Cop Secret

Zaskakująca produkcja z Islandii.

Policjanci Bussi i Hordur ścigają demonicznego terrorystę Rikkiego. Bussi i Hordur nie przepadają za sobą konkurując o miano najlepszego gliny w Rejkiawiku. Zmuszeni do współpracy odkrywają przed sobą swoje prawdziwe oblicze nawiązując … gorący romans.

Klasyczna w formie policyjna komedia stawia wszystko na opak. Przez pierwsze kilka minut wszystko się zgadza – dobry glina, zły glina, glina pijący i glina perfekcjonista. Islandczycy szybko pokazują jakie mają intencje śmieszkując ze wszystkiego i wszystkich. Nie oszczędzają nie tylko hollywoodzkich klasyków ale i bezpardonowo drwią z zaangażowanego kina społecznego.

„Cop Secret” wychodzi z hermetycznego kina spod znaku LGBT z mocnym pierd..ciem. Islandczycy mają jaja XD łącząc policyjną komedię z gejowskim romansem. Akcja pełna absurdów i wyolbrzymień jest sztampowa i do bólu przewidywalna, ale nie o scenariuszowe zaskoczenia tu chodzi.

 

Psie Pazury

Bracia Phil (Benedict Cumberbatch) i George (Jesse Plemons) są właścicielami majątku ziemskiego. Są wyształceni i bogaci. Chociaż prowadzą wspólny biznes, mają do niego diametralnie rózne podejście. George to typ nowoczesnego biznesmena ceniącego wygody i techniczne nowinki. Phil woli brudną ranczerską robotę – sam przepędza stada i ujeżdża konie.

Ślub George’a z wdową Rose burzy braterską równowagę. Rose i jej nastoletni syn Peter wprowadzają się do domu, narażając się na grubiańskie nastroje Phila. Urażony i zazdrosny cowboy odnosi się wrogo do nowych członków rodziny. Ekscentrycznego Petera uznaje za mięczaka i gnębi na wszelkie możliwe sposoby. Z czasem Phil odsłania swoje drugie oblicze a jego homofobiczne uprzedzenia nabierają nowego znaczenia.

Adaptacja powieści Thomasa Savage w reżyserii Jane Campion („Fortepian”, Oscar w 1994 roku) pod pozorem opowieści o twardych mężczyznach przemyca historię ludzi przygniecionych konwenansem i współczesną sobie moralnością. Dotyczy to zarówno balansującego na granicy sadyzmu Phila jak i wrażliwego Petera.

„The Power of The Dog” można porównać z łamiącą konwenanse „Tajemnicą Brokeback Mountain”. Ale film Jane Campion to nie tylko łamiąca obyczajowe tabu historia wrażliwego kowboya, to także misterna układanka z nieoczekiwanym finałem.

„Psie Pazury” okazał się Wielkim przegranym Oscarów’22 w głównej kategorii przegrywając  nieoczekiwanie z kameralną „CODA”.

 

Hiacynt

Robert Mrozowski stawia pierwsze kroki jako młody milicjant. Pełen ambicji i młodzieńczych zasad nie potrafi zignorować sprawy, którą przełożeni rozkazują mu „zamieść pod dywan”.

Są lata osiemdziesiąte. Toczona wewnętrznym rozpadem władza ludowa próbuje oczyścić społeczeństwo z elementów moralnie niepewnych. Akcja „Hiacynt” to doskonały pretekst do załatwiania brudnych interesów.

Pomimo zakazu Mrozowski mocno angażuje się w sprawę zabójstwa na tle rabunkowym. Ofiara to mężczyzna, którego dossier leży w jednym z milicyjnych sejfów. Pośród innych, zamkniętych na klucz steczek homoseksualistów współpracujących z reżimem.

Kryminalny thriller na początku, z każdą minutą zyskuje dodatkowych kolorów spod znaku melodramatu.

