The Wonder

Rok 1862  Irlandia. Angielska pielęgniarka Elizabeth (Florence Pugh) trafia do zapadłej dziury, aby zbadać lokalny cud.

Oto jedenastoletnia Anna, córka wioskowych biedaków, staje się wioskową świętą. Jej najbliżsi utrzymują, że dziewczynka nie je od 4 miesięcy a przy życiu utrzymuje ją jedynie modlitwa i cudownie jej podawana  (boską ręką) „manna z nieba”. Drugim ekspertem w sprawie cudownego postu zostaje dla kontrastu zakonnica a cały proces nadzoruje sroga, wiejska rada starców.

Równie ważna jak sama postać cudownie żyjącej dziewczynki jest historyczny i społecnzy kontekst opowieści. Głęboko wierząca, straumatyzowana w wielkim głodzie irlandzka prowincja chce uwierzyć w cud.

Pielęgniarka do spółki z zakonnicą mają sprawdzić autentyczność cudu lub też okryć istotę oszustwa.

Badająca osobliwość świecka pielęgniarka początkowo sprawia wrażenie osoby, której celem jest zdemaskowanie oszustów. Lib wykazuje się jednak wyjątkową empatią przedkładając dobro dziecka nad interesy lokalnej społeczności.

Opowieść chilijskiego reżysera Sebastiana Lelo w zdystansowany i nienachalny sposób odnosi się do religijnego fanatyzmu i dewocji, ale w gruncie rzeczy w centrum opowieści umieszcza nie krytykę ludzkiej natury a pozytywny charakter jednostki. Florence Pugh kolejny raz udowadnia swoje umiejętności.

 

 

The Siege of Jadotville

Niemalże od chwili wyzwolenia belgijskie Kongo zanurzyło się w permanentnej wojnie domowej. W podsycanym Zimną Wojną politycznym tyglu watażków wspierały kraje Zachodu i walczący o polityczne wpływy Związek Radziecki. Kongo stało się szybko wzorcem afrykańskiego chaosu.

W 1961 roku ONZ zainterweniował w Kongo-Leopoldville po samowolnej secesji „Stanu Katanga”, ogłoszonej przez lokalnego polityka Moise Tshombe. Naiwni politycy ONZ nie dowartościowali przeciwnika licząc na skuteczność rozmów pokojowych.

Jedna z nieumocnionych placówek terenowych w regionie została obsadzona przez niedoświadczoną i słabo uzbrojoną kompanię „A” 35 batalionu Irlandzkiego.

To co wydarzyło się w położonej o ponad 100 kilometrów od najbliższej militarnej bazy ONZ placówce, przeszło do historii jako „Bitwa pod Jadotville”.

Produkcja Netflixa przedstawia twardą walkę 155 irlandzkich żołnierzy z kontyngentu ONZ, którzy przez sześć dni odpierali zmasowane ataki 3-5 tysięcy kongijskich bojowników, wspieranych przez ciężki sprzęt i doświadczenie najemników z frankońskiej Europy a nawet wsparcie z powietrza.

Przez wiele lat świat nie znał szczegółów walki Irlandczyków w Kongo a określenie „Jadotville Jack” miało mocno pejoratywne znaczenie. Dopiero XXI wiek przyniósł wiedzę o męstwie garstki żołnierzy pozostawionych bez wsparcia, wody i amunicji.

 

 

 

 

Peaky Blinders – season 01

Birmingham, 1919 rok, kilka miesięcy po zakończeniu Wielkiej Wojny.

W robotniczym mieście narasta chaos. Związki zawodowe wrą podjudzane przez komunistycznych prowokatorów. Nasila się działalność Irlandzkiej Republikańskiej Armii, antenata współczesnej IRA. Na ulicach rodzi się bezprawie. Młody gang Peaky Blinders ambitnie walczy o swoje terytoria. Parają się bukmacherką i rozbojami. Są znani z dbałości o strój i noszenia „peaky flat caps”, w których daszki wszywają żyletki. Zdradziecka broń ma częste zastosowanie w ulicznych bójkach i pacyfikacjach oponentów, skutecznie oślepianych strzałem z bańki.

