Fear the Walking Dead – Season 07

Pierwsze sceny nowego sezonu FTWD wnoszą do serialu powiew świeżości.

Po zakończonej z przytupem „Szósteczce” fora fanów ogarnął szok i niedowierzanie. Czy dwa kluczyki i wyrzucona na glebę atomowa łódź podwodna USS Pensylvania zakończą zombie spin off wielkim bum?

Siódmy sezon rozwiewa obawy już w pierwszych scenach postapokaliptycznych krajobrazów w żółci i ochrze. Apokalipsa w apokalipsie to ledwie zaczątek do kolejnego rozdziału, w którym Morgan i jego brygada zmierzy się z kolejnym mistrzem zła. W tej roli tym razem nie kolejny zbrodniarz zwyrodnialec ale znany od początku serii wymuskany elegancik Victor Strand.

Victor, który rozbłysk atomowych głowic podziwiał z okien luksusowego apartamentu zbudował swoje własne królestwo. Odziany w draperie i drogie pierścienie spełnia swój sen o roli totalitarnego watażki rozdającego karty z życiem i śmiercią.

Oglądając „Siódemkę” trudno nie zauważyć scenariuszowych (post – covidowych?) cięć budżetu. Sceny w zaoranym atomówkami krajobrazie ograniczają się do żółtego filtra, rozmycia i kilku krzaków na pustyni. Drażni brak logiki gdy bohaterowie biegają po skażonej radioaktywnym pyłem ziemi w maskach z kawałka szmaty. To co fajnie wygląda w komiksie, zaczyna być męczące w produkcji telewizyjnej.

W finale sezonu producenci, którzy wcześniej zaszokowali publiczność kolejnymi dramatycznymi końcówkami i seryjnym mordowaniem gatunku ludzkiego przygotowali kolejne wow. Ale to nie koniec historii, o czym ze zdziwieniem dowiadujemy się w epizodzie S7E16 „Gone”.

 

Fear the Walking Dead – season -06

Okładka „Szóstki” chytrze mami publikę kontynuacją rozpadającego się świata Morgana. Tym wszystkim, którzy dobrnęli do końca sezonu piątego nie trzeba przypominać dramatycznej sceny finałowej, w której oszalała z nienawiści Virginia (ta od sekty kowbojskiej w kapelusikach z piórkiem) strzela do głównego bohatera.

Grupa zostaje wchłonięta przez „Rangersów” i żyje zgodnie z narzuconymi im regułami liderki. Losy bohaterów splatają się wkrótce z kolejną tajemniczą „sektą”, która oznajmia wszędy, że „The End is Beginning”.

Na głównym planie pojawia się nowy hipnotyzujący ludzi lider Teddy. Wraz z nim wyjaśnia się zagadka kluczyka, który (hu!hu!) będzie mieć kluczową rolę w zakończeniu cierpień ludzkiego świata po apokalipsie.

Zabawa trwa dalej a bohaterowie wciąż krzyżują swoje ścieżki w pogoni za pożywieniem i bezpiecznym schroniskiem. Największym zagrożeniem ludzkości wciąż nie są umarlaki, ale sam ludzki gatunek.

 

 

 

Fear the Walking Dead – season 05

FTWD dzielnie walczy o oglądalność. Każdy nowy sezon musi zacząć się z przytupem zachęcającym widzów do kolejnych godzin przed ekranem.

Otwarcie piątego sezonu zaskakuje sceną z samolotem. W czasach powszechnego braku paliwa każdy samolot to coś przykuwającego uwagę. Jest też dziecięca komuna i tajemniczy Logan.

Grupa kontynuuje misję pomocy potrzebującym. Morgan i przyjaciele stają się sławni a to przyciąga nowych wrogów. Pojawienie się w nowym miejscu doprowadza do konfrontacji z lokalną organizacją, którą dowodzi „kowbojka” Wiktoria. Ta na pozór poukładana i pomocna grupa próbuje zwalczyć przybyszy torpedując ich altruizm.

Do ekipy dołącza kolejna postać z „The Walking Dead”. Dawny poplecznik Negana Dwight błąka się po okolicy w beznadziejnej pogoni za dziewczyną. Na główną postać opowieści wyrasta cowboy John Dorie.

W „piątce” dowiemy się też, że nawiedzona dokumentatorka Al ma polskie pochodzenie i nazywa się … Althea Szewczyk – Przygocki XD XD

Serial stracił swój pierwotny sznyt historii z początków epidemii a twórcy wpadli w schemat „kolejna grupa – kolejny wróg”.

 

Fear the Walking Dead – season 04

Po hucznym zakończeniu sezonu trzeciego grupa podąża własnymi ścieżkami. Madison anektuje dawny stadion baseballowy i przekształca go w małą twierdzę.

