Lato’85

Szesnastoletni Alexis przeprowadza się z rodzicami do malowniczego turystycznego miasteczka w Normandii. Wrażliwy nastolatek poznaje lokalnego playboya Davida, z którym wkrótce połączy go namiętny romans. To jednak tylko początek przejmującej historii.

Szalenie emocjonalny, poruszający do głębi film o nastolatkach klimatem i nastrojem przywodzi na myśl doskonałego, włoskiego protoplastę „Tamte dni, tamte noce”. Jeśli w najnowszym dziele Francoisa Ozona jest jakaś doza podobieństwa do filmu Luca Guadagnino, to zupełnie nie psuje przyjemności oglądania.

 

Tamte dni, tamte noce

Malownicza i sielska włoska prowincja na północy Włoch. Ciche stare miasteczka wykute z marmurów, podkreślające lejący się żar z nieba cykady. Lata osiemdziesiąte, jakby celowo wybrane za czasy, gdy ciszy nie przerywają dzwonki nadchodzących wiadomości sms.

Profesor Perlman z rodziną spędza tu każde lato. Do pomocy w studiach na kulturą antyczną profesor zaprasza każdego roku jednego z asystentów. Tym razem jest to amerykański do bólu Oliver. Niechętny mu z początku nastoletni syn profesora Elio zaprzyjaźnia się z przybyszem. Fascynacja studentem szybko zmienia się w uczucia, jakich dotąd młody Perlman nie znał.

Opowieść o uczuciach niewyrażalnych słowami i rodzącym się pożądaniu. Otoczona wszędobylskimi książkami i akademickimi dysputami szlachetniejąca z każdym malowniczym kadrem. I pełna ukrytego skrzętnie sentymentu – do spokojnych czasów, bajkowej włoskiej prowincji i ciszy przepełniającej otoczenie.

 

 

A Star is Born

Czwarta odsłona „Narodzin Gwiazdy” a więc to już hollywoodzki klasyk nad klasyki. Zaczęło się od musicalu z 1937 roku. Później przyszedł czas na wersję kinową w 1954 roku i jej odświeżenie w 1976. To ostatnie chyba najbardziej zapadające w pamięć dzięki parze Barbara Streisand – Kris Kristofferson.

„A Star is Born” z roku 2018 pobił na głowę swoich protoplastów. Para Bradley Cooper – Lady Gaga stała się gorącym towarem a muzyka z filmu podbiła świat oscarowym „Shallow”.

Trzeba przyznać, że Bradley Cooper miał nosa obsadzając kontrowersyjną debiutantkę. Patrząc na historię filmowej Ally Maine trudno nie widzieć kariery współczesnej Lady Gagi. Nawet jeśli to historia zmyślona

szala la la, szala la… 🙂

 

The Beguiled

Wśród grzybów w lesie młoda Amy znajduje prawdziwego starego grzyba, kaprala McBurney (Collin Farrell). Jest wojna secesyjna. Ranny żołnierz w mundurze Północy na tyłach armii Południa może znaczyć tylko jedno – kłopoty. Ranny wojak trafia do azylu spokoju – żeńskiej szkółki z internatem. Prowadzące je panny Martha (Nicole Kidman) i Edwina (Kirsten Dunst)  wykazują się dużą odwagą miłosiernie przygarniając zbiega i lecząc go z poważnej rany.

Kapral McBurney okazuje się człowiekiem o miłej powierzchowności i wielkim zrozumieniu dla każdej z dam. Pensjonarki po kolei ulegają urokowi gościa, który przykuty do szpitalnego łóżka pozostaje na wikcie i opierunku uroczej gromady pań.

Czas mija i czarujący kulawiec wraca do zdrowia i wigoru. A wraz z nim w domu pojawia się cały wachlarz emocji o nowych smakach.

„The Beguiled” z 1971 roku z młodym Clintem Eastwoodem po niemalże półwieczu wciąż pulsuje pasją. Nic dziwnego, że Sophia Coppola sięgnęła po klasykę, raz jeszcze dokonując wiwisekcji ludzkich emocji i erotycznego napięcia pomiędzy młodym, groźnym mężczyzną a kobietami zapiętymi pod szyję konwenansem czasu i odosobnieniem.

 

Tulip Fever

Podobno w XVIII wieku tulipany wzbudzały emocje porównywalne z gorączką złota. Tak przynajmniej twierdzą twórcy „Tulip Fever” – filmu osadzonego w czasach, gdy spekulacje kwiatowymi cebulkami były równie logiczne jak inwestycje w bitcoina.

