Chołod – Szczepan Twardoch

Wy nie wie­cie, co Ro­sy­ja jest. Na­wet ona nie wie. Ale ja wiem. Bo ja jej słu­żył, Ro­syi, cho­ciaż we mnie ani kro­pli ru­skiej krwi nie ma, bo ja Kon­rad Wi­duch z Pil­cho­wic, ro­dzo­ny Pru­sak, cho­ciaż sło­wia­ńskie­go języ­ka, ale ja jej słu­żył, ja my­ślał, że ja słu­żę spra­wie­dli­wo­ści, że ja bro­nię sła­bych tego świa­ta, ja nie wie­dział, że ja słu­żył nie spra­wie­dli­wo­ści, ale Ro­syi był bol­sze­wik i ja nie mogę na­wet po­wie­dzieć, że mi oczy się po­tem otwa­rły, bo się nie otwa­rły, ja je ze stra­chu za­ci­skał naj­moc­niej, aż Ro­sy­ja przy­szła i po mnie, jej słu­gę, i po­łk­nęła mnie, i wy­sra­ła­by mnie, zgów­nia­łe­go, gdy­by ja jej z py­ska nie ucie­kł, jak ryba cza­sem z py­ska nie­dźwie­dzie­go wy­śli­zgnie się, na czas ja­kiś, za­nim ją nie­dźwie­dź zaś łapą nie przy­gnie­cie albo do py­ska znów nie we­źmie.
No, wy nie wie­cie, co Ro­sy­ja jest. Wy słu­chaj­cie mnie, bo moje sło­wa są praw­dzi­we.

Podróżnik z polskiego Śląska, alter ego samego pisarza, wyrusza na Spitsbergen. Szuka samotności a znajduje wyprawę z Borghild Moen. A wraz z nią dwa oprawione w skórę dzienniki pisane mieszaniną polskiego, ruskiego i śląskiej godki.

Lektura przynosi historię Konrada Widucha, Prusaka z Pilchowic, żołnierza, dezertera, komunisty, który urzeczony ideami sowieckiej Rosji staje się ofiarą stalinowskiej machiny represji. Po ucieczce z Gułagu trafia do ukrytej wśród lodu krainy Chołod, gdzie czas zatrzymał się w miejscu.

W Chołodzie człowiek, który pogubił własną tożsamość odnajduje pierwotną prostotę z dala od wojen i narodów. Ale i tu dopada Widucha ponura rzeczywistość.

Zainspirowany podróżami do krainy lodu Twardoch stworzył dzieło pełne półcieni. Czym jest naród? Czym są idee? Czy człowiek jest w stanie odciąć się od swych korzeni? Metafizyczna podróż człowieka, który gubi się w czasie i głosach w swojej głowie. Głosach mówiących wieloma językami o rzeczach dawno zakopanych w otchłani umysłu.

Po „Pokorze” i „Morfinie” to kolejna powieść Twardocha o poszukiwaniu własnej tożsamości i upadku systemu wartości wpajanych przez narody i ideologie.

 

Cienie mojego życia – James Ellroy

Uj­rza­łem po­li­cyj­ne ra­dio­wo­zy i inne służ­bo­we sa­mo­cho­dy za­par­ko­wa­ne przy ulicy. Uj­rza­łem ludzi w mun­du­rach i gar­ni­tu­rach na na­szym po­dwór­ku.

Wie­dzia­łem, że ona nie żyje. Nie jest to żadne sko­ry­go­wa­ne wspo­mnie­nie ani prze­czu­cie przy­pi­sa­ne po cza­sie. Wie­dzia­łem to w tam­tej chwi­li – w wieku dzie­się­ciu lat – w nie­dzie­lę 22.06.1958.

Wsze­dłem na po­dwór­ko. Ktoś po­wie­dział: „Jest chło­piec”. Zo­ba­czy­łem pań­stwa Kryc­kich przy tyl­nych drzwiach ich domu.

Jakiś męż­czy­zna wziął mnie na bok i przy­klęk­nął, żeby się ze mną zrów­nać. Po­wie­dział:

„Chłop­cze, twoja mama zo­sta­ła za­bi­ta”.

Wie­dzia­łem, że miał na myśli „za­mor­do­wa­na”. Pew­nie sku­li­łem się albo za­drża­łem, może lekko się za­chwia­łem.

Po czterdziestu latach życia w cieniu zabójstwa Ge­ne­vy Hil­li­ker El­l­roy jej syn James podąża śladami zbrodni. Morderstwo matki rzuciło cień na całe życie autora, kształtując go jako człowieka i pisarza.

Burzliwa młodość Jamesa niemalże go zabiła. Uratowała go literatura, w której znalazł nowe powołanie i okazał się mistrzem.

Szczegółowy opis skomplikowanego śledztwa, które Ellroy przeprowadził po czterech dekadach od bezowocnego dochodzenia LAPD zaczyna się od feralnej nocy zabójstwa matki. Autorowi z godną podziwu wytrwałością udało się dotrzeć do nieujawnionych wcześniej faktów i powiązać morderstwo Genevy Hil­li­ker z podobną zbrodnią w tej samej okolicy.

