Gold

Spocony, wczorajszy, napędzany burbonem i fajkami. Osobnik z potężnym ADHD, przetłuszczonym fryzem w najgorszym możliwym nieładzie. W dodatku to przecież łysy z długimi włosami. Kenny Wells jest przykładem totalnego loosera, pożyczającego kasę na lewo i prawo, żeby szybko roztrwonić ją w wątpliwej jakości przedsięwzięciach. Kenny żyje marzeniami i rodzinną ambicją znalezienia kolejnego, wciąż nie odkrytego El-Dorado.

Walls jest zdeterminowany. Kradnie biżuterię partnerki, żeby zdobyć kasę na bilet do Indonezji. To tam przekona słynnego geologa Michaela Acostę do swoich szalonych planów. Panowie dogadują deal i ruszają wgłąb dżungli.

„Gold” to fikcja, ale scenariusz oparto na prawdziwej aferze na rynku złota. W 1995 kanadyjska spółka Bre-X podała do wiadomości, że odnaleziono bogate złoża tego cennego kruszcu. Odkrycie w środku indonezyjskiej dżungli pojawiło się w czasie, gdy akcje Bre-X sięgały poziomu śmieciowego.

Gold to popisowa rola Matthew McConaughey, znanego z dużego poświęcenia dla sztuki filmowej. Tym razem blond amant przeistoczył się w otłuszczonego brzydala z krzywymi zębiskami wystającymi z paszczy. To zdecydowanie dobra rola McConaughey’a, który w postaci Kenny Wellsa widział prostą ścieżkę do kolejnych oscarowych nominacji. Kreacja przypominająca zresztą zlepek ról pięknego Matthew – nie tylko z uwagi na zdecydowaną zmianę sylwetki.

Problemem „Gold” są jednak intencje reżysera. Film utknął w pół drogi pomiędzy komedią, awanturniczą przygodą a opowiastką o grubym przekręcie. A taki klincz przeważnie kończy się tak samo – mieszanymi uczuciami.

 

Drugi Okręt – Richard Phillips

W 1948 roku nad Nowym Meksykiem rozbija się obcy statek kosmiczny. Korzystając z zamieszania jakie w tym czasie wywołują plotki o Roswell w stanie Nevada, władzom udaje się ukryć pojazd Obcych. Przez lata naukowcom nie udawało się zbadać tajemniczego obiektu. Po wielu latach projekt RHO – takim bowiem kryptonimem rząd USA oznaczył swoją zdobycz – został pokazany ludzkości.

Czasy współczesne. Prezydent USA ogłasza ujawnienie pierwszej technologii odkrytej po kilkudziesięciu latach badań. Na świecie wzrasta niepokój związany z destabilizacją jakiej dokona pozaziemska technologia. Tymczasem trójka licealistów odkrywa inny obiekt, którego możliwości wydają się równie potężne jak te odkryte w projekcie RHO.

„Drugi Okręt” to pierwsza powieść z serii „Projekt RHO”. Lekka i przyjemna historia z dreszczykiem, w której nie zabraknie tajnych służb, dwulicowych naukowców, chytrych polityków i błyskotliwych nastolatków.

Lekkim rozczarowaniem jest uczucie, że mało tu w gruncie rzeczy fantastyki, a dużo sensacji w formie literatury młodzieżowej.

 

The Mummy (2017)

Czego tu nie ma: tytułowa mumia, templariusze, wojna w Iraku, tajna organizacja, spisek, złodziej o szczerym sercu a nawet … Dr. Jekyll & Mr. Hyde.

Mumia 2017 w żaden sposób nie nawiązuje do swojego praprzodka z lat dziewięćdziesiątych. Reboot serii ma w zamyśle twórców uruchomić nową intratną kopalnię filmów. Fabuła iskrzy się od błyskotliwych pomysłów, scenariusz wypchany jest efektami specjalnymi jak mumia piaskiem i pakułami. Pod przepychem komputerowych kreacji nie kryje się nic więcej.

Nick Morton (Tom Cruise) szuka skarbów – szlachetny złodziej o złotym sercu – niefrasobliwie wyzwala nieziemskie moce, najpierw literalnie potykając się o sarkofag ukryty przed ludzkością przez 5 tysięcy lat. Jenny (Annabelle Wallis) mimo młodego wieku ma mądrość Matuzalema. Mumia Ahmanet zabija halabardników z szybkością nadświetlną, ale głównej pary bohaterów nie może trafić przez bite dwie godziny.

Efektowna wydmuszka.

 

Tracks

Czterej wielbłądzi i pies.

Jak zawsze w tak wzruszających, epickich dziełach, wiercąc się w fotelu oczekujemy końcowego „Based on true story”. Tym razem nie będzie rozczarowania – Robyn Davidson jest postacią autentyczną a film oparty o bestseler wydawniczy „Tracks”.

