Katla

W swojej historii geologicznej wulkan Katla aktywuje się średnio dwa razy na sto lat. Zważywszy na to, że ostatnia erupcja Katli miała miejsce w październiku 1918 roku, kolejny wybuch może nastąpić w każdej chwili.

Twórcy serialu założyli, że jęzory czerwonej lawy i tony materiału piroklastycznego to nie jedyna niespodzianka, która wydobywa się z tętniącej życiem kaldery. Oto w odciętym kataklizmem, pokrytym warstwą czarnego pyłu miasteczku Vik zaczynają się dziać rzeczy rodem ze starych legend.

Wrogi, „kosmiczny” krajobraz w połączeniu z pomysłem uwspółcześnienia ludowych zabobonów zaowocowało wciągającym serialem. Islandczycy stworzyli coś nowego i wyróżniającego się w powodzi serialowych nowości. Należałoby jednak zaznaczyć, że jądro historii „Katli” nie jest pomysłem nowym – wystarczy wspomnieć „Solaris” Stanisława Lema.

 

Don’t Look Up

Co zrobisz z wiedzą, że potężny meteoryt za kilka tygodni z przytupem przypier… w błękitną planetę Ziemia? Pewnie nie za wiele. Może więc lepiej się nad tym nie zastanawiać? Zajmijmy się zatem swoimi sprawami.

Dwójka akademików odkrywa porażającą prawdę – w stronę Ziemi leci skała wielkości Manhattanu. Naukowcy są pewni, że na wieść o końcu świata ludzkość podniesie krzyk rozpaczy. Tak się jednak nie dzieje. Straszenie ludzkości nie mieści się w scenariuszach śniadaniowej telewizji a Prezydent USA zajęta jest przygotowaniami do kolejnych wyborów.

Zidiociałe elity z niepokojem patrzą na słupki oglądalności i folowersów w Internetach. Jeśli coś robią, to wyłącznie przy łopoczących flagach i świetle reflektorów. Pod publiczkę i bez planu. Zmiana ikonki w mediach społecznościowych do największe poświęcenie w obronie ludzkości.

Dramatyczne odkrycie szybko spada z pierwszych stron zastąpione nową fryzurą Brada Pitta i skandalikami z planety Hollywood. Sumienia uspokaja status „Będzie dobrze” przeklejany na Facebooku obok fotek śmiesznych kotków.

Autor „The Big Short” lubi pastwić się nad ludzkością i wywlekaniem skrzętnie ukrywanego smrodku konformizmu. Adam McKay wylewa na nas wiadra cynizmu pokazując paluchem prawdziwą twarz amerykańskiego establishmentu.

„Don’t Look Up” to moralitet ery Instagrama bliższy błazenadzie w stylu Borata niż rozpaczliwemu larum na stan dusz i umysłów. Delikatną perswazję zastępuje walenie obuchem we wszystkie strony.

Obrywa się wszystkim – natchnionemu klonowi Steve Jobsa, administracji państwowej, sterydowym czterogwiazdkowym generałom i zaśmiewającym się sztucznie kretynom z telewizora.

„Don’t Look Up” ma topową obsadę i każda z postaci robi świetnie swoją robotę. Nadmiar krytyki bywa trudny do przełknięcia i tak jest trochę z „Nie patrz w górę”. Reżyser z przekonaniami zdecydowanie przechylonymi na lewo śmieje się w twarz politykom, dziennikarzom a nawet nietykalnej branży wizjonerów z Krzemowej Doliny. Robota wykonana, możemy wrócić do oglądania śmiesznych kotków na Tik-Toku 😀

 

 

 

Kursk

Jest zbyt ciemno, ale spróbuję pisać po omacku. Chyba nie ma szans, 10-20 procent. Mamy nadzieję, że ktoś to jednak przeczyta. Poniżej jest lista ludzi z załogi innych przedziałów, którzy zgromadzili się w dziewiątym i będą próbowali wyjść. Pozdrowienia dla wszystkich, nie trzeba rozpaczać. Kolesnikow

Być może właśnie te słowa notatki pozostawione przez jednego z oficerów natchnęły twórców do opowieści o ostatnich chwilach załogi „Kurska”.

„Kursk” to klasycznie prowadzony film spod znaku kina katastroficznego z międzynarodową obsadą. Prym wiedzie Belg o twarzy Władimira Putina – Matthias Schoenaerts w roli oficera do końca walczącego o życie. Przez ekran przewijają się paryżanka Lea Seydoux i boski Colin Firth, etatowy angielski gentelman (tu w mundurze oficera Royal Navy).

Poprawny i co oczywiste przewidywalny. Niestety także jakiś taki bez emocji.

