Każdy wie lepiej

Kluchowato ociężała historyjka o patchworkowym związku i jego multi schematycznym otoczeniu.

Ona (Kulig) z tradycyjnego małomiasteczowego domu, on synek kosmopolitycznych mieszczuchów, postanawiają skleić się w podstawową komórkę społeczną.

Prócz zakochanych z odzysku nikt nie chce zaakceptować tej sytuacji, więc na drodze rodzinnej idylli w szeregowcu z żurnala stają wszyscy – od dzieci i teściów, po byłych partnerów z (do wyboru) lekkim szmerglem lub objawami debilizmu.

Pomimo gwiazdorskiej obsady (Kulig, Seweryn, Szapołowska, Musiałowski, Czernecki) twórcy sklecili ciężkostrawny polski pasztet z dyskontu, opakowany w stylistykę rodem z teefaenowskiej fabryki pastelowych komedii romantycznych.

 

 

Królowa

Współczesna baśń, jakiej raczej nie zobaczymy w publicznej telewizji.

Sylwester Borkowski jest znanym paryskim krawcem. Dystyngowany starszy pan o poranku, wieczorami zmienia skórę. Staje się prowokującą Lorettą, gwiazdą drag queen show, królową nocnego klubu.

Przeszłość daje o sobie znać i marzący o emeryturze na Lazurowym Wybrzeżu artysta trafia do przaśnego Kłodzka.

Serial Netflixa pokazuje nieistniejące oblicze Polski. Miasto wygląda tu jakby usnęło w 1988 roku. Także mentalnie, bo prócz jednego homofobicznego napisu na murze lokalesi zdają się być odporni na „zboczenia” jakie reprezentuje główny bohater.

Zderzenie drag queens z twardymi górnikami jest równie realne jak wilk połykający babcię. Trzeba jednak przyznać, że serial nie ma w zamyśle portretowania zaściankowej polskiej homofobii, ale chwytającą za serce historię rodzinnego zjednoczenia.

Ani nierealne, wyidealizowane małomiasteczkowe społeczeństwo, ani zalatująca hitami Ilony Łepkowskiej rodzinna aura nie przeszkadzają w dobrej zabawie. Gwarantuje to stary wyjadacz Seweryn – być może nie trafiony w 100% obsadowo ale wybitny aktor, wokół którego bajka błyszczy brokatem.

„Królowa” przeraźliwie zgrzyta w jednym miejscu. Oprawa muzyczna kompletnie psuje klimat wysługując się banalnymi muzyczkami rodem z serialu o księdzu na rowerze.

 

Rojst ’97

Lato 1997 na Dolnym Śląsku, „Powódź stulecia” odkrywa tajemnice pogrzebane w ziemi. Po przerwaniu wałów las na Grontach odsłania szczątki ludzkie. Nie tylko te z czasów wojny. Nastoletni topielec zostaje uznany za kolejną ofiarę kataklizmu.

Sprawę prowadzi oddelegowana ze stolicy inspektor Anna Jass (Magda Różczka) i miejscowy inspektor Mika (Łukasz Simlat), swój chłop.

Do miasta wraca redaktor Zarzycki (Dawid Ogrodnik), raz jeszcze spotykając się z dawnym mistrzem Wanyczem (Seweryn).

„Rojst 97” luźno nawiązuje do swojego poprzednika, z czasem jednak wątki schodzą się w jedno miejsce – na Gronty.

Nowy sezon ma swój klimat, wzmocniony rolami Różczki i Simlata. Nie trudno zgadnąć, że twórcom Rojsta zaimponował „True Detective” 🙂

Raz jeszcze serialowi towarzyszy świetnie przearanżowana piosenka „z epoki” 🙂

 

Rojst

Rojst to bagno. Serialowym bagnem jest fikcyjne miasto wojewódzkie u schyłku PRL-u. Osiemdziesiąty czwarty, szara rzeczywistość po stanie wojennym wciąż przepełniona jest systemowym zamordyzmem. W mętnej wodzie najlepiej poruszają się partyjne grube ryby wspierane przez służalczych funcjonariuszy Milicji Obywatelskiej.

W lesie okalającym betonowe osiedle Gronty dochodzi do podwójnego morderstwa. Ofiarami są młoda prostytutka i towarzysz Grochowiak, miejscowy komunistyczny „kacyk”. To nie jedyne śmierci w okolicy. W tym samym czasie dochodzi do samobójstwa dwójki licealistów.

Sprawą interesuje się młody dziennikarz „Kuriera Wieczornego”, Zarzycki (Dawid Ogrodnik). Jego redakcyjny mentor, Witold Wanycz (Andrzej Seweryn) początkowo nie chce dotykać sprawy, którą na kilometr pachnie milicyjną „ustawką”.

Zarzycki nie odpuszcza, coraz bardziej zapadając się w lokalnym bagnie śliskich spraw i powiązań. W tle coraz częściej pojawiają się nitki prowadzące do dawnych powojennych dramatów, jakie rozegrały się w okolicy.

„Rojst” to pierwszy polski serial, który bez przesady można nazwać produkcją na miarę najlepszych seriali HBO i Netflixa. Stworzony przez Jana Holoubka serial ma dopracowaną oprawę i doskonałe kreacje aktorskie.

„Witaj w polskim bagnie”.