The Last Dance

Ostatniej bitwa legendy.

Po przytłaczającej dominacji w latach 1991-1993, odejściu i powrocie Jordana, Bullsi wracają na szczyt w sezonach 1996 i 1997. To bezdyskusyjna zasługa zawodnika z numerem 23, bez którego zespół nie jest w stanie konkurować o mistrzowskie pierścienie.

Play-off NBA sezonu 97/98 będzie ze wszech miar specjalnym. Bulls mają niepowtarzalną okazję, aby zdobyć szóste zwycięstwo i przypieczętować historyczną dominację w lidze. Nie będzie to łatwe, bo zespół starzejących się gwiazd rozdzierają wewnętrzne konflikty i sporo problemów poza boiskiem.

„The Last Dance” to magiczna podróż dla chłopców pokolenia X, którzy zarywali noce, żeby obejrzeć starcia Barkleya z Jordanem i przepychanki Rodmana z Malone’m a później godzinami próbowali wsadów i rzutów za 3 w szkolnej sali gimnastycznej.

Produkcja Netflixa do spółki z Michaelem Jordanem nie jest bez wad: tonuje wątki finansowych przepychanek, unika pokazania frustracji oszukanego Scottie Pippena, dyktatorskich rządów Jordana i jego narazstającego konfliktu z szefami klubu.

Ale to wszystko cichnie wraz z pierwszymi dźwiękami „Sirius”, oficjalnego hymnu Chicago Bulls. Zaczyna się magia NBA, machina czasu cofa się o 25 lat 🙂

 

 

 

Severance

Praca w dziale „Rafinacji Makrodanych” korporacji Lumon Industries to nieco dziwne zajęcie, polegające na łapaniu złych danych w potoku mrugających na ekranie cyferek. Praca może monotonna, za to pełna benefitów – od papierowych rurek na palec i owocowych kwadransów po wieńczący wybitne osiągnięcia konkurs na rafinera kwartału.

Taki obrót rzeczy najwyraźniej nie ma znaczenia dla refinerów”. Tak się bowiem składa, że Mark S. Dylan G. Irving B to pracownicy, których świadomość ogranicza się do jednego piętra w biurowcu.

Kiedy Mark S „wychodzi z pracy”, jego umysł przełącza się w tryb prywatny wskakując na tory Marka Scouta, samotnego wdowca z przedmieść. Tkwiący w żałobie Mark zdecydował się na kontrakt z Lumon Industries i „rozdzielenie” umysłu. Część „pracowa” pamięta tylko to, co dzieje się w biurze. Część „prywatna” nadal posiada wspomnienia z przeszłości i świadomość znikania za drzwiami korporacji na kilka godzin dziennie. Genialne? Być może, ale tylko do momentu, w którym cząstka korpoludka uświadamia sobie, że tkwi w pułapce.

Mark S. zaczyna coś podejrzewać po zniknięciu kierownika Peteya i pojawieniu się nowej osoby. Helly R. od początku sprawia problemy, które doprowadzają pion kierowniczy do szaleństwa.

‚Severance” to absolutne szaleństwo. Zjadliwie antykorporacyjna fabuła piętnuje zniewolenie umysłu na wszystkich poziomach – od ogłupiania pracowników ikonicznie dennymi benefitami po niemą, symbolizowaną szumiącym głośnikiem obecność Zarządu i religijny fanatyzm średniej kadry symbolizowanej przez wzbudzającą popłoch panią Cobel i jej maniakalnych pomocników.

Całości dopełniają przerażające, wyprane z emocji wnętrza „wydzielonego piętra” i szeroki uśmiech pana Milchicka.

Uważny widz znajdzie w „Severance” smakowity melanż gatunków: dystopijne S-F, teorie spiskowe, groteskę a nawet ujmujące love story w wykonaniu egzotycznego duetu John Turturro – Christopher Walken.