Betty ucie­ka­ła i szu­ka­ła schro­nie­nia. Moja matka ucie­kła do El Monte i zbu­do­wa­ła tam sobie se­kret­ne week­en­do­we życie. I Betty, i moja matka padły ofia­ra­mi za­bój­stwa, a ich zwło­ki zo­sta­ły po­rzu­co­ne. Jack Webb twier­dził, że Betty była bar­dzo roz­wią­złą dziew­czy­ną. Mój oj­ciec twier­dził, że moja matka była pi­jacz­ką i dziw­ką.

„Cienie mojego życia” to swoista psychoterapia małego Jamesa. Po latach zagłębiania się w fikcyjne i prawdziwe (Czarna Dalia) zbrodnie James Ellroy odważył się zamknąć symbolicznie najboleśniejszą z traum swojego życia. Zrobił to w swoim stylu, z korzyścią nie tylko dla siebie ale i dla czytelnika.

 

Versailles – season 3

Trzeci i jak na razie ostatni sezon „Versailles” nabrał kolorytu dzięki wątkom sensacyjnym.
Dwór spiskuje. Król Słońce popada w coraz większe szaleństwo władzy. Markiza de Montespan traci wpływy a uwagę króla przykuwa nowa diva – Madame de Maintenon. Król szaleje na jej puncie i zdaje się ulegać manipulacjom wybranki.

Fiip odkrywa tajemniczy spisek, który prowadzi go za mury Bastylii. W jednej z cel siedzi tajemniczy człowiek w żelaznej masce. Diuk Orleanu obsesyjnie podąża tropem tajnej organizacji, dochodząc do wniosku, że spisek prowadzi do Watykanu.

Wątkiem historycznym, który wypełnia sezon trzeci jest walka o sukcesję tronu Hiszpanii. Po zwycięskiej wojnie Francja umacnia się w roli lidera Europy. Do Wersalu przybywa cesarz Leopold – drugi po Ludwiku pretendent do tronu hiszpańskich Habsburgów.

Znacząco odbiegający od historycznych realiów trzeci sezon „Wersalu” trzyma w napięciu do ostatnich minut.

 

Versailles – season 2

Kolejna dekada rządów Ludwika XIV, okrzepłego już władcy na tronie Francji.
Trwa wojna z Niderlandami. Knowania Wilhelma Orańskiego nieuchronnie prowadzą do wniosku, że to on macza palce w morderstwach, do których dochodzi w Wersalu.

Tymczasem król pogrąża się w romansie z damą dworu. Markiza de Montespan wzmacnia swoją pozycję na dworze zagrażając innym koteriom.

Drugi sezon traci nieco blasku swojego poprzednika ale nadal trzyma poziom.

 

Sundown

Bogata angielska rodzina pławi się w luksusach meksykańskiego kurortu. Zmanierowani bogactwem, przesyceni powtarzalnością kolejnego siedmiogwiazdkowego hotelu snują się apatycznie z drinkami w rękach. Elektryzują ich dopiero wieści zza Oceanu. Podczas nerwowej podróży na lotnisko Neil oświadcza, ze nie ma paszportu. Nie wraca jednak do hotelu i nie szuka zagubionego dokumentu. Melduje się w przypadkowym, obskurnym hoteliku w centrum Acapulco, oddając się piciu i kontemplacji pływów oceanu.

Kim jest Neil co dlaczego się tak zachowuje? Kontemplacyjny „Sundown” daje do myślenia i na długo pozostaje w pamięci. Przede wszystkim za sprawą olśniewającej roli Tima Rotha.

 

The Morning Show

Wybuch supernowej na antenie telewizyjnej prowadzi do reakcji łańcuchowej w „The Morning Show”. Prowadzący Mitch Kessler (Carell) zostaje w trybie natychmiastowym usunięty z porannego programu po tym, gdy na jak wychodzą jego grzechy spod znaku #metoo.
Współprowadząca Alex Levy wykorzystuje moment do wprowadzenia własnych rządów.
Do zespołu dołącza terenowa reporterka. Bradley Jackson (Witherspoon) okazuje się bombą rozsadzającą skostniałe struktury od wewnątrz.
Przepychanki na najwyższych szczeblach stacji, walka o stołki, zdrady i nowe przymierza – „The Morning Show” ukazuje bezwzględny świat korporacji w wydaniu telewizyjnym.

 

Do Cna – Katarzyna Bonda

Sądzę, że jed­nak le­piej bę­dzie, jeśli pój­dzie pani z tym na po­li­cję.
– Pójdę – za­pew­ni­ła. – Ale naj­pierw chcia­ła­bym, żeby spra­wę zba­dał ktoś dys­kret­ny. Widzi pan, mój syn miał spe­cy­ficz­ne za­in­te­re­so­wa­nia sek­su­al­ne. Od za­wsze pra­gnął być zje­dzo­ny. – Urwa­ła i za­śmia­ła się ner­wo­wo, jakby to miał być żart. – Mąż gej, a syn ma­rzył o spo­tka­niu lu­do­żer­cy… Sama już nie wiem, co robię nie tak.

