Boscy („Official Competition”)

Bogaty przedsiębiorca Humberto Suarez w dniu swoich osiemdziesiątych urodzin myśli o tym, co po nim pozostanie. Wpada na pomysł produkcji epokowego filmu. Do ekranizacji uhonorowanej Noblem powieści zatrudnia uznaną reżyserkę Lolę (Penelope Cruz). Lola kompletuje obsadę do ról dwóch braci gwiazdami o skrajnych korzeniach. Felix Rivero (Banderas) to niekoronowany król kina, typ bufona, latynoskiego kochanka najbardziej kochającego siebie. Po drugiej stronie staje Ivan Torres (Oscar Martinez), wybitna postać teatru, intelektualista, profesor.

W trakcie ocierających się o absurd prób aktorzy zostaną poddani wielu eksperymentom, w których Lola postara się rozbić na atomy poczucie wielkości obydwu gwiazd kina a Felix i Ivan stoczą wojnę o to, który z nich jest ważniejszy i bardziej utalentowany.

Reżyserski duet Mariano Cohn / Gaston Duprat (obaj z Argentyny) stworzył film, który pod przewrotnym (oryginalnym) tytułem „Konkurs Główny” kanibalizuje wielkość swojego gatunku obnażając zarówno branżę, jak i jej reprezentantów.

Śliski łącznik pomiędzy wielkim biznesem i sztuką, niedorzeczne, graniczące z szaleństwem metody prowadzenia aktorów przez pretensjonalną do bólu reżyserkę, wreszcie miałkość aktorów, którzy pod obsypaną nagrodami genialnością skrywają przyziemne cechy charakteru – wszystko to wybrzmiewa mocnym głosem i nieskrywaną drwiną ze środowiska.

Nic dziwnego, że pomimo doborowej obsady i doskonałej gry „Boscy” nie załapali się na żadną prestiżową nagrodę (może jury bało się, że kolejna statuetka zostanie zmielona na wióry 🙂 )

 

 

 

Dom z papieru – sezon 02

Drugi sezon „Domu z papieru” to oczywista kontynuacja głównego wątku.

Grupa nadal okupuje mennicę zmagając się z wewnętrznymi i zewnętrznymi problemami. Wśród napastników narastają konflikty i rodzą się podziały. Profesor z trudem kontroluje sytuację z zewnątrz. Komisarz Raquel zaciska pętlę śledztwa i jest coraz bliżej odpowiedzi na pytanie kto jest mózgiem operacji.

Czas liczony w godzinach od wejścia do mennicy nadaje tempa akcji, happy end zdaje się być nierealny w obliczu walącego się planu.

Sezon drugi nie zaskakuje. To niemożliwe w serialu, którego bohaterowie tkwią w budynku otoczonym przez policję. W naturalny sposób napięcie serialu przenosi się na dokonującego cudów „profesora” i policjantką rozdartą między romansem a obowiązkiem.

Powiela się casus „Prison Break” – genialny pomysł ma swoje ograniczenia i twórcom nie będzie łatwo kleić kolejne sezony w oparciu o główny motyw.

 

Dom z Papieru – sezon 01

Facet o aparycji intelektualisty zbiera drużynę straceńców, którzy wykonają skok życia. „Profesor” planuje starannie, nie pozostawiając miejsca  przypadkowi.. Pozorowany banalny napad na sejf mennicy w Madrycie przeradza się w fascynujący mecz szachowy pomiędzy Profesorem a stróżami prawa. Zamknięci w budynku – twierdzy złoczyńcy ukrywają się pod nazwami miast. Impulsywna Tokio, twardogłowi Oslo i Helsinki, żywiołowa Nairobi, ponadprzeciętny Berlin. Każdy ma swoją specjalizację i rolę do odegrania.

Wciągająca hiszpańska produkcja stała się netflixowym fenomenem w wielu krajach.