Obsada „Tulipanowej Gorączki” nokautuje. Jaz zawsze zjawiskowa Vikander – wymarzona w rolach zwiewnych panien z dawnych portretów. Spektakularnie pomarszczona Judi Dench w roli przeoryszy. Dystyngowany Christoph Waltz, któremu do twarzy zarówno w mundurze SS, jak i we wdzianku niderlandzkiego szlachcica. I tak dalej, i tak dalej. Aż po twarzowca Zacha Galifiankisa, którego obecność nieodmiennie zwiastuje totalną katastrofę („Kac Vegas” XVII wieku? 🙂

A fabuła? Ta jest zwyczajnie zwyczajna – wyraźnie inspirowana Shakespeare’m komediowa intryga o miłości, pomyłce, zbiegach okoliczności i sprawiedliwości, która zawsze jak oliwa jest na wierzchu.

To czego filmowi odmówić nie można to malownicza scenografia. Jest w niej z pewnością fascynacja klasycznym malarstwem holenderskim.

 

 

 

 

Blind

Niewidomy pan profesor (Alec Baldwin) i żona bogatego męża (Demi Moore). On apodyktyczny i przemądrzały dziad. Ona dzidzia piernik po milionie operacji, robiąca dziubek i udająca, że nie wiedziała gdzie jej stary kradnie kasę.

On terroryzuje studentów (za co ci go kochają). Ona za karę w czynie społecznym musi czytać dziadowi jakieś pierdoły (Dostojewski).

On czuje węchem, że ona zdjęła bluzkę (ups!). Ona jest urzeczona jego intelektem, chociaż raczej nie czyta (chyba, że wyciągi bankowe).

On się zakochuje, ona też. Żadna tajemnica, wystarczy spojrzeć na plakat 🙂

Poprawnie wykonany dramacik. Ujmujący jak zawsze Baldwin. Zblurowana jak zawsze Moore.

 

 

 

Kochanek królowej

Ekranizacja duńskiej powieści pod tym samym tytułem. „Kochanek Królowej” (tytuł oryginału filmowego „A Royal Affair”) został zdobywcą Srebrnego Niedźwiedzia na Berlinale 2012, otrzymał nawet nominację do Oscara dla filmu nieanglojęzycznego.

Historia Karoliny Matyldy Hanowerskiej, żony króla Chrystiana VII i jej romansu z  Johannem Friedrichem Struenseem, lekarzem i urzędnikiem dworskim niemieckiego pochodzenia.

Nicolaj Arcel stworzył klasyczny w formie film historyczny, z romansem w tle. Film mocniej niż książkowy pierwowzór podkreśla wątki patriotyczne i ważną historycznie epokę dla Danii – rozpoczynające się Oświecenie i początek swobód obywatelskich, których zaczątkiem były dokumenty podsuwane królowi Chrystianowi VII ręką Johana Struensee. Romans królowej (Alicia Vikander) ze Struensee (Mads Mikkelsen) zszedł na drugi plan a szaleństwo króla Chrystiana to zaledwie cień tego co można było znaleźć w powieści Bodil Stednsen-Leth.

 

 

 

Kochanek Królowej – Bodil Steensen-Leth

Karolina Matylda Hanowerska, siostra króla Anglii Jerzego III jako piętnastolatka poślubiła duńskiego króla Chrystiana VII.

Małżeństwo nastolatki z zaledwie trzy lata starszym królem Danii nie było niczym nadzwyczajnym – obyczaje epoki nakazywały szybki ożenek. Osobliwością była natomiast choroba króla. Następca tronu Danii cierpiał na lekką chorobę umysłową, dziś uznawaną za schizofrenię.

Duńska pisarka Bodil Steensen-Leth buduje powieść historyczną wokół młodej królowej. Osamotniona na obcym dworze, sama będąc jeszcze dzieckiem musi dostosować się do atmosfery intryg. Sytuacji nie poprawia Chrystian VII, w swoim szaleństwie posuwając się do skrajności. Pomocną dłoń – królowi i królowej – podaje nadworny lekarz. Niemiecki medyk Johann Friedrich Struensee szybko zyskuje wdzięczność niestabilnej głowy Królestwa Danii i Norwegii. Empatia dla młodej królowej gwałtownie przeradza się w klasyczny mezalians na szczytach władzy.

