The Pirates of Somalia

Psychofani Johnny Deppa mogą czuć się rozczarowani. To nie kolejna część „Piratów”, tym razem porywających murzynów w Somalii.

Film kryjący się w Polsce pod kreatywnym „Dabka” 🙂 ekranizuje autentyczną historię Jay’a Bahdura, młodego kanadyjskiego dziennikarza.

W poszukiwaniu przełomowego w karierze materiału Bahdur w 2008 roku udał się do Somalii, gdzie dzięki przypadkowej znajomości z synem prezydenta poznał realia kraju słynącego z pirackiej działalności. To właśnie ten ogarnięty chaosem kraj stał się wylęgarnią plagi piratów atakujących statki handlowe pokonujące tzw „róg Afryki”.

Bahdurowi udało się jako pierwszemu dotrzeć do kluczowych porywaczy statków, ale był też pierwszym dziennikarzem, który na własnej skórze poznał realia życia w regionie od dekad ogarniętym wojnami domowymi.

 

Demolition

Po tragicznym w skutkach wypadku drogowym Davis (Jake Gyllenhaal) zmienia się nie do poznania. Z żądnego sukcesu posiadacza najnowszego modelu lodówki i ultra nowoczesnego LCD Davis ewoluuje w ekstremistę niszczącego wszystko wokół siebie. Niszczy nie tylko fizyczne przedmioty konformizmu, ale całe swoje bezpieczne i zasobne życie.

W tym przepełnionym demontażem bycie nagle pojawia się dysfunkcyjna rodzina Karen (Naomi Watts) i jej zbuntowanego syna.

Intrygujący, choć momentami trochę łopatologiczny dramat zostaje na dłużej w głowie dzięki karkołomnym popisom Gyllenhaala. Davisa lubującego się w demolce ogląda się z hipnotycznym skupieniem. Scena z demontażem lodówki mogłaby stać się krótką etiudą o beznadziejnej walce człowieka z maszyną 🙂

 

 

Star Wars – the Last Jedi

O czym to jest, wiedzą już wszyscy wyznawcy szkoły Jedi. Przeciwników natomiast zupełnie to nie interesuje. Bo Star Wars to od dawna stan umysłu i fanatycy łykną wszystko co Disney wypuści ze znaczkiem SW.

Prawdziwi fani czekali oczywiście na popisowy wykon Marka Hamilla. Luke Skywalker, który mignął w „Przebudzeniu Mocy” mocno podbił stawkę i rozbudził apetyty na kontynuację legendarnej sagi.

I jak było?  Było dobrze. „The Last Jedi” zagrał pełne atu, z przymusu pomijając jedynie uśmierconego epizod wcześniej Hana Solo.

Oczywiście, niczym Kato Starszy o Kartaginie, warto powtórzyć: „Czwórka” była lepsza 🙂

 

Wonder Woman

W rajskiej krainie za chmurką żyje sobie przez wieki stadko Amazonek. Pewnego razu wiatr przewiewa chmury a morze przynosi wrak jednopłatowca, z którego wyłania się legendarna poczwara – facet. Amazonki są zdegustowane, ale jedna z nich odkrywa w pokrace potencjał, jakiego brakuje koleżankom z podwórka.

Rok jest jakiś taki słaby (1914) i aura znowu robi wyrwę w rajskości Amazonek. Z wizytą wpadają Prusacy.

Wonder Woman robi sztamę z przystojnym Aliantem i wspólnie ruszają uratować świat przed zagładą.

Kolejna ekranizacja komiksu z panteonu niekończących się super bohaterów. Bajkowy początek, bzdurny koniec, środek … ech.

 

The Dinner

Dwie pary dorosłych spotykają się na wytwornej kolacji, żeby w spokojnej atmosferze porozmawiać o problemie, jaki stworzyli ich synowie. Stan Lohman (Richard Gere) jest zadufanym w sobie, wiecznie zajętym politykiem. Jego brat Paul wciąż walczy z demonami przeszłości i problemami mentalnymi.

W oparach wzajemnych oskarżeń i niezabliźnionych krzywd obie pary próbują rozwiązać moralny problem związany z przestępstwem swoich dzieci.

Film z aspiracjami do „Rzezi” Romana Polańskiego, niestety tonie w zbyt zawikłanych emocjonalnie rozmowach, w których główny powód spotkania wydaje się wątkiem pobocznym.

 

Sand Castle

Kolejny raz kino amerykańskie wraca do wojny w Iraku. Raz jeszcze grając na tragicznej nucie i z łopoczącym w tle amerykańskim sztandarem. To jednak dojrzała retrospekcja, więc sztandar jest już nieco przybrudzony i podarty.

Oddział piechoty dostaje rozkaz pospieszenia z pomocą lokalnej ludności. Żołnierze mają przywrócić dostawy wody w mieście. Banalny rozkaz okazuje się trudniejszy do wykonania w praktyce a chęć niesienia humanitarnej pomocy – tytułowym budowaniem zamków na piasku.

Kino wojenne w amerykańskim wydaniu przeważnie wiąże się z opowiedzeniem historii o dzielnych G.I. Joe’s

Fernando Coimbra dodał do amerykańskiego zadowolenia nieco mielonego szkła. To kolejne dzieło, które stawia znak zapytania nad sensem działań prezydentów z rodu Bush.

