Staircase

Telefon z eleganckiej rezydencji przy Cedar Street w Durham stawiia na nogi lokalną policję. Na miejscu funkcjonariusze wpadają na rozhisteryzowanego Michaela Petersona, który twierdzi, że jego żonie zdarzył się śmiertelny wypadek.

Obrażenia ofiary i mętne wyjaśnienia małżonka motywują policjantów do zabezpieczenia miejsca i zakwalifikowanie sprawy jako podejrzenie zabójstwa.

Zszokowana rodzina Petersonów staje murem za głową rodziny rozpoczynając długą batalię sądową. W trakcie dochodzenia i procesu na jak wychodzą kolejne niewygodne fakty z życia pisarza. Tytułowe schody są niemym świadkiem  wydarzenia, które dla jednej strony są brutalnym mordem a dla drugiej niespotykanym tragicznym splotem okoliczności.

Fabularna wersja głośnej sprawy Michaela Petersona opowiada dwie historie. Pierwsza z nich to żmudny proces sądowy i próba odpowiedzi na pytanie kto zabił. Druga to historia powstawania dokumentu, który zapoczątkował gatunek „true crime” latami relacjonując kolejne wzloty i upadki hipotetycznego sprawcy.

W roli głównej doskonale balansujący między winą a niewinnością Colin Firth.

 

Anatomia Skandalu

Stabilne życie państwa Whitehouse chwieje się w posadach. Problemem nie jest ujawniony w brukowej prasie skandal, ale jego następstwa na sali sądowej.

James Whitehouse jest członkiem rządu i kluczowym politykiem w brytyjskim parlamencie. Zdradę komunikuje bez nadmiernych emocji, z gracją i wrodzonym wdziękiem unikając konsekwencji. Kiedy szala zdaje się przechylać na stronę nieskazitelnego „whipa” z Izby Gmin, starannie pielęgnowany wizerunek rozmontowuje ambitna prokurator Kate Woodcroft.

Anatomia skandalu to anatomia brudów kryjących się za nobilitowaną fasadą Westminster. Czy politykom „wszystko można”? Jak duża musi być wina, aby członek Upper Class został ukarany? Gdzie jest granica między NIE i TAK? Sporą część fabuły zajmuje kwestia molestowania seksualnego spod znaku #metoo. W przypadku „Anatomy of a Scandal” dobitna rolę odgrywa tu .. winda w budynku parlamentu.

Serial w rozpoznawalnym już „netfliksowym” spokojnie zmieściłby się w krótszym formacie. Rozwleczony wstawkami ze studenckiego życia Oxfordu to przede wszystkim propozycja dla fanów gatunku „sądowego”.

Niezła rola Ruperta Frienda, który jednak wciąż najbardziej kojarzy się z agentem Peterem Quinnem w „Homeland”

 

 

The Undoing

Ona – wzięta nowojorska terapeutka. On – pełen empatii i pasji onkolog w szpitalu dla dzieci. Wygodny apartament z oknami na Central Park i synek Henry w elitarnej szkole. W pakiecie obrzydliwie bogaty teść. Wygodne życie i stabilizacja sypie się, gdy jeden z uczniów szkoły odkrywa ciało brutalnie zamordowanej matki.

Policja szybko wskazuje sprawcę. Jonathan Fraser o nieskalanej dotychczas reputacji potrzebuje cudu, żeby uciec z krzesła elektrycznego.

Miniserial „The Undoing” jest ekranizacją powieści „You should have known” Jean Hanff Korelitz z 2014 roku.

Superprodukcja HBO święci zasłużone triumfy dzięki trzymającej w napięciu tajemnicy i doskonałej grze głównych bohaterów. Ponad przeciętność wybija się Hugh Grant.

Etatowy brytyjski amant obsadzony w roli oskarżonego to strzał w dziesiątkę. Hugh pokazuje pazurki a rola miłego pana Frazera powinna przynieść mu sporo nagród.

