Czarna Owca

Arek to typ domowego misia nieudacznika, wiecznie poszukujący pracy sympatyczny fajtłapa. Magda, nauczycielka w liceum, pod służbowym uśmiechem skrywa swoją małą tajemnicę. Arek i Magda mieszkają z cierpiącym na demencję dziadkiem Walentym i synem Tomkiem, gwiazdą social mediów.
Nieoczekiwany comming out w starym małżeństwie rozpoczyna serię zdarzeń, które znacząco przemeblują tę pozornie zwyczajną polską rodzinę.

Czarna komedia to rzadkość w polskim kinie zdominowanym przez komedie romantyczne. Szczęśliwie dla widzów TVN potrawił wyjść na chwilę poza taśmową produkcję kolejnych filmów z Karolakiem i mdły happy end zamienić na coś bardziej wysublimowanego.

Doskonałą robotę robi para Jakubik / Popławska, choć Jakubik jest w tym tandemie zdecydowanym liderem. Jedym słowem: wypad z ciuchci! 😀

 

 

Żegnajcie głupcy

Pomieszanie z poplątaniem, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. „Żegnajcie głupcy” łączy gatunki udając błahą komedyjkę i przemycając kilka zgoła nieśmiesznych historii.

Suze dowiaduje się o chorobie, która nie pozwoli jej cieszyć się pogodną starością. Zegar tyka a bohaterka próbuje nadrobić stracone lata w kilka dni. Na jej drodze los postawi informatyka nieudacznika i przebojowego niewidomego. Specgrupa spóbuje odnaleźć utracone trzydzieści lat wcześniej dziecko, przemeblowując przy okazji kilka życiorysów.

Film otrzymał w 2021 roku aż sześć francuskich Cezarów.

 

Hipnoza – Hanna Krall

W jednym z opowiadań tego zbioru człowiek ocalały z Holocaustu bezskutecznie próbuje zrobić karierę w Hollywood. Jego krzyk i lament nad straszliwym losem odbija się od pustych ścian. To jego historia najbardziej zasługuje na literackie i kinowe laury. Świat pozostaje niewzruszony, choć w międzynarodowej świadomości zagłada Żydów pozostaje największą zbrodnią ludzkości.

„Hipnoza” zbiera w jeden wątły tomik opowieści jednostek. Wspomnienia łączą się w nieistniejący już świat cadyków i ich małych ubłoconych miasteczek. Zlewają w jeden potok historii o odejściach i powrotach, przodkach i ludziach którym przyszło żyć z piętnem ocalałych.

Mądra i niełatwa lektura.

 

Dziecko wojny – Sara Novic

Dzieciństwo dziesięcioletniej Anny Jurić oznacza leniwe upalne popołudnia, wyjazdy z rodziną nad morze, grę w piłkę z chłopakami i szwendanie się po okolicy z najlepszym przyjacielem. Na sielskim obrazku pierwsze rysy pojawiają się w 1991 roku. W Zagrzebiu przybywa uchodźców opowiadających niezrozumiałe dla dzieci historie. Dorośli zaczynają tajemniczo szeptać i nagle znaczenie ma kto pali serbskie papierosy. A później zaczynają się naloty bombowe.

Konflikt bałkański w umyśle dziecka pisany jest emocjami, które wryją się na całe życie. Anna nie zapomni ani chwili a metafizyczna więź z Zagrzebiem ściągnie bohaterkę z daleka.

„Dziecko wojny” nie jest kroniką konfliktu. Nie epatuje okropnościami wojennej pożogi, choć tej w dziecięcych wspomnieniach nie zabraknie. Ciekawe spojrzenie na Chorwację inną niż tą, którą znamy z wakacyjnych podróży.

 

Wroniec – Jacek Dukaj

Ulica. Ulica. Czarne okna. Kruki. Śnieg. Mróz. Noc. Oczy Puchaczy. Ulica. Ulica. Głosy maszyn wojny. Potwory z cienia. Szarość starych kineskopów. Ulica. Nie ma ludzi. Są kruki. A nawet gdyby ktoś na ulicy. To Wroniak. Nie ma nikogo. Na ulicach. Noc.

