Severance

Praca w dziale „Rafinacji Makrodanych” korporacji Lumon Industries to nieco dziwne zajęcie, polegające na łapaniu złych danych w potoku mrugających na ekranie cyferek. Praca może monotonna, za to pełna benefitów – od papierowych rurek na palec i owocowych kwadransów po wieńczący wybitne osiągnięcia konkurs na rafinera kwartału.

Taki obrót rzeczy najwyraźniej nie ma znaczenia dla refinerów”. Tak się bowiem składa, że Mark S. Dylan G. Irving B to pracownicy, których świadomość ogranicza się do jednego piętra w biurowcu.

Kiedy Mark S „wychodzi z pracy”, jego umysł przełącza się w tryb prywatny wskakując na tory Marka Scouta, samotnego wdowca z przedmieść. Tkwiący w żałobie Mark zdecydował się na kontrakt z Lumon Industries i „rozdzielenie” umysłu. Część „pracowa” pamięta tylko to, co dzieje się w biurze. Część „prywatna” nadal posiada wspomnienia z przeszłości i świadomość znikania za drzwiami korporacji na kilka godzin dziennie. Genialne? Być może, ale tylko do momentu, w którym cząstka korpoludka uświadamia sobie, że tkwi w pułapce.

Mark S. zaczyna coś podejrzewać po zniknięciu kierownika Peteya i pojawieniu się nowej osoby. Helly R. od początku sprawia problemy, które doprowadzają pion kierowniczy do szaleństwa.

‚Severance” to absolutne szaleństwo. Zjadliwie antykorporacyjna fabuła piętnuje zniewolenie umysłu na wszystkich poziomach – od ogłupiania pracowników ikonicznie dennymi benefitami po niemą, symbolizowaną szumiącym głośnikiem obecność Zarządu i religijny fanatyzm średniej kadry symbolizowanej przez wzbudzającą popłoch panią Cobel i jej maniakalnych pomocników.

Całości dopełniają przerażające, wyprane z emocji wnętrza „wydzielonego piętra” i szeroki uśmiech pana Milchicka.

Uważny widz znajdzie w „Severance” smakowity melanż gatunków: dystopijne S-F, teorie spiskowe, groteskę a nawet ujmujące love story w wykonaniu egzotycznego duetu John Turturro – Christopher Walken.

Trzeba przyznać, że jeden ze świadomych liderów prania mózgów – koncern Apple – zdobył się na zdumiewający ruch patronując serialowi 🙂

Z niecierpliwością czekam na kolejny sezon.

 

Don’t Worry Darling

Żyją w eksperymentalnej osadzie „Victory” pełnej uśmiechniętych, bogatych ludzi. Co dzień rano Jack wyjeżdża do pracy całując żonę na do widzenia. Codziennie rano Alice poleruje dom, odwiedza koleżanki, ćwiczy w lokalnym klubie. Kiedy Jack wraca z biura, Alice czeka uśmiechnięta na progu ich pięknego domu. Cała na biało.

Schemat niepokojąco powtarza się nie tylko u państwa Chambers, ale i w każdej willi na eksperymentalnym osiedlu. Lokalnej społeczności przewodzi charyzmatyczny Frank – super-szef, super-sąsiad, bardziej przypominający lidera sekty niż dyrektora tajemniczej firmy, do której co rano rusza kawalkada retro limuzyn.

Kolorowe obrazki w technicolorze od początku przeszywają fałszywe nuty. Alice dostrzega coraz to nowe, niepokojące szczegóły utwierdzające ją, że „Victory” to coś więcej niż wymarzone miasteczko inżynierów. A może to tylko jej umysł płata figle i pogrąża się w paranoi?

Zaskakująca fabuła z zakończeniem, którego nikt się nie spodziewa. W roli głównej śpiewające fortepiany Harry Styles i Florence Pugh („Małe kobietki” „Osobliwość”)

 

 

Projekt Riese – Remigiusz Mróz

W trakcie zwiedzania tajemniczych sztolni z II wojny światowej następuje gwałtowny wstrząs, którego efektem jest zawalony korytarz wejściowy.

Ocalała grupka turystów nieoczekiwanie trafia na umundurowanego mężczyznę, który wszedł do obiektu wejściem dotychczas uznanym za niedrożne.