Czy Struensee jest oświeconym reformatorem? Szczerym kochankiem? A może podstępnym karierowiczem i manipulatorem? Historia ocenia go różnie. Książka Steensen-Leth będąc w istocie rzeczy romansem w ciekawy sposób przybliża czytelnikowi historię Danii, która przeciętnemu Polakowi kojarzy się z piwem i klockami Lego (a niektórym z Larsem Urlichem 🙂

 

 

Cheri

Paryż początków XX wieku ma opinię stolicy wszelakiej uciechy. „Cheri”  (2009) dokłada swoje trzy grosze do tej legendy, sięgając po historie z buduarów.

Lea de Lonval wiedzie prym wśród luksusowych pań do towarzystwa. Swoją urodą, inteligencją i manierami dzielą się wyłącznie starannie wyselekcjonowanym i bogatym przedstawicielom męskiej części Paryża. Kasta topowych kurtyzan jest jak kółko gospodyń wiejskich – wzajemnie się odwiedzają, dzielą najnowszymi wieściami, chwalą podbojami.

Lea jest niedoścignionym wzorem – prawdziwą divą swojej profesji. Wszystko rujnuje miłość – jedyny luksus, na który Lea nie powinna sobie pozwolić. Jej zażyłość z Cheri – uroczym synem Madame Peloux ewoluuje do burzliwego romansu.

Francuski dramat z Michelle Pfeiffer i Ruperem Friendem („Homeland”) ucieszy miłośników romansu i stylu Belle Epoque.

 

Suite Francaise

W okropnych czasach II wojny światowej, kiedy Francuzi mieli poważne problemy ze zdobyciem dobrego, ale to naprawdę dobrego Burgunda rocznik 1932 ….

No do dobra. Dowcipy o walecznych wojakach znad Sekwany są cienkie, zostawmy stereotypy.

Francuska prowincja pod niemiecką okupacją. Wermacht rozlokowuje swoich żołnierzy w okolicy. Do domu rodziny Angellier wprowadza się oficer Bruno von Falk. Dobry Niemiec, oczywiście. Człowiek nienagannych manier, władający językami, do tego przystojny i jeszcze grający na fortepianie melancholijne utwory.

Młoda wdowa, Lucille Angellier stara się być poprawna politycznie, doszukując się w nowym lokatorze wyłącznie wroga Ojczyzny. Rodząca się sympatia jest mocniejsza od wojennych prawideł.

W ogólnym galimatiasie wojennym pojawia się – o uiiii! – jakiś niedorobiony partyzant w tradycyjnym berecie oraz naprawdę zły, o-la-la, bahhhdzo zły Niemiec. Partyzant jakiś taki niedorobiony, biega po okolicy w brudnym podkoszulku a’la Bruce Willis i chce zamohhrować cały Wehrhrrrmacht. Bahhdzo zły Niemiec chce zgwałcić całe francuskie miasteczko. Dobry Niemiec robi co może, żeby utrzymać kruche, okupacyjne status quo. Ale ordnung ist ordnung.

🙂

Śmiszki hahaszki gasną się na napisach końcowych. Dowiadujemy się, że cała historia, jak mawiają historycy „została wzięta z reala”. Chwyt marketingowy mający uwiarygodnić ckliwą historię? Nie do końca.

Irina Lwowna Nemirowskaja urodziła się w Kijowie, w 1903 roku. Z początkiem rewolucji sowieckiej wyjechała do Paryża, gdzie spędziła resztę swojego życia. W czerwcu 1942 roku trafiła do Auschiwitz – Birkenau w transporcie Żydów uprzejmie odesłanych przez rząd w Vichy swoim faszystowskim kolegom. Po miesiącu zmarła na tyfus.

Manuskrypty dwóch powieści Iriny Nemirowsky przeleżały wśród rodzinnych pamiątek ponad pięćdziesiąt lat. Przez pół wieku córka Denise nie odważyła się sięgnąć po zeszyty matki obawiając się, że są jedynie bolesnym dziennikiem ostatnich lat życia Iriny. Kiedy okazało się, czym jest rękopis, w 2004 roku połączone obie powieści ukazały się jako „Suite Francaise”. Film to zgrabna ekranizacja. Nie powala, ale ogląda się gładko dzięki dzięki Michelle Williams, Kristin Scott Thomas i człowieka o twarzy Putina – Matthiasa Schoenaertsa.