Magiczna baśń o tym, jak małemu Adasiowi Wroniec porwał i uwięził rodzinę. Malec podróżuje po dziwnym świecie „Miłychpańciów”, „Bubeków” i „Momo”, nocnym świecie pełnym dziwnych zjawisk i niebezpiecznych stworów.

Krótka książeczka niby-dla-dzieci to małe arcydzieło lingwistyczne Dukaja.

Starsi czytelnicy dojrzą we „Wrońcu” ponury grudzień 1981 z czołgami na ulicach, koksownikami i hordami Zomowców w pełnym uzbrojeniu – alegorię czasu generała. Dla dzieci „Wroniec” będzie przede wszystkim nietuzinkową baśnią o dzielnym chłopcu w fantastycznym świecie, pełnym majaków z niezrozumiałych opowieści dorosłych.

 

 

 

The Post

W 1971 roku pracownik potężnego RAND Corporation Daniel Ellsberg decyduje się na ujawnienie tajnego raportu o wojnie w Wietnamie. Liczący ponad 7 tysięcy stron raport wieloletniego zaangażowania rządu w wojnę nie pozostawia suchej nitki zarówno na obecnej administracji Nixona, jak i jego poprzedników – ta wojna to kompromitacja elit władzy.

Ellsberg przekazuje kopię tajnego raportu redakcji New York Times. Pierwsze publikacje gazety wzbudzają gwałtowną reakcję rządu, który za wszelką cenę stara się zablokować publikacje. Do gry włącza się lokalna gazeta „The Washington Post”. Redaktor Naczelny (Tom Hanks) i właścicielka „The Post” (Meryl Streep) muszą podjąć decyzję: bronić wolności słowa czy złamać obowiązujące prawo.

Podnoszący na duchu moralitet Spielberga o wolności słowa jako podstawy demokracji. Film ukazał się w roku, w którym do władzy doszedł Donald Trump a dzienniki prasowe dawno już przegrały walkę o czytelników odpływających w stronę internetowych fake newsów.

 

 

The Dead Don’t Die

Bliżej niesprecyzowane szczelinowanie wytrąca Ziemię z orbity. Odwieczny cykl dnia i nocy dostaje pomieszania zmysłów. Znikają koty, psy i ptaki.

Mieszkańcy sztampowego, zapyziałego Centerville dostrzegają zmiany. Największą z nich – oprócz zaginionego kota – okazują się nadjedzone szczątki kelnerek w lokalnym barze. „To musiały być dzikie zwierzęta” oświadczają zgodnie miejscowi stróże prawa. Cliff (Bill Murray) przyjmuje wszystko z nadzwyczajnym spokojem. Jego zastępca Ronald (Adam Driver) nieśmiało wspomina o zombies.

Jim Jarmusch bierze na warsztat klasykę kina. Trochę ryzykownie, bo od czasów klasyka George Romero temat żywych trupów przerobiono na wszelkie sposoby i gatunki. W obiektywie Jarmuscha potworne zombie nabierają komediowego sznytu a nadprzyrodzona katastrofa to przewrotne eko przesłanie.

Przez ekran przeciąga żywy trup o twarzy Iggy Pop’a (cóż za oszczędność na charakteryzacji XD), który kilka kęsów kelnerki popija dzbankiem kawy. Truposze opętani są nie tylko żądzą świeżej krwi. Każdy z umarłych ciągnie za sobą bagaż życia mamrocząc słowa, które były ich największą podnietą w przeszłości. Martwymi wciąż targa obsesja konsumpcjonizmu. „wifi” „bluetooth” „starbucks” „fashion” „nintendo” padają z sinych ust poszukiwaczy ludzkiego mięsa a zmartwychwstała lokalna pijaczka zaczyna nowe życie po życiu bełkotliwym „chardonnay” XD.

„Truposzy” ogląda się gładko, z częstotliwością 60 mrugnięć do widza na minutę. Wszystko to dzięki mocnej obsadzie: Murray, Driver, Tilda Swinton, Steve Buscemi, Dany Glover a także ulubieniec reżysera, Tom Waits.

