Sword of Vengeance

Wilhelm Zdobywca podbija Brytanię. Jego baronowie wprowadzają rządy terroru.  Znajduje się jednak tajemniczy mściciel o nadludzkich umiejętnościach.

Klimatyczna bajka w aurze średniowiecza ma w sobie niewielkie „znaczniki” historii i potężną dawkę fantazji. Chociaż twórcom udało się stworzyć niezły klimat charakteryzacją i mroczną oprawą dźwiękową to „Sword of Vengeance” jest w gruncie rzeczy głupiutką rąbanką.

Trudno jest wywnioskować, po co jest ten film. Być może jakaś lokalna brytyjska społeczność chciała w ten sposób podkreślić swoją ugruntowaną niezależność i pokazać, że Brexit to oni już kiedyś zrobili?

 

The Runner

Ach, na takie filmy się czeka! 🙂

Nicolas Cage w obłędnym tańcu konsekwentnie pogrąża się w coraz durniejszych filmach. W jego drewnianej mimice i szablonowej grze jest coś tak magnetycznego, że nie sposób odmówić sobie kolejnych seansów, pomimo ewidentnej kategorii „nie do obejrzenia”.

Kongresman z Luisiany, jedyny biały senator wybrany przez czarnych wyborców [he! he! he!] staje do walki z potworem o stu główach – koncernem petrochemicznym BP. Katastrofa ekologiczna u wybrzeży Luisiany niszczy nie tylko środowisko, ale i życie obywateli utrzymujących się dzięki oceanowi. Kiedy dzielny pan senator Colin Price rusza do akcji, zbrodnicze syndykaty biznesu wyciągają na stół jego największe brudy [he! he! he! po raz wtóry].

Dzielny Colin Price nie łamie się. Choć nie jest lekko, wtapia się w tłum wyborców aby pokonać zło na świecie [ROTFL, po raz n-ty].

Cały „The Runner” jest filmem perfekcyjnym. Nie ma co się czepiać szczegółów, bo „leży” tu wszystko. Odtwórca głównej roli popełnia grzeszki licealisty. Jego żona o nijakim temperamencie ze stoicyzmem planuje niewiadomo-co. Doradcy to totalni kretyni, a wyborcy są kosmitami.

Mnie osobiście zauroczył też durny oryginalny tytuł. Głęboka myśl zestawiająca pana senatora i jego zmagania ze światem, powiązanie nachalnie z faktem, że lubi sobie pobiegać. ROTFL! Perła!