Trzeba przyznać, że jeden ze świadomych liderów prania mózgów – koncern Apple – zdobył się na zdumiewający ruch patronując serialowi 🙂

Z niecierpliwością czekam na kolejny sezon.

 

Nieznośny ciężar wielkiego talentu

Niezwykła charyzma Nicolasa Cage stała się legendą żyjącą własnym życiem.

Zdobywca Oscara, niezwykle utalentowany aktor już dawno przeszedł na złą stronę mocy rozmieniając swój talent na drobne. Szybko stał się legendą paździerzowego kina B klasy, choć trzeba przyznać – jednak legendą. Filmów takich jak Kill Chain czy Instynkt pierwotny długo nie można wymazać z pamięci.

Planując film o Nicku Cage reżyser Tom Gormican nie mógł marzyć o lepszej obsadzie – Nick Cage w roli Nicka Cage to prawdziwa gratka. No bo kto oddałby bufonadę i mimikę mistrza lepiej niż on sam?

Prosta fabuła czerpie garściami z prawdziwego życia na równi z filmografią. Przygody Nicka zaczynają się od żałosnych prób powrotu na czerwony dywan i rozpaczliwej akceptacji solo występu w charakterze „party animal” u hiszpańskiego bogacza. Kiedy okazuje się, że FBI podejrzewa latynosa o zarządzanie morderczym kartelem, Nick trafia w środek dobrze przećwiczonej akcji. Pościgi, strzelaniny, dramatyczne przemowy do złoczyńców to doskonale przećwiczone tematy. To nic, że na planach filmowych.

W nieskończonej paradzie autoparodii i cytatów ze swoich „ikonicznych” filmów Cage kroczy do klasycznego happy endu każdego ze swoich filmów. W towarzystwie wpatrzonego w niego Javi’ego (Pedro Pascal) dobija do finału, w którym wymiana butów między bohaterami to małe miki 🙂

„Nieznośny ciężar wielkiego talentu” mógłby być symbolicznym odbiciem od aktorskiego dna lub godnym zakończeniem kariery. Występujący w trzech – czterech filmach rocznie Cage najwyraźniej nie rzuca białego ręcznika. Należy mieć zatem nadzieję, że aktor, który nie bał się zagrać parodii samego siebie wybierze w końcu kilka ról, w których wróci hollywoodzki top.

 

 

 

 

The Fall – season 02

To, co zdawało się definitywnie kończyć ucieczką spłoszonego mordercy w sezonie 1 powraca.

Policjanci z Belfastu uważają, że poszukiwany seryjny morderca kobiet zniknął lub zmarł. Brak aktywności z jego strony uważają za koniec bezskutecznego procesu poszukiwań. Inspektor Stella Gibson nie wierzy w taki obrót sprawy, nadal podążając za strzępkami informacji i śladów. Nie ma złudzeń w stosunku do osoby poszukiwanego dusiciela i jego rosnącego apetytu.

Paul Spector nie potrafi żyć w odosobnieniu. Jego wewnętrzny demon domaga się kolejnych ofiar, popychając seryjnego mordercę do kolejnych zbrodni.

Zdezorientowana policja cierpiąca na brak środków do dalszego śledztwa pracuje na oparach. Sprawca maskuje się doskonale, zacierając ślady i myląc tropy. W jego otoczeniu pojawia się jednak ktoś, kto dodatkowo skomplikuje sytuację.

Drugi sezon „The Fall” jest równie wciągający co jedynka. Gillian Anderson i Jamie Dornan wciąż w fantastycznej formie.

 

Johnny Got His Gun – Dalton Trumbo

Amerykański piechur John Bonham odzyskuje świadomość w szpitalnym łóżku. Z narastającą grozą odkrywa kolejne rany po uderzeniu pocisku artyleryjskiego: brak rąk, nóg, oczu, nosa, uszu. W wyniku wybuchu stracił też część twarzy i możliwość wydawania dźwięków.