Peaky Blinders podejmują decyzje kolektywnie, ale w rodzinie wszyscy podporządkują się inteligentnemu i bezwzględnemu Tommiemu. Arthur z zespołem stresu pourazowego jest tykającą bombą. Wraz z młodszym Johnem Arthur tworzy bojówkę rodziny Shelbych. Zdystansowana ciotka Polly Shelby to rodzinny głos rozsądku w roli, którą włoska mafia nazwałaby „cosigliere”.

Przypadkowy szwindel w fabryce broni wzbogaca gang o spory zapas broni palnej z transportu do Libii. Strata jest na tyle poważna dla Korony Brytyjskiej, że sam Winston Churchill wysyła na miejsce komisarza Chestera Campbella. Wysokiej rangi policjant z Royal Irish Constabulary przybywa z Belfastu z misją odnalezienia broni i bezwzględnego wytępienia komunistów, IRA i ulicznych gangów. Największym problemem komisarza Campbella szybko stają się Peaky Blinders.

Nakręcony w Yorkshire pierwszy sezon „Peaky Blinders” doskonale oddaje ducha epoki. Świetnie poprowadzona fabuła i dobra scenografia szybko przekonują do sięgania po kolejne odcinki. Największym atutem serialu jest hipnotyzujący irlandzki aktor Cillian Murphy.

 

Brooklyn

Lata pięćdziesiąte, Irlandia. Ellis Lacey wyrusza z małego miasteczka do Ameryki szukać lepszego życia. W rodzinnym miasteczku pozostawia starzejącą się matkę i starsza siostrę. Dziewczyna trafia na Brooklyn, gdzie nowo przybyli Europejczycy stapiają się w nowe amerykańskie społeczeństwo. Pomimo życia w dużej diasporze Irlandczyków Ellis nie jest łatwo przywyknąć do nowego miejsca i samotności. Wszystko zmienia się, gdy poznaje młodego Włocha.

Oryginał, na podstawie którego powstał film – powieść wybitnego irlandzkiego pisarza Colma Toibina był opowieścią o emigrantach i Irlandii. Choć dziś temat emigracji jest równie żywy i niepokoi polityków, „Brooklyn” jest filmem, który z przyczyn masowego opuszczania rodzinnych stron robi wyłącznie tło. Ważniejsze są wątki miłosne i emocje młodej Ellis.

„Brooklyn” to miły, spokojny film, który ogląda się z przyjemnością. Choć nie ma w nim rzutkich społecznie głosów a Ameryka lat pięćdziesiątych malowana jest w pastelowych barwach, to film udany i pozostawiający po sobie dobre wrażenie.

 

 

Leprechaun Origins

„Leprechaun” – mityczny skrzat zamieszkujący Irlandię, samotnik stroniący od spotkań z ludźmi, trudniący się wyrobem butów. Leprechaun znaczy dosłownie „szewc”. Z wyglądu przypomina starego pomarszczonego człowieczka o wzroście do 1 metra. Nosi pończoszki, krótkie gatki, kapelusz i skórzany fartuch. Przeważnie posiada brodę i pali fajkę. Jak to się ma do przedstawianego filmu? Ano dokładnie nijak.

Straszne rzeczy dzieją się w zagubionej pośród bezdroży wiosce. Tubylcy są jacyś tacy obślizgli. Przyjezdni są jednorazowi – czyli po przyjeździe już nigdy nie wyjeżdżają. I to nie z uwagi na fantastyczne stawki podatkowe i tanie nieruchomości.

Gdyby nie łopatologiczny tytuł, widzowie nie mieliby pojęcia, że chodzi o mitycznego irlandzkiego duszka. Zresztą i tak pewnie nie mają pojęcia wychodząc z kina.

Ileż było już horrorów o wesołej paczce robiącej wypad za miasto. Przeważnie to dwie pary zblazowanych dwudziestolatków. Po stu paru minutach pisków i rąbania mięsa przeważnie pozostaje jedno (zazwyczaj niepozorna dziewczyna) a ostatnia scena informuje, że to nie koniec. Twórcy „Leprechaun Origins” nie poszli ani kroku w bok z utartej ścieżki. Smutne …. i takie żenujące.