„Casa del Papel” konstrukcją przypomina serialowy hit sprzed dekady – „Prison Break”. W obu serialach najbardziej wciągający jest plan, którego skrawki widz odkrywa w kolejnych odcinkach.

Jest jeszcze jedno podobieństwo – wiadomo, że na jednym sezonie się nie skończy a koniec pierwszej serii będzie klasycznym cliffhangerem.

 

 

Ból i Blask

Wybitny reżyser filmowy Salvador Mallo (Antonio Banderas) wraca wspomnieniami do przeszłości. Wspomina dzieciństwo w słonecznej wiosce Paterna i ukochaną matkę, a z nimi swoją pierwszą miłość. Wszystko to ukształtowało go jako człowieka i artystę i wszystko to wraca silnymi wspomnieniami wywołanymi przez jubileusz jednego z filmów.

Artysta przeżywa głęboki kryzys twórczy. Cierpi fizycznie i psychicznie a każda z przypadłości w równym stopniu nie pozwalają mu normalnie egzystować.

Walka z bólem pogłębia depresję pogrążając Salvadora w otchłaniach rozpaczy. Ulgę może przynieść jedynie rozrachunek z własnymi demonami i pokorna akceptacja własnego życia.

„Ból i Blask” niesie w sobie oczywiste wątki autobiograficzne choć mistrz Almodovar temu zaprzeczył.

Wyciszony i pełen zadumy film skłania do myślenia w sposób, do jakiego od dawna przyzwyczaił nas Pedro Almodovar.

 

Mam to pod kontrolą

Pedro, Arturo i Eligio rezygnują ze studenckiego życia i ostro zakuwają. Ich motto to „w przyszłości będziemy górą”. 10 lat później. Pedro wykłada na uniwersytecie, za grosze. Arturo udziela korepetycji. Eligio po znajomości dostał robotę na stacji benzynowej wujka.

Trzech poczciwych i pierdołowatych naukowców zastanawia się gdzie popełnili błąd. Jakby na to nie patrzeć, edukacja nie popłaca. Ratunkiem dla intelektualistów okaże się projekt chemiczny Pedra. Cudowne witaminowe tabletki dające niezłego kopa stają się przebojem nocnych klubów.

Walter White wyjechał na Majorkę, twierdzi jeden z bohaterów filmu. Choć to niezupełnie prawda, skojarzenie „Lo Dejo Cuando Quiera” z serialem „Braking Bad” jest jak najbardziej zasadne.

Hiszpańska komedia ogrywa  na wesoło podły los naukowca nie moralizując o szkodliwości narkotyków. Wszak witaminowe tabletki nie mają efektów ubocznych. No może poza bieganiem na golasa po ulicach 🙂

 

Siła Ognia

Hiszpańskiej Galicji splendorem daleko jest do turystycznych wybrzeży. Zalane deszczem, nieprzychylne człowiekowi bezdroża kryją wyludnione wsie i obumierające stare domy. Wyglądającym turystów tubylcom bliżej jest do graniczących z ubóstwem społeczności sprzed wieku niż nowoczesnego społeczeństwa bogatego Madrytu i Barcelony.

Amador, główny bohater filmu, wraca do rodzinnej chałupy po dłuższej nieobecności. Wraca w niesławie podpalacza, podejrzany i nieprzydatny lokalnej społeczności. Milczącym kompanem starzejącego się mężczyzny jest jedynie matka staruszka. Wszechogarniająca dzicz w ponury sposób podkreśla ciężkie życie bohatera, który nie umie dostosować się do lokalnej społeczności. Tytułowy ogień, który nadejdzie (w angielskiej wersji bliższe oryginałowi „Fire will come”) na swój zabójczy sposób oczyści okolicę i jej mieszkańców.

Film Olivera Laxe to kino kontemplacyjne, „slow cinema” obserwująca codzienność. Natura jest tu bohaterem równorzędnym Amadorowi. Nieśpieszne ujęcia surowej Galicji spinają w klamrę dwa symboliczne akty: otwierająca sekwencja monstrualnych buldożerów rozjeżdżających puszczę i kończąca wszystko „siła ognia” trawiącego wszystko, czego nie udało się zniszczyć człowiekowi.

