Maestro

Skomplikowany związek Leonarda Bernsteina i Felicii Montealegre Cohn. On – wybitny kompozytor i żywiołowy dyrygent, ulubieniec publiczności od lat czterdziestych XX wieku. Ona – aktorka stojąca w cieniu małżonka geniusza, silna osobowość starannie skrywana kamuflażem żony i matki.

W filmie Bradleya Coopera to Felicia wyrasta na bohatera pierwszego planu podczas gdy Bernstein w swojej pozie intelektualisty z każdą minutą jest mniej interesujący. Podczas gdy on romansuje i odcina kupony popularności, ona cierpliwie znosi szaleństwa męża, usprawiedliwia go przed światem i wspiera przy każdym wahnięciu nastroju.

Bradley Cooper nie bardzo może zdecydować jaką prawdę chce opowiedzieć – Bernsteina geja z bogatym życiem erotycznym na granicy obyczajowego skandalu czy Bernsteina geniusza o spiżowym obliczu.

To, co najbardziej zapada w pamięć po seansie, to koszmarnie przyklejony sztuczny nos Coopera XD.

 

 

Darkest Hour

Maj 1940, upada rząd Neville Chamberlaina. Izba Gmin wybiera na premiera kontrowersyjnego polityka. Winston Churchill jest przygotowany do tej misji. Co nie oznacza, że spełni ją bez oporu.

„Nasz rząd miał do wyboru hańbę i wojnę. Wybrał hańbę, a wojnę będzie miał i tak”

Churchill to wymarzona postać dla świata filmu – wyrazisty, bezkompromisowy polityk, niestroniący przy tym od złych nawyków i otoczony nimbem rozsiewanych na jego temat kalumnii.

Co naturalne – chociaż życiorys tego wybitnego człowieka obfitował w wydarzenia niezwykłej wagi – filmoteka skupia się w na tym najbardziej dramatycznym – latach premierostwa w trakcie II wojny światowej i szekspirowskich dramatach codziennego znoju premiera walącego się Imperium Brytyjskiego.

„Darkest Hour” uznany został za obraz wybitny w wykonaniu Gary’ego Oldmana. Trzeba oddać staremu lisowi, że do pracy przyłożył się perfekcyjnie i jego Winston jest wyjątkowo udany.

 

 

 

Na uwięzi – Katarzyna Bonda

Pani Bonda idzie jak burza. Po ultra produktywnym pandemicznym czasie autorka nie zwalnia tempa, dostarczając na rynek w iście olimpijskim stylu.

Czwarty tom cyklu „Detektyw Sobieski” nurkuje w świat rodzinnego brudu. Do detektywa zgłasza się para rodziców zaniepokojonych zniknięciem córki. Piętnastoletnia Stefania Chrobak to dla detektywa wyzwanie z wielu powodów, także osobistych. Od początku jasne jest to, że opiekunowie coś ukrywają a sprawa nie będzie polegać wyłącznie na poszukiwaniu krnąbrnej nastolatki.

W najnowszym dziele Bondy nie zabraknie tajemnic i zbrodni przez wielkie Zet. Autorka w swoim popisowym stylu i tym razem zwodzi wątkami i historiami, które prowadzą do ślepych uliczek.

„Na uwięzi” pachnie pomysłem na kilka kolejnych tomów przygód Sobieskiego w pogoni za pedofilami zwyrodnialcami.

 

Dziennik hipopotama – Krzysztof Varga

Dziennik Hipopotama alias dziennik frustrata.

Krzysztof Varga to uznany dziennikarz i niezły pisarz. Majątek literacki zbił na swoim węgierskim DNA i doskonałej znajomości naszych przyjaciół od szabli i szklanki. Gorzej gdy zabiera się za tematy, w których najwyraźniej najmocniejszy nie jest.

Opuszczenie gardy i publikacja mocno prywatnych zapisów w formie dziennika nie wyszło dobrze. Smutne jest życie pisarza Vargi. Zmęczony jednostajną sławą naczelnego hungarysty autor cierpi męki na kolejnych spotkaniach z czytelnikami. Chciałby, żeby ktoś zapytał go wreszcie o coś innego niż o nudne węgierskie sprawy. Prywatnie też nie jest dobrze. W trakcie tej intymnej lektury czytelnik zaczyna martwić się czy autor przeżyje do ostatniego rozdziału. No tak – musi przeżyć, skoro napisał.

