 

Dom z Papieru – sezon 01

Facet o aparycji intelektualisty zbiera drużynę straceńców, którzy wykonają skok życia. „Profesor” planuje starannie, nie pozostawiając miejsca  przypadkowi.. Pozorowany banalny napad na sejf mennicy w Madrycie przeradza się w fascynujący mecz szachowy pomiędzy Profesorem a stróżami prawa. Zamknięci w budynku – twierdzy złoczyńcy ukrywają się pod nazwami miast. Impulsywna Tokio, twardogłowi Oslo i Helsinki, żywiołowa Nairobi, ponadprzeciętny Berlin. Każdy ma swoją specjalizację i rolę do odegrania.

Wciągająca hiszpańska produkcja stała się netflixowym fenomenem w wielu krajach.

„Casa del Papel” konstrukcją przypomina serialowy hit sprzed dekady – „Prison Break”. W obu serialach najbardziej wciągający jest plan, którego skrawki widz odkrywa w kolejnych odcinkach.

Jest jeszcze jedno podobieństwo – wiadomo, że na jednym sezonie się nie skończy a koniec pierwszej serii będzie klasycznym cliffhangerem.

 

 

Miasto Szpiegów – Marek Krajewski

Zgodnie z ratyfikacją Traktatu Wersalskiego w styczniu 1920 roku niemieckie miasto Danzig zyskało status „Wolnego Miasta Gdańsk”. Dwujęzyczne, zdemilitaryzowane miasto stało się tyglem dwóch kultur i miejscem styku Niemców i Polaków.

W 1933 roku lwowski policjant Edward Popielski wykonuje tajną misję dla polskiego wywiadu. Z fałszywą tożsamością przeprowadza się do Gdańska z kuzynką Leokadią i córką Ritą. W starym portowym mieście Popielski odwiedzi wszystkie nędzne zaułki. Pozna też śmietankę towarzyską miasta, niemieckich urzędników i frapującą wdowę Irenę Arendarską.

W dziesiątym już tomie cyklu „Edward Popielski” Marek Krajewski skręca raz jeszcze w stronę szpiegowskiego thrillera. Gdańsk to nie Breslau a autorowi można zarzucić, że zjada własny ogon, ale mimo to po przygody przedwojennego detektywa „Łyssego” sięga się z ochotą.

 

Lato’85

Szesnastoletni Alexis przeprowadza się z rodzicami do malowniczego turystycznego miasteczka w Normandii. Wrażliwy nastolatek poznaje lokalnego playboya Davida, z którym wkrótce połączy go namiętny romans. To jednak tylko początek przejmującej historii.

Szalenie emocjonalny, poruszający do głębi film o nastolatkach klimatem i nastrojem przywodzi na myśl doskonałego, włoskiego protoplastę „Tamte dni, tamte noce”. Jeśli w najnowszym dziele Francoisa Ozona jest jakaś doza podobieństwa do filmu Luca Guadagnino, to zupełnie nie psuje przyjemności oglądania.

 

Prawiek i inne czasy – Olga Tokarczuk

Prawiek, z pozoru mała wieś z konkretnymi odnośnikami geograficznymi i granicami wyznaczonymi przez miedze i drogi wylotowe. A jednak to miejsce szczególne, przepełnione jest ludycznym mistycyzmem i fantastyką. Kto się w Prawieku urodził, ten w nim pozostanie odgrodzony od namacalnego świata na horyzoncie niewidzialną szklaną ścianą.

Ta granica idzie zaraz za Taszowem, za Wolą i za rogatkami Kotuszowa. Ale nikt dokładnie nie wie. Ta granica umie rodzić gotowych ludzi, a nam się wydaje, że oni skądś przyjeżdżają. Najbardziej mnie przeraża, że nie można stąd wyjść. Jakby się siedziało w garnku.

Historia trzech pokoleń rodzin Boskich i Niebieskich ciągnie się od początków pierwszej wojny światowej do późnych lat XX wieku. Michał, Miśka, niepełnosprawny Izydor i Kłoska to główne postacie przeplatających się zdarzeń, ale nie zabraknie tu miejsca dla anioła i topielca z pobliskiego bagna. Każdy z bohaterów ma swój własny, magiczny świat wewnętrzny.

„Prawiek i inne czasy” ma klimat realizmu magicznego Marqueza i polską ludyczną osnowę charakterystyczną dla stylu polskiej noblistki.