Bezpieczne miejsce ściąga uwagę agresywną grupę „sępów”. Melvin i Ennis są zdeterminowani i nie szczędzą sił, aby zrównać z ziemią kryjówkę na stadionie.

Pojawiają się nowe postacie: oldskulowy kowboy John i jego towarzyszka June, filmująca wszystko Althea. Największym zaskoczeniem jest Morgan. Bohater „The Walking Dead” trafia do świata FTWD uciekając wprost z galaktyki Ricka Grimesa. Ten ostatni pojawi się zresztą gościnnie we flashbackach z życia Morgana Jonesa.

Sezon czwarty obfituje w liczne retrospekcje zaskakując widzów kolejnymi przełomami uciekinierów z Los Angeles. Nieliniowa konstrukcja zdarzeń ratuje serial przed nudą powtórzeń.

 

The Dead Don’t Die

Bliżej niesprecyzowane szczelinowanie wytrąca Ziemię z orbity. Odwieczny cykl dnia i nocy dostaje pomieszania zmysłów. Znikają koty, psy i ptaki.

Mieszkańcy sztampowego, zapyziałego Centerville dostrzegają zmiany. Największą z nich – oprócz zaginionego kota – okazują się nadjedzone szczątki kelnerek w lokalnym barze. „To musiały być dzikie zwierzęta” oświadczają zgodnie miejscowi stróże prawa. Cliff (Bill Murray) przyjmuje wszystko z nadzwyczajnym spokojem. Jego zastępca Ronald (Adam Driver) nieśmiało wspomina o zombies.

Jim Jarmusch bierze na warsztat klasykę kina. Trochę ryzykownie, bo od czasów klasyka George Romero temat żywych trupów przerobiono na wszelkie sposoby i gatunki. W obiektywie Jarmuscha potworne zombie nabierają komediowego sznytu a nadprzyrodzona katastrofa to przewrotne eko przesłanie.

Przez ekran przeciąga żywy trup o twarzy Iggy Pop’a (cóż za oszczędność na charakteryzacji XD), który kilka kęsów kelnerki popija dzbankiem kawy. Truposze opętani są nie tylko żądzą świeżej krwi. Każdy z umarłych ciągnie za sobą bagaż życia mamrocząc słowa, które były ich największą podnietą w przeszłości. Martwymi wciąż targa obsesja konsumpcjonizmu. „wifi” „bluetooth” „starbucks” „fashion” „nintendo” padają z sinych ust poszukiwaczy ludzkiego mięsa a zmartwychwstała lokalna pijaczka zaczyna nowe życie po życiu bełkotliwym „chardonnay” XD.

„Truposzy” ogląda się gładko, z częstotliwością 60 mrugnięć do widza na minutę. Wszystko to dzięki mocnej obsadzie: Murray, Driver, Tilda Swinton, Steve Buscemi, Dany Glover a także ulubieniec reżysera, Tom Waits.

 

 

The Walking Dead – season 10

Alexandrii i Hilltop zagraża horda Szeptaczy. Kruchy rozejm z „Alfą” opiera się na słabości ludzkich kolonii.

Krótką stablilizację burzy niespodziewane zjawisko. Na ziemię w okolicy spada jeden ze starych radzieckich (XD!) satelitów. W obliczu zagrożenia osady, mieszkańcy Alexandrii ruszają gasić pożar na terenie hordy. Konfrontacja jest nieunikniona, tym bardziej że wielu bohaterów po obu stronach tego oczekuje.

TWD dobrnął do dziesiątego sezonu. Jak większości branży rozrywkowej, prawdziwa epidemia pokrzyżowała plany twórcom, zmuszając produkcję do tymczasowego zakończenia sezonu po odcinku 16. Kolejne sześć jest w trakcie produkcji a coraz bardziej fantastyczne plotki donoszą zarówno o rychłym zakończeniu serialu, jak i kolejnych spin-offach.

Póki co, serial godnie się starzeje. Brak Ricka Grimesa szczelnie wypełnia mrukliwy Daryl. Główny zamysł sezonu – rozprawa z Alfą i Betą – rozwija się logicznie i interesująco z udziałem Negana. Jak zwykle nie brakuje „zonków” i logicznych wpadek ale szczęśliwie nie przeszkadza to w odbiorze całości.

 

 

The Walking Dead – season 09

W apokaliptycznym świecie kończą się zasoby, w które obfitował świat pozostawiony we władanie szwendaczom. Brak paliw wydłuża dystanse a ograbione z zapasów zgliszcza supermarketów wieczny głód ludzkich niedobitków. Osady oddalają się od siebie nie tylko godzinami potrzebnymi na przebycie drogi. Zmieniają się pryncypia wyznaczane przez poszczególnych „boss-ów”.

