Cash autobiografia – Johny Cash

Country kojarzy się w Polsce przaśnie. Pierwsze skojarzenie –  jarmarczna sztuczność „Pikniku Country” w Mrągowie i Janusze w obciachowych kapelindach. Jakże daleko stąd do źródeł muzyki, która ukształtowała tradycyjną „białą” Amerykę.

Modelowa biografia „prawdziwego Amerykanina” sięga głęboko do serca muzyki, która wzrusza facetów w kowbojkach i rozłożystych stetsonach. Johnny Cash wylewnie wspomina sielskie choć ciężkie dzieciństwo na farmie. Młodość Johna Raya Cash’a jest niczym prequel „Gron Gniewu”.

Z tradycyjnej wiejskości bierze się głęboka pobożność, najbardziej charakterystyczna cecha autobiografii piosenkarza. Sięgając po książkę Casha czytelnik liczy na historie nie mniej pikantne niż opowieści „Zeppelinów” i „Stonesów”. Nic z tego.

Cash pracował na swoją legendę hulaki i ćpuna całe dekady ale najwyraźniej nie chce wracać do czasów, gdy hurtowo obrażał Zbawcę. Więcej miejsca zajmuje mu wspominanie starych kumpli i okoliczności napadu na wiejską posiadłość. Wyliczankom gości, z którymi coś nagrał ciągnie się niemiłosiernie przez lata 50-e, 60-e, 70-e i tak dalej. Współczesnym i nieobeznanym z katalogiem wydawniczym z Nashville pozostają małe smaczki – jak ten o żmudnych próbach aranżacji „Rusty Cage” Soundgarden.

 

 

 

Rocketman

Kolejna na fali mody biografia artysty. Po nieżyjącym Freddie’m, żyjący Reginald Kenneth Dwight. Czyli, ladies and gentlemen – Sir Elton John.

Sprawnie nakręcona biografia ma wszystko co mieć powinna. Świetną historię, wyrazistych bohaterów, momenty chwały i chwile rozpaczy, wewnętrzne traumy i grzeszki człowieka skazanego na światowy sukces. Wszystko okraszone doskonałą muzyką, będącą w zasadzie aktorem pierwszoplanowym równorzędnie z grającym Eltona Taronem Egertonem. Co istotne „Rocketman” opisywany w plotach jako dramat mocno romansuje z gatunkiem „musical”.

Film Dextera Fletchera dobry jest. Wzbudza emocje, pozwala zakochać się w głównym bohaterze. Sprawia, że po seansie wyciąga się zakurzoną „The Best of Elton” ze schowka w samochodzie. Ale jest jedno „ale”. To film hagiograficzny i uprzejmie łagodny dla ikonicznej angielskiej gwiazdy.

Filmy o wielkich gwiazdach nie łatwo kręcić, gdy reżyser obawia się urazić twórcę. I jego prawników z gotowym pozwem in blanco.

 

 

Bohemian Rhapsody

Życie i twórczość Freddiego Mercury’ego. Zagrana na najwyższej nucie i z wiodącą rolą Ramiego Malka zachwyca kreacją idealną, ze wszystkimi cechami lidera Queen w skali 1:1

Hagiograficznej”Bohemian  Rhapsody” trudno odmówić uroku, ale też nie ma w niej nic zaskakującego.  Dla  wtajemniczonych żywot Freddiego nie będzie niczym nowym. Dla tych, którzy słyszeli kilka kawałków „Quinów” w Radio Zet to dobra okazja do odkrycia muzyki („o, to też oni nagrali?”).

Potęgę biografii Mercury’ego napędza muzyka, podobnie jest z filmem. Szukając własnej metody na kolejną muzyczną biografię Brian Singer (wcześniej m.in „X-Meni”) postawił na historię sukcesu – od pucybuta do milionera. Polewając całą fabułę sosem superbohatera reżyser namalował portret człowieka bez skazy. Być może tak było. A może jednak nie do końca.

Dla „Mr. Robota” Malka rola otwierająca karierę w poważnym showbiznesie.

 

A Star is Born

Czwarta odsłona „Narodzin Gwiazdy” a więc to już hollywoodzki klasyk nad klasyki. Zaczęło się od musicalu z 1937 roku. Później przyszedł czas na wersję kinową w 1954 roku i jej odświeżenie w 1976. To ostatnie chyba najbardziej zapadające w pamięć dzięki parze Barbara Streisand – Kris Kristofferson.