Robyn Davidson (Mia Wasikowska) w 1977 roku wyruszyła ze środka kontynentu australijskiego (Alice Springs) w kierunku Oceanu Indyjskiego na zachodnie wybrzeże Australii. Towarzyszyły jej cztery wielbłądy i pies. Choć towarzyszył jej reporter National Geographic, faktycznie przeszła tą drogę sama, okazjonalnie napotykając turystów i tubylców. Pani Davidson szybko odkryła zalety komercjalizacji swojego wyczynu a jej mamuary pt.: (a jakże) „Tracks” stały się bestselerem nie tylko literatury podróżniczej, ale także źródłem inspiracji dla rozwijającej się emancypacji.

Rzeczywistość nie pasowała do wizji współczesnego filmu. „Miss Camel” była podobno kobietą czynu, energiczną i zdeterminowaną. Sama wybrała fotografa Ricka Smolana. Filmowa Davidson o twarzy Mii Wasikowskiej to postać zgoła przeciwna pierwowzorowi. Wasikowska – choć grająca dobrze – zdaje się być kobietą ulotną i eteryczną. Sceny, w których jej różowe ciałko wystawia się na zabójcze pustynne słońce wprost wywołuje uśmiech. Podobnie zwiewny zdaje się być nieśmiały fotograf Rick. Człowiek o takim usposobieniu prawdopodobnie zostałby szybko zjedzony gdzieś po drodze przez psy dingo.

John Curran wyreżyserował film o wyprawie przez bezdroża Australii na kolanach przed główną bohaterką. Od pierwszych scen film zdaje się być hagiografią świętej kobiety – samotnej z wyboru i stawiającej swoją inność na ołtarzu samoumęczenia. Podróż „Camel Lady” przez pustynie u boku psa i rodziny wielbłądów niebezpiecznie zbliża się do scenki znanej z bożonarodzeniowych inscenizacji o brzemiennej Marii wśród bydlątek.

„Tracks” jest ładnie poukładany, mało kontrowersyjny i zwyczajnie ładny w obiektywie. Nie ma w nim wielkich emocji. Spodoba się wielbicielom filmu „Wild„.

 

 

The Secret Life of Walter Mitty (2013)

Klasyczna opowieść Jamesa Thurbera z 1939 roku o szarym pracowniku śniącym na jawie o fantastycznych przygodach. Problemy życia codziennego nieoczekiwanie rzucają go w wir przygód, o jakich wcześniej marzył. W wydaniu 2013 opowieść zyskała twarz Bena Stillera i niewiarygodny koloryt holywoodzkiej produkcji.

Kryzys, słowo – tortura, dosięga redakcję legendarnego „Life”. Młode wilki wpadają, żeby zaordynować ostatni numer i rozszarpać resztki. Fotoedytor (pracownik działu negatywów, ha!) Walter Mitty nie może znaleźć jednej klatki z filmu sławnego fotografa. Akurat tej, którą Sean O’Connell wybrał na ostatnią okładkę. Walter Mitty wyrusza w pogoń za fotografem a film zanurza się w coraz bardziej bajkową opowieść.

Ben Stiller wystąpił w produkcji w dwóch rolach – jako główny odtwórca i jako reżyser. Poczciwa twarz Stillera gwarantuje filmy z półki familijnych, ciepłych i spokojnych. Jako reżyser Stiller wypełnił film uniwersalnymi prawdami na czasy bessy. Udało mu się to znakomicie bez uderzania w patetyczne nuty ale też bez wesołkowatego dworowania.  „The Secret Life of Walter Mitty” jest filmem z pomysłem, miło zaskakującym wszystkich tych, którzy spodziewali się kolejnej komedii romantycznej.

 

Mumia (1999)

„Mumia” to klasyka, swoimi efektami specjalnymi budząca dziś uśmiech i wspomnienie czasów sprzed epoki mocnych komputerów graficznych.

Autorzy wyraźnie biorą za wzór swojego poprzednika – cykl o Indiana Jonesie, zręcznie mieszając sensację, humor, dynamiczną akcję i archeologię. Ta ostatnia jak studnia bez dna wciąż inspiruje kolejnych reżyserów i autorów scenariuszy, wydobywając z ciemności dawnych mroków postaci nikczemne, podejrzane o czarną magię czy wręcz demoniczne. Starożytny Egipt ze swoimi egzotycznymi zwyczajami, pustynią, piramidami i wreszcie mumiami to perła w koronie.

Film nadal robi wrażenie i ogląda się go z przyjemnością, choć nie bez przymrużenia oka 🙂 Arcybiskup Imhotep pozostaje w panteonie najbardziej demonicznych czarnych charakterów.