There’s nothing noble about dying. Not even if you die for honor. Not even if you die the greatest hero the world ever saw. Not even if you’re so great your name will never be forgotten and who’s that great? The most important thing is your life little guys. You’re worth nothing dead except for speeches.

Zamknięty w pułapce własnego ciała płynnie przechodzi ze snu i maligny do pełnej świadomości „podróżując” po dawnym życiu i rozmyślając o przerażającym stanie osamotnienia. Samotności najgorszej z najgorszych, bo ograniczonej do własnego umysłu.

When he had run without legs until he was tired and when he had screamed without voice until his throat hurt he fell back into the womb back into the quietude back into the loneliness and the blackness and the terrible silence.

Monotonnie uderzając głową w poduszki Johny próbuje komunikować się z otoczeniem za pomocą alfabetu Morse’a. S.O.S. //  S.O. S.

Przerażająca powieść antywojenna Daltona Trumbo z 1939 roku ukazała się w momencie, gdy w Ameryce rozgorzała dyskusja o przystąpieniu do wojny lub neutralności. Powieść była mocnym argumentem izolacjonistów przeciwko wysyłaniu amerykańskej młodzieży na kolejną europejską wojnę.

W 1941 roku, po napaści Hitlera na ZSRR Trumbo – aktywny członek komunistycznej partii amerykańskiej –  wstrzymał reprint powieści.

Film nakręcony w 1971 roku przez samego autora przeszedł przez kina bez większego echa. Status legendy zyskał dzięki teledyskowi „One” zespołu Metallica, w którym wykorzystano jego fragmenty.

 

This was no war for you. This thing wasn’t any of your business. What do you care about making the world safe for democracy? All you wanted to do Joe was to live. You were born and raised in the good healthy country of Colorado and you had no more to do with Germany or England or France or even with Washington D.C. than you had to do with the man in the moon.

***

Speak up and tell us what decency is. Tell us how much better a decent dead man feels that an indecent live one. Make a comparison there in facts like houses and tables. Make it in words we can understand. And don’t talk about honor. The honor of a Chinese or an Englishman or an African negro or an American or a Mexican? Please all you guys who want to fight to preserve our honor let us know what the hell honor is. Is it American honor for the whole world we’re fighting for? Maybe the world doesn’t like it. Maybe the South Sea Islanders like their honor better.

 

 

The Fall – season 01

W Belfaście grasuje seryjny morderca. Jego modus operandi to zakradanie się jak duch do mieszkań ze śpiącymi ofiarami. Sprawca dusi swoje ofiary, wyraźnie fascynując się wyrafinowanym krępowaniem ich przed śmiercią.

Twarz i tożsamość sprawcy znamy od pierwszych scen. To Paul Spector, kochający mąż i ojciec, w pracy zaś empatyczny terapeuta. Wiedzę psychologiczną, wrodzony wdzięk i prezencję, wreszcie doskonałą kondycję i siłę wykorzystuje do coraz śmielszych ataków.

Mundurowi początkowo nie wiedzą. z czym mają do czynienia. Lokalną policję wspiera Stella Gibson. Powściągliwa, elegancka pani inspektor z Londynu w każdym calu wyróżnia się na tle funkcjonariuszy z Irlandii Północnej. Gibson wyraźnie odcina się od irlandzkiego tła swoim bezkompromisowym podejściem nie tylko do procedur, ale i życiem prywatnym pozbawionym krępującej moralności.

„The Fall” gra na emocjach i ciszy. Serial umiejętnie buduje napięcie pomiędzy działaniami ambitnej policjantki i inteligentnego mordercy. Ona szybko odkrywa z jakim sprawcą ma do czynienia. On docenia przeciwnika, jednocześnie nabierając chorobliwej fascynacji do przeciwniczki.

„The Fall” to przy okazji niezły portret społeczeństwa Irlandii Północnej – kraju zdystansowanego do „centrali”, nienawidzącego policji i jednocześnie rozdzieranego wewnętrznymi konfliktami.