 

 

 

Summer 1993

Sześcioletnia Frida po stracie rodziców musi nauczyć się żyć od nowa. Z nową rodziną wyjeżdża na wieś.  Dla  dziewczynki  wszystko jest tu nowe i obce. Nie tylko kury i bezdroża. Także ludzie, którzy mają zastąpić jej dotychczasową rodzinę.

Pod otoczką obyczajowej opowieści o wiejskim życiu „Lato 1993” niesie gęstą emocjonalnie historię dziecka o roztrzaskanej psychice.

 

Fantastyczna kobieta

Marina i Orlando spotykają się w restauracji aby uczcić jej urodziny. Para wraca do domu oddając się czułościom. Tej nocy Orlando trafia do szpitala. Osamotniona Marina musi zmierzyć się z narastającą wrogością najbliższych jej partnera. Dla wszystkich dookoła jest dziwadłem.

Magia kina w „Fantastycznej kobiecie” polega na płynnej zmianie postrzegania. Na początku Marinę oglądamy oczami zakochanego mężczyzny. Obraz zmienia się, gdy w życie dziewczyny buciorami wchodzą spadkobiercy jej kochanka. Ona sama pozostaje niezmienna w swojej filozofii życia.

Typowo festiwalowy, skomplikowany w warstwie emocjonalnej dramat Sebastiana Lelio docenią wielbiciele hiszpańskiego kina spod znaku Almodovara.

 

Wszyscy wiedzą

Laura przyjeżdża  do  Hiszpanii  na  wesele  siostry.  W podróży  z Argentyny  towarzyszy  jej  dwójka  dzieci. W zamieszaniu  weselnego  wieczoru  znika  Irene,  nastoletnia  córka  Laury.  Porwanie rozbudza dawno zabliźnione rany. Odżywają animozje i pretensje sięgające daleko w przeszłość.

Asghar Farhadi wzorem Woody’ego Allena opuszcza rodzime plenery. Iran zmienia na Hiszpanię a sprawdzonych perskich aktorów zastępuje niezawodną gwiazdorską parą Cruz – Bardem.

Autor głośnego „Rozstania” nie zmienia jednak swojej starej historii. Niedopowiedziane słowa, niedokończone sprawy, stare animozje, do których lepiej nie wracać są uniwersalne dla hiszpańskiej wsi, Paryża i Teheranu.

Penelope Cruz i Javier Bardem jak zawsze niezawodni, choć przewidywalnie obsadzeni w rolach dawnych kochanków.

 

Zama

Diego de Zama piastuje urząd „corregidor” gdzieś na skraju hiszpańskiego imperium w Ameryce Południowej. Tytuł i poważanie to jednak tylko fasada dla codzienności przypominającej wieloletnie zesłanie do piekła. Prozę życia urzędnik zabija myślą o nieuchronnym awansie i przeniesieniu do miejsca o większym prestiżu. Przeniesieniu, które nieoczekiwanie zamienia się w lata jałowej egzystencji w zapomnieniu.

Przepustką do cywilizacji są dla Zamy kolejni wyżsi urzędnicy, od których humoru zależy, czy podlegli mu administratorzy Korony będą mogli powrócić do domu. Zama nie ma szczęścia do pryncypałów i wciąż ląduje na końcu kolejki do awansu.

„Zama” to przedziwna podróż do jądra ciemności. Błękit tropiku okazuje się jedynie prymitywnym, pełnym brudu zapomnianym miejscem na Ziemi. Podróż po zaszczyty zderza z absurdem audiencji u gubernatora dzielącego lokum z lamą i zapchlonymi psami.

Film Lucrecii Matel wymaga nie lada skupienia ale i dużej dozy cierpliwości widza, na codzień karmionego łopatologicznie kinową dosłownością.