Śniegu już nigdy nie będzie

Masażysta Żenia ma wielu klientów wśród nowobogackich mieszkańców luksusowego osiedla. W każdej lśniącej nowością rezydencji napotyka podobny problem – zniszczonych psychicznie ludzi ukrywających się za fasadą sukcesu.

Niekonwencjonalne metody Żeni nie zamykają się w rozluźnianiu napiętych mięśni. To także rodzaj obwoźnej psychoterapii połączonej z hipnozą, w trakcie której pacjenci przenoszą się do wielkiego cienistego lasu. Wracają na pstryknięcie masażysty, który momentami z ukraińskiego gastarbeitera przeinacza się w mistycznego guru parapsychologii.

Nadprzyrodzone zdolności Żeni zdają się działać punktowo. Po chwilowej uldze, chemicznie zatruci, mentalnie wykończeni mieszkańcy pięknych domów wracają do swojego smutnego świata.

Polski kandydat do Oscara to dzieło Małgorzaty Szumowskiej Autorka, która w poprzednich filmach raczej mocno trzymała się ziemi wychodzi poza ramy rozprawki o nieszczęśliwych ludziach.

Obyczajowe scenki przetykane metafizycznymi transami w pradawnym lesie (mistrzowskie kadry Michała Englerta) i równie mglistymi wspomnieniami małego Żeni z Prypeci pchają film w stronę realizmu magicznego.

Im dalej w last tym mniej w „Śniegu” realizmu a więcej mistyki. Dwa światy przenikają się za sprawą coraz bardziej mistycznego Żeni.

Na dokładkę jest i przesłanie „eko” –  tytułowe hasło powtarzane przez szwendającą się po osiedlu starą Chinkę (coś jak Barciś w „Dekalogu”?) czy wątek o kompostowaniu w ogródku i wycinaniu starych drzew pod kolejne luksusowe klocki z betonu.

Mistyka, ekologia, pełne ironii portrety współczesnych Polaków. Szumowska wrzuciła tyle składników do jednego worka, że nie sposób się dopatrzyć w tym jakiegoś większego sensu.

 

Blondynka

Ekranizacja fabularyzowanej biografii MM pióra Joyce Carol Oates od pierwszych trailerów obiecywała dzieło dużego kallibru.Oszałamiająca metamorfoza Any de Armas po części spełniła te oczekiwania, ale sam film okazuje się dziełem męczącym i niełatwym.

Biografia autorstwa Joyce Oates z 2009 od początku wzbudziła kontrowersje. Autorce „Blondynki” zarzucano zbyt swobodne, „niekanoniczne” podejście do życiorysu artystki. Dzieło Oates uznano za beletryzowaną biografię pełną nadinterpretacji i często odpływającą w sferę hipotetycznych zdarzeń.

Pod tym wzlędem produkcja Netflixa idzie  dalej niż książka. Andrew Dominik kreśli nie tyle portret artystki, co jej martyrologiczną drogę przez mękę. Hollywood jawi się tu niczym kręgi piekielne Dantego – przeżarta chciwością, zgniła machina przeżuwająca kolejnych kandydatów na gwiazdy. Filmowana w duchu #metoo Marylin jest przede wszystkim erotyczną zabawką w rękach mężczyzn. Kolejka jest długa – od szefów wytwórni i sławnych mężów, aż po bezceremonialnego JFK traktującego Monroe jak szmacianą lalkę.

Ana de Armas włożyła serce w rolę, która spodoba się jurorom wielu festiwalów. Z mniej wyrobionymi widzami Netflixa może już być gorzej.

 

Szarlatan

Lata pięćdziesiąte. Uznany powszechnie uzdrowiciel Jan Mikolasek przyjmuje setki pacjentów. Kolejne dziesiątki leczy korespondencyjnie. Znachor ma wieloletnie doświadczenie zielarskie i zdumiewający „dar boży” do rozpoznawania chorób. Na swojej działalności doskonale zarabia. Stać go na wystawienie wygodnej posiadłości i limuzynę z szoferem.

Dla czechosłowackich komunistów osoba taka jest jednak plamą na socjalistycznym honorze. Śmierć prezydenta usuwa parasol ochronny i systemowy konformista zderza się ze służbą bezpieczeństwa.