 

Toast Weselny

Adriena, trzydziestoletniego neurotyka, spotykamy w momencie życiowego kryzysu. Rozstanie z ukochaną to preludium do małego dramatu. W dodatku właśnie dowiaduje się, że ma zostać świadkiem na ślubie siostry. Ten banalny fakt oznacza dla niego potężną dawkę stresu związaną z publicznym przemówieniem. Adrien utkwił właśnie na arcynudnej, przewidywalnej do bólu rodzinnej kolacji. Ledwie dostrzegając domowników Adrien rozpamiętuje swój związek z Sonią i zastanawia jak wybrnąć z obowiązku wygłoszenia weselnego toastu.

Typowa francuska komedia – lekka i zwiewna a za razem poruszająca delikatne struny rodzinnych relacji i płytko zakopanego topora wojennego.

 

Czarna Owca

Arek to typ domowego misia nieudacznika, wiecznie poszukujący pracy sympatyczny fajtłapa. Magda, nauczycielka w liceum, pod służbowym uśmiechem skrywa swoją małą tajemnicę. Arek i Magda mieszkają z cierpiącym na demencję dziadkiem Walentym i synem Tomkiem, gwiazdą social mediów.
Nieoczekiwany comming out w starym małżeństwie rozpoczyna serię zdarzeń, które znacząco przemeblują tę pozornie zwyczajną polską rodzinę.

Czarna komedia to rzadkość w polskim kinie zdominowanym przez komedie romantyczne. Szczęśliwie dla widzów TVN potrawił wyjść na chwilę poza taśmową produkcję kolejnych filmów z Karolakiem i mdły happy end zamienić na coś bardziej wysublimowanego.

Doskonałą robotę robi para Jakubik / Popławska, choć Jakubik jest w tym tandemie zdecydowanym liderem. Jedym słowem: wypad z ciuchci! 😀

 

 

Żegnajcie głupcy

Pomieszanie z poplątaniem, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. „Żegnajcie głupcy” łączy gatunki udając błahą komedyjkę i przemycając kilka zgoła nieśmiesznych historii.

Suze dowiaduje się o chorobie, która nie pozwoli jej cieszyć się pogodną starością. Zegar tyka a bohaterka próbuje nadrobić stracone lata w kilka dni. Na jej drodze los postawi informatyka nieudacznika i przebojowego niewidomego. Specgrupa spóbuje odnaleźć utracone trzydzieści lat wcześniej dziecko, przemeblowując przy okazji kilka życiorysów.

Film otrzymał w 2021 roku aż sześć francuskich Cezarów.

 

Hipnoza – Hanna Krall

W jednym z opowiadań tego zbioru człowiek ocalały z Holocaustu bezskutecznie próbuje zrobić karierę w Hollywood. Jego krzyk i lament nad straszliwym losem odbija się od pustych ścian. To jego historia najbardziej zasługuje na literackie i kinowe laury. Świat pozostaje niewzruszony, choć w międzynarodowej świadomości zagłada Żydów pozostaje największą zbrodnią ludzkości.

„Hipnoza” zbiera w jeden wątły tomik opowieści jednostek. Wspomnienia łączą się w nieistniejący już świat cadyków i ich małych ubłoconych miasteczek. Zlewają w jeden potok historii o odejściach i powrotach, przodkach i ludziach którym przyszło żyć z piętnem ocalałych.

Mądra i niełatwa lektura.

 

Dziecko wojny – Sara Novic

Dzieciństwo dziesięcioletniej Anny Jurić oznacza leniwe upalne popołudnia, wyjazdy z rodziną nad morze, grę w piłkę z chłopakami i szwendanie się po okolicy z najlepszym przyjacielem. Na sielskim obrazku pierwsze rysy pojawiają się w 1991 roku. W Zagrzebiu przybywa uchodźców opowiadających niezrozumiałe dla dzieci historie. Dorośli zaczynają tajemniczo szeptać i nagle znaczenie ma kto pali serbskie papierosy. A później zaczynają się naloty bombowe.

Konflikt bałkański w umyśle dziecka pisany jest emocjami, które wryją się na całe życie. Anna nie zapomni ani chwili a metafizyczna więź z Zagrzebiem ściągnie bohaterkę z daleka.

„Dziecko wojny” nie jest kroniką konfliktu. Nie epatuje okropnościami wojennej pożogi, choć tej w dziecięcych wspomnieniach nie zabraknie. Ciekawe spojrzenie na Chorwację inną niż tą, którą znamy z wakacyjnych podróży.