Pan Varga bardzo się męczy. Wyje. Stęka. Nie może. Nie chce. Pragnie sławy, ale tej z Ferdyrurke – prawdziwym Pacholęciem by chciał być. Ale coż, z napisaniem dzieła też coś nie idzie. Proza na miarę Thomasa Manna nie chce spłynąć na autora.

 

Beckham

Rzecz jest o sympatycznym, wytatuowanym od końca do końca panu w wieku średnim, zazwyczaj ubranym w dres lub szczegółowo przemyślaną odzież.

David Beckham: cudowne dziecko angielskiego futbolu, niespełniona nadzieja Albionu na Puchar Świata, idol mas.

Z pięknego Davida można kpić, mnożąc (nie zawsze odległe od prawdy) zarzuty o narcyzm i kosmiczne ego. Po obejrzeniu miniserialu z waszych heheszków zostanie jednak niewiele więcej niż głupkowaty uśmiech zazdrosnego trolla. Netflix w mistrzowski sposób kondensuje historię Beckhama w petardę.

W pamięć zapada przede wszystkim wyspiarska nagonka tabloidów, pogoń za gwiazdorem w skali porównywalnej chyba tylko z polowaniami na Lady Di. i zapomniany już dziś organiczny hejt – nie tylko stadionowych ultrsów, ale i zwykłych grubawych tatuśków na niedzielnych meczach ligowych.

Po tym seansie można zapomnieć o „Becku” trefnisiu w fajnych ciuszkach i przywitać się z Beckiem fajnym chłopakiem. Bo wszystkie Becki to fajne chłopaki są 😀

 

 

 

Inwazja – S01

Na Ziemi dzieją się rzeczy, których początkowo nie sposób racjonalnie wyjaśnić. Z czasem wszystko układa się w jeden wzór – inwazja z kosmosu, której celem jest kolonizacja lub anihilacja gatunku ludzkiego.

Fabuła wprowadza widzów w środowisko kilku bohaterów, których dzieli wszystko – szeryf z zadupia USA, dzieciaki z londyńskiej szkoły, japońskie kosmonautki, amerykański komandos i rodzinka imigrantów. Losy przypadkowych osób muszą się skrzyżować i tak oczywiście się dzieje. Z każdym odcinkiem klaruje się zagrożenie a Obcy wizualizują w stylu, w jakim oglądaliśmy ich wiele razy (gigantyczny statek kosmiczny wiszący nad Ziemią, hordy niepokonanych, obleśnych ufoków).

„Inwazja” na pierwszy rzut oka powiela kalkę stosowaną od dawna w kinie science fiction, będąc kolejną rozrywką w duchu „Space Invaders”. Na szczęście w ten schemat wkrada się kilka ciekawych odstępstw od gatunkowej sztampy. Pierwszą z nich jest historia szeryfa Jima Bella Tysona w ostatnim dniu przed emeryturą. Kolejną – nadprzyrodzona więź pomiędzy japońską astronautką a wrogą świadomością wiszącą na okołoziemskiej orbicie.

Z każdym odcinkiem robi się mroczniej i groźniej.

 

Reality

Wracając z zajęć jogi Reality Winner spotyka na progu swojego domu niecodziennych gości. Rozmowa z agentami FBI krok po kroku zmienia się w dziwaczne przesłuchanie, w którym twarde pytania zastępuje banalny small talk o zwierzakach i ćwiczeniach fitness.

Jeszcze dziwniejsza jest reakcja Reality na całą tą iście kafkowską sytuację. Bez cienia niepokoju, nieco speszona rozmową z obcymi osobami bohaterka zdaje się nie przejmować najazdem agentów, jakby wizyty FBI u szarych obywateli były czymś równie naturalnym co wizyta inkasenta z gazowni. Zagadywana wciąż o samopoczucie i „zaopiekowana” dziewczyna przez dłuższy czas nie okazuje zdenerwowania większego niż troska o otwarte drzwi, przez które kot mógłby czmychnąć na podwórko.

„Reality” to film o niespotykanej konstrukcji opartej o pełne (!) nagranie audio z akcji zatrzymania osoby podejrzanej o ujawnienie tajnych dokumentów. Dla widza, który przed seansem nie znał historii sygnalistki Winner seans może być sporym wyzwaniem. Delikatnie prowadzony proces przesłuchania jawi się czymś potwornie nudnym i nieprawdopodobnym na tle setek filmów o śmiałych akcjach amerykańskich służb.

