Smok Griaule – Shepard Lucius

Historia smoka Griaule sięga głęboko wstecz ludzkiej egzystencji na Ziemi.

Długi na sześć tysięcy stóp rządzi krainami, choć nie żyje. Nieżywy jest tylko na sposób, w jaki pojmuje ten stan gatunek ludzki. Jego serce bije raz na tysiąc lat. Jego cielsko do złudzenia przypomina górski masyw, porośnięty lasami i pełen żyjących w nim stworzeń. Najważniejszy jest jednak umysł ukryty gdzieś głęboko w monstrualnej czaszce. Umysł, który wpływa na losy doliny Carbonales kształtując żywoty ludzi w sobie tylko wiadomym celu.

„Smok Griaule” zbiera w jeden tom sześć opowieści. Począwszy od opowiadaniu o człowieku, który pomalował smoka autor roztacza coraz to bardziej zdumiewające opowiastki o krainie terroryzowanej umysłem wrogiej istoty. Historie zazębiają się subtelnie ze sobą, tworząc misternie splecione continuum „żywota Griaula”. To, co na początku jest klasyczną opowieścią spod znaku fantasy wieńczy opowiadanie „Czaszka”, osadzone we współczesnym świecie reżimów Ameryki Południowej.

 

Aquaman

Arthur Curry, rasowy kundel o ciele człowieka z genami atlantydy przypuszczalnie więcej czasu spędzał na siłce i salonie tatuażu niż w bibliotece. To jednak nie przeszkadza mu w wykazaniu się życiową roztropnością, wielkodusznością i ideami których nie powstydziłby się jego kumpel w pelerynce i gaciach na spodniach.

Aquaman nie daje się długo prosić i wkręca w awanturę, której efektem jest podmorska rozpierducha na dwanaście fajerek i kilka dziwnych morskich narodów.

Lekka i bezpretensjonalna opowieść o superbohaterze ma swój wdzięk i znacząco różni się od dotychczasowej maniery filmów o herosach. Podczas gdy Batman i Superman pogrążeni byli w przytłaczającym nihilizmie i przytłoczeni powagą gatunkową, Aquaman robi swoje na luziku i z przymróżeniem oka. Jason Momoa tknął w rolę człowieko-ryby rockandrollowy swing, momentami bardziej przypominając członka motocyklowego gangu niż przyszłego władcę mórz i ocenanów.

 

 

Predator

Na Ziemię pierwszy raz przybyli w 1987 roku. Nie mieli farta, bo trafili na majora Arnolda Schwarzeneggera, który zrobił im z dupy – klasycznie – jesień średniowiecza.

W 1990 roku Predator wrócił. Wybrał miasto, skoro w dżungli wyszło mu słabo. Tym razem wkurzył porucznika Danny’ego Glovera. Poczciwy Roger „za stary jestem na to” Murtaugh z „Zabójczej Broni” w swoim lakonicznym stylu także pokazał złemu kolesiowi „gdzie raki zimują”.

Łowcy z kosmosu spotkali się później z Adrienem Brodym i trafili na Obcego, kolesia z którym mieli na pieńku od dawna. Słowem – nie farciło im się przez lata. Nie odpuścli i z pierdyliona planet we Wszechświecie wciąż trafiają na Ziemię.

Jest 2018 rok. Ziemianie są już bardziej kumaci i naukowo badają wpadających do naszego Układu Słonecznego gości klasycznie krojąc ich na stole sekcyjnym. Właśnie złapali kolejnego, który – jak zwykle – rozbił swój statek gdzieś w kolumbijskiej dżungli.

Przybysze mają swoje własne problemy w klubie poselskim predatorów. Jeden z nich najwyraźniej nie lubi kolegów, którzy wysyłają za nim łowcę genetycznie podkręconego o 150%.

Nadzieje na udany remake jednego z lepszych filmów S-F lat 80-ych szybko wyparowują. Pozostaje seans dla przygłupów – pełen scen, które wzbudzają pusty śmiech i zażenowanie.

Na dokładkę do scenariuszowego zbuka dostajemy kosmiczne pieski predatorki z predatorkowatymi dredami (sic!).

 

 

 

Justice League

Po śmierci Supermana świat pogrąża się w bezprawiu. Ale zwykli złoczyńcy to nie problem dla Batmana. Nietoperka martwi czające się w pobliżu starożytne zło.

Superbohaterowie organizują się w wunderteam w obliczu zagrożenia potęgą gwiezdnego tyrana Steppenwolfa, pożeracza światów. Z osobna każdy z herosów zaliczył porażkę w konfrontacji MMA z super złoczyńcą. Suma ich umiejętności raz jeszcze uratuje świat przed zagładą.

Batman, Wonderwoman, Cyborg, Flash i Aquaman w pakiecie z komiksowego supermarketu – weź czterech, dwóch dostaniesz gratis. Do promocyjnej oferty stary wyjadacz Zack Snyder dołączył ekstra totalnie martwego Supermana i hordy latających moli – kolesi brzydala Steppenwolfa.