Bohaterowie poruszają się korytarzami wykutymi przez nazistów na potrzeby projektu Riese. Tajna podziemna baza w Górach Sowich nigdy nie zdradziła swojej prawdziwej genezy. Historyczne tezy mówią o wykutej w skale niemieckiej fabryce broni, te bardziej sensacyjne – o ośrodku badań nad bombą atomową, kolejnej wunderwaffe a nawet tajemniczej maszynie, której proweniencji nie sposób odgadnąć.

Po kilku godzinach błądzenia w mroku turyści prowadzeni przez tajemniczego Parkera zderzą się z rzeczywistością daleko bardziej szokującą niż legendy o nazistowskiej fabryce. Ich świat zmieni się nie do poznania.

Kompleks Riese istnieje i można go zwiedzać. Ogromna militarna inwestycja wojennych Niemiec składa się z siedmiu znanych obiektów, wzbudzając fantazje o nieodkrytych dotychczas komnatach i połączeniu z odległym o ponad 20 km Zamkiem Książ.

Autor znany przede wszystkim z powieści kryminalnych w gatunku S-F radzi sobie całkiem nieźle. Trzymająca w napięciu S-F Mroza zręcznie wykorzystuje rodzime legendy o tajnych projektach Trzeciej Rzeszy, zgrabnie zaplatając wątki wokół fizycznych zjawisk uznanych naukowo za możliwe, choć wciąż nie mieszczących się w umysłach ludzkich.

 

 

 

 

The Man in the High Castle – sezony 02/03/04

Powrót do „The Man in the High Castle” po dłuższym rozstaniu przyniósł miłe zaskoczenie.

Po pobiciu Aliantów i podziale świata Wielka Rzesza ostrzy zęby na swojego największego sprzymierzeńca. Rośnie napięcie z Japonią, która w konfrontacji z Greater Nazi Reich (GNR 🙂 ) jest stroną znacząco słabszą. Coraz słabszy jest także największy człowiek Rzeszy, Adolf. Bezgranicznie lojalni dworzanie z niecierpliwością oczekują ostatniego dnia swojego wodza. Dnia, w którym sięgną po władzę.

Obergruppenfuhrer John Smith podąża ścieżką kariery. Jako pierwszy „nie Niemiec” stanie u boku nowego Fuhrera.

Juliana Crain podąża ścieżką przeznaczenia a jej losy coraz bardziej wiążą się z osobami z zakazanych filmów. Własną walkę prowadzi dawny partner Juliany, Frank Frink. Jego działania poważnie osłabią japońskie Stany Pacyficzne. Sytuację w zamorskim protektoracie Japonii jeszcze bardziej skomplikuje „Black Communist Rebelion”

Twórcy serialu szybko wyszli poza ramy kultowej powieści Dicka. Człowieka z Wysokiego Zamku demaskują banalnie już na początku drugiego sezonu. W kolejnych epizodach niebezpiecznie dryfują w stronę pokracznych teorii skąd biorą się alternatywne firmy, podróżują w czasie i brną w niespójne teorie światów równoległych. Ma to swój urok, chociaż sensu już zupełnie nie.

Oprócz zdecydowanie głupiej końcówki sezonu 4 należałoby wspomnieć o mistycznym i nagłym zniknięciu ministra Tagomi, postaci intrygującej i skomplikowanej. Scenarzystom najwyraźniej cos się posypało w skryptach, skoro uśmiercenie jednej z głównych postaci odbyło się w 2 minuty epizodu 01S04.

Niezależnie od cyrkowych wygibasów scenarzystów, największą atrakcją serialu pozostaje zło w czarnym uniformie. Postać Johna Smitha to studium człowieka pożartego przez system i zarazem pożerającego swoje otoczenie niczym czarna dziura. Twórcy wchodzą na szczyty kreatywności przy każdym zetknięciu z Wielką Rzeszą a apogeum, które z pewnością miało najbardziej utkwić w sercach amerykańskiego widza to sceny, w których upadają symbole – zburzony White House i upadająca Statua Wolności.

The Man in the High Castle to serial zapadający w pamięci, chociaż daleki od misterium książkowego oryginału. I chyba dobrze, że skończył się definitywnie na czwartym sezonie 🙂

 

 

Bastion – Stephen King

Zegar stanął. Wskazywał dokładnie: 13.06.90; 02:37:16. Trzynastego czerwca 1990 roku. Trzydzieści siedem minut po drugiej na ranem. I jeszcze szesnaście sekund.

