Banksterzy

O jejku. Miało być ważne i z ikrą, o temacie gnębiącym miliony Polaków. Wyszło jak zawsze.

Wyrazisty jak dwie części dupy zaorane rowem (pardonsik) podziały na złych bankierów i dobrych poczciwych kmieci.

W grupie numer jeden: zła, moralnie upadła kobieta sprzedająca kredyty po trupach Zawadzka; zła, również moralnie upadła kobieta szefowa złej kobiety sprzedawczyni Kożuchowska; oraz ich molestujący bankster prezes banku najźlak – Karolak. Acha, jest jeszcze Frycz w roli pana Nemesis pociągającego za sznurki tak w Cebulandii jak i na świecie (tu zrujnowane lofty udające New Jersey i tapeta NYC udająca NYC).

Po stronie dobra występują: biedny, acz genialny programista Królikowski oraz jego brak biznes-łata Zawierucha, biorący milionowe kredyty jak pelikan. Plus paru dziwnych kumpli niby złych ale dobrych, którzy nieoczekiwanie zrobią innym z dupy jesień średniowiecza.

Całość myśli nieuczesanej o krwiożerczych bankierach i biednych polaczkach ładowana jest widzowi do łba szpadlem pana Mietka zagarniających miał węglowy do dymiącego pieca. Dymi, dymi, ale łognia to z tego, panie, nie będzie.

Pan reżyser Ziębiński podobno to jest człowiek utalentowany. Ło Panie, weź pan już nie kręć filmów, zostań pan przy reklamach maści na ból dupy.

 

 

Small World

Ten film jest zły, naprawdę zły. Ryjący beret. Wwiercający się w czachę natrętnym smrodem miałkości i malizny. Banałem skręcającym kichy w mimowolnym skurczu masochistycznego seansu za 2 złote.

Odyseja podkomisarza Goca przez krainy bezprawia i zwyrodnienia zaczyna się w Cebulandii a kończy w Tajlandii. Mściciel z krainy cebulaków Piotr Adamczyk rusza w pościg za brzydkimi panami ze wschodu. Latka lecą, mściciel o aparycji Jana Pawła II nie odpuszcza. Kończy jako biegający  po ulicy wujcio wariatuńcio w kąpielówkach.  Po latach ducha nie gasi, ale i odkrywa w sobie mroczne widmo. Pedofil in-spe poświęci życie na ołtarzu sprawiedliwości.

W moralnie nienagannym  piętnowaniu handlu żywym towarem zanurza się twórca banału dla chłopaków z siłki. Patryk Vega bierze na warsztat temat, którego gatunkowo nie jest w stanie unieść. Ze ściskającego serce losu ludzkich niewolników gotuje pół komercyjną, pół nawiedzoną hucpę na pograniczu pastiszu.

Nie wiem już co jest lepsze do filmowego samobiczowania:  Vega w sensacyjno śmiesznych filmach o bandziorach czy Vega „Salvator Mundi” piętnujący prawdy objawione.

 

Gierek

Historia politycznej kariery I Sekretarza PZPR Edwarda Gierka, polskiego „genseka” dekady 1970 – 1980. Jeśli zamiarem twórców było przywrócenie dobrego imienia Edka, to wybitnie niezamierzony sposób wyszło na opak.

„Gierek” to film hagiograficzny, który bezkrytycznie relawityzuje lata siedemdziesiąte i okresy rządów duetu Gierek – Jaroszewicz. Fabuła poprzetykana nieumyślnie komediowymi scenkami i podbita wyjątkowo nietrafioną obsadą od początku wprawia w konfuzję. Nie wiadomo czy to dramat (patetyczna, nachalna muzyka, dramatyczna scena otwarcia z dnia stanu wojennego) czy komedia (Breżniew jako miszka – faraon, jebnięty generał KGB grający w bierki, podrygujący z emocji i rozwalający radio Jaruzel).

Postać Jaruzelskiego sama w sobie zasługuje na dodatkowy opis. Nie mogę zrozumieć powodów, dla których niektóre postaci historyczne zostały pro-forma zakamuflowane zmyślonymi nazwiskami. Charakterystyczny wizualnie i niezaprzeczalny historycznie generał został w filmie przemianowany na Roztockiego. Grający go Antoni Pawlicki to największy fuck-up obsady. 100 punktów mocy za beznadziejną charakteryzację i nieumiejętność zagrania postaci.

Pawlicki zasłużenie wygrywa w kategorii aktora paździerza, ale o pudło dzielnie walczą mocni przeciwnicy. To przede wszystkim Cezary Żak (Breżniew) – typ jak znalazł z niedoścignionej komedii „Śmierć Stalina” i Krzysztof Tyniec w roli krwiożerczego szefa KGB. Tyniec z głosem disneyowskiego Pumby i grą w bierki w pełni potwierdza wybitne antytalencie autora obsady filmu.

Jest wreszcie Kożuchowska imitująca Stasię Gierek ale żywcem przeniesiona z „Rodzinki Pe EL”.

Nad filmem można pastwić się bez końca: debilny zgryz Zakościelnego, makiaweliczni (sic!) bankierzy ze zgniłego Zachodu, imitacja Ameryki, I sekretarz latający do Moskwy rozklekotanym „kukuruźnikiem”.

Smutne to. Łopatologiczny wykład z historii w zamysłach twórców miał podnieść rangę oczernianego latami Gierka do roli polskiego zbawiciela, który zastał Polskę w ruinie a zostawił potęgę światową. Nawet jeśli część filmowych teorii jest prawdziwa albo przynajmniej ciekawa, to ogólna nieudolność całkowicie to torpeduje. Przykładem jest postać grana przez Zakościelnego – nieznany i ciekawy wątek polskiego naukowca z WAT-u i koncepcja uzbrojenia Polski w broń atomową przyćmiewa … wypchany watą pysk pięknisia z komedii romantycznych.

„Gierek” to produkcja tak zła, że panu Michałowi Węgrzynowi powinno się zabronić dotykania kamery. Może niech raczej dokumentuje przygody Rutkowskiego. Najlepiej telefonem.