 

American Violence

Dr Amanda Tyler zobowiązuje się przeprowadzić wywiad z bandytą oczekującym na wyrok w celi śmierci. Jackson Shea opowiada jej swoją historię – ścieżkę prowadzącą od nieszczęśliwego dzieciństwa po zbrodnię, za którą zostaje skazany.

„American Violence” czerpie garściami z polskiej szkoły kręcenia nieprzełykalnych seriali TVP. Scenariusz dziurawy jak Ementaler razi brakiem emocji. Poparty drewnianą grą urasta do rangi produktu nie do przełknięcia.

Laur największego drewniaka zgarnia Denise Richards w roli pani doktor – lala na botoksie, płacząca na zawołanie i podpierająca się jakąś osobistą tragedią, która nie ma żadnego wpływu na akcję filmu. Całość polana gęstym sosem filozofii społecznej o zemście i karze.

 

The Judge

I pledge allegiance to the Flag of the United States of America, and to the Republic for which it stands, one Nation under God, indivisible, with liberty and justice for all.

Robert Duvall – 7 nominacji do Oscara, w tym ostatnia właśnie za „The Judge”. Niezapomniany Tom Hagen z sagi „The Godfather” i pułkownik Bill Kilgore uwielbiający zapach napalmu o poranku. Człowiek legenda, którego kreacje ogląda się zawsze z uznaniem. To on jest tytułowym Sędzią. Nie ten mydłek Robert Downey Jr 🙂

Przebojowy adwokat Hank Palmer wraca w rodzinne strony, do zabitej dechami Indiany, na pogrzeb matki. Jego ojciec, sędzia Joseph Palmer to lokalna legenda. Surowy niczym sam Pan Na Niebiesiech rozdaje na lewo i prawo ciosy w imię sprawiedliwości. W dziwnych okolicznościach dochodzi do wypadku ze skutkiem śmiertelnym. Sędzia Palmer nieoczekiwanie staje się głównym podejrzanym. Od niego samego zależy do jakiej kategorii zostanie zaliczona wina – morderstwo czy niemyślne potrącenie przez człowieka w podeszłym wieku. Chociaż między ojcem i synem iskrzy a niezrozumienie unosi się wokół niczym gorąca para w łaźni, junior decyduje się poprowadzić najtrudniejszy proces swojego życia.

„The Judge” jest filmem sztampowym. Kliszą z obrazkami sklejonymi z różnych filmów. Szarżujący Robert Downey Jr. ze swoją manierą Tony’ego Starka mógłby bez straty dla filmu zamienić drogi garnitur adwokata na czerwono-żółty kostium super herosa. W 127% zapełnia swoim ego ekran – bez względu na rolę, w którą się wciela.

Hank Palmer powiela wytarte w setkach filmów (i wielu pastiszach tej setki filmów) schematy – chłopak z zadupia robiący karierę w amerykańskim stylu wraca na prowincję. Oczywiście „po przejściach”. Na miejscu spotyka lokalnych rednecków, starą miłość wciąż prowadzącą jedyny w okolicy bar. Nudni koledzy pozostają nudni a kolarzówa i t-shirt z oldschoolowym logiem Metallica czeka w pogotowiu w nigdy niewysprzątanym pokoju dziecinnym. Podobnie jest z akcją sądową, w której widz z bijącym sercem bierze udział doskonale wiedząc, że „musi się udać”.

Zaślepiony kamienną twarzą starego jak dąb Bartek Duvalla (84 lata, to jednak ciut mniej niż dąb Bartek) nie dostrzegam tych mankamentów. Tandem dwóch Robertów podbija serca. Zarówno doskonały osiemdziesięciolatek jak i przebojowy ! pięćdziesięciolatek są główną atrakcją filmu. Reszta to tło, chociaż jest to tło namalowane dobrymi farbami – sentymentalizmem i amerykańską prowincjonalną szczerością.