 

Chernobyl – serial

26 kwietnia 1986 roku. W reaktorze bloku nr 4 czarnobylskiej elektrowni jądrowej dochodzi do przegrzania rdzenia. Błędy konstrukcyjne nie pozwalają prawidłowo wyłączyć reaktora. Zawodzą także procedury, skostniałe jak cały Związek Radziecki.

Skażeniu ulega obszar niemalże 150 tysięcy kilometrów kwadratowych, w tym położone najbliżej miasto Prypeć. A w nim pięćdziesiąt tysięcy radzieckich obywateli.

Na miejsce przylatuje naukowiec Walerij Legasow. Z pomocą komunistycznego aparatczyka Szczerbiny podejmie się pionierskiej próby ugaszenia pożaru reaktora i usunięcia skutków katastrofy.

Czarnobyl to serial genialny. Uświadamia jak blisko byliśmy nie tylko poważnego skażenia Europy, ale katastrofy, która zniszczyłaby życie na kontynencie na wieki.

 

Smoleńsk

Jak w starym dowcipie, jeśli zastąpi się kalumnie o „Smoleńsku” miłościwym milczeniem, to zapadnie cisza 🙂

Goebelsowska propaganda to nie jedyne zło jakim Antoni Krauze męczy widza. Film jest monumentalnie durny, obrażający inteligencję Polaków, w dodatku zagrany w sposób urągający elementarnemu pojęciu o grze aktorskiej.

Znośna, choć drewniana pierwsza część opowieści o spisku smoleńskim i winie Tuska niczym nie zaskakuje, realizując się w mało wysublimowanych dygresjach i pomówieniach. Machiaweliczny szef „prywatnej telewizji”, aroganccy politycy rządzącej kliki, itd, itp. Prawdziwym bólem jest końcówka, w której opary absurdu sięgają zenitu. Połączenie Smoleńska z Katyniem niszczy umysł niczym zabójcze promienie gamma najeźdźców z kosmosu.

Co się raz zobaczyło, to się już nieodzobaczy.

 

Ocaleni („Passengers” 2008)

Młoda psycholog Claire (Anne Hathaway) ma pomóc ofiarom katastrofy lotniczej. Garstka cudownie ocalałych zachowuje się dziwnie, a niektórzy z nich wkrótce znikają w niewyjaśnionych okolicznościach.

Sprawy zaczynają przybierać gorszy obrót, gdy Claire poznaje fakty niewygodne dla linii lotniczych, a związek z jedną z ofiar, Ericem (Patrick Wilson), wykracza daleko poza profesjonalną pomoc. Młoda pani psycholog czuje rosnącą presję, której źródeł upatruje w skrywanych po katastrofie niewygodnych faktach.

„Ocaleni” to film z rodzaju tych, których opis musi podlegać restrykcyjnej cenzurze. Oczywiście z uwagi na scenariusz, którego celem jest zaskoczenie widza. Dramat obyczajowy z elementami thrillera to wygodna szufladka, w której film początkowo dobrze się mieści.

Początkowo „grubo ciosany” i mdlący romantyczną naturą związku Erica i Claire zyskuje rumieńców wraz z końcem. Hollywoodzka metafizyka przypomina momentami tą z „Szóstego Zmysłu”. Ale przecież nie o głębszą myśl tu chodzi, ale o efekt „wow”, który sprawi że widz wyjdzie z kina przejęty.

 

 

 

 

Deepwater Horizon

20 kwietnia 2010 podczas wiercenia szybu podmorskiego, doszło do niespodziewanego wybuchu na ultranowoczesnej platformie wiertniczej. „Deepwater Horizon”, jedna z dwóch bliźniaczych platform firmy Transocean, pracujących dla światowego koncernu BP kończyła właśnie prace nad kolejnym odwiertem w Zatoce Meksykańskiej, 200 km od Nowego Orleanu.

Tego dnia zawiodły wszelkie zabezpieczenia, ale zabójczą serię zapoczątkował ludzki błąd. Warta 560 milionów dolarów pływająca konstrukcja zatonęła po 2 dniach. Pierwotną przyczyną był błąd w cementowaniu podmorskiej studni i presja wywierana przez management firmy BP, obecny tego dnia na platformie.

„Deepwater Horizon” pokazuje katastrofę niezwykle plastycznie. Twórcy dołożyli starań, aby komputerowe efekty nie przyćmiły dramatu ludzi, którzy stracili życie w katastrofie.  Szczęśliwie dla fabuły, odtwórcy głównych ról – M.Wahlberg i K.Russell nie szarżowali ze swadą wśród płomieni, jak to czasami w amerykańskich filmach bywa. Szkoda tylko, że film zupełnie pominął skutki wybuchu „Deepwater Horizon” – największej w dziejach ludzkości katastrofy ekologicznej. Ale to już zapewne temat na kolejny katastroficzny scenariusz.

 

 

 

 

Aftermath

 Chociaż nie ma tego w napisach początkowych, ta historia inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami.

