Kolejna dekada rządów Ludwika XIV, okrzepłego już władcy na tronie Francji.
Trwa wojna z Niderlandami. Knowania Wilhelma Orańskiego nieuchronnie prowadzą do wniosku, że to on macza palce w morderstwach, do których dochodzi w Wersalu.
Tymczasem król pogrąża się w romansie z damą dworu. Markiza de Montespan wzmacnia swoją pozycję na dworze zagrażając innym koteriom.
Drugi sezon traci nieco blasku swojego poprzednika ale nadal trzyma poziom.
Bogata angielska rodzina pławi się w luksusach meksykańskiego kurortu. Zmanierowani bogactwem, przesyceni powtarzalnością kolejnego siedmiogwiazdkowego hotelu snują się apatycznie z drinkami w rękach. Elektryzują ich dopiero wieści zza Oceanu. Podczas nerwowej podróży na lotnisko Neil oświadcza, ze nie ma paszportu. Nie wraca jednak do hotelu i nie szuka zagubionego dokumentu. Melduje się w przypadkowym, obskurnym hoteliku w centrum Acapulco, oddając się piciu i kontemplacji pływów oceanu.
Kim jest Neil co dlaczego się tak zachowuje? Kontemplacyjny „Sundown” daje do myślenia i na długo pozostaje w pamięci. Przede wszystkim za sprawą olśniewającej roli Tima Rotha.
Rok 1862 Irlandia. Angielska pielęgniarka Elizabeth (Florence Pugh) trafia do zapadłej dziury, aby zbadać lokalny cud.
Oto jedenastoletnia Anna, córka wioskowych biedaków, staje się wioskową świętą. Jej najbliżsi utrzymują, że dziewczynka nie je od 4 miesięcy a przy życiu utrzymuje ją jedynie modlitwa i cudownie jej podawana (boską ręką) „manna z nieba”. Drugim ekspertem w sprawie cudownego postu zostaje dla kontrastu zakonnica a cały proces nadzoruje sroga, wiejska rada starców.
Równie ważna jak sama postać cudownie żyjącej dziewczynki jest historyczny i społecnzy kontekst opowieści. Głęboko wierząca, straumatyzowana w wielkim głodzie irlandzka prowincja chce uwierzyć w cud.
Pielęgniarka do spółki z zakonnicą mają sprawdzić autentyczność cudu lub też okryć istotę oszustwa.
Badająca osobliwość świecka pielęgniarka początkowo sprawia wrażenie osoby, której celem jest zdemaskowanie oszustów. Lib wykazuje się jednak wyjątkową empatią przedkładając dobro dziecka nad interesy lokalnej społeczności.
Opowieść chilijskiego reżysera Sebastiana Lelo w zdystansowany i nienachalny sposób odnosi się do religijnego fanatyzmu i dewocji, ale w gruncie rzeczy w centrum opowieści umieszcza nie krytykę ludzkiej natury a pozytywny charakter jednostki. Florence Pugh kolejny raz udowadnia swoje umiejętności.
Fernanda wraca w rodzinne strony. Małe miasteczko w środku Brazylii pozornie jest krainą szczęśliwości, sprawnie zarządzaną przez wuja bohaterki.
Adoptowana w dzieciństwie Fernanda odkrywa kolejne warstwy obłudy i zakłamania będące fasadą dla lokalnej społeczności. Historia rodzinna okazuje się dla bohaterki jeszcze gorsza.
„Festiwalowy” Fogareu odkrywa przed widzem egzotyczne społeczeństwo brazylijskiej prowincji. W tle szczypta latynoamerykańskiego realizmu magicznego i paskudna tajemnica, która trzyma w napięciu.
Charlie jest językowym erudytą i wykłada język angielski na uniwersytecie. Charlie naucza zdalnie i nigdy nie włącza kamerki, ignorując złośliwości studentów. Charlie utknął na wieki na swojej kanapie a przejście do łazienki jest podróżą w Himalaje.
Dotknięty monstrualną nadwagą, stojący nad krawędzią niewydolności krążenia bohater jest uwięziony w swoim ogromnym ciele. Ale najgorszą męką jest dla Charliego niewyobrażalna samotność i męczarnia duszy.
W ciasnym teatralnym kadrze i ciemności zagraconego mieszkania Darren Aronofsky przeprowadza widzów przez dramat człowieka pogrążonego w nieskończonym smutku.
Wybitna rola Brendana Frasera. Niekończący się potok łez na seansie.
Ubrana nienaganny smoking, obwieszona tytułami i osiągnięciami Lydia Tár udziela błyskotliwego wywiadu dziennikarzowi „New Yorkera”. Artystka należy do elitarnej grupy nazywanej EGOT, czyli zdobywców czterech najważniejszych nagród (Emmy, Grammy, Oscar, Tomy). Natchnione odpowiedzi na intelektualne pytania wpatrzona w swoją Maestro publiczność bezkrytycznie spija z jej ust.
Tar jest na szczycie świata.
Spiżowy pomnik z pierwszych scen filmu za sprawą kolejnych spotkań i rozmów metodycznie zmienia się w intymny obraz żywego człowieka. A wraz z nim dyrygentka odkrywa swoją drugą naturę – pełną sprzeczności i rozrywających ją emocji, ciemną stronę księżyca.
Lydia Tár jest autorytetem w każdej dziedzinie, w którą się angażuje: dyrektorem najbardziej prestiżowej filharmonii świata, mentorką młodych dyrygentów, wykładowcą, wreszcie nienaganną partnerką i matką. Z czasem na każdej z tych ról pojawią się pęknięcia.