 

Julieta

Tym razem Pedro Almodovar w oszczędnej narracji.

Julietta (starsza) ma wyjechać z Madrytu kiedy dowiaduje się, że ktoś widział jej córkę. Julietta porzuca plany wyjazdu, wprowadza się do kamienicy, w której dawniej mieszkała i zaczyna spisywać wspomnienia. Tu zaczyna się opowieść o drugiej Juliettcie – tej o dekady młodszej.

Jak zawsze u Almodovara będzie lirycznie, z hiszpańskim temperamentem i zakręconą historią.

Ale „Julietta” to dzieło o dekady starsze od najlepszych dzieł Hiszpana a Emma Suarez to nie pełna temperamentu Penelope Cruz. Film ma ten niepodrabialny puls reżysera, ale już bez dawnej drapieżności.

 

Morderstwo w Orientexpressie

Klasyczna proza Agathy Christie. W trakcie podróży luksusowym pociągiem „Orient Express” dochodzi do zbrodni. Wśród pasażerów jest sławny Hercules Poirot.

Detektyw rozpoczyna śledztwo i każdy z pasażerów staje się podejrzanym.

Kto czytał, obejrzy z zaciekawieniem, ale i wiedzą „kto zabił”. Kto nie czytał, będzie mieć „fun”, ale ominie go magia prozy pani Agathy.

Orient Express roku 2017 to doskonale wykonane widowisko, wystylizowane stosownie do powieściowej epoki i wypełnione gwiazdami niczym domowy indyk z nadzieniem.

Johny Depp, Willem Dafoe, Judi Dench, Penelope Cruz, Michelle Pfeiffer i wreszcie Kenneth Branagh w roli Herculesa Poirot – wprost nie sposób znaleźć sceny bez aktora za milion dolarów.

A jednak „Morderstwo w Orient Expressie” nieco rozczarowuje. Początek niczym opowieść kina familijnego, fabuła prowadzona poprawnie, ale jakoś tak bez dreszczyku emocji… być może chęć stworzenia kolejnego blockbustera „pewniaka” zapędziło twórców w filmowy „kozi róg”.

Półka z przygodami belgijskiego detektywa jest długa. Spodziewajmy się zatem kolejnych pastelowych kryminałów.

 

 

 

 

Taxi Teheran

Jafar Panahi we własnej osobie wozi taksówką osobliwych mieszkańców Teheranu. Chropowate zdjęcia nadają filmowi cech dokumentu, ale dokument to nie jest. Podobnie jak nie jest to komedia, choć początkowe kadry i rozmowy przypadkowych współpasażerów wydają się komiczne. Z czasem reżyser przemyca kolejne dygresje na temat sytuacji społeczno – politycznej Iranu „wkładając” je w usta swoich aktorów. Robi się poważniej, aż do ostatniego kadru.

Panahi stworzył kolejny film będąc skazanym na dwadzieścia lat aresztu domowego. W ten sposób reżim ukarał artystę za zbyt jawnie wyrażaną krytykę systemu. Klaustrofobiczna „klatka” taksówki jest tego najlepszym symbolem. Panahi symbolicznie uwięziony w kabinie taksówki nie może już pozwolić sobie na  daleko idącą szczerość, ledwie zaznaczając w uprzejmym wschodnim „small talk” prawdziwe bolączki swoich pobratymców.

„Taxi Teheran” to przede wszystkim ciekawe spotkanie ze społeczeństwem, które pełne jest sprzeczności i kolorytu.

 

Adjustment Bureau (2011)

Dobrze zapowiadający się polityk David Norris (Matt Damon) przypadkowo trafia na tancerkę Elise Sellas (Emily Blunt). To jedno spotkanie wystarcza, aby Davida opętało miłosne szaleństwo stawiające pod znakiem zapytania dalszą karierę polityczną. Elise nie jest wyłącznie problemem dla sztabu wyborczego kongresmena Norrisa. Ścieżką jego życia kieruje tajemnicze „Biuro Dostosowawcze”, dla którego linia tancerki jest nieprzewidzianą aberracją na ścieżce kongresmena przeznaczonego do wyższych celów.

Urocza i wciągająca historia namiętności Davida i Elise nie spodobałaby się autorowi oryginału. Philip K. Dick opublikował „Adjustment Team” w 1954 roku, kiedy atmosfera Zimnej Wojny nabierała tempa a na porządku dziennym stały obsesje komunistycznego szpiegostwa.

W prozie P.K. Dicka agentów Moskwy w czarnych prochowcach przewrotnie zastępują tajemniczy agenci z przyszłości manipulujący liniami życia obywateli Ameryki.

„The Adjustment Bureau” przesuwa akcent historii na miłość głównych bohaterów, którzy zrobią wszystko żeby zmienić zapisany im los. W porównaniu z oryginalnym tekstem, osadzony w stylistyce lat sześćdziesiątych scenariusz nieco rozczarowuje, ale ogląda się „gładko”. No i te przejścia między „światami” – zupełnie jak w „Potwory i S-ka” 🙂