7 uczuć

Adaś Miałczyński na kozetce psychoanalityka – to akurat nie dziwi. Myślami wraca do dzieciństwa, które każdy sfrustrowany dorosły wspomina jako okres beztroski i szczęścia. Czy oby na pewno? Azaliż, gdyż?

Radość, złość, smutek, strach, samotność, wstyd i poczucie winy. Siedem uczuć analizowanych przez Adama z punktu widzenia Adasia.

Koterski jasno wskazuje co jest przyczyną licznych neuroz i nerwicy natręctw. W świecie, którego kamieniem milowym jest recytacja wszystkich dopływów Nilu opresja towarzyszy Adasiom od najmłodszych lat. Wszyscy nasiąkamy społecznymi „izmami”, jak miłością do zupy pomidorowej.

 

Kler

Przygody klechów i plebanów  poznali  już  z pewnością  wszyscy,  nawet  ci, którzy  zazwyczaj  do kina  nie chodzą. Dzięki nagonce środowisk prokatolickich w kinach trudno było o bilety przez kilka miesięcy.

Na szczęście projekcje odbywały się bez zamieszek w kuluarach, a zastępy Radia Maryja szybko ustąpiły miejsca szerokiej publiczności. Frekwencja wywindowała „Kler” do miana hitu boxoffice.

Nic dziwnego, bo nazwisko reżysera to w dzisiejszym kinie polskim gwarancja najwyższej filmowej jakości.

Doskonały Gajos, świetni Braciak, Więckiewicz i Jakubik.

Kino kinem, a życie życiem. Najnowszy zamęt wywołane filmem braci Sekielskich potwierdza, że w filmie Wojtka Smarzowskiego nie ma przejaskrawień.

Szczęść Boże!

 

Extremely Loud Incredibily Close

Nad wyraz inteligentny dzieciak uwielbia  zabawy  ze  swoim  ojcem  (Tom  Hanks). Razem oglądają mapy i rozwiązują zagadki. Stojąca z boku matka chłopca (Sandra Bullock) zdaje się w tym gronie jedyną osobą twardo stąpającą po ziemi.

11 września 2001 przerywa nić więzi między ojcem i synem. Oskarowi pozostaje rozwiązanie ostatniej zagadki, przekazanej, zanim runęły wieże. Wciągają łamigłówka Thomasa w pierwszej chwili przypomina jedynie błahy żart.

Dramat raz jeszcze przerabiający traumę World Trade Center. Tym razem w bajkowym anturażu świata postrzeganego oczami dziecka.

 

First Man

Misja Apollo 11 od lat pobudza ludzką wyobraźnię. Telewizyjną transmisję z lądowania na Księżycu obejrzało 530 milionów widzów. Dziś, w epoce superszybkich mikrokomputerów i sztucznej inteligencji lądowanie trzech astronautów w analogowej metalowej puszce wydaje się wyczynem wręcz fantastycznym. Tym bardziej, że ludzka stopa nie dotknęła srebrnego globu od 76 lat.

„First Man” jest historią nie tylko dowódcy misji, ale historią całego programu Apollo. Największą gwiazdą jest naturalnie Neil Armstrong, którego słowa o „małym kroku człowieka” stały się legendą światowej popkultury. Sukces misji Apollo 11, leżący w ostatnich chwilach w pewnej ręce pilota Neila był efektem ciężkiej pracy ogromnego zespołu i poświęceniem wielu odważnych ludzi, z których tylko garstce udało się zobaczyć Ziemię z perspektywy kosmosu. „First Man” podkreśla to dobitnie, ekranizując karierę pierwszego człowieka na Księżycu.

W tle kreacji Ryana Goslinga znana z serialu „The Crown” Claire Foy w roli pani Armstrong.

 

 

 

 

 

A Star is Born

Czwarta odsłona „Narodzin Gwiazdy” a więc to już hollywoodzki klasyk nad klasyki. Zaczęło się od musicalu z 1937 roku. Później przyszedł czas na wersję kinową w 1954 roku i jej odświeżenie w 1976. To ostatnie chyba najbardziej zapadające w pamięć dzięki parze Barbara Streisand – Kris Kristofferson.