Doskonała rola Gillian Anderson i Jamie Dornana (dotychczas rozpoznawalnego dzięki roli uwodziciela Greya).

 

Don’t Worry Darling

Żyją w eksperymentalnej osadzie „Victory” pełnej uśmiechniętych, bogatych ludzi. Co dzień rano Jack wyjeżdża do pracy całując żonę na do widzenia. Codziennie rano Alice poleruje dom, odwiedza koleżanki, ćwiczy w lokalnym klubie. Kiedy Jack wraca z biura, Alice czeka uśmiechnięta na progu ich pięknego domu. Cała na biało.

Schemat niepokojąco powtarza się nie tylko u państwa Chambers, ale i w każdej willi na eksperymentalnym osiedlu. Lokalnej społeczności przewodzi charyzmatyczny Frank – super-szef, super-sąsiad, bardziej przypominający lidera sekty niż dyrektora tajemniczej firmy, do której co rano rusza kawalkada retro limuzyn.

Kolorowe obrazki w technicolorze od początku przeszywają fałszywe nuty. Alice dostrzega coraz to nowe, niepokojące szczegóły utwierdzające ją, że „Victory” to coś więcej niż wymarzone miasteczko inżynierów. A może to tylko jej umysł płata figle i pogrąża się w paranoi?

Zaskakująca fabuła z zakończeniem, którego nikt się nie spodziewa. W roli głównej śpiewające fortepiany Harry Styles i Florence Pugh („Małe kobietki” „Osobliwość”)

 

 

Madoff: Potwór z Wall Street

Częściowo fabularyzowana historia największego oszusta Wall Street. Czteroodcinkowy serial to kolejna próba opisania przekrętu o niewyobrażalnej skali.

Niesamowita opowieść o ambicji i chciwości bankierów oraz świętej naiwności machiny finansowej pokazuje jak krok po kroku rozpędzała się piramida Madoffa.

Twórcy starają się dowieść, ze przekręt na 64 miliardy dolarów to nie wynik działania jednego geniusza zbrodni, ale działanie wielu osób przymykających oko i czerpiących korzyści ze współpracy z finansistą. To także lata zaniedbań po stronie instytucji statutowo chroniących rynek.

Fabularne wstawki pozwalają twórcom urozmaicić przekaz i uniknąć nudnego powtarzania kilku wytartych nagrań dokumentalnych i smętnych scen z tykającym zegarem.

 

 

Wolność i spluwa. Podróż przez uzbrojoną Amerykę – Dan Baum

Uzy­ska­nie wpra­wy w walce łu­kiem i mie­czem wy­ma­ga lat, na­to­miast mając broń palną, każ­de­go wie­śnia­ka można wy­szko­lić w mie­siąc. Mię­dzy in­ny­mi dla­te­go ona mnie fa­scy­nu­je. Można być naj­bied­niej­szym wie­śnia­kiem w kraju sa­mu­ra­jów albo gru­ba­sem na obo­zie let­nim, a przy odro­bi­nie wpra­wy rów­nać się z każ­dym. – Lub też, jak pół­to­ra wieku temu re­kla­mo­wa­ło się Colt’s Pa­tent Fire Arms Ma­nu­fac­tu­ring Com­pa­ny: „Bóg stwo­rzył ludzi, ale Sa­mu­el Colt uczy­nił ich rów­ny­mi”.

W obliczu kolejnych strzelanin i „masakr” rozdmuchiwanych przez media do gigantycznych rozmiarów sprawa wydaje się prosta – należy położyć kres powszechnemu dostępowi do broni w USA.

Dan Baum, demokrata i dziennikarz z północnych części Ameryki, jest jednocześnie pasjonatem broni palnej. Te dwie wykluczające się postawy są przyczynkiem do podróży, w której autor stara się zrozumieć fascynację i głęboko zakorzenioną potrzebę posiadania tych zabójczych przedmiotów.

