Versailles – season 3

Trzeci i jak na razie ostatni sezon „Versailles” nabrał kolorytu dzięki wątkom sensacyjnym.
Dwór spiskuje. Król Słońce popada w coraz większe szaleństwo władzy. Markiza de Montespan traci wpływy a uwagę króla przykuwa nowa diva – Madame de Maintenon. Król szaleje na jej puncie i zdaje się ulegać manipulacjom wybranki.

Fiip odkrywa tajemniczy spisek, który prowadzi go za mury Bastylii. W jednej z cel siedzi tajemniczy człowiek w żelaznej masce. Diuk Orleanu obsesyjnie podąża tropem tajnej organizacji, dochodząc do wniosku, że spisek prowadzi do Watykanu.

Wątkiem historycznym, który wypełnia sezon trzeci jest walka o sukcesję tronu Hiszpanii. Po zwycięskiej wojnie Francja umacnia się w roli lidera Europy. Do Wersalu przybywa cesarz Leopold – drugi po Ludwiku pretendent do tronu hiszpańskich Habsburgów.

Znacząco odbiegający od historycznych realiów trzeci sezon „Wersalu” trzyma w napięciu do ostatnich minut.

 

Versailles – season 2

Kolejna dekada rządów Ludwika XIV, okrzepłego już władcy na tronie Francji.
Trwa wojna z Niderlandami. Knowania Wilhelma Orańskiego nieuchronnie prowadzą do wniosku, że to on macza palce w morderstwach, do których dochodzi w Wersalu.

Tymczasem król pogrąża się w romansie z damą dworu. Markiza de Montespan wzmacnia swoją pozycję na dworze zagrażając innym koteriom.

Drugi sezon traci nieco blasku swojego poprzednika ale nadal trzyma poziom.

 

The Morning Show

Wybuch supernowej na antenie telewizyjnej prowadzi do reakcji łańcuchowej w „The Morning Show”. Prowadzący Mitch Kessler (Carell) zostaje w trybie natychmiastowym usunięty z porannego programu po tym, gdy na jak wychodzą jego grzechy spod znaku #metoo.
Współprowadząca Alex Levy wykorzystuje moment do wprowadzenia własnych rządów.
Do zespołu dołącza terenowa reporterka. Bradley Jackson (Witherspoon) okazuje się bombą rozsadzającą skostniałe struktury od wewnątrz.
Przepychanki na najwyższych szczeblach stacji, walka o stołki, zdrady i nowe przymierza – „The Morning Show” ukazuje bezwzględny świat korporacji w wydaniu telewizyjnym.

 

Severance

Praca w dziale „Rafinacji Makrodanych” korporacji Lumon Industries to nieco dziwne zajęcie, polegające na łapaniu złych danych w potoku mrugających na ekranie cyferek. Praca może monotonna, za to pełna benefitów – od papierowych rurek na palec i owocowych kwadransów po wieńczący wybitne osiągnięcia konkurs na rafinera kwartału.

Taki obrót rzeczy najwyraźniej nie ma znaczenia dla refinerów”. Tak się bowiem składa, że Mark S. Dylan G. Irving B to pracownicy, których świadomość ogranicza się do jednego piętra w biurowcu.

Kiedy Mark S „wychodzi z pracy”, jego umysł przełącza się w tryb prywatny wskakując na tory Marka Scouta, samotnego wdowca z przedmieść. Tkwiący w żałobie Mark zdecydował się na kontrakt z Lumon Industries i „rozdzielenie” umysłu. Część „pracowa” pamięta tylko to, co dzieje się w biurze. Część „prywatna” nadal posiada wspomnienia z przeszłości i świadomość znikania za drzwiami korporacji na kilka godzin dziennie. Genialne? Być może, ale tylko do momentu, w którym cząstka korpoludka uświadamia sobie, że tkwi w pułapce.

Mark S. zaczyna coś podejrzewać po zniknięciu kierownika Peteya i pojawieniu się nowej osoby. Helly R. od początku sprawia problemy, które doprowadzają pion kierowniczy do szaleństwa.

