The Walking Dead – season 10

Alexandrii i Hilltop zagraża horda Szeptaczy. Kruchy rozejm z „Alfą” opiera się na słabości ludzkich kolonii.

Krótką stablilizację burzy niespodziewane zjawisko. Na ziemię w okolicy spada jeden ze starych radzieckich (XD!) satelitów. W obliczu zagrożenia osady, mieszkańcy Alexandrii ruszają gasić pożar na terenie hordy. Konfrontacja jest nieunikniona, tym bardziej że wielu bohaterów po obu stronach tego oczekuje.

TWD dobrnął do dziesiątego sezonu. Jak większości branży rozrywkowej, prawdziwa epidemia pokrzyżowała plany twórcom, zmuszając produkcję do tymczasowego zakończenia sezonu po odcinku 16. Kolejne sześć jest w trakcie produkcji a coraz bardziej fantastyczne plotki donoszą zarówno o rychłym zakończeniu serialu, jak i kolejnych spin-offach.

Póki co, serial godnie się starzeje. Brak Ricka Grimesa szczelnie wypełnia mrukliwy Daryl. Główny zamysł sezonu – rozprawa z Alfą i Betą – rozwija się logicznie i interesująco z udziałem Negana. Jak zwykle nie brakuje „zonków” i logicznych wpadek ale szczęśliwie nie przeszkadza to w odbiorze całości.

 

 

The Walking Dead – season 09

W apokaliptycznym świecie kończą się zasoby, w które obfitował świat pozostawiony we władanie szwendaczom. Brak paliw wydłuża dystanse a ograbione z zapasów zgliszcza supermarketów wieczny głód ludzkich niedobitków. Osady oddalają się od siebie nie tylko godzinami potrzebnymi na przebycie drogi. Zmieniają się pryncypia wyznaczane przez poszczególnych „boss-ów”.

Po ośmiu sezonach trudno w „The Walking Dead” od powiew świeżości. Wypad do Waszyngtonu i plądrowanie muzeum to nic innego jak widziane dziesiątki razy wyprawy po zasoby. Kolejna grupa antagonistów budzi dreszczyk emocji … ale tylko na początku. Wraz z zagłębianiem się w historię, kolejne „plemię” zdaje się powtórką melodii, którą już gdzieś słyszeliśmy: nowa grupa, nowy okrutny szef, nowe postacie w galaktyce TWD.

Apogeum sezonu zaskakująco wypada w odcinku numer pięć, chociaż prawdziwi maniacy Żywych Trupów będą bawić się doskonale do końca serii.

 

 

Overlord

W przededniu operacji Overlord za liniami wroga ląduje oddział spadochroniarzy Airborne. Zadanie: zniszczyć wieżę kościelną, potencjalny punkt obserwacyjny hitlerowców. W trakcie rozpoznania żołnierze odkrywają ślady dziwnych eksperymentów.

Firmowany szumnie nazwiskiem J.J. Abramsa „Overlord” miał zabłysnąć nowatorskim (sic!) połączeniem filmu wojennego i thrillera o zombies. Już sam scenariusz niebezpiecznie pachnie próbą sfilmowania nieśmiertelnej gry z 1992 roku –  „Wolfenstein 3D”. O ile jednak ta oznaczała nieprzespane noce i wypieki na policzkach po każdej rozgrywce, seans z „Overlord” może zakończyć się jedynie próbą szybkiego wymazania tego gniota z pamięci.

Twórcy „Overlord” po mistrzowsku popsuli wszystko, co dało się popsuć. Scenariusz galopujący w stronę nieuchronnej klęski, budzące politowanie efekty i kupa śmiechu. Z przewagą kupy.

 

 

The Walking Dead – season 08

Rozciągnięta jak spandeksowe gacie na dupsku wojna dobrych ludzi z faszystami w wydaniu post apokaliptycznym. Niech się stanie Sezon 8.

Rzucona na kolana grupa Ricka podnosi się z gleby po kolejnych upokorzeniach. Królestwo Negana jest silne i sprawne. Demokracja nie jest dobrym narzędziem w chaosie globalnej katastrofy. Alianci z Hilltop, Aleksandrii i Kingdom nie ustają w próbach. Stawką jest nowy lepszy świat. Świat, w którym nie ma miejsca dla Negana.

Po pełnym nieudanych wojenek i aliansów sezonie 7 przyszedł czas na wojnę totalną. Dobrzy ludzie nie mają wyjścia. Podgryzani przez wewnętrzne zdrady i terroryzowani przez mocniejszą społeczność muszą postawić wszystko na jedną kartę.