„Hiacynt” to kolejny udany polski film – dobrze pomyślany, sprawnie nakręcony, posiadający klimat i stylistykę bez scenograficznych uproszczeń. Rola główna Tomasza Ziętka wynosi produkcję na najwyższy poziom.

 

Lato’85

Szesnastoletni Alexis przeprowadza się z rodzicami do malowniczego turystycznego miasteczka w Normandii. Wrażliwy nastolatek poznaje lokalnego playboya Davida, z którym wkrótce połączy go namiętny romans. To jednak tylko początek przejmującej historii.

Szalenie emocjonalny, poruszający do głębi film o nastolatkach klimatem i nastrojem przywodzi na myśl doskonałego, włoskiego protoplastę „Tamte dni, tamte noce”. Jeśli w najnowszym dziele Francoisa Ozona jest jakaś doza podobieństwa do filmu Luca Guadagnino, to zupełnie nie psuje przyjemności oglądania.

 

Tamte dni, tamte noce

Malownicza i sielska włoska prowincja na północy Włoch. Ciche stare miasteczka wykute z marmurów, podkreślające lejący się żar z nieba cykady. Lata osiemdziesiąte, jakby celowo wybrane za czasy, gdy ciszy nie przerywają dzwonki nadchodzących wiadomości sms.

Profesor Perlman z rodziną spędza tu każde lato. Do pomocy w studiach na kulturą antyczną profesor zaprasza każdego roku jednego z asystentów. Tym razem jest to amerykański do bólu Oliver. Niechętny mu z początku nastoletni syn profesora Elio zaprzyjaźnia się z przybyszem. Fascynacja studentem szybko zmienia się w uczucia, jakich dotąd młody Perlman nie znał.

Opowieść o uczuciach niewyrażalnych słowami i rodzącym się pożądaniu. Otoczona wszędobylskimi książkami i akademickimi dysputami szlachetniejąca z każdym malowniczym kadrem. I pełna ukrytego skrzętnie sentymentu – do spokojnych czasów, bajkowej włoskiej prowincji i ciszy przepełniającej otoczenie.

 

 

Fantastyczna kobieta

Marina i Orlando spotykają się w restauracji aby uczcić jej urodziny. Para wraca do domu oddając się czułościom. Tej nocy Orlando trafia do szpitala. Osamotniona Marina musi zmierzyć się z narastającą wrogością najbliższych jej partnera. Dla wszystkich dookoła jest dziwadłem.

Magia kina w „Fantastycznej kobiecie” polega na płynnej zmianie postrzegania. Na początku Marinę oglądamy oczami zakochanego mężczyzny. Obraz zmienia się, gdy w życie dziewczyny buciorami wchodzą spadkobiercy jej kochanka. Ona sama pozostaje niezmienna w swojej filozofii życia.

Typowo festiwalowy, skomplikowany w warstwie emocjonalnej dramat Sebastiana Lelio docenią wielbiciele hiszpańskiego kina spod znaku Almodovara.

 

Disobedience

Ronit (Rachel Weisz) wraca do rodzinnego domu na pogrzeb ojca, poważanego rabina. Przed laty wyjechała z ortodoksyjnej żydowskiej diaspory pod Londynem, uciekając przed obyczajowymi okowami.

Powrót do domu oznacza spotkanie z przyjaciółmi Dovidem i Esti. Rabi Dovid jest duchowym spadkobiercą zmarłego rabina Krushki, duchową ostoją lokalnej społeczności.

Spotkanie uruchamia dawno zapomniane namiętności łączące całą trójkę, rozsypując w pył misternie zbudowaną równowagę.

Dramat Sebastiana Lelio z dużym wyczuciem wnika w delikatny świat ortodoksyjnej diaspory żydowskiej, dotykając tematów tabu. Seksualność kobiet na codzień ubierających peruki zgodnie z tradycją religii to temat wybuchowy niczym nitrogliceryna.