‚Severance” to absolutne szaleństwo. Zjadliwie antykorporacyjna fabuła piętnuje zniewolenie umysłu na wszystkich poziomach – od ogłupiania pracowników ikonicznie dennymi benefitami po niemą, symbolizowaną szumiącym głośnikiem obecność Zarządu i religijny fanatyzm średniej kadry symbolizowanej przez wzbudzającą popłoch panią Cobel i jej maniakalnych pomocników.

Całości dopełniają przerażające, wyprane z emocji wnętrza „wydzielonego piętra” i szeroki uśmiech pana Milchicka.

Uważny widz znajdzie w „Severance” smakowity melanż gatunków: dystopijne S-F, teorie spiskowe, groteskę a nawet ujmujące love story w wykonaniu egzotycznego duetu John Turturro – Christopher Walken.

Trzeba przyznać, że jeden ze świadomych liderów prania mózgów – koncern Apple – zdobył się na zdumiewający ruch patronując serialowi 🙂

Z niecierpliwością czekam na kolejny sezon.

 

Madoff: Potwór z Wall Street

Częściowo fabularyzowana historia największego oszusta Wall Street. Czteroodcinkowy serial to kolejna próba opisania przekrętu o niewyobrażalnej skali.

Niesamowita opowieść o ambicji i chciwości bankierów oraz świętej naiwności machiny finansowej pokazuje jak krok po kroku rozpędzała się piramida Madoffa.

Twórcy starają się dowieść, ze przekręt na 64 miliardy dolarów to nie wynik działania jednego geniusza zbrodni, ale działanie wielu osób przymykających oko i czerpiących korzyści ze współpracy z finansistą. To także lata zaniedbań po stronie instytucji statutowo chroniących rynek.

Fabularne wstawki pozwalają twórcom urozmaicić przekaz i uniknąć nudnego powtarzania kilku wytartych nagrań dokumentalnych i smętnych scen z tykającym zegarem.

 

 

Kto zabił Paula i Maggie Murdaugh

Pijany synalek prawnika, katastrofa łodzi, zaginiona dziewczyna. Wydawałoby się, że sprawa nieszczęśliwej kraksy na rzece i torpedowane przez kolegów taty dochodzenie to wystarczająca sensacja na zgrabne trzy odcinki miniserialu.

Matactwa dwóch pokoleń prawników z Hampton to jednak ledwie wierzchołek góry lodowej. Z minuty na minutę saga rodziny Murdaugh nabiera tempa  i przyrasta o kolejne przestępstwa.

Zawikłany serial układa się w kronikę upadku Murdaugh’ów – aż do strasznego finału. Ale to nie koniec zaskoczeń. Gdy znika strach przed wszechwładną kliką urzędników, pęka zmowa milczenia a z nią kolejne niewygodne fakty.

Historia Alexa Murdaugh, władcy wyższych sfer Lowcountry w Karolinie nie kończy się wraz z serialem Netflixa. Kolejne oddcinki pisze życie i sala sądowa.

Zadziwiająco syntetyczny jak na tasiemcowate standardy „Murdaugh Murders” to jedna z lepszych produkcji crime stories ostatnich miesięcy. Prawdopodobnie z szansą na kontynuację po zakończeniu kolejnych procesów karnych.

 

Tokyo Vice

Tokyo, lata dziewięćdziesiąte. Ludzie nadal czytają czarno-białe gazety i używają telefonów z antenką.

Amerykański dziennikarz  Jake Adelstein rozpoczyna pracę w największym  japońskim dzienniku. Ambitny pierwszoroczniak sprowadzony przez japońską kulturę pracy do roli pokornego wyrobnika próbuje się wykazać i grzebie w coraz paskudniejszej historii. Węszenie wokół bankowego szwindlu prowadzi do brudnych operacji na styku policji i Yakuzy. Pozbawiony złudzeń policjant Katagiri próbuje wpoić Adelsteinowi filozofię Tokyo – to miasto bez morderstw, opierające się na wątłej równowadze sił. Jake nie potrafi się powstrzymać w pogoni za sensacją.

Nazwisko Michael Mann jest tu kluczowe. Ten sam pan jest ojcem kinowego remake serialu z lat 80-tych „Miami Vice” i mistrzowskiej „Gorączki”. Puls „mannowskiej” opowieści czuć i w „Tokio Vice”. Miasto przykrywa milczenie a prywatne śledztwo Adelsteina odkrywa kolejne pokłady brudu.

