Pozwolę sobie zacytować znany portal o filmach:
„(…) gęsta mikstura obrazów i dźwięków ma większą siłę niż słowa – potrafi szarpać emocje, pieścić zmysły bądź uwodzić melancholijnym nastrojem. Ogląda się to wszystko wybornie, podziwiając kunszt operatora i montażysty zszywającego praktycznie bez szwów sceny z różnych okresów życia Cheryl (…)”
oraz
„(…) Rytm włóczęgi wyznaczają tu fragmenty poezji Emily Dickinson i Ralpha Emersona, a także piosenki Cohena, Springsteena i Simona & Garfunkela. Ci ostatni dostarczają muzyczny leitmotiv, natchnione El Condor Pasa, z tekstem: „Wolałbym być lasem niż ulicą (…) Wolałbym czuć ziemię pod stopami, jeśli tylko bym mógł (…)”.
Poezja Emily Dickinson i Emersona, bełkoty Cohena i miałczanda Springsteena. Do tego „El Condor Pasa”. Wszystko razem przyprawia o rozpuszczenie plomb w paszczy i uczucie, że ktoś tu nas próbuje zrobić w bambuko utykając gdzie się da wyższą lecz wyświechtaną kulturę. Taką, którą mus znać, aby być trendy, spoko a nawet dżezy.
Ja bardzo przepraszam, gdyż albowiem jest to film pierd, męczące kino drogi o pani, która jak ostatni dureń wyrusza Pacific Crest Trail liczący 4265 km w przymałych butach, bez kuchenki gazowej, za to z plecakiem przerastającym możliwość podniesienia go z podłogi dźwigiem samojezdnym lub choćby „hadeesem”. W polskich okolicznościach przyrody osobnik taki zostałby odnaleziony przez GOPR na dnie śnieżnego leja a TVN miałby szanse raz jeszcze pochylić się nad bezgraniczną głupotą Polaka ruszającego w drogę bez zaopatrzenia się w ekłypment rodem z filmów o wyprawie na Księżyc.
Można oczywiście podejść do tematu z wrażliwością nastolatka traktując całą fabułę jako symboliczną podróż przez męki egzystencji i trudy życia – temu wszak służą gwałtowne i krótkie „przebitki” ze skomplikowanego życiorysu Cheryl. Rzecz jednak w tym, że Jean-Marc Vallee plecie swoją opowieść nadzwyczaj pretensjonalnie. Po udanym „Witaj w klubie” kolejna opowieść o nawróceniu na życie wygląda na kolejną próbę zdobycia Oscara.
Reese Witherspoon idzie w góry (i nie tylko zresztą). Robi to jak ostatnia łamaga, wykazując jednak wybitny hart ducha. Pytaniem zasadniczym pozostaje – robi tak, bo jest taka nieprzeciętna, czy robi tak, bo jest frustratem po przejściach, z zanikającym instynktem samozachowawczym? „Dzika droga” zaimponuje wszystkim kropo szczurom, którym codzienne odkreślanie listy obecności przypomina pracę w kopalni. Dla nich wybór Cheryl będzie świętością. Dla reszty – filmem o ciągnącym się jak makaron trekkingu dla ekstremistów.
W malowniczym nadmorskim Monterey w stanie Kalifornia życie płynie swoim utartym rytmem. Bogate i piękne „housewives” odwożą dzieci do szkoły, ćwiczą jogę, pielęgnują swoje perfekcyjne małe światy.