 

Sorry Angel

Noc w wielkim mieście skrywa pasje niewidoczne w świetle dnia. Ciemne zaułki oświetlane niebieską poświatą jarzeniówek. Brudne chodniki i przemykające cienie. Dla jednych miejsca ohydne i niebezpieczne. Dla innych przyciągające enklawy miłości, wzywające do siebie syrenim śpiewem. To w takim miejscu spotykają się Jacques i Arthur, bohaterowie dramatu „Sorry Angel”.

Jacques jest intelektualistą. Pisze książki, reżyseruje spektakle teatralne. Czuły ojciec małego Loulou ma drugie oblicze – aktywnego homoseksualisty, garściami czerpiącego z nocnego życia.

Wyjazd do Bretanii i przypadkowe spotkanie z młodym Atrhurem przeradza się w gorący romans. Panów łączy uwielbienie do literatury, ale napędową siłą ich znajomości jest namiętność. Poprzedzone oczywiście niekończącą się paplaniną intelektualną. Jest początek lat dziewięćdziesiątych. Epidemia AIDS wciąż zbiera ponure żniwo w środowisku gejowskim, które powoli budzi się ze snu o wolnej miłości.

Magnetyzm czegoś więcej niż jednonocna przygoda coraz mocniej przyciąga do siebie kochanków. Jacques broni się przed tym uczuciem, mając świadomość pogłębiającej się śmiertelnej choroby. Arthura fascynuje nihilizm partnera. Pławi się w nim balansując pomiędzy nieuchronnością śmierci a wielką romantyczną miłością.

„Sorry Angel” pięknie oddaje wszystko co francuskie. Namiętne palenie papierosa, bezgraniczne zanurzenie w lekturze, paryskie trotuary odbijające światła nocy. Najbardziej chyba charakterystyczna dla kina znad Sekwany jest obyczajowość jaką bez skrępowania kreśli reżyser. Naturalistyczne sceny seksu wymiatają połowę audytorium w trakcie seansu. Ale większym problemem niż przypadkowy kontakt z kinem LGBT jest dla widza nuda.

„Sorry Angel” ciągnie się niemiłosiernie, rozwlekając każdą ze scen do rozmiarów oddzielnego dramatu. To co ciekawi na początku, po pierwszej godzinie staje się męczące, wywołując odruch spoglądania na zegarek. Choć historia Jacquesa i Arthura jest na swój sposób fascynująca, autor zabił ją nadmiarem „francuskości”. Pretensjonalny artyzm gubi po drodze tragiczną historię, pozostawiając jedynie poczucie reżyserskiej napinki wspięcia się na podium europejskich festiwali filmowych.

 

The Normal Heart

Ekranizacja sztuki „The Normal Heart” Larry Kramera, wziętego autora sztuk i aktywisty ruchu LGBT. Historię napisało życie.

W latach osiemdziesiątych pisarz był świadkiem rozprzestrzeniającej się epidemii AIDS  Początkowo błędnie rozpoznawana choroba z czasem zyskała „łatkę” przypadłości nękającej wyłącznie homoseksualistów. Bezradność środowiska LGBT i ledwie skrywana niechęć instytucji publicznych popchnęły Kramera do stworzenia organizacji pomagającej ludziom masowo zapadającym na tajemniczą i śmiertelną chorobę. 

GMHC (Gay Men’s Health Crisis) z czasem stała się największą prywatną organizacją wspierającą chorych na AIDS i walczącą o prawa mniejszości seksualnych do leczenia i godnego traktowania.

„Odruch serca” raz jeszcze przypomina traumę najstraszniejszej choroby końca XX wieku. Bez epatowania scenkami łóżkowymi gorszącymi zastępy starszych pań Mark Rufallo (Ned Weeks), Matt Bomer (Felix) i Julia Roberts (dr Emma Brookner) wbijają widza w krzesełko.

Film wart obejrzenia chociażby dla przypomnienia momentu, w którym hasło „wolna miłość” roztrzaskało się o akronim HIV.