Jan Mikolasek, dotychczas sługa kolejnych systemów i władz, popada w niełaskę i trafia przed sąd.

„Szarlatan” opowiada o powszechnie znanym uzdrowicielu z Czechosłowacji, postaci autentycznej.  Agnieszka Holland kolejny raz bierze na warsztat zderzenie jednostki z totalitaryzmem. Ale historia Mikolaska to nie tylko pretekst do rozprawy z historią.

Opowieść o uzdolnionym zielarzu w apogeum systemowej represji skupia się na intymnym życiu bohatera i romansie z osobistym asystentem. Raz jeszcze u polskiej reżyserki wybrzmiewa teza o skomplikowanych czasach, których nie można oceniać wyłącznie w kategoriach bohaterstwa i tchórzostwa. Czasach, w których każdy może okazać się sprytnym oportunistą lub milczącą ofiarą.

 

Boscy („Official Competition”)

Bogaty przedsiębiorca Humberto Suarez w dniu swoich osiemdziesiątych urodzin myśli o tym, co po nim pozostanie. Wpada na pomysł produkcji epokowego filmu. Do ekranizacji uhonorowanej Noblem powieści zatrudnia uznaną reżyserkę Lolę (Penelope Cruz). Lola kompletuje obsadę do ról dwóch braci gwiazdami o skrajnych korzeniach. Felix Rivero (Banderas) to niekoronowany król kina, typ bufona, latynoskiego kochanka najbardziej kochającego siebie. Po drugiej stronie staje Ivan Torres (Oscar Martinez), wybitna postać teatru, intelektualista, profesor.

W trakcie ocierających się o absurd prób aktorzy zostaną poddani wielu eksperymentom, w których Lola postara się rozbić na atomy poczucie wielkości obydwu gwiazd kina a Felix i Ivan stoczą wojnę o to, który z nich jest ważniejszy i bardziej utalentowany.

Reżyserski duet Mariano Cohn / Gaston Duprat (obaj z Argentyny) stworzył film, który pod przewrotnym (oryginalnym) tytułem „Konkurs Główny” kanibalizuje wielkość swojego gatunku obnażając zarówno branżę, jak i jej reprezentantów.

Śliski łącznik pomiędzy wielkim biznesem i sztuką, niedorzeczne, graniczące z szaleństwem metody prowadzenia aktorów przez pretensjonalną do bólu reżyserkę, wreszcie miałkość aktorów, którzy pod obsypaną nagrodami genialnością skrywają przyziemne cechy charakteru – wszystko to wybrzmiewa mocnym głosem i nieskrywaną drwiną ze środowiska.

Nic dziwnego, że pomimo doborowej obsady i doskonałej gry „Boscy” nie załapali się na żadną prestiżową nagrodę (może jury bało się, że kolejna statuetka zostanie zmielona na wióry 🙂 )

 

 

 

Broad Peak

Podczas nieudanej wyprawy na K2 w 1988 roku dwóch himalaistów postanawia wykorzystać szansę i ruszyć na sąsiedni Broad Peak. W śmiałym podejściu w stylu alpejskim na szczyt dociera tylko Maciej Berbeka. Sława i duma nie trwają długo. Po powrocie do Polski towarzyszący Berbece Aleksander Lwów twierdzi, że jego kolega nie miał szans na tak szybkie wejście na szczyt góry i dotarł do położonego nieco niżej przedwierzchołka Rocky Summit. .

Zdarzenie z 1988 roku na długo zatruje życie ambitnego górala. Rachunek z górą chce wyrównać w organizowanej przez Polaków zimowej wyprawie na wciąż niezdobyty  Broad Peak.

W marcu 2013 roku wyprawa w składzie Berbeka, Bielecki, Kowalski, Małek ruszają w kierunku szczytu jednego z ostatnich niepodbitych ośmiotysięczników. Tylko dwóch z nich będzie mogło świętować poskromienie góry.

Zaskakująco dobrze zrealizowana polska produkcja o wyprawie wysokogórskiej. Autentyczne zdjęcia Himalajów miksowane z planem nagrywanym w Alpach dają wrażenie autentyczności. To ważne, bo finansowe ograniczenia polskich produkcji powodują najczęściej, że końcowe dzieło trąci paździerzem.