„A Star is Born” z roku 2018 pobił na głowę swoich protoplastów. Para Bradley Cooper – Lady Gaga stała się gorącym towarem a muzyka z filmu podbiła świat oscarowym „Shallow”.

Trzeba przyznać, że Bradley Cooper miał nosa obsadzając kontrowersyjną debiutantkę. Patrząc na historię filmowej Ally Maine trudno nie widzieć kariery współczesnej Lady Gagi. Nawet jeśli to historia zmyślona

szala la la, szala la… 🙂

 

Mission Impossible Fallout

Ethan Hunt i jego niesamowita drużyna raz jeszcze staną oko w oko z potworną organizacją terrorystyczną. Chociaż największy złoczyńca Salomon Kane został własnoręcznie ujęty przez zarąbistego Toma Cruise, jego „Syndykat” działa dalej, teraz pod nazwą „Apostołowie”.

Apostołami kieruje tajemniczy John Lark. Nikt nie zna jego twarzy, ale chce go dorwać każda z wielkich agencji.

W trakcie akcji w Berlinie, w ręce terrorystów wpadają trzy głowice z plutonem. W pogoni za morderczym materiałem wybuchowym, z przynętą w postaci Solomona Kane Impossible Mission Force (IMF) paraliżuje paryski ruch uliczny, wybija szyby w biurowcach Londynu i straszy Yeti na dziewiczych zboczach Himalajów.

Konia z rzędem temu, kto bez pomocy Internetów rozgryzie zawiłości szpiegowskiej intrygi, w której używa się łudząco podobnych do oryginału silikonowych masek, a każdy szpieg i każda organizacja może równie dobrze być sprzymierzeńcem i śmiertelnym wrogiem.

Na pędzącej opętańczo karuzeli zdrad i szpiegowskich zabawek XXI wieku wyróżnia się wtyczka CIA – August Walker. Grający go Henry Cavill zapuścił do roli imponujące wąsiska a’la hydraulik Mario. Nie wiedział jaką krzywdę wąsy agenta uczynią całemu światu. Rola wąsacza w MI: Fallout dodała pikanterii scenom z Supermanem w „Justice League„. Cavill zobligowany do posiadania wąchów na użytek serii „MI” zagrał wąchatego Supermana, któremu wąs ogolono później w Photoshopie.

Pozostawiając „moustache affair” poza główną intrygą, w najnowszej „Misji Niemożliwej jak jasna cholercia” najważniejsze jest samopoczucie Toma Cruise. „MI: Fallout” z pewnością utrzymał 56-latka w przekonaniu, że ma wigor dwudziestoletniego boga ekranu. Ekstremalnym ćwiczeniom nie ma w filmie końca, przez co widz nabiera przekonania, że obejrzał nie jedną ale przynajmniej trzy części przygód agenta Hunta na raz.

 

 

 

 

Whitney (2018)

Drugi w przeciągu ostatniego roku film dokumentujący karierę genialnej Whitney Houston. Od pierwszych kroków w chórze do nabierającej postępu spirali uzależnienia i upadku.

„Języczkiem uwagi” dokumentu miały być nigdy wcześniej nie nagrane, szczere do bólu wyznania najbliższej rodziny. W filmie faktycznie pojawiają się dwaj sponiewierani narkotykami i gorzałą bracia oraz matka piosenkarki. W filmie konsekwentnie nie pojawiła się najbliższa przyjaciółka i wieloletnia managerka piosenkarki. Na szczerość nie zdobył się Bobby Brown – mąż i kompan w narkotykowych lotach.

W gruncie rzeczy „Whitney” z roku 2018 nie przedstawia nowości. O rok wcześniejszy „Whitney: Can I Be Me” (2017) odkrył wszystkie karty.