Pierwszy sezon momentami przeciągnięty obyczajowymi przygodami luksusowych call girls łapie swój rytm, gdy na scenę wchodzą prawdziwe grube ryby Yakuzy.

 

Fear the Walking Dead – Season 07

Pierwsze sceny nowego sezonu FTWD wnoszą do serialu powiew świeżości.

Po zakończonej z przytupem „Szósteczce” fora fanów ogarnął szok i niedowierzanie. Czy dwa kluczyki i wyrzucona na glebę atomowa łódź podwodna USS Pensylvania zakończą zombie spin off wielkim bum?

Siódmy sezon rozwiewa obawy już w pierwszych scenach postapokaliptycznych krajobrazów w żółci i ochrze. Apokalipsa w apokalipsie to ledwie zaczątek do kolejnego rozdziału, w którym Morgan i jego brygada zmierzy się z kolejnym mistrzem zła. W tej roli tym razem nie kolejny zbrodniarz zwyrodnialec ale znany od początku serii wymuskany elegancik Victor Strand.

Victor, który rozbłysk atomowych głowic podziwiał z okien luksusowego apartamentu zbudował swoje własne królestwo. Odziany w draperie i drogie pierścienie spełnia swój sen o roli totalitarnego watażki rozdającego karty z życiem i śmiercią.

Oglądając „Siódemkę” trudno nie zauważyć scenariuszowych (post – covidowych?) cięć budżetu. Sceny w zaoranym atomówkami krajobrazie ograniczają się do żółtego filtra, rozmycia i kilku krzaków na pustyni. Drażni brak logiki gdy bohaterowie biegają po skażonej radioaktywnym pyłem ziemi w maskach z kawałka szmaty. To co fajnie wygląda w komiksie, zaczyna być męczące w produkcji telewizyjnej.

W finale sezonu producenci, którzy wcześniej zaszokowali publiczność kolejnymi dramatycznymi końcówkami i seryjnym mordowaniem gatunku ludzkiego przygotowali kolejne wow. Ale to nie koniec historii, o czym ze zdziwieniem dowiadujemy się w epizodzie S7E16 „Gone”.

 

Pokonani

Berlin 1945. Na dymiących gruzach III Rzeszy odradza się powojenne życie. W przypadku narodu skalanego faszyzmem to życie podzielone na strefy. W zachodniej, pilnowanej przez Amerykę, Francję i Anglię dni płyną pod znakiem poszukiwań alianckich racji żywnościowych i mozolnej odbudowy codzienności. Po stronie wschodniej Niemcy płacą za obłęd Fuhrera wszechobecnym sowieckim terrorem, gwałtami i torturami.

Dysonans pomiędzy reżimem Berlina Wschodniego i demokracją Zachodnich ćwiartek zaburzają dwa zjawiska. Aliancki mir niepokoi mroczna uliczna legenda doktora „Engelmachera” oraz pojawienie się serial killera godnego swej epoki – mściciela, który krwawo rozprawia się z byłymi hitlerowcami,.

Do Berlina przybywa nowojorski gliniarz Max McLaughin. Jego misją jest wsparcie lokalnej policji ale priorytetem szybko staje się pościg za zwyrodniałym doktorkiem. Max ma też swój mały sekrecik, kryjący się pod niewinną opowiastką rysunkową o łobuziakach Maxie i Moritzu (z 1865 roku 🙂 ).

„Pokonani” to thriller toczący się w realiach powojennego chaosu i gwiazdorsko osadzony autochtonami znad Szprewy. No prawie, bo arcyniemiecki wydawałoby się Taylor Kitsch (Max) to obywatel Kanady. Towarzyszą mu jednak znane niemieckie talenty: Nina Hoss i Sebastian Koch oraz cała (sic) rzesza niemieckich aktorów drugoplanowych. Co słychać, nawet mimo połowicznie angielskich dialogów.

Twórcy serialu konsekwentnie budują napięcie wokół bohaterów aby w finale wszystko rozmienić na drobne. Obiecujący pomysł filmu o ciekawym czasie i miejscu zmienia się w nieco rozczarowujący, przewidywalny kryminał. Bonda wykręciłaby w końcówce kilka twistów i nikt nie byłby pewien, który Niemiec to ten dobry 🙂