Todd Field kreśli portret padającego geniusza. Dobitnie podkreśla to genialna końcówka filmu, który przewrotnie zaczął się od … napisów końcowych.
Kręcona w czarnobiałej, manierycznej formule kina niezależnego opowieść o przyjaźni dwóch chłopców. Jeden z nich to off-owy dziennikarz nagrywający wywiady radiowe Johny (Joaquin Phoenix). Drugi to jedenastoletni Jesse (Woody Norman).
Za sprawą zrządzenia losu i rodzinnych komplikacji chłopaki mają dłuższą chwilę, żeby bawić się w swoim towarzystwie.
Dla starszego będzie to okazja do odkrycia własnej rodziny i korzyści płynących z towarzystwa dziecka. Dla młodszego wujek Johny stanie się inspiracją do nowych odkryć w jego raczkującym emocjonalnie świecie.
Ciepła, mądra i chyba też troszkę artystycznie przynudzająca historyjka intelektualisty z Berkeley.
Opisy dystrybutorów bywają zdumiewająco lakoniczne. W przypadku nowego filmu Rubena Ostlunda różnica między krótkim opisem a rzeczywistością grożą poważną chorobą.
„Po zatonięciu luksusowego jachtu młoda para walczy z pozostałymi pasażerami o przetrwanie na bezludnej wyspie”
Ostlund to nie jest byle tam ktoś. Ostlund to facet, którego filmy ryją beret i nie pozostawiają widza w stanie neutralności. Filmy Ostrunda można znienawidzić lub znaleźć w nich jakiś przewrotnie wciągający problem.
W nagrodzonym Złotą Palmą „The Square” reżyser rozprawił się ze znawcami sztuki nowoczesnej. W „Turyście” wziął pod lupę szlachetne obyczaje w obliczu kataklizmu. Historia „Trójkąta” to przewrotna krytyka kapitalistów.
Plejada obrzydliwych bogaczy i towarzyszących im odcinaczy kuponów w rodzaju znanej influencerki i pięknego modela w ciągu jednej nocy zmienia się w stado jaskiniowców.
Na nic zdają się dziewięciocyfrowe stany kont i złote roleksy. W obliczu szalejącego sztormu, równie gwałtownej (sic!) gównoburzy i niezrównoważonego kapitana marksisty pijaka wszyscy są tak samo bezbronni.
Po przyprawiających o odruch wymiotny scenach na statku reżyser rzuca niedobitki na bezludną plażę, przechodząc do etiudy o wykluwaniu się nowego społeczeństwa. Tu symboliczna stanie się scena, w której prym w obwieszonej brylantami bandzie obdartusów przejmuje jedyna osoba, która potrafi rozpalić ogień.
„W trójkącie” jest pełen mniej lub bardziej udanych alegorii i dygresji w stronę ruchu „eat the rich”, dosyć częstego gościa w kinematografii ostatnich lat. Przegięta do ekstremum historia luksusowego statku ma w sobie coś z zemsty biednego człowieka, który przez lata oglądał bogaczy z pozycji służącego, aby wreszcie porządnie się na nich zemścić. Zabrakło subtelności, ale przekaz jest czytelny.
Adrian Lyne to facet od skomplikowanych fabuł o relacjach damsko – męskich. Wystarczy wspomnieć dwa tytuły nieobce kinomanom: „Fatalne Zauroczenie” i „Niemoralna Propozycja”. W tym pierwszym Glen Close dosyć mocno skomplikowała życiorys Michaela Douglasa. W tym drugim zmanierowany milioner Robert Redford niewinną propozycją rozniósł w pył sielskie życie państwa Murphy (Demi Moore i Woody Harrelson).
„Deep Water” nie powiela pomysłów sprzed lat, ale reżyser wciąż konsekwentnie wbija klinik w pozornie szczęśliwe małżeństwa.
Państwo Van Allen wiodą sielskie życie. Ona piękna i utalentowana, on bogaty i niezbyt zapracowany. Podczas gdy on oddaje się pasjom hodowli ślimaków (sic!) ona bez mrugnięcia okiem sprowadza do sypialni kolejnych kochanków. On zdaje się niczego nie dostrzegać, ona rozsierdzona tym faktem ostentacyjnie obnosi się swoją niewiernością.
Akcja początkowo pozornie się ślimaczy, ale pan ślimak Van Allen (Ben Affleck) powoli pokazuje różki. W tajemniczych okolicznościach przyrody kolejni kochankowie pani Van Allen znikają jak kamień w wodę.
Demoniczny (he, he) Affleck o mocnej szczęce wysuwa się na pierwszy plan, Ana De Armas jest raczej ozdobnikiem a motywy jej zachowania nie wybrzmiewają zbyt mocno. Być może to błąd w obsadzie: gdyby Pan Ślimak był brzydki i pokraczny, to historia Pięknej i Bestii miałaby ostrzejszy smak.
Minimata to zatoka i miasto w prefekturze Kumamoto. To miejsce, w którym fabryka chemiczna Chisso Corporation przez lata bez przeszkód i oporów wylewała do zatoki ścieki zawierające metylortęć. Radosne podtruwanie lokalnej społeczności trwało kilkadziesiąt lat i zaowocowało nową jednostką chorobową: „chorobą z Minimaty”.
Amerykański fotograf W. Eugene Smith (Johnny Depp) przyjechał do Minimaty na zlecenie legendarnego magazynu Life. Film jest ekranizacją wspomnień Smitha i opowieścią o dramacie zwykłych ludzi bezbronnych w starciu z bogatą korporacją.
MAQLAtura 