 

The Mercy

Kiepski przedsiębiorca owładnięty spełnieniem marzeń postanawia wziąć udział w regatach morskich. Donald Crowhurst jest jednak zaledwie zapaleńcem bez doświadczenia na morzu. Jego umysł zaprząta wyścig The Sunday Times Golden Globe Race – wyścig, w którym biorą udział samotni żeglarze. Wyzwaniem jest nie tylko brak załogi ale i dystans – rejs dookoła świata bez zatrzymywania się.

Domorosły inżynier buduje własną łódź, która w założeniu ma rozwijać prędkości dotąd nieodnotowywane. Pośpiech i brak środków na kosztowne przedsięwzięcie dodatkowo wzmagają w bohaterze żądzę zwycięstwa – na szali jest cały majątek rodziny Crowhurstów.

Autentyczna historia. Colin Firth trochę mniej upper-class niż zazwyczaj.

 

Predator

Na Ziemię pierwszy raz przybyli w 1987 roku. Nie mieli farta, bo trafili na majora Arnolda Schwarzeneggera, który zrobił im z dupy – klasycznie – jesień średniowiecza.

W 1990 roku Predator wrócił. Wybrał miasto, skoro w dżungli wyszło mu słabo. Tym razem wkurzył porucznika Danny’ego Glovera. Poczciwy Roger „za stary jestem na to” Murtaugh z „Zabójczej Broni” w swoim lakonicznym stylu także pokazał złemu kolesiowi „gdzie raki zimują”.

Łowcy z kosmosu spotkali się później z Adrienem Brodym i trafili na Obcego, kolesia z którym mieli na pieńku od dawna. Słowem – nie farciło im się przez lata. Nie odpuścli i z pierdyliona planet we Wszechświecie wciąż trafiają na Ziemię.

Jest 2018 rok. Ziemianie są już bardziej kumaci i naukowo badają wpadających do naszego Układu Słonecznego gości klasycznie krojąc ich na stole sekcyjnym. Właśnie złapali kolejnego, który – jak zwykle – rozbił swój statek gdzieś w kolumbijskiej dżungli.

Przybysze mają swoje własne problemy w klubie poselskim predatorów. Jeden z nich najwyraźniej nie lubi kolegów, którzy wysyłają za nim łowcę genetycznie podkręconego o 150%.

Nadzieje na udany remake jednego z lepszych filmów S-F lat 80-ych szybko wyparowują. Pozostaje seans dla przygłupów – pełen scen, które wzbudzają pusty śmiech i zażenowanie.

Na dokładkę do scenariuszowego zbuka dostajemy kosmiczne pieski predatorki z predatorkowatymi dredami (sic!).

 

 

 

All The Money In The World

Na ulicy Rzymu zostaje porwany John Paul Getty III, wnuk jednego z najbogatszych ludzi świata. Jest rok 1973, świat jest pełen ekstremizmu, porwania dla okupu są w modzie. Szokującym problemem jest nie tyle sam akt przemocy, co postawa Jeana Paula Getty’ego, naftowego potentata, okrzykniętego przez magazyn Forbes najbogatszym człowiekiem świata.

Wyceniany na 2 miliardy dolarów starzec odmawia zapłacenia 17 milionów dolarów okupu za swojego wnuka. Oburzona opinia publiczna skupia się na majątku Getty’ego i jego legendarnym skąpstwie. Nikt nie dostrzega w postępowaniu dużej dozy racjonalnego myślenia.

Podczas przedłużających się negocjacji Gail Harris (matka Johna Paula Gettyego) z porywaczami rozpaczliwie próbuje zdobyć fundusze na wykup syna. Dochodzi do absurdu, w którym porywacze współczują swojej ofierze.

Ridley Scott po mistrzowsku opowiada sensacyjną historię na podstawie scenariusza Davida Scarpy i książki Johna Pearsona. Podobno Scarpa złagodził książkowe wątki, omijając część drastycznych scen.

Sam film wzbudził sensację jeszcze zanim wszedł na ekrany – z obsady, po skandalu obyczajowym wypadł Kevin Spacey (zastąpił go Christopher Plummer a gotowe sceny Spacey’a zostały usunięte).