The White Lotus – Season 02

W drugim sezonie zwariowanego „White Lotus” amerykańscy turyści przybywają podbić Sycylię. W pięknych okolicznościach przyrody amerykańska elita pogrąża się w bagnie wzajemnych pretensji i egzaltowanych prób pozowania na beztroskich bogaczy. Udawany luz, napięte dupy, wzajemne animozje i rowy mariańskie pomiędzy uczestnikami wykorzystują lokalesi z wdziękiem i typowym dla Południowców podejściem korzystając z okazji do ogolenia frajerów.

Drugi sezon nie kalkuje scenariusza pierwszego, choć raduje ucho podobnie wariacką muzyką i klimatem radosnej katastrofy luksusowych turystów.

Trup oczywiście musi być!

 

Sycylijczyk – Mario Puzo

Koniec 1950 roku. Michael Corleone ukrywa się na Sycylii przed amerykańskim systemem sprawiedliwości. Dla przyszłej głowy rodziny Corleone pobyt w kraju przodków jest szkołą życia. To na wyspie nauczy się, że nie można ufać nikomu a ciążącego nad Sycylijczykami fatum nie odwróci największy mocarz. Nawet jeśli będzie to  najodważniejszy z odważnych.

Michael zaplątuje się w układach, których korzenie sięgają lat czterdziestych. Historia, której finał wydarzy się wkrótce zaczyna się bowiem dwadzieścia lat wcześniej, od zastrzelenia lokalnego policjanta.

„Sycylijczyk” to przetworzona literacko historia prawdziwej legendy Sycylii.

Salvatore Guiliano (w książce pod celowo zmienionym nazwiskiem „Giuliano”) urodził się w 1922 roku w Montelepre. Niski stan urodzenia i bieda nie pozostawiły wyboru chłopakowi. Stał się przemytnikiem a w krótce także zabójcą, zbiegiem i legendarnym zbójem.

Historyczny Giuliano szybko stał się legendą miejscowych chłopów. Nie tylko rabował bogaczy i wspierał biednych, ale postawił się niezaprzeczalnym władcom Sycylii – mafii.

Mario Puzo chytrze wykorzystał historię sycylijskiego rozbójnika do własnych celów wiążąc epizod życiorysu Michaela Corleone w osobną historię. Daleko od Ojca Chrzestnego, ale znośnie.

 

 

Lampart – Giuseppe Tomasi di Lampedusa

Wielkie rody przemijają, majątki roztrwonione w hulaszczym życiu, pełne przepychu pałace murszeją w ostrym słońcu Sycylii. Dawny  świat  odchodzi w zapomnienie.

Historia przyspiesza a stara arystokracja nie jest w stanie dotrzymać jej kroku. Trinacria z odwieczną cierpliwością przyjmuje kolejnych kolonizatorów. Sabaudczycy wypierają Burbonów. Wyspę owiewa duch rewolucji Garibaldiego. Czerwone koszule, marsz Tysiąca, narodziny trójkolorowej flagi. W zgiełku historii gasną ostatnie szlacheckie nazwiska, ustępując miejsca głodnej władzy ciżbie.

Hrabia Salina, Don Fabrizio przypatruje się temu z dystansem.  To człowiek, który „lubi, żeby wszystko co go otacza było równie majestatyczne jak on”. Nazywają go Lampartem.

„Byliśmy gepardami, lwami; ci co przyjdą po nas, będą szakalami, hienami; ale my wszyscy, gepardy, szakale i owce, będziemy w dalszym ciągu pewni, że jesteśmy solą ziemi.”

Pochwalna pieśń o Sycylii i satyra na jej wiekową gnuśność w jednym. Zachwyt nad dawnym splendorem i subtelne wspomnienie o „ludziach honoru”.

„Il Gattopardo” to także kunszt słowa i mistrzowski traktat o śmierci w stylu lekkim i jednocześnie majestatycznym.

Mistrzowskie i jedyne dzieło potomka rodu Lampedusa, który sam odszedł w zapomnienie na skraju biedy. Cień autora nie trudno dostrzec w postaci głównego bohatera.

 

* w oryginale „Gepardem”

 

Syczylijczyk – Mario Puzo

W języku arabskim słowo „mafia” oznacza miejsce święte, a przedostało się do dialektu Sycylijczyków, kiedy w dziesiątym wieku krainą tą władali Saraceni.

Ale „Mafia” to słowo, którego Sycylijczyk nigdy nie użyje. Tu używa się po prostu określenia „Przyjaciele Przyjaciół”. To ludzie honoru, którzy dbają o wdowy przysyłając im w pamięci dzban oliwy. Spomagają biednych rolników, odzyskując ich skradzioną trzodę. Pomagają wreszcie spełnić najważniejsze prawo tej wyspy – święte prawo do zemsty.

Najbardziej wpływowym Przyjacielem Przyjaciół jest w 1950 roku Don Croce Malo. To on pomagał ludowi w ciężkich wojennych czasach. To on wyciągnął pomocną dłoń amerykańskiej armii, która bez większych strat przepędziła największego wroga Przyjaciół – faszystowskie rządy Mussoliniego. Don Croce Malo to człowiek wielkiego charakteru i wielkiej tuszy. Wyjątkowa przyjaźń Don Croce nie jest za darmo. W zamian żąda on bezwzględnego oddania. Jego macki oplotły lokalnych polityków i policję, sięgając aż do Rzymu, w którym można wiele załatwić.

Don Croce ma tylko jedno zmartwienie. Nie ma godnego sukcesora swojego imperium. Jego uwagę przykuwa młody Salvatore Giuliano z Montelepre. Chłopak szybko staje się legendarnym bandytą – sycylijskim Robin Hood’em (lub Janosikiem 🙂

Historia „Sycylijczyka” to właśnie historia Salvatore Giuliano – jego legendy. Powieść zaczyna jednak przewrotnie rozdział o Michaelu Corleone i rodzinie, która z Ameryki nakazuje wygnańcowi zabrać sławnego Giuliano do Nowego Jorku. Mario Puzo doskonale wie, co się sprzedaje. Choć „Sycylijczyk” opowiada o powojennych losach mafii sycylijskiej w Italii, całość zgrabnie podpiera wszechmocna rodzina Corleone z Long Island.