Opus magnum Ireneusza Czopa, który rolę Berbeki przypłacił podobno autentycznymi odmrożeniami.

 

French Exit

Dramat bogatej kobiety, której zbyt wielki majątek nie pozwala żyć w spokoju 🙂

Frances Price (Michelle Pfeiffer) osiedla się w Paryżu próbując roztrwonić resztki majątku. Dwanaście lat wcześniej traci męża a wraz z nim formalnie także dostęp do ogromnego spadku. Do Francji podróżuje z mentalnie rozchwianym synem Malcolmem i czarnym kotem, który podobno jest reinkarnacją zmarłego małżonka.

Słodko – gorzka opowieść na podstawie powieści Patricka DeWitta.

 

Paryż, 13 Dzielnica

Trzy dziewczyny, jeden chłopak. Co ich łączy? Banalnie byłoby powiedzieć seks, bo chociaż to najbardziej oczywista styczna, łączy ich dużo więcej.

Są młodzi, pochodzą z różnych kultur, miłość i seks traktują z pasją ale bez nadmiernych poświęceń. Monochromatyczny francuski dramat w całości dzieje się w paryskiej trzynastej dzielnicy – miejsca pełnego nowoczesnej i odważnej architektury. 13 Dzielnica to paryskie china town pełne nie tylko przybyszy z tego kraju, ale wielokulturowy tygiel pośród gęsto zabudowanych wieżowców.

 

Fucking Bornholm

Hubert i Dawid spędzają długi weekend zgodnie z wieloletnią tradycją – na piaskowym kampingu wyspy Bornholm. Rodzinna sielanka nie trwa długo. Incydent między synami Huberta i Dawida staje się iskrą zapalną dla nagromadzonych latami emocji. Odłamki dosięgną zarówno tinderowej znajomości Dawida jak i „starego dobrego małżeństwa” Huberta.

Słowne przepychanki, rosnące napięcie obnażają kompleksy polskich czterdziestolatków aspirujących do grona Europejczyków, ale jedną nogą wciąż tkwiących gdzieś w tradycyjnym świecie pokolenia PRL-u.

 

 

 

Żeby nie było śladów

Jest maj 1983. Kwitną kasztany, maturzyści właśnie wychodzą z sal egzaminacyjnych. Jednym z nich jest Grzegorz Przemyk. Syn opozycjonistów przypadkowo trafia w ręce nadgorliwych milicjantów. Po próbie wylegitymowania zostaje przewieziony na komisariat i dotkliwie pobity.

Brutalny mord będący w zasadzie dziełem przypadku staje się motorem napędowym dwóch sił – z jednej strony dochodzenia prawdy przez zrozpaczonych rodziców i szkolnych kolegów, z drugiej przez potykającą się na kolejnych błędach władzą.

Sprawa Przemyka szybko wymyka się spod kontroli angażując najwyższe kadry w KC PZPR i zmieniając w symbol walki z reżimem komunizmu.

Film Jana P. Matuszyńskiego to jedna z lepszych produkcji polskich ostatnich lat i gatunkowo dzieło równe dokonaniom Wajdy w jego najważniejszych filmach.

 

France

France de Meurs (Lea Seydoux) ma swój autorski program, w którym publikuje zaangażowane społecznie i politycznie reportaże. Jest na topie. Bryluje na salonach, jest zapraszana do opiniotwórczych audycji. Za sprawą banalnego zdarzenia na zatłoczonej ulicy w jednej chwili szklana katedra telewizyjnej gwiazdy rozsypuje się na kawałki. France traci pewność siebie a z nią całą swoją przebojowość. Zmęczenie popularnością chce kurować wycofaniem się z życia publicznego. W dobie socialmediów ucieczka do szwajcarskiego spa nie będzie prostym resetem.

Złośliwy pamflet na współczesną sławę i medialny blichtr. Bruno Dumont nie odkrywa niczego nowego, co najwyżej ironicznie komentuje udręki współczesnych Werterów, cierpiących duchowe męki w wartych miliony apartamentach i kurortach dla elity. Duży plus za komentarz do obłudnej  empatii mediów (reportaże France to prawdziwe mistrzostwo hipokryzji).