„A Star is Born” z roku 2018 pobił na głowę swoich protoplastów. Para Bradley Cooper – Lady Gaga stała się gorącym towarem a muzyka z filmu podbiła świat oscarowym „Shallow”.

Trzeba przyznać, że Bradley Cooper miał nosa obsadzając kontrowersyjną debiutantkę. Patrząc na historię filmowej Ally Maine trudno nie widzieć kariery współczesnej Lady Gagi. Nawet jeśli to historia zmyślona

szala la la, szala la… 🙂

 

Coma – Stodoła 03-12-2017

Jeden z ostatnich przystanków Comy na trasie promującej ostatni album o przewrotnym tytule „Metal Ballads Volume 1”.

Zespół zaimponował profesjonalnym przygotowaniem i doskonałym brzmieniem, czego nie dałoby się zrobić bez akustyki „Stodoły”. Rogucki okazał się gościem bez manieryzmu jurora z telewizji, prowadząc z publiką fajny dialog. Na scenie pojawili się goście miło urozmaicający wykon Comy.

Setlista zgodnie z zapowiedzią na początku koncertu skupiła się na najnowszej płycie. Nie zabrakło jednak kilku starszych kawałków z „Leszkiem” na wejście. Magiczna chwila – po drugim bisie, gdy część sali zbiera się do wyjścia reszta siada kolektywnie na glebie i wyśpiewuje a capella  „Sto tysięcy jednakowych miast” do spółki z Roguckim. Duży szacun!

Setlista

Leszek Żukowski
Uspokój się
Cukiernicy
Magda
Trujące rośliny
Widzę do tyłu
Odwołane
Nie mogę zasnąć
(with Marcelina) (Marcelina’s song)
W cwał
System
Konfetti
Za chwilę przestaniemy świecić
Za słaby
Snajper
Odniebienie
Spadam
(with Skubas)
Woda leży pod powierzchnią
Proste decyzje
Lajki
Skaczemy

Dokładka:
Los cebula i krokodyle łzy
Odwołane

Extra Bis 2:
Sto tysięcy jednakowych miast

 

 

 

 

Inside Llewyn Davis

Folkowy artysta nowojorskiej bohemy szuka swojego miejsca w życiu. Llewyn Davis pałęta się po ulicach w poszukiwaniu kanapy na jedną noc.

Ciepłą opowieść braci Coen trudno jednoznacznie streścić, ale nie o samą wartką akcję tu chodzi. Tej zresztą jest jak na lekarstwo, co nie ma zupełnie znaczenia dla atrakcyjności filmu.

„Inside Llewyn Davis” wywołuje uśmiech na twarzy chociaż filmowi bliżej do dramatu niż komedii. Tytułowy bohater wzbudza sympatię od pierwszej sceny i tak już pozostanie do końca. Ulubieniec Joela i Ethana Coenów John Goodman oczywiście także się pojawia, a jego rola przedziwnego Rolanda Turnera jest aktorską perełką.

Uwaga! To nie jest film dla fanów Sylvestra Stallone.

 

 

Whiplash

Were U rushing or were U dragging?

Na początku był rytm. Najpierw rytmiczny i powolny, po chwili narastająco intensywny, aż do bólu. Double-time swing. Otwierająca scena „Whiplash” to wyłącznie uderzenia w werbel. Dźwięk, który przywodzi na myśl wojskowy dryg. Czy raczej narastające tempo wybijane na werblu przed egzekucją.

Andrew Neimann (Miles Teller) chce zostać profesjonalnym muzykiem. Jego talent dostrzega legendarny wykładowca akademii, Terrence Fletcher (J.K. Simmons). Andrew szybko trafia na jazzowy olimp – do orkiestry pod batutą Fletchera. Znany z surowości Fletcher z bliska zdaje się być ucieleśnieniem najgorszych snów rekruta. Niczym sadystyczny sierżant szkolący idących na wojnę, Fletcher tyranizuje swój zespół uciekając się zarówno do słownych jak i fizycznych aktów znęcania się nad uczniami. Potrafi też tanio kupić pozytywne uczucia podwładnych nagłym objawem empatii, aby ze zdwojoną siłą kogoś poniżyć.

Neimann początkowo naiwnie postrzega Fletchera wyłącznie w kategoriach guru, który przez łzy i pot wyciągnie geniusz z obiecujących uczniów. Narastająca jak początkowe tempo atmosfera nienawiści i obsesyjności zdaje się jednak zmierzać do popadnięcia w szaleństwo prędzej niż do osiągnięcia mistrzostwa.