Producenci serialu nie mają łatwo zbliżając się do dwóch cyferek w numerze serii. „To wszystko już było” chciałoby się powiedzieć – zdrady i złe sojusze, nieoczekiwane rehabilitacje i łzawe odejścia. Było już i szaleństwo w oczach głównych bohaterów. Opoką tego sezonu pozostaje Negan. Wiecznie uśmiechnięta twarz szczerzy się białym błyskiem wilczych kłów i fascynuje bardziej niż łzawy policjant.

 

 

Żywe trupy. Prawdziwa historia zombie – Adam Węgłowski

Próba rzeczowego podejścia do bujdy na resorach nie mogła skończyć się sukcesem. Kolejna z sensacyjnych książek serii „Ciekwostki historyczne.pl” potwierdza regułę, żeby nie wymagać zbyt wiele od publikacji na poziomie dodatku do poczytnego „Super Expressu”.

Bazując na rozkwitającej modzie na zombie, Adam Węgłowski postanowił dopisać swoje własne trzy grosze. Zaczyna się nieźle – podróżą na Haiti i poszukiwaniem źródeł legendy o „żywych trupach”. Prywatne śledztwo autora szybko przeradza się w małą komedyjkę – opowieść o woduistach (powtarzając za autorem: nie mylić voodoo z vodu lub wodu)  🙂 Straszliwe procedery mają nieco miałkie powody, a cała teoria jest mniej spójna niż ciało zombie leżakowaniu w bagnie.

Im dalej w las tym śmieszniej. Autor rusza na łowy dookoła świata, popadając w coraz bardziej kuriozalne historie. Byłoby nawet zabawnie, gdyby nie brak mrugnięcia okiem. Czyli to jednak dzieło z ambicją krzewienia kultury.

Pardonsik. George Romero był jednak ciut lepszy.

 

Fear the Walking Dead – Season 03

No i bach, trzeci sezon FTWD za nami. Po nieco jałowej „dwójce” serial podkręcił tempo i zyskał nowe charyzmatyczne charaktery.

Rodzina Clark wpada w kolejne tarapaty dostając się do militarnego obozu zarządzanego przez niezrównoważonego Troya. Po ewakuacji Clarkowie korzystają z możliwości zamieszkania na „Broken Jaw Ranch”. Farma prepersów jest zarządzana przez jej założyciela – Jermiah’a Otto.

Korzystając z wygód resztek cywilizacji Madison i jej rodzina stają się mimowolnie stroną konfliktu pomiędzy Ottonami a Indianami z pobliskiego rezerwatu. Koniec świata nie ostudził żądzy posiadania. Wybucha wojna o terytoria.

W trzecim sezonie FTWD wyszedł spod cienia „Walking Dead”, stając się równorzędną opowieścią. Madison Clark wyrasta na postać równie ważną co Rick Grimes. Świat FTWD dawno przeszedł metamorfozę – od początków epidemii na przedmieściach L.A. po pustynne rubieże meksykańskiego pogranicza.

Niestety oglądalność FTWD spada co nie wróży serialowi dobrze.

 

Girl with all the gifts

Niedaleka przyszłość. W tajnej bazie prowadzone są dziwne eksperymenty na dzieciach. Ale to nie zwykła baza i nie zwykłe dzieci. To enklawa ludzi pośród epidemii zombie, a dzieci to niezupełnie ludzie. Sytuacja krytyczna zmusza grupkę ludzi do opuszczenia bezpiecznego miejsca. Po ratunek ruszają do Londynu, a wraz z nimi Melanie – dziecko o wyjątkowych zdolnościach.

Ekranizacja powieści Mike Carey’a wielu graczom będzie przypominać scenariusz „The last of us”. Epidemia zombie, ludzie przemykający po cichu, bo dźwięki wybudzają złych z letargu. No i źródło katastrofy, którym jest nie tylko ugryzienie, ale też zarodniki grzybów unoszące się w powietrzu. A na koniec Londyn spowity dziką roślinnością i zmutowanymi epicentrami rośliny produkującej żywe trupy.

Niezły pomysł na „odświeżenie” tematu zombie, choć malkontenci zarzucą mu kopiowanie kultowej gry. Spodoba się za to fanom gatunku. Brytyjczycy nie produkują filmów z rozmachem Ameryki, ale przy widocznie skromniejszych środkach film utrzymuje dobry klimat.

