Pavarotti

Tej twarzy nie sposób nie znać, nawet jeśli z arii zna się tylko zakurzone grzmoty Moniuszki.

Luciano Pavarotti – niezrównany głos znany z „wysokiego C” rzadko dostępnego tenorom, gigant sceny, niezrównany showman.

W filmie Rona Howarda dostrzec można przede wszystkim wyjątkową charyzmę i wielką radość życia. Tej ostatniej mogą zazdrościć mu najwięksi tego świata.

Choć z założenia hagiograficzna – żeby nie rzec filmowana z kolan biografia Rona Howarda wciąga z uwagi na samego Pavarottiego. Niezmiennie i niezależnie od formy w jakiej ukazuje się publiczności, Maestro zaraża optymizmem a kamera go kocha.

Reklamy

 

Miłość to zabawa

Wczesne lata osiemdziesiąte. Plac Pigalle jest siedliskiem rozpusty przez wielkie R. Dwóch gliniarzy dostaje zadanie specjalne – pod przykrywką mają rozpracować nielegalny pornobiznes od środka. Frank i Serge przejmują podupadły klub ze striptizem. Jako nuworysze w różowym biznesie coraz bardziej wciągają się w niecodzienne obowiązki. Wśród nich jest produkcja krótkich metraży dla dorosłych.

Reklamowany jako komedia „Miłość to zabawa” z pewnością nie dorówna heheszkom „Żandarma z St. Tropez”, bo też żadna z niego komedia. Dzieło Cederica Angera trudno zaszufladkować, choć z pewnością ma w sobie europejską wrażliwość.

Francuska produkcja ma swój rytm i wdzięk, ale w trakcie seansu nie sposób odgonić porównań do świetnego „Boogie Nights”. Amerykański film z 1997 roku pulsował szaleństwem kwitnącego pornobiznesu karmiąc widza opowieścią o legendarnym Dirku Digglerze. Francuski „L’Amour est une Fete” rozmywa się pomiędzy szerokim kadrem europejskiej rewolucji seksualnej i opowieścią o gliniarzach marzących o nowym życiu.

 

 

Summer 1993

Sześcioletnia Frida po stracie rodziców musi nauczyć się żyć od nowa. Z nową rodziną wyjeżdża na wieś.  Dla  dziewczynki  wszystko jest tu nowe i obce. Nie tylko kury i bezdroża. Także ludzie, którzy mają zastąpić jej dotychczasową rodzinę.

Pod otoczką obyczajowej opowieści o wiejskim życiu „Lato 1993” niesie gęstą emocjonalnie historię dziecka o roztrzaskanej psychice.

 

Mile 22

James Silva (Mark Wahlberg) cudowne nadpobudliwe dziecko wyrasta na super duper nadpobudliwego agenta.

Agent dużo gada, strzela z gumki i drze ryja na komputerowych nerdów, których chce zmotywować do dekryptażu dysku. Co oczywiście i tak nie może się zdarzyć, bo w łeb wziąłby scenariusz. Ale od początku.

Do ambasady amerykańskiej w azjatyckim mieście dociera nietypowy zbieg. Li Noor twierdzi, że na zaszyfrowanym dysku ma krytyczne dla FBI informacje o lokalizacji radioaktywnego cezu.

Rozpoczyna się brutalna gra o głowę bezcennego świadka. Specjalna jednostka FBI ma za zadanie przewieźć Li Noora przez miasto, pokonując tytułowe 22 mile. Co oczywiście nie jest tak przyjemne jak podróż do ulubionego dyskontu Biedronka.

Twardy niczym Roman Bratny Wahlberg i znana z Walking Dead Lauren Cohan to dwie główne atrakcje „Mile 22”. Do tego tradycyjnie wygimnastykowany Azjata i John Malkovich jako opanowany mózg operacji.

Sensacyjny przeciętniak z przegadanymi scenami i przekombinowanymi intelektualnie dialogami siepaczy spod znaku FBI.