 

 

Kwestia Finklera – Howard Jacobson

Historia trzech londyńskich Żydów, z których tylko dwóch jest Żydami. W dodatku jeden to w gruncie rzeczy Czech 🙂

Sam Finkler, założyciel „Organizacji Skonsternowanych Żydów” został z niej usunięty za różnice poglądowe. Finkler wieczory spędza z samotnym Liborem Sevcikiem. Do kompanii dwóch wdowców dołącza często  Julian Treslove. Choć w żyłach tego ostatniego nie ma kropli semickiej krwi, to właśnie on jest największym ortodoksem pogrążonym w filozoficznych smętach o naturze bycia Żydem.

„Kwestia Finklera” otwiera się dynamiczną sceną napadu, ale to tylko pozory. Pozostałe kilkaset stron wypełniają bełkotliwe rojenia Treslove’a, przetykane gdzieniegdzie wątkami pozostałych bohaterów. Nie sposób zgadnąć, co skłoniło nobilitowanego Bookera do uhonorowania powieści Jacobsona nagrodą 2010 roku. To musi być jakiś bardzo wysublimowany angielski humor, którego zabrakło w tłumaczeniu XD

 

 

The Human Voice

Niewymieniona z imienia bohaterka zmaga się z samotnością po odejściu partnera. Monolog do słuchawki telefonicznej pozostaje bez odpowiedzi. Po mieszkaniu krząta się pies stęskniony za swoi panem i niewiele rozumiejący. Symboliczny wymiar ma samo mieszkanie – choć zwyczajowo pełne kolorów i designu, to umieszczone w zdumiewającej przestrzeni. Najbardziej realny jest tu sklep z artykułami metalowymi, w którym bohaterka kupuje zawodową siekierę, w dodatku zapakowaną przez sprzedawcę w papier rodem z mięsnego. 

Najnowsze dzieło Almodovara jest kalibru etiudy. Nie bez powodu, bo choć reżyser to artysta z wielkim dorobkiem, „Ludzkim Głosem” w pewien przewrotny sposób debiutuje. „The Human Voice” jest pierwszym angielskojęzycznym dziełem reżysera. To zaskakujące i godne podziwu biorąc pod uwagę dbałość Almodovara o każde słowo w filmie. Bez zmian pozostaje ekspresja, której zmiana języka nie stępiła oraz jak zawsze wypieszczone wizualnie wnętrza i kolory. 

„Ludzki głos” to ekranizacja sztuki francuskiego dramaturga Jeana Cocteau a krótkiemu metrażowi towarzyszy rozmowa z reżyserem i jego nową muzą, Tildą Swinton. 

 

Na Rauszu

Martin (Mads Mikkelsen) uczy historii w liceum. Zapał stracił już dawno, codzienność jest nudna i powtarzalna. Pojawiają się problemy w pracy i w domu. Z trzema kumplami nauczycielami dzieli los szaraka żyjącego w socjalnym komforcie i bez wielkich uniesień.

Nikolaja przerastają obowiązki młodego ojca. Tommy i Peter lata świetności zawodowej mają dawno za sobą.

Luźna rozmowa o teorii niedoboru promili w organizmie urasta do rangi eksperymentu. Nauczyciele podejmują się utrzymywać na ciągłym rauszu jako antidotum na codzienne troski.

Pół promila od rana do wieczora przynosi fantastyczne rezultaty a wyluzowani belfrzy kontynuują swoje „badania”. Jak nietrudno się domyśleć, sytuacja szybko wymyka się spod kontroli.

Przewidywalna historia i fabuła trywializująca problem alkoholu to pierwsze i najprostsze co przychodzi na myśl o duńskim „Na rauszu”. A jednak film ma w sobie to coś, co prowokuje do myślenia.

Siła oscarowego laureata to kreacja Madsa Mikkelsena i niejednoznaczne przesłanie, w którym widz sam dokończy opowieść o dobrych i złych skutkach picia. Jak donoszą branżowe media, przesłanie filmu zdeterminowała osobista tragedia reżysera, który zdecydował się na większą afirmację życia.