Don’t Worry Darling

Żyją w eksperymentalnej osadzie „Victory” pełnej uśmiechniętych, bogatych ludzi. Co dzień rano Jack wyjeżdża do pracy całując żonę na do widzenia. Codziennie rano Alice poleruje dom, odwiedza koleżanki, ćwiczy w lokalnym klubie. Kiedy Jack wraca z biura, Alice czeka uśmiechnięta na progu ich pięknego domu. Cała na biało.

Schemat niepokojąco powtarza się nie tylko u państwa Chambers, ale i w każdej willi na eksperymentalnym osiedlu. Lokalnej społeczności przewodzi charyzmatyczny Frank – super-szef, super-sąsiad, bardziej przypominający lidera sekty niż dyrektora tajemniczej firmy, do której co rano rusza kawalkada retro limuzyn.

Kolorowe obrazki w technicolorze od początku przeszywają fałszywe nuty. Alice dostrzega coraz to nowe, niepokojące szczegóły utwierdzające ją, że „Victory” to coś więcej niż wymarzone miasteczko inżynierów. A może to tylko jej umysł płata figle i pogrąża się w paranoi?

Zaskakująca fabuła z zakończeniem, którego nikt się nie spodziewa. W roli głównej śpiewające fortepiany Harry Styles i Florence Pugh („Małe kobietki” „Osobliwość”)

 

 

Pierwotniak, Piękniś, Kropka i Karel

„Taki stary a taki głupi” brzmi powszechnie powtarzane powiedzonko. A jednak stare chłopy wciąż wpadają na durne pomysły. Pomysły, bez których świat byłby smutnym biurowcem pełnym ludzi o napiętych dupach.

Pierwotniak, Piękniś, Kropka i Karel to panowie, których losy potoczyły się różnie a proza życia przygniotła nieco do trotuaru. Wiedzeni iście kawalerską fantazją podejmują honorowy zakład, którego główną zasadą jest mówienie bezwzględnej prawdy. Co oczywiste, prawda nie jest towarem chodliwym, bywa też zabójczo niebezpieczna.

Komedia pełna faux-pass w wydaniu Czechów, czyli = co tu dużo pisać – „czeski film” 🙂

 

C’mon C’mon

Kręcona w czarnobiałej, manierycznej formule kina niezależnego opowieść o przyjaźni dwóch chłopców. Jeden z nich to off-owy dziennikarz nagrywający wywiady radiowe Johny (Joaquin Phoenix). Drugi to jedenastoletni Jesse (Woody Norman).

Za sprawą zrządzenia losu i rodzinnych komplikacji chłopaki mają dłuższą chwilę, żeby bawić się w swoim towarzystwie.

Dla starszego będzie to okazja do odkrycia własnej rodziny i korzyści płynących z towarzystwa dziecka. Dla młodszego wujek Johny stanie się inspiracją do nowych odkryć w jego raczkującym emocjonalnie świecie.

Ciepła, mądra i chyba też troszkę artystycznie przynudzająca historyjka intelektualisty z Berkeley.

 

Deep Water

Adrian Lyne to facet od skomplikowanych fabuł o relacjach damsko – męskich. Wystarczy wspomnieć dwa tytuły nieobce kinomanom: „Fatalne Zauroczenie” i „Niemoralna Propozycja”. W tym pierwszym Glen Close dosyć mocno skomplikowała życiorys Michaela Douglasa. W tym drugim zmanierowany milioner Robert Redford niewinną propozycją rozniósł w pył sielskie życie państwa Murphy (Demi Moore i Woody Harrelson).

„Deep Water” nie powiela pomysłów sprzed lat, ale reżyser wciąż konsekwentnie wbija klinik w pozornie szczęśliwe małżeństwa.

Państwo Van Allen wiodą sielskie życie. Ona piękna i utalentowana, on bogaty i niezbyt zapracowany. Podczas gdy on oddaje się pasjom hodowli ślimaków (sic!) ona bez mrugnięcia okiem sprowadza do sypialni kolejnych kochanków. On zdaje się niczego nie dostrzegać, ona rozsierdzona tym faktem ostentacyjnie obnosi się swoją niewiernością.