Woda na młyn aktywistów XD

 

Ćma – Katja Kettu

Piętnastoletnia Irga Malinen przekracza granicę rosyjsko – fińską w pogoni za ukochanym. Jest rok 1937, ukochany to radziecki agitator a nielegalna ucieczka na nartach z „faszystowskiej” Finlandii do stalinowskiej Rosji nie wróży niczego dobrego. Zamiast w ramiona kochanka, Finka trafia w szpony systemu. Zesłana do gułagu w Workucie dziewczyna nie ma dużych szans na przetrwanie. W podróży trafia jednak na przyjazną duszę. Odtąd losy Irgi Malinen będą na zawsze złączone z ludźmi w małej wsi republiki Mari El.

Historia „Ćmy” przeplata losy Irgi na przełomie lat trzydziestych – pięćdziesiątych XX wieku i  współczesności roku 2014. Brutalność stalinowskich łagrów zderza się tu z równie okrutnymi losami współczesnej totalitarnej Rosji.

Fińska autorka przetyka realizm wątkami z pogranicza magii i mistyki, tkając opowieść bogato okraszoną wierzeniami ludu maryjskiego ale i wtrąceniami ludycznymi dawnej Rosji i odległej Finlandii.

Książka Katji Kettu dołącza do ponadczasowego nurtu realizmu magicznego i twórców takich jak Marquez, Cortazar, Allende czy Grass. W przypadku Finki jest tylko nieco zimniej 🙂

 

 

 

Tulsa King

Kiedy Dwight „Generał” Manfredi opuszcza więzienie po 25 latach odsiadki, kompani z nowojorskiej ferajny nie witają go z entuzjazmem. Minęły dekady, autorytety nic już nie znaczą, dawne zasługi zostały pogrzebane wraz z odchodzącym pokoleniem starych bossów. Rodzina Invernizzi wysyła niewygodnego, starego żołnierza na zsyłkę nazywając to przekazaniem nowego terytorium.

Ziemią obiecaną Dwighta jest Tulsa w Oklahomie – kompletne zadupie, w którym największym wykroczeniem jest sikanie na ulicy.

Dwight nie ogarnia współczesnego świata, ale uczy się szybko. Od podboju lokalnego sklepu z ziołem po przejęcie biznesu z balonikami wypełnionymi podtlenkiem azotu (czyli gazem rozweselającym XD) siedemdziesięciopięcioletni twardziel rozkręca swój wieśniacki start-up.

Balonikowy handelek na jarmarku okazuje się przyczynkiem do krwawego konfliktu z lokalnym gangiem motocyklowym.

Kariera Sylwka jest jak tor górskiej kolejki. Po latach wzlotów i upadków Stallone powrócił do łask widzów kolejnymi sprawdzonymi patentami („Niezniszczalni”, „Creed”). „Tulsa King” to produkcja, w której Sylwek czuje się najlepiej. Typ spod ciemnej gwiazdy ale z zasadami i wypalonym żelazem kodeksem honorowym.

Wzorem Travolty w „Pulp Fiction” Stallone miał szanse wyjść poza utarte schematy korzystając z ciekawego pomysłu i nowoczesnej formy serialu. Zwyciężyło samouwielbienie, którym aktor od lat się napędza i czemu wyraz dał w swojej megalomańskiej autobiografii).

Niestety po obiecującym początku serial niebezpiecznie skręca w stronę wypróbowanych sztuczek pana Rambo – Dwight Manfredi wymierza sprawiedliwość pięścią, grający bez pardonu oponenci idą do piachu a wszyscy inni go kochają. Robi się cukierkowo i przewidywalnie.

„Tulsa King” ma potencjał na fajną historię o ile komuś uda się spacyfikować gigantyczne ego Sylwka ES.

 

 

 

 

Undercover – S01

Grill, jeziorko, czasem jakiś przemyt piguł za milion euro. Zwykły dzień Ferry’ego Boumana na uroczym belgijskim kempingu Zonnedauw. Policja podstawia parę agentów, których zadaniem będzie inwigilacja narkotykowego bossa z Antwerpii. Kim i Bob wynajmują domek letniskowy w sąsiedztwie Ferry’ego rozpoczynając skomplikowaną grę w przyjaciół.

Holenderski serial kryminalny dzięki Netflixowi wszedł na europejskie salony charyzmatycznymi rolami głównych bohaterów. Pierwsze sceny przypominają mafijną komedię pomyłek ale serial szybko zmienia się w obyczajowy dramat rozgrywany przede wszystkim w kręgu Boumanów i pary agentów.