Boscy („Official Competition”)

Bogaty przedsiębiorca Humberto Suarez w dniu swoich osiemdziesiątych urodzin myśli o tym, co po nim pozostanie. Wpada na pomysł produkcji epokowego filmu. Do ekranizacji uhonorowanej Noblem powieści zatrudnia uznaną reżyserkę Lolę (Penelope Cruz). Lola kompletuje obsadę do ról dwóch braci gwiazdami o skrajnych korzeniach. Felix Rivero (Banderas) to niekoronowany król kina, typ bufona, latynoskiego kochanka najbardziej kochającego siebie. Po drugiej stronie staje Ivan Torres (Oscar Martinez), wybitna postać teatru, intelektualista, profesor.

W trakcie ocierających się o absurd prób aktorzy zostaną poddani wielu eksperymentom, w których Lola postara się rozbić na atomy poczucie wielkości obydwu gwiazd kina a Felix i Ivan stoczą wojnę o to, który z nich jest ważniejszy i bardziej utalentowany.

Reżyserski duet Mariano Cohn / Gaston Duprat (obaj z Argentyny) stworzył film, który pod przewrotnym (oryginalnym) tytułem „Konkurs Główny” kanibalizuje wielkość swojego gatunku obnażając zarówno branżę, jak i jej reprezentantów.

Śliski łącznik pomiędzy wielkim biznesem i sztuką, niedorzeczne, graniczące z szaleństwem metody prowadzenia aktorów przez pretensjonalną do bólu reżyserkę, wreszcie miałkość aktorów, którzy pod obsypaną nagrodami genialnością skrywają przyziemne cechy charakteru – wszystko to wybrzmiewa mocnym głosem i nieskrywaną drwiną ze środowiska.

Nic dziwnego, że pomimo doborowej obsady i doskonałej gry „Boscy” nie załapali się na żadną prestiżową nagrodę (może jury bało się, że kolejna statuetka zostanie zmielona na wióry 🙂 )

 

 

 

Ból i Blask

Wybitny reżyser filmowy Salvador Mallo (Antonio Banderas) wraca wspomnieniami do przeszłości. Wspomina dzieciństwo w słonecznej wiosce Paterna i ukochaną matkę, a z nimi swoją pierwszą miłość. Wszystko to ukształtowało go jako człowieka i artystę i wszystko to wraca silnymi wspomnieniami wywołanymi przez jubileusz jednego z filmów.

Artysta przeżywa głęboki kryzys twórczy. Cierpi fizycznie i psychicznie a każda z przypadłości w równym stopniu nie pozwalają mu normalnie egzystować.

Walka z bólem pogłębia depresję pogrążając Salvadora w otchłaniach rozpaczy. Ulgę może przynieść jedynie rozrachunek z własnymi demonami i pokorna akceptacja własnego życia.

„Ból i Blask” niesie w sobie oczywiste wątki autobiograficzne choć mistrz Almodovar temu zaprzeczył.

Wyciszony i pełen zadumy film skłania do myślenia w sposób, do jakiego od dawna przyzwyczaił nas Pedro Almodovar.

 

Automata

Jacq Vaucan (Antonio Banderas!) chce tylko dobrze wykonać swoją robotę. Ma do utrzymania żonę i – wkrótce – dziecko. Dobra praca daje mu szansę mieszkać w enklawie ludzkości. W odróżnieniu od wielu nieszczęśników poza tą strefą, Jacq jest chroniony potężnym murem od stref promieniowania i śmierci.

Zredukowana do nielicznych ludzkość posługuje się robotami, które odwalają całą robotę. Czasem jednak się psują lub wyczyniają dziwne rzeczy. Produkująca roboty firma ROC wysyła wtedy swojego agenta ubezpieczeniowego dla sprawdzenia co jest przyczyną. Kiedy jedna z maszyn zostaje rozstrzelana przez nadpobudliwego gliniarza, Vaucan rozpoczyna śledztwo mające na celu odkrycie kto manipuluje robotami wbrew prawu.

Czy ten scenariusz czegoś przypadkiem nie przypomina? Zbieżność z „I, Robot” i „Bladerunner” narzuca się w sposób oczywisty. Na szczęście „Automata” to coś więcej, niż europejska imitacja wysokobudżetowych amerykańskich blockbusterów.

Gabe Ibanez tworząc swoje „hiszpańskie S-F” czerpie garściami od najlepszych. Pierwsza i nastrojowo zdecydowanie lepsza część filmu to obrazek niemalże wyjęty z Bladerunnera – mroczne i brudne miasto, zalewane strugami radioaktywnego deszczu i roświetlane tysiącem neonów i hologramów.

Gdy akcja przenosi się na pustynię, wkraczamy w klimaty bliższe Mad Maxowi. Pustynne bezdroża i opuszczone rdzewiejące kombinaty to tani sposób na wizualizację postapokaliptycznej Ziemi. Niestety światło obnaża zbyt wiele. Ten mankament stanowi o słabszej części opowiadania również w przypadku „Automaty”. W tej części opowieści Ibanez brnie także w wtórne filozofie pytające o przyszłość ludzkiego gatunku i mariaż ludzkości z robotyką.

Pomimo małych wpadek scenariuszowych i rozwadniającego się z czasem napięcia Ibanezowi udało się stworzyć porządne widowisko S-F. Raz jeszcze potwierdza się stara prawda – można stworzyć coś ciekawego nawet bez olbrzymich pieniędzy i zaplecza efektów specjalnych jeśli tylko pomysłowość i dobry skrypt stoją na wysokim poziomie.