W marcu 1947 roku, podczas zbierania informacji do toczących się procesów norymberskich, urzędnicy oskarżyciela Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej dokonali odkrycia. Teczka opatrzona pieczęcią Geheime Reichssache – „tajemnica Rzeszy” – ukryta w dokumentach niemieckiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, zawierała protokoły ze spotkania piętnastu osób z dowództwa SS i kierownictwa NSDAP, które odbyło się 20 stycznia 1942 roku w wielkiej willi nad brzegiem jeziora Wannsee w Berlinie.
Do dziś protokół z Wannsee stanowi najbardziej znamienny dokument ilustrujący nazistowski program ludobójstwa.
Mark Roseman w swojej książce dokonuje dokładnego rozbioru nie tyle samej konferencji i jej wstrząsających skutków, co stanu umysłów nobilitowanych obywateli III Rzeszy. Jakim cudem grupa piętnastu wykształconych mężczyzn – w większości z tytułami doktora – jednogłośnie doszła tak szybko do konsensusu w sprawie likwidacji milionów? Czy w trakcie dwugodzinnego wystawnego obiadu, lampki koniaku i palenia cygara żaden z tych kulturalnych ludzi nie miał wątpliwości?
„Byli to ludzie – jak przypominał po wojnie prokurator Robert Kempner jednemu z oskarżonych nazistów obecnych na konferencji w Wannsee, który twierdził, że o niczym nie wie – którzy wiedzieli to, co należało wiedzieć”
Roseman uwypukla fakt szybkiego i sprawnego załatwienia „problemu żydowskiego”. Choć przed roboczym spotkaniem w urokliwej pod berlińskiej Wannsee naziści nie mieli sprecyzowanych planów ludobójstwa, spotkanie piętnastu niemieckich intelektualistów postawiło kropkę nad i w iście germańskim porządku.
Ordnung muss sein.
MAQLAtura 