The Wonder

Rok 1862  Irlandia. Angielska pielęgniarka Elizabeth (Florence Pugh) trafia do zapadłej dziury, aby zbadać lokalny cud.

Oto jedenastoletnia Anna, córka wioskowych biedaków, staje się wioskową świętą. Jej najbliżsi utrzymują, że dziewczynka nie je od 4 miesięcy a przy życiu utrzymuje ją jedynie modlitwa i cudownie jej podawana  (boską ręką) „manna z nieba”. Drugim ekspertem w sprawie cudownego postu zostaje dla kontrastu zakonnica a cały proces nadzoruje sroga, wiejska rada starców.

Równie ważna jak sama postać cudownie żyjącej dziewczynki jest historyczny i społecnzy kontekst opowieści. Głęboko wierząca, straumatyzowana w wielkim głodzie irlandzka prowincja chce uwierzyć w cud.

Pielęgniarka do spółki z zakonnicą mają sprawdzić autentyczność cudu lub też okryć istotę oszustwa.

Badająca osobliwość świecka pielęgniarka początkowo sprawia wrażenie osoby, której celem jest zdemaskowanie oszustów. Lib wykazuje się jednak wyjątkową empatią przedkładając dobro dziecka nad interesy lokalnej społeczności.

Opowieść chilijskiego reżysera Sebastiana Lelo w zdystansowany i nienachalny sposób odnosi się do religijnego fanatyzmu i dewocji, ale w gruncie rzeczy w centrum opowieści umieszcza nie krytykę ludzkiej natury a pozytywny charakter jednostki. Florence Pugh kolejny raz udowadnia swoje umiejętności.

 

 

The Insult

Zaczyna się od niewinnej awarii rurki od klimatyzacji, kończy na wojnie domowej.

Toni, libański chrześcijanin jest u siebie. Słucha radykalnych radiowych krzykaczy kiedy pracuje w swoim warsztacie. Yasser jest przykładnym pracownikiem. W Libii jest jednak obywatelem drugiej kategorii – uchodźcą z Palestyny, na zawsze skazanym na życie w niepewności.

Tytułowa zniewaga szybko poszłaby w zapomnienie, gdyby w sprawę nie wmieszała się polityka. Sąd, dziennikarze, radykalne odłamy nacjonalistów z obu stron rozkręcają spiralę nienawiści.

Sugestywny obraz Bliskiego Wschodu i jego skomplikowanych relacji międzyludzkich.

 

 

El Apostata

Film, którym otworzyliśmy tegoroczny Netia Off Camera Festival to inteligentna komedia o społeczeństwie hiszpańskim.

Gonzalo Tamayo (Gonzalo Delgado) prowadzi życie pozbawione wielkich trosk. Na co dzień udziela lekcji małemu Antonio, przy okazji prowadząc ze swoim uczniem „poważne” rozmowy. W jego życiu jest także miejsce na muzykę, miłość i ból egzystencjalny. Ten ostatni związany jest z próbą dokonania aktu apostazji. W kraju, który wynalazł inkwizycję okaże się to nad wyraz skomplikowanym zadaniem.

Choć Federico Veiroj pochodzi z Urugwaju, film aż pulsuje od hiszpańskiego rytmu.

Zmagania „Gonzy” z Kościołem Katolickim, uwikłaniem tej instytucji w iberyjską codzienność i życiem samym w sobie mają tu swój latynoski smaczek. Niby bywa poważnie, ale w gruncie rzeczy wszystko odbywa się na luzie, w pełnym słońcu. Przemycenie poważnych tematów przychodzi autorowi gładko i z uśmiechem na ustach. Wyobraźmy sobie Krzysztofa Zanussiego zmagającego się z apostazją w polskim kinie moralnego niepokoju. Boli, prawda? U Veiroja tę samą myśl przełykamy przy okazji naprawy spłuczki w WC i kradzieży płyt rockowych.