Dziennikarz dociera do skrajnie spolaryzowanych postaw i opinii. Rozmowy z twardymi przeciwnikami i równie zapiekłymi w poglądach posiadaczami małych arsenałów przynosi zdumiewający rezultat – nie wszystko jest tak oczywiste, jak wydaje się być zza Atlantyku, gdzie posiadanie broni wymaga skomplikowanych i restrykcyjnych procedur.

Druga po­praw­ka sta­no­wi­ła pro­blem – dla mnie, dla prze­ciw­ni­ków broni, nawet dla NRA. Jej draż­nią­co nie­ja­sny tekst z nie­zdar­ną in­ter­punk­cją i dziw­nym uży­ciem wiel­kich liter brzmi tak: „Do­brze ure­gu­lo­wa­nej Mi­li­cji, jako nie­zbęd­nej dla bez­pie­czeń­stwa wol­ne­go Pań­stwa, prawa ludu do po­sia­da­nia i no­sze­nia Broni, nie wolno ogra­ni­czać”. Żadna inna po­praw­ka nie jest rów­nie mętna jak druga. Nikt nie ma bla­de­go po­ję­cia, jaka myśl przy­świe­ca­ła jej au­to­rom.

Baum nie tylko drąży temat wypytując rozmówców o wady i zalety posiadania broni. ale w kolejnych „eksperymentach” na własnej skórze testuje jak to jest być posiadaczem broni. Zaczyna od kabury ukrytej pod marynarką, testuje „open carry” czyli ostentacyjne parady z bronią na widoku, pruje z karabinu maszynowego poznając smak kordytu i potęgę ciągłego ognia.

Nieco chorobliwa, chłopięca fascynacja Bauma wydaje się przeważać w narracji, ale wnioski autora są zaskakujące:

Pa­sjo­na­ci broni uwiel­bia­ją cy­to­wać Ro­ber­ta He­in­le­ina: „Uzbro­jo­ne spo­łe­czeń­stwo to uprzej­me spo­łe­czeń­stwo”. Po­nie­waż mia­łem broń, ner­wo­wy i nie­przy­jem­ny mo­ment minął w oso­bli­wie bło­gim spo­ko­ju. Za­czą­łem ro­zu­mieć, dla­cze­go mało sły­szy­my hi­sto­rii o wła­ści­cie­lach le­gal­nej broni, któ­rzy po­za­bi­ja­li się pod­czas kłót­ni o miej­sca par­kin­go­we. To wra­że­nie, że jest się psem pa­ster­skim, straż­ni­kiem, da­wa­ło czło­wie­ko­wi po­czu­cie swo­istej mo­ral­nej wyż­szo­ści. To ja byłem tym czuj­nym, obroń­cą stada, przy­cza­jo­nym gnie­wem bożym. Gdy­bym wy­cią­gnął broń i za­czął nią wy­ma­chi­wać, nie tylko pro­wo­ko­wał­bym ka­ta­stro­fę, ale także utra­cił ową mo­ral­ną prze­wa­gę i skom­pro­mi­to­wał się naj­go­rzej, jak tylko można.

***

Pew­ne­go dnia, krą­żąc po stro­nach dla pa­sjo­na­tów, na­tkną­łem się na roz­mo­wę o tak zwa­nym open carry – prak­ty­ce no­sze­nia pi­sto­le­tu na wi­do­ku. W nie­mal wszyst­kich sta­nach no­sze­nie broni w wi­docz­nej ka­bu­rze nie wy­ma­ga­ło po­zwo­le­nia. Po­trze­bo­wa­łem chwi­li, żeby przy­swo­ić tę myśl, ale gdy mi się to udało, uzna­łem to za spek­ta­ku­lar­ne roz­wią­za­nie swo­je­go pro­ble­mu. (…) Się­ga­ją­ca cza­sów Dzi­kie­go Za­cho­du lo­gi­ka opie­ra­ła się na za­ło­że­niu, że jeśli czy­jąś broń widać, ist­nie­je mniej­sze praw­do­po­do­bień­stwo, że taki ktoś użyje jej w złym celu.