Po ośmiu sezonach trudno w „The Walking Dead” od powiew świeżości. Wypad do Waszyngtonu i plądrowanie muzeum to nic innego jak widziane dziesiątki razy wyprawy po zasoby. Kolejna grupa antagonistów budzi dreszczyk emocji … ale tylko na początku. Wraz z zagłębianiem się w historię, kolejne „plemię” zdaje się powtórką melodii, którą już gdzieś słyszeliśmy: nowa grupa, nowy okrutny szef, nowe postacie w galaktyce TWD.

Apogeum sezonu zaskakująco wypada w odcinku numer pięć, chociaż prawdziwi maniacy Żywych Trupów będą bawić się doskonale do końca serii.

 

 

Overlord

W przededniu operacji Overlord za liniami wroga ląduje oddział spadochroniarzy Airborne. Zadanie: zniszczyć wieżę kościelną, potencjalny punkt obserwacyjny hitlerowców. W trakcie rozpoznania żołnierze odkrywają ślady dziwnych eksperymentów.

Firmowany szumnie nazwiskiem J.J. Abramsa „Overlord” miał zabłysnąć nowatorskim (sic!) połączeniem filmu wojennego i thrillera o zombies. Już sam scenariusz niebezpiecznie pachnie próbą sfilmowania nieśmiertelnej gry z 1992 roku –  „Wolfenstein 3D”. O ile jednak ta oznaczała nieprzespane noce i wypieki na policzkach po każdej rozgrywce, seans z „Overlord” może zakończyć się jedynie próbą szybkiego wymazania tego gniota z pamięci.

Twórcy „Overlord” po mistrzowsku popsuli wszystko, co dało się popsuć. Scenariusz galopujący w stronę nieuchronnej klęski, budzące politowanie efekty i kupa śmiechu. Z przewagą kupy.

 

 

The Walking Dead – season 08

Rozciągnięta jak spandeksowe gacie na dupsku wojna dobrych ludzi z faszystami w wydaniu post apokaliptycznym. Niech się stanie Sezon 8.

Rzucona na kolana grupa Ricka podnosi się z gleby po kolejnych upokorzeniach. Królestwo Negana jest silne i sprawne. Demokracja nie jest dobrym narzędziem w chaosie globalnej katastrofy. Alianci z Hilltop, Aleksandrii i Kingdom nie ustają w próbach. Stawką jest nowy lepszy świat. Świat, w którym nie ma miejsca dla Negana.

Po pełnym nieudanych wojenek i aliansów sezonie 7 przyszedł czas na wojnę totalną. Dobrzy ludzie nie mają wyjścia. Podgryzani przez wewnętrzne zdrady i terroryzowani przez mocniejszą społeczność muszą postawić wszystko na jedną kartę.

Producenci serialu nie mają łatwo zbliżając się do dwóch cyferek w numerze serii. „To wszystko już było” chciałoby się powiedzieć – zdrady i złe sojusze, nieoczekiwane rehabilitacje i łzawe odejścia. Było już i szaleństwo w oczach głównych bohaterów. Opoką tego sezonu pozostaje Negan. Wiecznie uśmiechnięta twarz szczerzy się białym błyskiem wilczych kłów i fascynuje bardziej niż łzawy policjant.

 

 

Żywe trupy. Prawdziwa historia zombie – Adam Węgłowski

Próba rzeczowego podejścia do bujdy na resorach nie mogła skończyć się sukcesem. Kolejna z sensacyjnych książek serii „Ciekwostki historyczne.pl” potwierdza regułę, żeby nie wymagać zbyt wiele od publikacji na poziomie dodatku do poczytnego „Super Expressu”.

Bazując na rozkwitającej modzie na zombie, Adam Węgłowski postanowił dopisać swoje własne trzy grosze. Zaczyna się nieźle – podróżą na Haiti i poszukiwaniem źródeł legendy o „żywych trupach”. Prywatne śledztwo autora szybko przeradza się w małą komedyjkę – opowieść o woduistach (powtarzając za autorem: nie mylić voodoo z vodu lub wodu)  🙂 Straszliwe procedery mają nieco miałkie powody, a cała teoria jest mniej spójna niż ciało zombie leżakowaniu w bagnie.

Im dalej w las tym śmieszniej. Autor rusza na łowy dookoła świata, popadając w coraz bardziej kuriozalne historie. Byłoby nawet zabawnie, gdyby nie brak mrugnięcia okiem. Czyli to jednak dzieło z ambicją krzewienia kultury.

Pardonsik. George Romero był jednak ciut lepszy.