Jak dotąd odizolowaliśmy przynajmniej szesnaście przypadków zmieniającej się stale grypy A-Prime. I są to tylko te, które zostały ujawnione.

choroba znana jako Kapitan Trips przynosiła ze sobą setki i tysiące sypialni z jednym lub dwoma ciałami, rowy i doły wypełnione zwłokami (w późniejszym stadium) stosy trupów wyrzucane u wybrzeży i do oceanu

Miał wrażenie, jakby nocne powietrze przesiąknięte było smakiem tego czegoś. Czuł przesycony sadzą, ostry smak płynący praktycznie zewsząd, jak gdyby Bóg planował wielkie przyjęcie z barbecue, na którym ludzie mieli pełnić rolę pieczeni. Węgle były już rozpalone, białe i złuszczone na zewnątrz, w środku zaś czerwone, niczym ślepia demonów. Wielka rzecz.

Nie wiem, czy wolą Boga jest byście go pokonali. Nie wiem, czy wolą Boga jest, byście jeszcze kiedykolwiek ujrzeli Boulder. Nie mnie o tym rozsądzać. Te rzeczy nie zostały mi wyjawione. Adwersarz jest obecnie w Las Vegas i tam właśnie musicie się udać i tam też przyjdzie wam się z nim zmierzyć. Wyruszycie w drogę i będziecie niezłomni niczym Bastion, ponieważ ramieniem swoim wspierać was będzie Pan Nasz, Bóg Wszechmogący. Z Bożą pomocą stawicie czoła Złemu. Jesteście naszym Bastionem.

Wydaną w 1978 roku powieść „Bastion” (The Stand) uznaje się za jedno z największych dokonań pisarza. W 1990 roku King powrócił do starych notatek, z których przywrócił ponad 400 wykreślonych w pierwszej edycji stron. Przy okazji uaktualnił datę epidemii z 1980 roku na 1990 i przerobił kilka historycznych faktów z dekady, która przestała być przyszłością.

Czytana w 2017 roku powieść zdawała się ciekawą historią z gatunku S-F. Powrót do powieści w roku 2022 przyniósł za sobą refleksję o tym, jak mogłaby wyglądać rzeczywistość w marcu 2019. W międzyczasie wszyscy stali się specjalistami od retrowirusów, mając szczęście że Covid okazał się mniej zjadliwy niż książkowy Kapitan Trips. Ciekawe czy w głowie autora nie zaświtała myśl o ponownej reedycji „Bastionu”.

Bóg przyjął zakład. I wygrał. – Uśmiechnęła się smętnie. – Bóg zawsze wygrywa. Założę się, że jest fanem Boston Celtics.

 

Get Out

Znają się już kilka miesięcy. Nadchodzi moment, w którym zaczyna być mowa o zapoznaniu z rodzicami. Chris ma wątpliwości. Wizyta czarnoskórego chłopaka w bogatej, białej, konserwatywnej mieścinie gdzie żyją rodzice Rose wydaje się bohaterowi nieco ryzykowna. Milusińscy państwo Armitage usypiają obawy Chrisa, ten jednak dostrzega kilka niepokojących szczegółów w zachowaniu mieszkańców wiejskiej posiadłości.

„Get Out” straszy w inteligentny sposób. Lęk wywołują tu nie wyskakujące z offu japońskie maszkarony, ale przymilne uśmieszki politycznie poprawnej rodzinki WASP’ów. Film balansuje na granicy, aby od połowy odsłonić wszystkie karty. Na szczęście nie psuje to zabawy do końca seansu.

„Get Out” jest przykładem filmowej kreatywności i świeżego pomysłu w przyciężkiej formule thrillera/horroru w stylu „pojechali do lasu, spotkali złego z paskudnymi nawykami”.

Jeden Oscar zdobyty i trzy nominacje – całkiem nieźle jak na „horror” 🙂

 

Katla

W swojej historii geologicznej wulkan Katla aktywuje się średnio dwa razy na sto lat. Zważywszy na to, że ostatnia erupcja Katli miała miejsce w październiku 1918 roku, kolejny wybuch może nastąpić w każdej chwili.

Twórcy serialu założyli, że jęzory czerwonej lawy i tony materiału piroklastycznego to nie jedyna niespodzianka, która wydobywa się z tętniącej życiem kaldery. Oto w odciętym kataklizmem, pokrytym warstwą czarnego pyłu miasteczku Vik zaczynają się dziać rzeczy rodem ze starych legend.

Wrogi, „kosmiczny” krajobraz w połączeniu z pomysłem uwspółcześnienia ludowych zabobonów zaowocowało wciągającym serialem. Islandczycy stworzyli coś nowego i wyróżniającego się w powodzi serialowych nowości. Należałoby jednak zaznaczyć, że jądro historii „Katli” nie jest pomysłem nowym – wystarczy wspomnieć „Solaris” Stanisława Lema.