Często przytacza badania i stawia logiczne pytania, wnioski pozostawiając czytelnikom

NSSF usta­li­ła także, że po­sia­da­cze AR-ek są nie tylko młod­si i bar­dziej zróż­ni­co­wa­ni, ale cho­dzą na strzel­ni­cę czę­ściej niż wła­ści­cie­le in­nych broni. Dzię­ki nim amu­ni­cja ka­li­bru .223, sto­so­wa­na w AR-15, stała się naj­czę­ściej sprze­da­wa­ną na rynku. Można było li­czyć na to, że po­sia­da­cze AR-ek w praw­dzi­wym życiu wy­da­dzą re­al­ne do­la­ry na zakup nie­koń­czą­ce­go się za­le­wu czę­ści i ak­ce­so­riów, które w cy­ber­prze­strze­ni wy­gry­wa­li w Call of Duty 4. Ro­bi­li rów­nież to, na czym prze­my­sło­wi za­le­ży naj­bar­dziej: roz­gła­sza­li przy­jem­ność strze­la­nia, tak jak ten chło­pak na strzel­ni­cy, kiedy pod­su­nął mi swój ka­ra­bin.

***

Prze­brną­łem przez wszyst­kie ich ar­gu­men­ty i naj­wy­raź­niej­sze oka­za­ło się to, że obie stro­ny stra­ci­ły z oczu coś oczy­wi­ste­go: nawet niż­sza licz­ba He­men­waya i tak była ol­brzy­mia. „Za­le­d­wie” osiem­dzie­siąt ty­się­cy przy­pad­ków rocz­nie ozna­cza­ło, że dwie­ście dwa­dzie­ścia razy dzien­nie Ame­ry­ka­nie w ten czy inny spo­sób uży­wa­li broni pal­nej do sa­mo­obro­ny. Czyli osiem razy wię­cej Ame­ry­ka­nów ra­to­wa­ło się za po­mo­cą broni, niż od niej gi­nę­ło.

***

Jedno na­to­miast nie ule­ga­ło dys­ku­sji: przez dwa­dzie­ścia kilka lat, odkąd Flo­ry­da pod­nio­sła głowę, po­zwo­le­nie na broń otrzy­ma­ło pra­wie sie­dem mi­lio­nów ludzi, a po pod­li­cze­niu da­nych oka­za­ło się, że le­gal­ni wła­ści­cie­le broni pal­nej po­peł­nia­ją za­bój­stwa czte­ry razy rza­dziej niż ogół lud­no­ści.

Reportaż Bauma to skarbnica wiedzy i wciągająca podróż po zakątkach Ameryki. Od teksańskich krwawych polowań na dzikie świnie po legendarne magazyny broni wykorzystywanej przy produkcjach Hollywood, spotkania z maniakami dużego kalibru i żydowską organizacją, która w temat wciąga Holocaust.

Czy zatem Dan Baum dociera do istoty zjawiska? Zdecydowanie tak, chociaż przewrotnie wnioski mogą nie być w pełni zrozumiałe dla Europejczyka.

 

 

Wieloryb

Charlie jest językowym erudytą i wykłada język angielski na uniwersytecie. Charlie naucza zdalnie i nigdy nie włącza kamerki, ignorując złośliwości studentów. Charlie utknął na wieki na swojej kanapie a przejście do łazienki jest podróżą w Himalaje.

Dotknięty monstrualną nadwagą, stojący nad krawędzią niewydolności krążenia bohater jest uwięziony w swoim ogromnym ciele. Ale najgorszą męką jest dla Charliego niewyobrażalna samotność i męczarnia duszy.

W ciasnym teatralnym kadrze i ciemności zagraconego mieszkania Darren Aronofsky przeprowadza widzów przez dramat człowieka pogrążonego w nieskończonym smutku.

Wybitna rola Brendana Frasera. Niekończący się potok łez na seansie.