W sequelach, prequelach, seriach i dokrętkach przygód wspomnianych wyżej bohaterów nie sposób się już połapać. Ktoś powinien to porządnie rozrysować 🙂

 

Venom

Life Foundation, megakorporacja Carltona Drake w tajemnicy sprowadza na Ziemię obcych. W tajnym laboratorium trwają próby zespolenia pozaziemskich organizmów z dawcami. Symbionty, co oczywiste, wydostają się spod kontroli a jeden z nich opanowuje organizm ambitnego dziennikarza Eddiego Brocka. W pogoni za glutowatym, czarnym zbiegiem z laboratorium Carlton Drake zarządza polowanie na Eddiego Brocka.

W komiksowym wszechświecie Venom nierozerwalnie łączy się z postacią Spider-Mana. Twórcy Venoma A.D. 2018 mieli nie lada problem, żeby wybrnąć z komiksowego kanonu i skierować uwagę na czarnego stwora. Tkając własną kulawą bajeczkę o początkach antagonisty Człowieka Pająka musieli sklecić historię alternatywną, która nie tylko zaciekawi widza ale i wykrzesa z czarnego luda minimum sympatii. Zgrzytów na linii komiks – film i tak nie zabrakło, a w „Venomie” wyraźnie brakuje kolesia w czerwono-niebieskim trykocie. Chociażby mignięcia, gdzieś na dachu budynku.

Brak Spider-Mana to nie jedyny problem produkcji. Fabuła zwyczajnie nudzi a momentami jest po prostu głupia. Biedny Tom Hardy wspina się na wyżyny aktorskiej woltyżerki, zmieniając dramatyczną symbiozę i potworem w slapstickową komedię o obłąkanym kolesiu, gadającym do siebie.

Jakiś problem? Tak. Nie unikniemy Venoma Dwa, Trzy i Cztery oraz tuzina filmów krosujących się z całą plejadą super herosów od Marvela.

 

Black Panther

Black Panther zadebiutował w roku 1966 w pięćdziesiątym drugim numerze serii „Fantastycznej Czwórki”. Nie miał szczęścia. Tuż po debiucie postaci na świecie zrobiło się głośno o „The Black Panter Party”, radykalizującej się organizacji politycznej walczącej o prawa czarnej mniejszości w Ameryce.

Musiało minąć wiele lat, zanim czarnoskóry bohater mógł wrócić na salony Superbohaterów. Można dodać z przekąsem – do czasów, kiedy wspomniana czarna mniejszość stała się w USA istotną ekonomicznie grupą docelową.

Na fali kolejnych filmów i serii o komiksowych mocarzach „Black Panther” doczekał się swojego czasu.

Historia młodego króla Wakandy, T’Challa zaczyna się klasycznie, okrzykiem „Umarł król, niech żyje król”. Wakanda, ukryta pod maskującą afrykańską biedą, to ultranowoczesne Państwo, pełnelatających pojazdów i miast pnących się ku niebu. Poza karnacją skóry bohaterów filmowy plot nie różni się od wytartej opowiastki: jest dobry bohater, jest jego lustrzany czarny charakter. Gdy zło sięga po koronę, bohater wspina się na wyżyny możliwości.

Poprawny politycznie, poprawny gatunkowo, pełen kolorytu afrykańskich trybali „Black Panther” dorzuca swoje trzy grosze do firmowych zestawów „Happy Meal” z plastikowymi figurkami spod znaku „Super Hero”.

Ciekawostka: jedną z ról (sic!) czarnych bohaterów dostał Andy Serkis, odtwórca roli Smeagola (tu, z włosami i własną, choć podobną do Golluma twarzą 🙂

 

 

Anon

W świecie pozbawionym tajemnic i prywatności policja ma wgląd w każdą sekundę życia obywateli. Podstawą jest system rejestrujący każde spojrzenie. Własna wersja zdarzeń nie istnieje, odkąd system zyskał możliwość krzyżowej kwerendy zdarzeń, widzianych oczami ofiar, sprawców i przypadkowych uczestników.

Sal Frieland (Clive Owen) prowadzi policyjne śledztwo w sprawie niewyjaśnionych zabójstw, zdawałoby się niemożliwych w świecie permanentnej inwigilacji. Stoi za nimi ktoś, kto niemalże doskonale hakuje zapis zdarzeń.

Manipulacja rzeczywistością okazuje się drogą do głęboko ukrytej prawdy. To co widzialne, nie gwarantuje, że jest autentyczne.

Nieźle pomyślana techno utopia z futurystyczną przestrogą w tle. Fabuła konsekwentnie osadzona w monumentalnych gmachach (z brutalistycznym, nowojorskim 33 Thomas Street w roli głównej) i zdehumanizowanych betonowych wnętrzach stylistycznie podkreśla ponurą rzeczywistość bez prywatności. Wzór ten zdaje się powtarzać główny bohater chłodny i pozbawiony nadmiaru emocji.

Twórcom można zarzucić brak oryginalności (chociażby z racji podobieństw do wątków w „Black Mirror”) czy drobne potknięcia scenariuszowe. Mimo to „Anon” to kawał dobrego, współczesnego kina S-F.