I never really had a Charlie Parker. But I tried. I actually fucking tried. And that’s more than most people ever do

„Whiplash” nie jest filmem o muzyce jako takiej. Jazz z całą jego elitarnością i intelektualizmem jest jedynie przyczynkiem do opowieści o perfekcjoniźmie i dążeniu do osiągnięcia szczytów możliwości. Zarówno uczeń jak i nauczyciel mają swoje cele. Dla pierwszego perfekcja będzie metodą uzyskania akceptacji mistrza. Dla mistrza sztuka ta jest jeszcze trudniejsza. To chęć sięgnięcia absolutu – wykrzesania z niezłych muzyków geniuszu na miarę legend.

Fletcher: You’re here for a reason. You believe that, right?

Andrew: Yes.

Fletcher: Say it.

Andrew: I’m here for a reason.

Fletcher: [Smiling] Cool.

Damien Chazelle stworzył film brutalny i stresujący bez uciekania się do zabiegów z gatunku thrillerów. Terrence Fletcher trzyma w napięciu nie tylko przerażonych muzyków, ale i widza. Kliniczny obraz syndromu sztokholmskiego w relacjach pomiędzy Fletscherem a milczącym zaciekle Andrew rodzi tysiące myśli. I pozostawi je na długo po ostatnich rytmach filmu.

There are no two words in the English language more harmful than „good job”.

 

Nirvana – prawdziwa historia – Everett True

Kurt Cobain, kolejny z „klubu 27”. Kontrowersyjne życie i śmierć muzyka jest przedmiotem kolejnych opowieści. Uzbierała się już tego cała półka.

Historia lidera Nirvany wciąż pozostaje tematem nośnym. Najpopularniejszą biografią zespołu z Aberdeen jest „Come as you Are” Michaela Azerrada z 1993 – dzieło pod egidą biznesowych opiekunów zespołu, pisana jeszcze za życia wokalisty.

W 2006 roku głos w sprawie Nirvany zabrał Everett „The Legend!” True – brytyjski punkowiec, muzyk, dziennikarz muzyczny i wreszcie – bliski znajomy państwa „Kurtney”.

Książka Everetta True jest pozycją szczególną. Z pozoru może wydawać się kolejną próbą odcinania kuponów od cudzego sukcesu, powołując się na dawne znajomości i otarcie się o sławę. Autor był jednak kimś więcej niż jednym z tłumu osób kręcących się wokół Nirvany z czasów jej komercyjnego boomu. True to absolutny pasjonat rubieży rocka i wielbiciel punka. Swoją znajomość z zespołem zaczął na ulicach Olimpii i Aberdeen. W czasach, gdy Cobain i Novoselic wałęsali się po ulicach szarego, zadupnego miasteczka marząc o sławie na miarę The Melvins  i grając koncerty dla kilku osób.

Opowieść Everetta True nasycona jest subiektywizmem. Słabo skrywane uwielbienie Courtney Love i współdzielenie z Kurtem nienawiści do wszystkiego co komercyjne wyznaczają punkt widzenia autora. Stąd plucie jadem (niesłuszne) na resztę nurtu „grunge” i osobliwie łagodne spojrzenie na destrukcyjny charakter związku Cobain – Courney Love. Fanatyzm autora daje się we znaki szczególnie w odniesieniu do zespołów, które dostały się na szczyt równolegle z Nirvaną, tym samym depcząc ideały nie bratania się z komercją.

„Prawdziwą historię” momentami czyta się opornie. Prócz ciekawych scen z życia Nirvany i Cobaina pełno tu „wycieczek” w stronę alternatywnych kapel i środowiska muzyków z okolic Seattle. Sporo jest wypowiedzi i historii osób, które przewinęły się przez życie Kurta. Czasem są to wątki ciekawe, częściej dosyć mało pasjonujące. Everett True bywa męczący. Przezwisko zobowiązuje, więc „The Legend!” (pisownia z wykrzyknikiem oryginalna) wyskakuje przed szereg stawiając siebie w roli prawie-że członka zespołu, delikatnie sugerując, że nikt tak jak on (spośród innych biografów) nie zna tematu.

„Prawdziwa historia” nie jest być może wzorem obiektywnej biografii zespołu rockowego, ale dzięki swym wadom i fanatycznemu uwielbieniu mało znanej subkulturze muzycznej sceny Północnego – Zachodu autor stworzył ciekawy klimat opowieści. Dla wnikliwych fanów Nirvany.