Akcja początkowo pozornie się ślimaczy, ale pan ślimak Van Allen (Ben Affleck) powoli pokazuje różki. W tajemniczych okolicznościach przyrody kolejni kochankowie pani Van Allen znikają jak kamień w wodę.

Demoniczny (he, he) Affleck o mocnej szczęce wysuwa się na pierwszy plan, Ana De Armas jest raczej ozdobnikiem a motywy jej zachowania nie wybrzmiewają zbyt mocno. Być może to błąd w obsadzie: gdyby Pan Ślimak był brzydki i pokraczny, to historia Pięknej i Bestii miałaby ostrzejszy smak.

 

Obiecująca. Młoda. Kobieta

Kolejny film wizualizujący robaka, który toczy niemal każdego.

Czy na sali znajdzie się ktoś, kto nie chciał udusić swojego kumpla? Kupić Kałasznikowa i powystrzelać korpoluda ze swojego biura? Albo chociażby przywalić bejsbolem byłemu chłopakowi z liceum?

Otóż to. Ale to ledwie wstęp do popularności, z jaką spotkała się opowieść o Obiecującej. Młodej. Kobiecie.

Cassandra ma wszystkie przymioty, żeby odnieść sukces. Coś jednak nie pozwala jej ruszyć naprzód, skończyć prestiżowe szkoły i zanurzyć się w komforcie życia bogatej klasy średniej. Zamiast tego pracuje w kawiarni i wciąż mieszka z rodzicami. A wieczorami znika w ciemności.

Nocne przygody Cassandry i bez pośpiechu odkrywaną prawdę można bez zastanowienia uznać za czarną komedię z gatunku „revenge”. Pod sensacyjną otoczką kryje się jednak coś dużo bardziej złożonego.

Dramat Obiecującej.Młodej.Kobiety Carey Mulligan odgrywa w tak sugestywny sposób, że film wyrasta na współczesny moralitet.

 

 

 

Dopaść pielęgniarza zabójcę

W ślad za fabularnym „The Good Nurse” Netflix opublikował serial dokumentalny.

Dokument pokazuje jak śledczym udało się dotrzeć do dowodów, dzięki którym możliwe była neutralizacja procederu Morderczego Pielęgniarza.

Jeśli proceder seryjnego mordercy można uznać za upiorny, to z niemniej szokująca jest zmowa milczenia pracodawców. Dla prywatnej amerykańskiej służby zdrowia kalkulacja była prosta – lepiej zmilczeć wielokrotne morderstwa na oddziałach intensywnej terapii niż narażać biznes na finansowe straty.

W skorumpowanym dolarami systemie jedyną sprawiedliwą okazała się szeregowa pielęgniarka.

 

 

Banksterzy

O jejku. Miało być ważne i z ikrą, o temacie gnębiącym miliony Polaków. Wyszło jak zawsze.

Wyrazisty jak dwie części dupy zaorane rowem (pardonsik) podziały na złych bankierów i dobrych poczciwych kmieci.

W grupie numer jeden: zła, moralnie upadła kobieta sprzedająca kredyty po trupach Zawadzka; zła, również moralnie upadła kobieta szefowa złej kobiety sprzedawczyni Kożuchowska; oraz ich molestujący bankster prezes banku najźlak – Karolak. Acha, jest jeszcze Frycz w roli pana Nemesis pociągającego za sznurki tak w Cebulandii jak i na świecie (tu zrujnowane lofty udające New Jersey i tapeta NYC udająca NYC).

Po stronie dobra występują: biedny, acz genialny programista Królikowski oraz jego brak biznes-łata Zawierucha, biorący milionowe kredyty jak pelikan. Plus paru dziwnych kumpli niby złych ale dobrych, którzy nieoczekiwanie zrobią innym z dupy jesień średniowiecza.

Całość myśli nieuczesanej o krwiożerczych bankierach i biednych polaczkach ładowana jest widzowi do łba szpadlem pana Mietka zagarniających miał węglowy do dymiącego pieca. Dymi, dymi, ale łognia to z tego, panie, nie będzie.

