The Good Nurse

Podczas szesnastoletniej kariery Charles Cullen pracował w wielu szpitalach stanu New Jersey. Część z nich to najprężniejsze ośrodki medyczne w Ameryce. Inteligentny i kompetentny pielęgniarz był zwalniany z wielu miejsc, jednak żaden z byłych pracodawców nie ujawnił powodów, dla których pozbywał się cennego pracownika oddziału intensywnej terapii.

Dopiero incydent ze szpitala Somerset Medical Center doprowadził do zatrzymania i późniejszego procesu pielęgniarza.

Do tego momentu Cullenowi udało się pozbawić życia conajmniej trzynastu pacjentów szpitala Somerset. Po zatrzymaniu przyznał się do czterdziestu morderstw.

Niektóre źródła wyliczyły, że  ofiar „Pielęgniarza śmierci” mogło być nawet czterysta.

Fabularny „The Good Nurse” opowiada historię zdemaskowania i doprowadzenia do aresztowania medycznego dewianta. W centrum filmowej opowieści  pozostaje pielęgniarka Amy Loughren (Jessica Chastain), oddziałowa koleżanka Cullena, która jako jedna z pierwszych osób złożyła w całość modus operandi mordercy.

 

 

Molly’s Game

Gdyby nie gałązka świerku Molly Bloom zdobyłaby nominację na Igrzyska Olimpijskie i prawdopodobnie została gwiazdą narciarstwa. Zapowiadała się na doskonałego sportowca gdy przypadek jeden na milion skreślił lata treningów i poświęceń.

Molly okazała się nie mniejszym talentem w innej dziedzinie – została zawodowym organizatorem gier w pokera. Sława i prestiż rosły szybko a z nimi coraz większe stawki na stole. Wszystko to do czasu, gdy do drzwi pani Bloom zapukało FBI.

Wciągająca historia o american dream, zarabianiu milionów i stawianiu czoła przeciwnościom losu. Przed wtórnością pod hasłem „ale to już było” fabułę ratują zawiłości świata zawodowego pokrera.

Jessica Chastain w roli inteligentnej i przebojowej business woman przyćmiewa męskich gigantów kina: Kostnera i Elbę.

 

 

Miss Sloane

O takich osobach mówi się „idąca po trupach” Miss Sloane jest zimna i wyrachowana. Cyniczna i pozbawiona ludzkich uczuć. Arogancka i obrazoburcza. Ale wszystkie te cechy są tylko maskami umysłu ostrzejszego niż japońska katana.

Miss Sloane (doskonale dopasowana do roli Jessica Chastain) pracuje jako lobbystka w amerykańskim senacie. Zazwyczaj nie przebiera w środkach, szybko i celnie unicestwiając problemy i konkurencję. W trakcie prac nad ustawą dotyczącą rejestracji broni palnej, pani Sloane niespodziewanie zmienia barwy klubowe, przechodząc przy tym do politycznej opozycji. W roli obrońcy ustawy lobbystka staje do walki z molochem. Producenci broni nie przebierają w środkach, aby storpedować starania o nieprzychylny dla branży akt.

„Miss Sloane” należy do gatunku „political thriller”. Akcja toczy się w większości korpo salach konferencyjnych. Długie tyrady politycznych zawiłości mieszają się z żargonem Waszyngtonu. Lobbiści ścierają się ze sobą, cięty dowcip co i rusz tnie gęstą atmosferę politycznego bełkotu na kawałki. Trzeba wybitnej uwagi i tęgiego umysłu, żeby nadążać za akcją. Przycisk „rewind” też się przyda.

Wszystko to jednak zasłona dymna reżysera Johna Maddena. Pod zasłoną dymną politycznego thrillera głównym wątkiem pozostaje sama Miss Chastain – świetnie grająca i przykuwająca uwagę od pierwszego do ostatniego kadru.

 

 

 

 

A Most Violent Year

Abel Morales mozolnie wspina się na piramidę społeczeństwa. Ma już dużo – dużą firmę dystrybucji oleju opałowego, kapitał, pozycję w biznesie. Ma też piękną żonę i wszelkie oznaki przynależności do klasy wyższej. Celem, do którego dąży metodycznie z wielką determinacją jest zdobycie nieruchomości, która ugruntuje pozycję firmy na rynku. Na drodze Moralesa stoi jednak mafijna konkurencja i niejasna przeszłość, której wynikiem jest kilka zarzutów i konflikt z wymiarem sprawiedliwości.

Chociaż ze wszystkich sił próbuje pozostać uczciwy na morzu nieprawości – Nowy Jork lat osiemdziesiątych to nie jest miejsce dla chłopców z kościelnego chóru.

„A most violent year” pozostanie dla polskiego widza nieco enigmatycznym. Zwyczajnie brakuje nam kontekstu oczywistego dla autochtonów. J.C Chandor umiejętnie kreśli fabułę otulając ją ze wszech stron przytłaczającym klimatem niepewności i czającego się gwałtu. Przez większą część filmu ma się wrażenie, że w kolejnej scenie wyskoczy Tonny Soprano z propozycją nie do odrzucenia, a Abla Moralesa pochłonie piekło.

Ten niepozorny film kryje w sobie dwie doskonałe kreacje. Oscar Isaac w roli Pana Moralesa zalicza jedną z lepszych ról w karierze. Przypomnijmy, że aktor ten wsiądzie wkrótce potem do X-Winga rebeliantów w roli pilota Poe a wcześniej zachwycił u braci Coen jako Llewyn Davis.  Jessica Chastain w roli pani Morales gra w cieniu Isaaca. To jednak wystarczyło, aby stworzyć intrygującą kreację o nieco lynchowskim rysie.