Na skutek fatalnego zbiegu okoliczności, kilka błahych błędów ludzkich doprowadza do zderzenia dwóch samolotów.

Na lotnisku na żonę i córkę czeka Roman (Arnold Schwarzenegger). Jeszcze nie wie, że informacja o opóźnieniu zmieni się w rozmowę z psychologiem i informację „nikt nie przeżył”. Swój własny dramat przeżywa kontroler ruchu (Scoot McNairy). Katastrofą obwinia wyłącznie siebie.

Losy obu mężczyzn znajdą się raz jeszcze na kursie kolizyjnym.

Prawdziwa katastrofa miała miejsce w 2002 roku na granicy Niemiec i Szwajcarii. Nad Jeziorem Bodeńskim wyczarterowany TU-154 baszkirskich linii lotniczych z 45 dziećmi na pokładzie zderzył się z Boeningiem 757 firmy DHL. Na pokładzie Tupolewa oprócz grupy dzieci, przypadkowo znalazły się jeszcze dwie kobiety – rodzina Witalija Kałojewa. Dwa lata po katastrofie Kałojew odszukał kontrolera lotów…

„Aftermath” to kolejna produkcja spoza „tradycyjnego” emploi Arnolda Schwarzeneggera. Siedemdziesięciolatek nadal ma spore ambicje i nie spoczywa na laurach, ale role dobiera rozważnie. Po romansie z polityką Arnie nie garnie się już do filmów akcji i coraz częściej stara się grać twarzą a nie bicepsem. Całkiem udana rola Schwarzeneggera w ciężkim dramacie.

 

400 days

Grupa ludzi uczestniczy w eksperymencie naukowym. Przez 400 dni zamknięci w modelowym „statku kosmicznym” mają sprawdzić jak podróż kosmiczna wpływa na ich psychikę. W trakcie pobytu w podziemnym bunkrze uczestnicy zaczynają odczuwać, że coś poszło nie tak jak powinno.

„400 days” stanowi kolejną wariację oklepanego tematu „człowiek kontra jego psychika”. W tym przypadku, temat kolejny raz bazuje na zachowaniu astronautów, których przestrzeń życiowa zawęża się do kilku metrów pomieszczenia otoczonego wrogim bezkresem wszechświata. Pierwsze sceny zdają się wprowadzać w temat nieco zamieszania – bohaterowie udają się do podziemnego schronu – symulatora, co ludzkiemu umysłowi daje komfort bezpieczeństwa (w każdej chwili można wyjść na powierzchnię).

„400 days” nie jest dziełem wybitnym i odkrywczym. Przynosi jednak kilka ciekawych zwrotów akcji i niejednoznaczne zakończenie. I to jest w nim fajne.

 

Plague (2015)

Awangardowa wersja apokalipsy według zombie. Australijczycy stworzyli film w manierze bliższej produkcjom psychologicznym niż porządnemu slasherowi. Gdyby nie ulegli modzie na modną filmową plagę, byłby to film o ludzkiej psyche w obliczu końca cywilizacji. To nie pierwszy taki projekt. Wystarczy wspomnieć efekciarskie Mad Maxy czy „These Final Hours” zdradzający całą fabułę w tytule. Zdaje się, że koniec świata to australijski „konik”.

Grupka ludzi ukrywa się daleko od skupisk ludzkich, drżąc każdej nocy na dźwięki dochodzące zza metalowej szopy. W grupie wybucha konflikt przy uzgodnieniu decyzji o odjeździe. Opuszczona Evie pozostaje na miejscu czekając na swojego męża. John wraca, ale jest na skraju załamania nerwowego. Do dwójki dołącza Charlie. Przybycie tego ostatniego zdaje się być nową nadzieją. Zaradny i zdecydowany przybysz okazuje się jednak nie tym za kogo się podaje.

„Plague” jest produkcją skupioną na emocjach. Film powtarza za innym klasykiem gatunku: „To nie potwór jest straszny – powinniście bać się człowieka”. Artystyczny sznyt pracy kamery i gra bliżej nieznanych europejskiemu widzowi aktorów przypomina nieco teatr z kolejnymi osobami wkraczającymi na scenę.

Jak w wielu produkcjach z „kraju kangurów” i tutaj fantastycznie grają plenery. Niewiele im trzeba do sugestywnego naszkicowania postapokaliptycznej pustki. W filmie praktycznie nie występują osobniki zarażone. Widzimy wyłącznie oszalałe spojrzenia „zdrowych” – ich postępujące zezwierzęcenie, panikę i irracjonalne decyzje.

Wraz z pojawieniem się w kadrze Charliego scenariusz klaruje się brnąc w stronę wyświechtanej opowieści o obcym. Pod tym wględem „Plague” daleko jednak do „Przylądku Strachu’ z De Niro u szczytu możliwości i nominacją do Oscara.