Pan reżyser Ziębiński podobno to jest człowiek utalentowany. Ło Panie, weź pan już nie kręć filmów, zostań pan przy reklamach maści na ból dupy.

 

 

Glass Onion

Genialny, choć momentami jakby nieco gamoniowaty detektyw Benoit Blanc ponownie wkracza do akcji.

Scenarzyści „Na noże” zmieniają wystrój z ponurego staroangielskiego dworu na pełną słońca grecką wyspę, a grupa podejrzanych „dziesięciu świnek” tym razem stanowi paczka lekko przejrzałych celebrytów. Przyjaciół z benefitami, bo każdy z zaproszonych na wyspę gości ma swój interesik wiążący go z genialnym biznesmenem Milesem (Edward Norton).

Benoit Blanc jest nieproszonym gościem na dworze ekscentrycznego gościa, w którym nie trudno odnaleźć cech współczesnych magików Doliny Krzemowej pokroju Bezosa czy Muska. W gęstniejącej atmosferze wzajemnych pretensji dojdzie do zbrodni, która uruchomi lawinę zdarzeń.

Pod szklaną, cebulastą kopułą (tytułowa „Glass Onion”) Benoit Blanc odkryje przed widzem kolejne warstwy intrygi.

Rian Johnson („Ostatni Jedi”, „Breaking Bad”) raczy widza grubo ciosaną historią i postaciami niebezpiecznie balansującymi na granicy pastiszu. Największą wartością „Szklanej Cebuli” i jej ratunkiem od banału pozostaje Daniel Craig – w pół kroku między Herculesem Poirotem a nadinspektorem Clouseau 🙂

 

 

Nobody

Hutch Mansell, definicja podtatusiałego pierdoły. Pomiatany w pracy i w domu, nie jest w stanie ogarnąć nawet środowej wywózki śmieci. Bilet miesięczny, tabelki w Excelu, kolacja, spanko.

Mając okazję obezwładnić nieporadnych włamywaczy Hutch wycofuje się i przyjmuje kolejne ciosy.

Wyzwalaczem bestii staje się breloczek córki. Niepozorny księgowy rusza w miasto żeby odnaleźć włamywaczy i odzyskać zabawkę. Nocny powrót autobusem przypieczętuje przemianę spokojnego pierdoły w karzącą pięść sprawiedliwości. Aż prosi się o cytat z Waltera White’a: „I’m the one who knocks” 🙂

„Nobody” nie odkrywa nic nowego. Widzieliśmy to już tyle razy: chuderlawy biały kołnierzyk z przepalonym bezpiecznikiem łapie za bejzbola i porządkuje świat. Ale „Nobody” robi to z dawno niewidzianą świeżością i subtelnym komediowym sznytem. To zasługa Boba Odenkirka, który kolejny raz udowadnia swój talent.

No i ta fantastyczna scena otwierająca z kotkiem 🙂

 

Menu

Kolacja dla wybrańców. Dla tych którzy nie zawahają się słono zapłacić za magię na talerzu czekają wyjątkowe przeżycia. Chef Słowik, mistrz nad mistrze, zaprasza do swojej ekscentrycznej restauracji na bezludnej wyspie wyselekcjonowaną grupę smakoszy. Jest w niej para bogaczy, żądni najdroższych przeżyć młodzi biznesmeni, aktor z podupadającą karierą i wymuskana recenzentka kulinarna. Jest wreszcie młody admirator talentu Słowika, niespełniony kucharz, który w ostatniej chwili zaprasza do towarzystwa przypadkową osobę. Margot, czy jak jej tam, stanie się kluczowym elementem układanki chefa Słowika. Niestety dla niego, elementem niepasującym do wielkiego finału.

Krwawa komedia biorąca na celownik kucharzy celebrytów serwujących piankę z alg na łodydze trzmiela ale też gruba beka ze wszystkich tych, którzy z pobudek czysto snobistycznych kupują nie mistrzowski posiłek, ale spektakl, który ma niewiele wspólnego z jedzeniem.

Ralph Fiennes niepokojąco przypominający Voldemorta i Anna Taylor Joy w pojedynku o najlepszego w życiu hamburgera.