The Undoing

Ona – wzięta nowojorska terapeutka. On – pełen empatii i pasji onkolog w szpitalu dla dzieci. Wygodny apartament z oknami na Central Park i synek Henry w elitarnej szkole. W pakiecie obrzydliwie bogaty teść. Wygodne życie i stabilizacja sypie się, gdy jeden z uczniów szkoły odkrywa ciało brutalnie zamordowanej matki.

Policja szybko wskazuje sprawcę. Jonathan Fraser o nieskalanej dotychczas reputacji potrzebuje cudu, żeby uciec z krzesła elektrycznego.

Miniserial „The Undoing” jest ekranizacją powieści „You should have known” Jean Hanff Korelitz z 2014 roku.

Superprodukcja HBO święci zasłużone triumfy dzięki trzymającej w napięciu tajemnicy i doskonałej grze głównych bohaterów. Ponad przeciętność wybija się Hugh Grant.

Etatowy brytyjski amant obsadzony w roli oskarżonego to strzał w dziesiątkę. Hugh pokazuje pazurki a rola miłego pana Frazera powinna przynieść mu sporo nagród.

 

The Beguiled

Wśród grzybów w lesie młoda Amy znajduje prawdziwego starego grzyba, kaprala McBurney (Collin Farrell). Jest wojna secesyjna. Ranny żołnierz w mundurze Północy na tyłach armii Południa może znaczyć tylko jedno – kłopoty. Ranny wojak trafia do azylu spokoju – żeńskiej szkółki z internatem. Prowadzące je panny Martha (Nicole Kidman) i Edwina (Kirsten Dunst)  wykazują się dużą odwagą miłosiernie przygarniając zbiega i lecząc go z poważnej rany.

Kapral McBurney okazuje się człowiekiem o miłej powierzchowności i wielkim zrozumieniu dla każdej z dam. Pensjonarki po kolei ulegają urokowi gościa, który przykuty do szpitalnego łóżka pozostaje na wikcie i opierunku uroczej gromady pań.

Czas mija i czarujący kulawiec wraca do zdrowia i wigoru. A wraz z nim w domu pojawia się cały wachlarz emocji o nowych smakach.

„The Beguiled” z 1971 roku z młodym Clintem Eastwoodem po niemalże półwieczu wciąż pulsuje pasją. Nic dziwnego, że Sophia Coppola sięgnęła po klasykę, raz jeszcze dokonując wiwisekcji ludzkich emocji i erotycznego napięcia pomiędzy młodym, groźnym mężczyzną a kobietami zapiętymi pod szyję konwenansem czasu i odosobnieniem.

 

Rabbit Hole

Tytułowa królicza nawiązuje do stanu w jakim znalazła się Alicja – zawieszona między światami w zupełnej pustce. W podobnym zawieszeniu utknęli państwo Corbett. Osiem miesięcy po stracie syna wszystko zdaje się wracać na utarte ścieżki. On codziennie wychodzi do pracy, ona oddaje się ciszy i prostym domowym czynnościom. Osiem miesięcy to jednak za mało żeby zaakceptować stratę.

„Rabbit Hole” to także slangowe określenie stanu psychodelii (zazwyczaj robiącego dziwne rzeczy z umysłem). Czy takowym jest życie Bekki Corbett (Nicole Kidman)?

Ciężki ale pozytywny w bilansie dramat.

 

Before I go to sleep

Christine (Kidman) co rano budzi się u boku nieznanego mężczyzny. Po dłuższej chwili, wyjaśnieniach męża i telefonie od osobistego psychiatry kobieta skleja okruchy wiedzy w jedną, niestabilną historię o sobie samej. Ben (Firth) co rano przypomina żonie, że nie ma 20 lat, pokazując zdjęcia pary z wesela i wakacji. Psychiatra (Mark Strong) ukradkiem dzwoni co rano i poleca zajrzeć do pudełka po butach. Ukryty tam aparat zawiera nagrania z poprzedniego dnia.

Ciekawie rozpoczynający się thriller o kobiecie bez pamięci nieuchronnie przechodzi przez oczywiste fazy urywanych wspomnień i żmudne dochodzenie kto jest kim. Rowan Joffe sprawnie konstruuje intrygę, choć gatunkowo pozostaje na utartej ścieżce. W scenariusz wplata niepewność i zagrożenie – czy mąż jest autentyczny? czy psychiatra to faktycznie lekarz? Twisty są oczywiste dla każdego, kto widział już kilka podobnych produkcji.

Gwiazdorska obsada nie pomogła fabule. Niezbyt przekonująca jest Kidman, której „niewykonane” operacje plastyczne utrudniają przekroczenie magicznej granicy trzech grymasów twarzy. Colin Firth ma wreszcie rolę nieco odmienną od angielskich gentlemanów. Najlepiej wypada Mark Strong, do końca niejednoznaczny.

Całość jest zaledwie letnia. Do obejrzenia wyłącznie z nadmiaru wolnego czasu.

 

 

Grace

To miał być łatwy skok na kasę i zaszczyty. Opowieść o pięknej i bogatej, no i troszeczkę nieszczęśliwej. Postać, z którą utożsami się ogromna grupa docelowa w Ameryce (emeryci) ale też tchnąca snobistycznym europejskim klimatem. Z Ameryki do Monako jak „z ziemi włoskiej do włoskiej” (czy jakoś tak) miała nadejść Grace Kelly, uwielbiana przez miliony aktorka. Jej niespodziewane małżeństwo z królem Monako (to nic, że w Ameryce nie bardzo wiedzą gdzie to jest) to więcej niż „american dream”. To fabularna opowieść na podstawie wzorców z Disneylandu, gdzie „dreams come true”.  Ród Grimaldich jako „najstarszy arystokratyczny ród w Europie” to blichtr w stylu o jakim marzą za Wielką Wodą. Niestety od wielu lat nad fabularyzacją życia Grace Kelly wisi klątwa.

Miał być murowany kandydat do Oscara, wyszła kompletna klapa. Nudny i pretensjonalny filmik o królewnie epatuje dramatycznymi dylematami podniesionymi do rangi antycznej tragedii. Marną fabułę z mrożącym krew w żyłach konfliktem Monako – Francja dobiła główna bohaterka. Egzaltująca się sama sobą, dramatycznie zmywająca makijaż Nicole Kidman stała się gwoździem do trumny. Kidman staje się ostatnio żeńskim odpowiednikiem Nicolasa Cage – aktorem z dwoma minami w repertuarze. Być może jest to wynik botoksu, do którego naturalnie aktorka nie chce się przynać (próbując zmarszczyć dramatycznie czoło).

Na zupełną dobitkę film ubrano w muzykę, która dodatkowo czyni każdą ze scen nieznośną do przełknięcia. Szkoda czasu.