 

Queen Unseen – Peter Hince

Książka z nurtu biografii znanych ludzi i znanych zespołów. Nie jest to jednak typowa pozycja traktująca o życiu i twórczości, zaopatrzona w biografie artystów od kołyski aż po grób.   Nietypowa, bo widziana od środka oczami „technicznego”. Książka napisana przez robotnika na cześć Członka Zarządu.

Peter „Ratty” Hince był technicznym Freddie Mercury’ego i jednocześnie (basisty) Johna Deacona. „Fred” niezaprzeczalnie najbardziej kolorowym spośród „Queen-ów” i jego twarzą co Peter Hince podkreśla z pietyzmem na każdym kroku. Chociaż autor „Nieznanej historii” osobiście asystował Mercury’emu, książka opisuje członków zespołu prawdziwie demokratycznie. Tak naprawdę jednak cichym bohaterem jest tu obsługa technczna. Jako maszyna, jako pojedynczy ludzie, jako specyficzna kasta w hierarchii zespołu muzycznego.

Typek o szczurzej facjacie i przetłuszczonych włosach miał okazję poznać muzyków zanim do nich dołączył. Gdy już zaokrętował się na RMS Queen, uwierzył w ten zespół i stał się jego częścią. Jak to jednak bywa z obsługą techniczną wszelkiego sortu – niedoszli artyści noszą w sobie rodzaj urazy, który nie pozwala im zapomnieć o własnej wyjątkowości. Ogrzani w świetle sławy zespołu stają się nieco drażliwi. Z czasem odchodzą i piszą burleski o swoich byłych mocodawcach. Peter Hince okazał się jednak dobrze wychowanym Anglikiem (lub dostał ostrzeżenie od żyjących członków zespołu napisane przez prawnika) i nie wyjawił sensacyjnych wątków godnych „News of the World”.

Zawiedzie się zatem ten, kto w „Queen Unseen” poszukuje pikantnych opowieści obsługi podpatrującej mistrzów i sprzedającej brudy alkowy za godziwe tantiemy. „Ratty” nie kryje się specjalnie z oczywistym emploi rockowego muzyka, ale jego wspomnienia to raczej przejazdy, przeloty, rozkładanie trasy i przedziwne czasami „zachciewajki” wielkich gwiazd. Z rozrzewnieniem wspomina epizod, gdy udało mu się zastąpić basistę w intro do jednej z piosenek. A później znowu zwijanie sceny, przeloty, przejazdy.I to czyni książkę interesującą lekturą uzupełniającą.

 

The Beatles – Hunter Davies

Uznawana za najważniejszą i najlepszą biografię the Beatles. Wielokrotnie wznawiana i poddawana aktualizacjom. Biografia Beatlesów pióra Huntera Daviesa pozostaje oldschoolowym, brytofilskim spojrzeniem na ten najważniejszy zespół w dziejach rock n’rolla.

Wydanie z roku 2011 różni się od oryginału dodatkowym podsumowaniem napisanym w roku 1985 oraz krótkim spisem osób z „galaktyki the Beatles” – krewnych, bliskich, współpracowników (często w formie epitafium).

Podstawowa część biografii jest anachroniczna w uroczy sposób. Pisana przez Anglika z krwi i kości, w czasach gdy nie było tabloidów, internetu i smartfonów w okrągły sposób unika faktów, które we współczesnych książkach o wielkiej czwórce stały się bardzo ważne. Hunter Davies jest gentlemanem w dobrym wiktoriańskim stylu. Późniejsze biografie – wliczając w to „Shout!” Philipa Normana  – bez ogródek opisują szaleństwa w Hamburgu, narkotyki czy homoseksualizm Briana Epsteina.

Czy książka Huntera Daviesa jest zatem anachroniczna? Nie. Trzeba ją czytać jak bezcenny opis osoby, która nie tylko gromadziła fakty, ale żyła u boku Wielkiej Czwórki. Davies przeprowadził też osobiste wywiady (a często przyjaźnił się) z rodzicami, żonami i najbliższymi ludźmi z otoczenia Batlesów. Odpoczywał w Portugalii u boku Paula i Lindy. Dostawał kartki od Johna.

Opis nacechowany epoką, z której pochodzi jest unikalny w czasach, gdy każda gwiazda muzyki popularnej szokuje wyznaniami w stylu sex, drugs and rock n’roll.

Beatlesi nie byli inni niż Stonesi, the Who, Guns N’Roses czy Motley Crue. Oni byli tylko dyskretniejsi.