 

Stranger Things – Season 03

Rok za rokiem w miasteczku Hawkins dzieją się „straszne rzeczy”. A skoro to lata osiemdziesiąte, to wśród popkulturowych zjawisk Ameryki nie może zabraknąć strachu przed Związkiem Radzieckim 🙂

W 1985 roku Rosjanie próbują otworzyć bramy piekieł, tymczasem w Hawkins powstaje „Starcourt” – wielkie centrum handlowe, które wysysa klientów ze staromodnych sklepików i szkolnych boisk. Dzieje się jednak coś więcej – zaburzenia elektromagnetyczne i szczury żywiące się chemią domową to ledwie początek nowych kłopotów.

„Stranger Things” wchodzi w jeszcze mroczniejsze klimaty niż „dwójka” i dzieciaki będą zmuszone stawić czoła zarówno potworom zza światów jak i radzieckim aparatczykom o aparycji Ivana Drago.

Trójka to kolejna podróż w sentymentalny czas walkmana i automatów do gier. Nie zabraknie kultowych artefaktów – od piosenki Limahla z „Neverending Story” po jaja z „Powrotu do przyszłości”. Sezonem nie zawiodą się miłośnicy space horrorów – efektami specjalnymi serial bije na głowę równie kultowy „The Thing” (1982)  i „Aliens” (1986).

A swoją drogą – ciekawe czy Will, Mike i Dustin chcieliby obejrzeć w kinie „Obcego” XD

 

Stranger Things – season 02

Mija rok od wydarzeń w Indianie. Miasteczko Hawkins powróciło do zwyczajności. Eleven zniknęła z oczu społeczności, Hawkins National Laboratory otoczone wojskowymi zaporami drzemie w oddali.

A jednak coś się dzieje. W przerażających wizjach Will kontaktuje się z drugą stroną. Komendant Hopper dostaje niepokojące zgłoszenia o plagach upraw wokół miasteczka. Dustin znajduje w koszu na śmieci kijankę, która szybko mutuje w kolejne stadia rozwoju.

.Drugi sezon „Stranger Things” jest mroczny i gwałtowny zmierzając scenariuszem w stronę „Obcego”. Pożegnajcie się sentymentów spod znaku „ET”, przybysze z innego świata nie bardzo chcą dzwonić do domu.

 

Batman (2022)

W przesiąkniętym złem Gotham City Batman odwala swoją robotę. Zło zwalcza złem. Uliczne szumowiny mają drżeć na samą myśl o zamaskowanym superbohaterze. Wśród nich pojawia się jednak taki, którego czyny zdają się być świetnie zaplanowaną drwiną z Człowieka – Nietoperza.

The Riddler („Człowiek Zagadka”) to super złoczyńca, który prowadzi swoją własną pokrętną grę wybijając najważniejszych urzędników w mieście. Każda scena zbrodni jest zagadką adresowaną do Batmana. Poszczególne elementy układanki mają zaś doprowadzić do wielkiego finału.

Batman AD 2022 wpisuje się w nurt przedstawiania super herosów odartych z komiksowych kolorów i romantycznych rajtuzów. Robert Pattison świetnie wypełnia założenia – bliżej mu do zbuntowanego nastolatka ze slamsów (te eyelinery pod oczami i kaptur na głowie) niż starego mistrza walk (Christian Bale w „Mrocznym Rycerzu z 2008). Spadkobierca fortuny Wayne nie mieszka już nawet w ponurej posiadłości ale na szczycie wielkiego blockhausu.

Równie ponury jest mastermind zbrodni. Z Riddlera w zielonym wdzianku (Jim Carrey w „Batman Forever”) można było się pośmiać. Spróbujcie tego z zamaskowanym Riddlerem w wykonaniu Paula Dano. Temu panu z pewnością bliżej do potwora z „Seven” niż postaci z kreskówek Cartoon Network. i to nie tylko dzięki perfekcyjnie dobranej masce maniaka.

Najnowszy „Batman” to rasowy film policyjny w klimacie bliskim wspomnianemu „Seven”. Człowiek Nietoperz ogranicza swój super inwentarz częściej posługując się podstępem i żyłką detektywa niż gadżetami z garażu Alfreda. Perfekcyjne Gotham w tle i złowrogo pobrzmiewające „Someting in the Way” Nirvany dopełnia dzieła brudnego thrillera.