Boscy („Official Competition”)

Bogaty przedsiębiorca Humberto Suarez w dniu swoich osiemdziesiątych urodzin myśli o tym, co po nim pozostanie. Wpada na pomysł produkcji epokowego filmu. Do ekranizacji uhonorowanej Noblem powieści zatrudnia uznaną reżyserkę Lolę (Penelope Cruz). Lola kompletuje obsadę do ról dwóch braci gwiazdami o skrajnych korzeniach. Felix Rivero (Banderas) to niekoronowany król kina, typ bufona, latynoskiego kochanka najbardziej kochającego siebie. Po drugiej stronie staje Ivan Torres (Oscar Martinez), wybitna postać teatru, intelektualista, profesor.

W trakcie ocierających się o absurd prób aktorzy zostaną poddani wielu eksperymentom, w których Lola postara się rozbić na atomy poczucie wielkości obydwu gwiazd kina a Felix i Ivan stoczą wojnę o to, który z nich jest ważniejszy i bardziej utalentowany.

Reżyserski duet Mariano Cohn / Gaston Duprat (obaj z Argentyny) stworzył film, który pod przewrotnym (oryginalnym) tytułem „Konkurs Główny” kanibalizuje wielkość swojego gatunku obnażając zarówno branżę, jak i jej reprezentantów.

Śliski łącznik pomiędzy wielkim biznesem i sztuką, niedorzeczne, graniczące z szaleństwem metody prowadzenia aktorów przez pretensjonalną do bólu reżyserkę, wreszcie miałkość aktorów, którzy pod obsypaną nagrodami genialnością skrywają przyziemne cechy charakteru – wszystko to wybrzmiewa mocnym głosem i nieskrywaną drwiną ze środowiska.

Nic dziwnego, że pomimo doborowej obsady i doskonałej gry „Boscy” nie załapali się na żadną prestiżową nagrodę (może jury bało się, że kolejna statuetka zostanie zmielona na wióry 🙂 )

 

 

 

Ból i Blask

Wybitny reżyser filmowy Salvador Mallo (Antonio Banderas) wraca wspomnieniami do przeszłości. Wspomina dzieciństwo w słonecznej wiosce Paterna i ukochaną matkę, a z nimi swoją pierwszą miłość. Wszystko to ukształtowało go jako człowieka i artystę i wszystko to wraca silnymi wspomnieniami wywołanymi przez jubileusz jednego z filmów.

Artysta przeżywa głęboki kryzys twórczy. Cierpi fizycznie i psychicznie a każda z przypadłości w równym stopniu nie pozwalają mu normalnie egzystować.

Walka z bólem pogłębia depresję pogrążając Salvadora w otchłaniach rozpaczy. Ulgę może przynieść jedynie rozrachunek z własnymi demonami i pokorna akceptacja własnego życia.

„Ból i Blask” niesie w sobie oczywiste wątki autobiograficzne choć mistrz Almodovar temu zaprzeczył.

Wyciszony i pełen zadumy film skłania do myślenia w sposób, do jakiego od dawna przyzwyczaił nas Pedro Almodovar.

 

Wszyscy wiedzą

Laura przyjeżdża  do  Hiszpanii  na  wesele  siostry.  W podróży  z Argentyny  towarzyszy  jej  dwójka  dzieci. W zamieszaniu  weselnego  wieczoru  znika  Irene,  nastoletnia  córka  Laury.  Porwanie rozbudza dawno zabliźnione rany. Odżywają animozje i pretensje sięgające daleko w przeszłość.

Asghar Farhadi wzorem Woody’ego Allena opuszcza rodzime plenery. Iran zmienia na Hiszpanię a sprawdzonych perskich aktorów zastępuje niezawodną gwiazdorską parą Cruz – Bardem.

Autor głośnego „Rozstania” nie zmienia jednak swojej starej historii. Niedopowiedziane słowa, niedokończone sprawy, stare animozje, do których lepiej nie wracać są uniwersalne dla hiszpańskiej wsi, Paryża i Teheranu.

Penelope Cruz i Javier Bardem jak zawsze niezawodni, choć przewidywalnie obsadzeni w rolach dawnych kochanków.

 

La Reina de España

Macarena Granada przybywa do kraju rodzinnego w glorii hollywoodzkiej divy. W Hiszpanii ma zagrać w patriotycznej wielkiej produkcji historycznej. Są czasy dyktatury Franco i ludzie znikają z ulic. Taki los spotyka byłego więźnia reżimu, drugiego reżysera filmu „Królowa Hiszpanii”. Bojowo nastawieni członkowie ekipy postanawiają odbić reżysera w karkołomnej akcji rodem z hollywoodzkich filmów.

„La Reina de Espana” to w zasadzie sequel filmu z 1998. W obsypanej nagrodami „Dziewczynie marzeń” ta sama ekipa filmowa rusza do Berlina 1938 aby nakręcić z faszystami musical oparty na hiszpańskim scenariuszu.

Kto nie widział pierwszego filmu traci niewiele. Choć bohaterowie i relacje między nimi nie będą tak przejrzyste, w filmie nie ma natrętnie wielu dygresji do historii już opowiedzianej. Jedyną istotną pozostają relacje pomiędzy piękną divą Macareną (Penelope Cruz) a uwięzionym przez reżim reżyserem (Antonio Resines). Ich związek wydaje się dziwny a motywacja do odbicia reżysera z łap Franco niezbyt jasna.

Broni się natomiast sama fabuła. Retro komedia błyszczy przewrotnym hiszpańskim humorem i urokiem charakterystycznym dla iberyjskich produkcji. Tempo nie powala, intryga nie jest nadmiernie skomplikowana a całość zadziwiająco dobrze sobie radzi.

 

The Counselor

Adwokat (Michael Fassbender) ma wszystko – świetny zawód, piękną i kochającą żonę (Penelope Cruz) a nawet Bentleya cabrio. Chciwość nie ma limitów i działa tak samo na biednych i na bogatych. Chcąc więcej Adwokat wplątuje się w duży przemyt narkotyków. Pomimo rad „ludzi z branży” – kowbojskiego doradcy Westray’a (Brad Pitt) i ekstrawaganckiego dealera Reinera (Javier Bardem) Adwokat myśli wyłącznie o zyskach. Akcja nie idzie jednak po jego myśli a teksański połświatek karteli okazuje się nadzwyczaj mały. Nabierającej tempa lawinie przygląda się pozornie nie zaangażowana Malkina (Cameron Diaz).

Duet Ridley Scott – Cormac McCarthy to niezwykłe zestawienie. Reżyser ceniony jest bowiem raczej za spektakularne widowiska wizualne niż za przegadane wikłanie się w dusze bohaterów. McCarthy tworzy natomiast dosyć skomplikowane opowieści, których istotą jest to, co niewidzialne.

W porównaniu z zimnym, zdystansowanym filmem braci Coen („To nie jest kraj dla starych ludzi”) „The Counselor” wypada mniej wiarygodnie. Dużo przegadanych scen, z którymi reżyser sobie nie radzi wnosi do opowieści chaos. W całości film wypada jednak nieźle i pozostaje na dłużej w pamięci. Scott jest mimo wszystko mistrzem srebrnego ekranu a prowadzeni przez niego aktorzy sprawują się świetnie. Szczególną uwagę należy skupić na Cameron Diaz – chyba najbardziej sugestywną w jej dotychczasowej karierze.