Chołod – Szczepan Twardoch

Wy nie wie­cie, co Ro­sy­ja jest. Na­wet ona nie wie. Ale ja wiem. Bo ja jej słu­żył, Ro­syi, cho­ciaż we mnie ani kro­pli ru­skiej krwi nie ma, bo ja Kon­rad Wi­duch z Pil­cho­wic, ro­dzo­ny Pru­sak, cho­ciaż sło­wia­ńskie­go języ­ka, ale ja jej słu­żył, ja my­ślał, że ja słu­żę spra­wie­dli­wo­ści, że ja bro­nię sła­bych tego świa­ta, ja nie wie­dział, że ja słu­żył nie spra­wie­dli­wo­ści, ale Ro­syi był bol­sze­wik i ja nie mogę na­wet po­wie­dzieć, że mi oczy się po­tem otwa­rły, bo się nie otwa­rły, ja je ze stra­chu za­ci­skał naj­moc­niej, aż Ro­sy­ja przy­szła i po mnie, jej słu­gę, i po­łk­nęła mnie, i wy­sra­ła­by mnie, zgów­nia­łe­go, gdy­by ja jej z py­ska nie ucie­kł, jak ryba cza­sem z py­ska nie­dźwie­dzie­go wy­śli­zgnie się, na czas ja­kiś, za­nim ją nie­dźwie­dź zaś łapą nie przy­gnie­cie albo do py­ska znów nie we­źmie.
No, wy nie wie­cie, co Ro­sy­ja jest. Wy słu­chaj­cie mnie, bo moje sło­wa są praw­dzi­we.

Podróżnik z polskiego Śląska, alter ego samego pisarza, wyrusza na Spitsbergen. Szuka samotności a znajduje wyprawę z Borghild Moen. A wraz z nią dwa oprawione w skórę dzienniki pisane mieszaniną polskiego, ruskiego i śląskiej godki.

Lektura przynosi historię Konrada Widucha, Prusaka z Pilchowic, żołnierza, dezertera, komunisty, który urzeczony ideami sowieckiej Rosji staje się ofiarą stalinowskiej machiny represji. Po ucieczce z Gułagu trafia do ukrytej wśród lodu krainy Chołod, gdzie czas zatrzymał się w miejscu.

W Chołodzie człowiek, który pogubił własną tożsamość odnajduje pierwotną prostotę z dala od wojen i narodów. Ale i tu dopada Widucha ponura rzeczywistość.

Zainspirowany podróżami do krainy lodu Twardoch stworzył dzieło pełne półcieni. Czym jest naród? Czym są idee? Czy człowiek jest w stanie odciąć się od swych korzeni? Metafizyczna podróż człowieka, który gubi się w czasie i głosach w swojej głowie. Głosach mówiących wieloma językami o rzeczach dawno zakopanych w otchłani umysłu.

Po „Pokorze” i „Morfinie” to kolejna powieść Twardocha o poszukiwaniu własnej tożsamości i upadku systemu wartości wpajanych przez narody i ideologie.

 

Sowieci – Piotr Zychowicz

I znowu o Ruskich. Tym razem piórem Piotra Zychowicza, będzie więc prawicowo i bez litości dla wujaszków ze Wschodu.

„Nie znam takiego drugiego kraju” – głosiła słynna sowiecka pieśń – „gdzie tak swobodnie oddycha człowiek”. Ludzie śpiewali ją – koniecznie z uśmiechem na ustach – podczas niezliczonych pochodów, akademii, wieców i świąt

***

Jak powiedziała czołowa komunistyczna działaczka Dolores „la Pasionaria” Ibárruri, „lepiej zabić stu niewinnych, niż wypuścić jednego winnego”. Zgodnie z marksowską ideologią skuteczność rewolucji uzależniano od eksterminacji całych grup społecznych.

Podzieloną na kilka części książkę zaczyna cykl wywiadów, jakie przeprowadził autor ze znawcami tematu. Wśród nich jest Wiktor Suworow z dyskusyjną tezą o kulisach Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.

W kolejnych rozdziałach Zychowicz skupia się na antysowietach, działalności szpiegowskiej GPU a także na codzienności życia nasiąkniętej lewactwem i indoktrynowanej absurdalną stalinowską retoryką.

Po „Obłędzie 44″ Zychowiczowi na stałe przyczepiono łatkę historycznego skandalisty. „Opowieści niepoprawne polityczne” są kolejnym dziełem wzbudzającym emocje. „Sowieci” w gruncie rzeczy obrazoburczy nie są, bo tezy udowadniane przez autora pokrywają się z ogólną oceną zbrodniczości reżimu stalinowskiego.

Dobra lektura uzupełniająca dla ludzi znających historię, którzy do części „zychowiczowych’ sensacji podejdą bez nadmiernych emocji. Wśród ciekawostek niezłe teorie dysydenta Marka Sołonina, informacje o jugosławiańskim obozie koncentracyjnym na wyspie Goli Otok i wspomnienie Bałachowców, którzy na baranich czapach nosili małe trupie główki.