 

The Walking Dead – Season 07

„Dopiero zaczynamy” głosi hasło siódmego sezonu „The Walking Dead”, prezentując przy tym uroczo uśmiechniętego Negana i jego nieodłącznej Lucille.

Trudno o lepszy wstęp do kolejnej serii po mocnej końcówce „szóstki”. Jej ostatnie minuty pozostawiły widzów na gwałtownym wdechu w oczekiwaniu na uderzający kij baseballowy.

We wspomnianej końcówce poprzedniego sezonu poznaliśmy wreszcie legendarnego szefa „Zbawców”. Nie trudno się domyślić, że to właśnie Negan będzie największą atrakcją siódemki.

Tradycyjnie już każda z serii ma swojego szwarc charaktera. Negan wydaje się przerastać ich wszystkich, a jego „Zbawcy” to kolejny krąg piekieł. Żadna z nich „banda”. To czysty totalitaryzm w odsłonie XXII, postkatastroficznego wieku.

The Walking Dead przyciąga miliony telewidzów na całym świecie. Fenomen serialu może wydawać się dziwny, ale życie w epoce szwendaczy wciąż intryguje. Darmowy świat i zbrodnia bez konsekwencji są atrakcyjniejsze niż serial o pokojowej odbudowie i sadzeniu sałaty.

Wszyscy jesteśmy Neganami.

 

Fear the Walking Dead – season 2

Spin off „The Walking Dead” w drugiej odsłonie. Pierwszy sezon zapowiadał się smakowicie serwując świat na granicy katastrofy. Dopiero końcowe odcinki zaserwowały wysyp szwendaczy i faktyczną apokalipsę.

Drugi sezon rozpoczyna się „marynistycznie”, serwując podróż luksusową łodzią Abigail. Na szczęście odwiedzanie kolejnych wysepek i portów nie trwa w nieskończoność i utrudzona załoga schodzi na ląd. Patchworkowa rodzina Travisa i Madison trafia do Meksyku – do ziemi obiecanej Victora Stranda.

Fear the Walking Dead wciąga, ale z odcinka na odcinek nieco rozczarowuje. Serial ogląda się „z rozpędu”, bo w gruncie rzeczy prequel historii „The Walking Dead” powiela schemat. Bohaterowie trafiają do pozornej oazy, żeby po jakimś czasie popaść w kolejne tarapaty. Mnożą się małe wpadki logiczne, jakby twórcom zdarzało się zapomnieć o logice. Bohaterowie są w dużym stopniu przewidywalni a miejsca powtarzalne (bezpieczna farma, enklawa na wyspie, wielki hotel z tysiącem pokoi).

W drugim sezonie FTWD najbardziej żal kwintesencji prequela. Po smakowitym „Flight 462” na początku serii można było oczekiwać rozszerzenia uniwersum Walking Dead na minuty przed wybuchem epidemii. Po drugim sezonie jasne staje się, że serial podąża ścieżką przetartą przez swojego starszego brata. Zmienia się wyłącznie miejsce – jakby Amerykanie chcieli podzielić się żywymi trupami ze swoim południowym sąsiadem.

 

World War Z – Max Brooks

Pacjent „zero” pojawia się w Chinach. Ustrój tego kraju, daleki od pomysłów demokratów radzi sobie z zarazą na swój chiński sposób. To jednak nie pomaga w zwalczeniu epidemii, która wkrótce rozlewa się na cały świat. Pandemia zdołała zniszczyć świat jaki znamy. Ta książka to historie z pierwszej ręki, od tych którzy przetrwali.

Max Brooks bawi się konwencją Zombie w sposób nowatorski. Po klasycznych horrorach Romero, sześciu sezonach „Walking Dead”, zombie w musicalach, komediach i chrupkach czekoladowych w kształcie gnijących zwłok autorowi udało się ożywić trupa raz jeszcze. Brooks stworzył nowy gatunek – zombie reportaż.

W poważnym stylu niczym Max Colonko z Nowego Jorku, autor podróżuje po świecie zbierając wspomnienia świadków kataklizmu. Zwięzła reportażowa forma, chronologia zdarzeń, momentami zadziwiające, choć nie nowatorskie spostrzeżenia „uczestników” dodają wiarygodności drugiej książce Brooksa. To co w „Zombie Survival Guide „ było nudne, autor ściął jak łeb szwendacza, pozostawiając historię przez duże „ZET”.