 

 

Green Book

Niepozbawiony moralnego kręgosłupa Tony Lip podpada raczej pod kategorię drobnych cwaniaków. Z aparycją ulicznika i włoskimi korzeniami mógłby zrobić błyskotliwą karierę wśród ferajny Bronksu. Zaskakująco „makaroniarz” wybiera żmudną drogę uczciwej pracy w charakterze kierowcy. Jego pasażer nie będzie łatwym towarzyszem podróży.

Odprężający w swojej – niełatwej przecież – historii „Green Book” jest filmem jakich chciałoby się oglądać więcej. Zabawna, wzruszająca i przede wszystkim wciągająca opowieść rodem z kina drogi zdumiewa już samym faktem o kim opowiada.

Autentyczny Tony Lip alias Frank Anthony Vallelonga to gość, którego łatwo skojarzyć z mafijnej kreacji Carmine Luperazzi w „Rodzinie Soprano”. Jego twarz nieodłącznie kojarzy się z klasyką kina o mobsterach – Goodfellas i Donnie Brasco to kolejne z tytułów, w których wystąpił.

Najtrudniej wyobrazić jako poczciwego Tony’ego – szofera czarnoskórego wirtuoza fortepianu. Faceta o wielkim sercu i jeszcze większej tolerancji.

Życie pisze scenariusze lepsze od najlepszej fikcji. Vallelonga, który wychował się drzwi w drzwi z Johnem Gotti, głowy mafijnej rodziny Gambino, sam nigdy nie stał się „chłopcem z ferajny”. Obserwacje sąsiadów dały Frankowi Vallelondze duże doświadczenie, skoro podbił serce Francisa Coppoli, zaliczając debiut w „Ojcu Chrzestnym”.

Zasłużone brawa dla zdobywcy dwóch Oscarów, Petera Farelly, który wcześniej wyreżyserował trzy części „Glupiego i Głupszego” 🙂

 

 

Wife

Telefon z dalekiego Sztokholmu budzi w nocy panią i pana Caslemanów. Pisarz czeka na wieści z Europy – ukoronowaniem jego wieloletniej kariery ma być literacka nagroda Nobla.

Bliscy sobie Joan i Joe Castleman wspólnie cieszą się z wielkiego wyróżnienia, ale ich radości od początku towarzyszy uczucie wewnętrznego napięcia.

Podróż do Szwecji i ceremonia wręczenia nagrody w obojgu małżonkach budzi odmienne reakcje. Joe Castleman napawa się światowym uznaniem i błyszczy w towarzystwie, Joan wyraźnie traci cierpliwość do pozowania na tą mniej utalentowaną w rodzinie Castleman. Oliwy do ognia dolewa węszący pismak z ambicjami na gorącą biografię Noblisty.

„Wife” to popis aktorskiego kunsztu Glenn Close i ciekawy głos w dyskusji o równouprawnieniu.

Siódma (!)  oscarowa nominacja Glenn Close i tym razem nie przyniosła wyczekiwanej nagrody,

 

Kafarnaum

Kafarnaum to biblijne miasto na północy Izraela. Tytuł to jednak nie dygresja do miejsca a do chaosu i bałaganu*.

Bejrut. Jak w każdym mieście molochu i tu istnieje kasta ludzi wegetujących na skraju nędzy. Taryfy ulgowej nie ma dla nikogo, szczególnie jeśli w dodatku jest uchodźcą z innego piekła na Ziemi – Syrii. Największymi przegranymi są dzieci – od początku skazane na życiową porażkę.

Kafarnaum to  przejmująca historia dwunastoletniego Zaina. Anty-odyseją można nazwać podróż chłopca przez świat pozbawiony empatii, w którym główny bohater ucieka z rodzinnego domu, trafiając w coraz gorsze zakątki slumsów.

Libański film chwyta za serce i powoduje skurcz w żołądku sytego obywatela bogatej Europy.