Do agencji Sobieskiego zgłasza się nowa, zamożna klientka. Posiadaczka dworku w Żyrardowie zleca odnalezienie syna Antona. Nie chce zgłaszać zaginięcia na policję i od początku zachowuje się dziwnie. Wkrótce znika też były mąż Stadnickiej a w żyrardowskim parku Dittricha ktoś podrzuca torbę pełną kości. Ludzkich kości.

Ze strzępków informacji uzyskanych od rodziny Stadnickich niewiele wynika. Sobieski poszukuje już nie tylko zaginionego Antona. Jego celem staje się dotarcie do kanibala. Tymczasem przybywa ofiar miłośnika ludzkiego mięsa.

„Hej, Kaligula357. To jest mój numer. Miło było”.

„Prze­my­śla­łem spra­wę. Tak, je­stem twoim cia­łem. Zjedz mnie”.

Bonda bawi się konwencją powieści detektywistycznej nie szczędząc czytelnikowi makabrycznych szczegółów. Rozdziały opatrzone są oryginalnymi przepisami kuchennymi a pani Katarzyna z rozmysłem doprawia akcję dialogami rodem z bajek braci Gimm („schrupałbym cię w całości”).

W trzecim tomie serii „Jakub Sobieski” autorka wchodzi na wyżyny makabreski. Po losach kobiety w walizce to oczywisty progres w kryminalnym dance macabre. Największe tabu ludzkości trudno będzie przebić czymś równie szokującym w kolejnych tomach.

 

 

Pakt z diabłem – Dick Lehr

Sensacyjna historia przyjaźni agenta FBI i bandyty, który latami korzystał z tejże przyjaźni w prowadzeniu swojej działalności.

Agent Federalnego Biura Śledczego w Bostonie John Connolly i lokalny rzezimieszek James Whitney „Siwy” Bulger wychowali się na tej samej ulicy.

Chłopcy spotkali się ponownie po latach. Connolly robił właśnie karierę w FBI i „Siwy”j jako wtyczka w lokalnym światku kryminalnym była dla niego szansą na umocnienie swojej pozycji.

Dla Jamesa Bulgera „strzelanie z ucha” lokalnemu FBI nie tylko nie zaszkodziło, ale przyniosło niespodziewaną szansę wykończenia konkurencji w Bostonie i budowy własnej zbrodniczej organizacji.

Przez lata układ Connoly  – Bulger był utrzymywany w tajemnicy a wsparcie agenta FBI pozwalały „Siwemu” dokonywać coraz śmielszych zbrodni.

Skandal jaki wybuchł po ujawnieniu „współpracy” i naiwności Connolly’ego wzburzył opinię publiczną i zachwiał całym FBI.

Na podstawie książki dziennikarzy śledczych Lehra i O’Neilla nakręcono film z Johnym Deepem w roli tytułowego „diabła”

 

The Wonder

Rok 1862  Irlandia. Angielska pielęgniarka Elizabeth (Florence Pugh) trafia do zapadłej dziury, aby zbadać lokalny cud.

Oto jedenastoletnia Anna, córka wioskowych biedaków, staje się wioskową świętą. Jej najbliżsi utrzymują, że dziewczynka nie je od 4 miesięcy a przy życiu utrzymuje ją jedynie modlitwa i cudownie jej podawana  (boską ręką) „manna z nieba”. Drugim ekspertem w sprawie cudownego postu zostaje dla kontrastu zakonnica a cały proces nadzoruje sroga, wiejska rada starców.

Równie ważna jak sama postać cudownie żyjącej dziewczynki jest historyczny i społecnzy kontekst opowieści. Głęboko wierząca, straumatyzowana w wielkim głodzie irlandzka prowincja chce uwierzyć w cud.

Pielęgniarka do spółki z zakonnicą mają sprawdzić autentyczność cudu lub też okryć istotę oszustwa.

Badająca osobliwość świecka pielęgniarka początkowo sprawia wrażenie osoby, której celem jest zdemaskowanie oszustów. Lib wykazuje się jednak wyjątkową empatią przedkładając dobro dziecka nad interesy lokalnej społeczności.

Opowieść chilijskiego reżysera Sebastiana Lelo w zdystansowany i nienachalny sposób odnosi się do religijnego fanatyzmu i dewocji, ale w gruncie rzeczy w centrum opowieści umieszcza nie krytykę ludzkiej natury a pozytywny charakter jednostki. Florence Pugh kolejny raz udowadnia swoje umiejętności.

 

 

Fogareu

Fernanda wraca w rodzinne strony. Małe miasteczko w środku Brazylii pozornie jest krainą szczęśliwości, sprawnie zarządzaną przez wuja bohaterki.

Adoptowana w dzieciństwie Fernanda odkrywa kolejne warstwy obłudy i zakłamania będące fasadą dla lokalnej społeczności. Historia rodzinna okazuje się dla bohaterki jeszcze gorsza.

„Festiwalowy” Fogareu odkrywa przed widzem egzotyczne społeczeństwo brazylijskiej prowincji. W tle szczypta latynoamerykańskiego realizmu magicznego i paskudna tajemnica, która trzyma w napięciu.